Αγνανταριό Αγιορείτικο κρέμεται από τα νέφη
Σπηλιάρια βοάνε την ευχή Μισθαποδότου στέφη
Χρυσή δεσμίδα ουράνια στέλνει ο Φωτοδότης
Άληστες μνήμες Μοναχού, της σπίθας του της πρώτης.
Οι έρευνες τα άδυτα, τα κρύφια αγγίζουν
Αιμιλιανού μειλίχια, τέκνα ξεπροβοδίζουν!
Στίχοι από ψαλτοτράγουδο δεν σταματούν να ηχούνε!
Σφουγγάρια είναι οι ψυχές που πάντα θα διψούνε!
Πρωί Παρασκευής της τελευταίας μας μέρας για φέτος στο Όρος. Ήδη οι μέσα μας παρακλήσεις, να μην είναι και η τελευταία Αγιορείτικη τούτης της ζήσης, μαζί με μια γλυκιά μελαγχολία, σχεδόν κυριαρχούν σε μια τόσο οικεία πια ώσμωση! Πολύς κόσμος
στο λιμανάκι της Δάφνης με αμέτρητες κατευθύνσεις οδοιπορίας και αναζήτησης, μα κοινό τον αιώνιο προορισμό. Επιβιβαζόμαστε στο μικρό λεωφορείo της Σίμωνος και σε λίγη ώρα πλησιάζουμε πια στην αγαπημένη πέτρα της πίστεως, που όποτε με την χάρη του Αγίου Θεού επισκεπτόμαστε, μας στερεώνει την ελπίδα για το έλεος του Κυρίου. Στο μπροστινό κάθισμα ο πασίχαρος Μοναχός –οδηγός και ακόμα 2 νέοι σχετικά σε ηλικία ρασοφόροι. Όσο περιμέναμε να ξεκινήσουμε ακούστηκε ο οδηγός να λέει: -Περιμένουμε λίγο ακόμα να έρθει ο νέος Δεσπότης! Και όντως μπροστά κάθισε ένας αχειροτόνητος ακόμα Δεσπότης με τον Διάκο του! Λίγες μέρες μόνο πριν στο Πατριαρχείο Αντιοχείας, εξελέγη Μητροπολίτης Αργεντινής ο πατήρ Ιάκωβος, ο καταγόμενος εκ Συρίας, με μακρούς δεσμούς φιλίας με το Άγιο Όρος και κυρίως την Σιμωνόπετρα!
Μοναχέ καλώς ήρθες στην μονή, τελειώνει η μονή!
Χαίρε Μοναχέ, την καλογερική χαίρε και πάλιν ερώ πάντοτε χαίρε μοναχέ πρώτον αυτό!
Μοναχέ κάνε υπακοή έτσι θα χαίρει όλη η Μονή για σένα μοναχέ!
Χαίρε Μοναχέ και την υπακοή χαίρε και πάλιν ερώ πάντοτε χαίρε μοναχέ δεύτερον αυτό!
Μοναχέ κλείσου στο κελί, έτσι θα χαίρει όλη η Μονή για σένα μοναχέ!
Χαίρε Μοναχέ μέσα στο κελί χαίρε και πάλιν ερώ πάντοτε χαίρε μοναχέ τρίτον αυτό!
Μοναχέ κάνε προσευχή, έτσι θα χαίρει όλη η Μονή για σένα μοναχέ!
Χαίρε Μοναχέ και την προσευχή χαίρε και πάλιν ερώ πάντοτε χαίρε μοναχέ τέταρτον αυτό!
Το πέμπτο και το τελευταίο άκου Μοναχέ! Αν δυσκολευτείς μέσα στην Μονή, πρόσεξε μην απελπιστείς, μην αφαιρεθείς, μην κουραστείς, μην ολιγοψυχήσεις και όταν χρειαστεί κάνε υπομονή αδελφέ, έτσι θα χαίρει όλη η μονή για σένα μοναχέ!
Χαίρε Μοναχέ και στην υπομονή χαίρε και πάλιν ερώ, πάντοτε χαίρε Μοναχέ!
Στην Σιμωνόπετρα συμβαίνει αδιαλείπτως κάτι που αγγίζει πολύ τις ψυχές μας. Σε όποια ακολουθία υπάρχει μέσα στο νυχθήμερο πάντοτε και τα 2 ψαλτήρια είναι γεμάτα! Κανονικοί χοροί, λες και βρίσκεσαι σε επίσημη πανήγυρη! Υπέροχα αρμονικά δεμένες οι φωνές τους, με ισοκρατήματα και έναν τυπικάρη που δεν σταματά λεπτό να πηγαινοέρχεται και να… μοιράζει ευλογίες, να αναθέτει στον καθένα ένα κομμάτι αίνου και δοξολογίας. Έτσι έφτασε και σε εμάς μπροστά, να μας καλέσει να λάβουμε θέση στην κορυφή του χορού για ένα προσόμοιο του εσπερινού εκείνης της ημέρας! Δέος και χαρά! Στιγμές που αξιωνόμαστε να ζήσουμε, τη ευσπλαχνία του… Ουρανίου Τυπικάρη!
Μετά την τράπεζα και την προσκύνηση του ζεστού χεριού της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής μα και όλων των τιμίων λειψάνων της Σίμωνος, δεχόμαστε ακόμα ένα υπέροχο και απρόσμενο δώρο! Ο Μοναχός Ι. μαζί με τον γνωστό μας δόκιμο Β. μας καλούν να ανέβουμε με το αγροτικό αυτοκίνητο την Μονής στο δάσος για ξενάγηση και προσευχή! Το χρέος της φιλοξενίας και της απροσωπόληπτης αγάπης είναι μπολιασμένο σε όλους τους Σιμωνοπετρίτες ανεξαιρέτως, από τον Γέροντα Αιμιλιανό, μα και τον άξιο διάδοχό του τον πραότατο Ελισσαίο!
Διαδρομή απίστευτη ξεκινά! Μέχρι πρότινος νομίζαμε ότι η Σιμωνόπετρα ακουμπάει στα σύννεφα, ότι δεν έχει πιο ψηλά από αυτό!
Κι όμως, ανεβαίνουμε επί μισή ώρα περίπου και δεν σταματά το ακόμα ψηλότερα! Ούτε χορταίνει η ψυχή να εγκολπώνεται όλα αυτά τα θαυμάσια του Αγίου Σοφού Ποιητή, μα και των ανθρώπων τις ευλογημένες παρεμβάσεις! Πλούσια βλάστηση, φράγματα για αποταμίευση νερού, καστανιές σε υπεραφθονία, ίχνη λατόμων της Μονής, ζαρκάδια που περνούν ατάραχα από μπροστά μας! Παραμυθένια ατμόσφαιρα… παραμυθητική! Ο Β. οδηγεί και ο πάτερ Ι. όλο μας μιλά, πότε υποδεικνύοντάς μας τα ιδιαιτέρως αξιοθέατα, μα και θυμούμενος, όσα συνεχώς την ευαίσθητη ψυχή του κινούν!
Ιδίως στης άνοιξης τα απογεύματα.. Να, από εδώ πάει για το αγνανταριό μας! Αν και όλο αυτό ένα τεράστιο αγνανταριό είναι! Από εδώ πάμε στο εκκλησάκι του Αη Δημήτρη μας! Ερχόμαστε ανήμερα των Ταξιαρχών με το δικό σας το ημερολόγιο το νέο και κάνουμε όλοι οι Πατέρες την τελευταία σύναξη εδώ πάνω με αρτοκλασία. Είναι πολύ ωραία μιας και μετά αρχίζει το χιόνι και είναι δύσκολα να έρθεις εδώ πάνω κάποιες μέρες! Που λέτε, φτάνω εδώ, παίρνω το ραβδί μου και περπατώ! Λέω το απόδειπνο και τους Χαιρετισμούς που πόσο πολύ αγαπώ! Όσο κρατά ο περίπατός μου! Ήμουν κάποια στιγμή εδώ μόνος! Ναι, Άνοιξη νομίζω ήταν και έλεγα συνέχεια τους Χαιρετισμούς στην Παναγία μας! Τι τεράστια δύναμη που έχει αυτή η προσευχή αδελφοί μου! Όπως προχωρούσα μου ήρθε ένας λογισμός για τους κρυφούς ασκητές! Λέω, Θεέ μου δια πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου, να με αξίωνες και εμένα να έβλεπα έναν από αυτούς τους τόσο διαλεχτούς σου!
Και συνέχιζα να περπατώ λέγοντας τις στάσεις με τα χαίρε και τα αλληλούια! Θα τους είχα πει ήδη έξι –επτά φορές, όταν αντικρίζω απέναντί μου στα είκοσι περίπου μέτρα σχεδόν, έναν γέροντα πάλλευκο με τρίχινο ράσο! Ευλογείτε Γέροντα του φώναξα! Έκανε μια μικρή υπόκλιση και δεν είπε τίποτα! Εγώ σκίρτησα στην θέα του γιατί όπως καταλαβαίνετε, εδώ πάνω δεν είναι και το πιο πολυσύχναστο μέρος του κόσμου αφενός και αφετέρου ήταν και το κρυφό αίτημά μου προς τον Κύριο! Έσκυψα και εγώ το κεφάλι μου και έμεινα για ελάχιστα έτσι, δείχνοντάς του τον σεβασμό μου! Μόλις το σήκωσα εκείνος ήταν άφαντος! Κοιτάζω γύρω, πουθενά! Βιαστικά τρέχω σχεδόν σε εκείνο το σημείο που πριν στεκόταν και έκθαμβος τον βλέπω να προχωρά στο βάθος με το ραβδί του αργά -αργά! Και ένα ζαρκάδι αδελφοί μου, τόσο γρήγορα δεν θα μπορούσε να φτάσει σε μηδέν χρόνο σε εκείνο το σημείο που φάνηκε! Τον έβλεπα σαστισμένος να προχωρά ώσπου χάθηκε από το οπτικό μου πεδίο!
Βγάζουμε φωτογραφίες και σε όλες τα μονίμως χαρωπά πρόσωπα των Σιμωνοπετριτών, Μοναχού και δοκίμου χρυσίζουν τις καρδιές μας! Σουρούπωνε όταν ξαναμπήκαμε στο Μοναστήρι! Αφήσαμε τον Γέροντα να αποσυρθεί για τον κανόνα του και εμείς με τον δόκιμο Β. κατευθυνθήκαμε στο αρχονταρίκι! Ένα υπέροχο τσάι του βουνού μας περίμενε σε ένα διπλανό καθιστικό που μας φιλοξένησε για δυο περίπου ώρες! Ο Β. μας μιλά με λόγια που σταλάζουν χαρά και μόνο! Πονεμένη, χαρμολυπημένη, ανόθευτη Χριστιανική χαρά! Γιατί μόνο αυτά τα χαρακτηριστικά συνθέτουν την αληθινή, την μόνιμη, την καλά στερεωμένη χαρά του Θεού! Σαν παιδί μας κοιτά και μας μεταδίδει αυτόν τον τόσο ασυνάντητο ενθουσιασμό του!
-Αδέλφια μου, έχω καταλάβει και εγώ ο ταλαίπωρος, πως στην Εκκλησία αυτό που πάντα πρέπει να κάνουμε, είναι το να φροντίσουμε με κάθε ικμάδα της δύναμής μας να μην εμποδίζουμε το Άγιο Πνεύμα να ενεργεί! Να βρίσκουμε τρόπους να κάνουμε τους άλλους να νιώσουν ότι βρίσκονται στ αλήθεια στο σπίτι του Πατέρα μας. Όταν ήμουν μικρός, στην Δευτέρα δημοτικού, θυμάμαι τον απλούστατο παππούλη που είχαμε στην ενορία μας στο χωριό μου. Σαν μελισσόπουλα μας μάζευε γύρω του! Μέσα στο ιερό έχω τις πιο γλυκές μου αναμνήσεις! Ξέρετε, εκείνος ο μακαριστός παππούλης έκανε κάτι το φαινομενικά ανορθόδοξο που κάποιοι σίγουρα θα στηλιτεύουν… Όταν τελείωνε η Θεία Λειτουργία –εννοείται πως μεταλαμβάναμε όλα τα παιδιά– μας έβαζε και καταλύαμε εμείς την Θεία Κοινωνία μαζί του! Δεν λέω ότι ήταν σωστό ούτε στο ελάχιστο αλλά αυτό ξέρετε μέσα μας πως μιλούσε τότε; Ήταν σαν να ακουγόταν με έναν τόσο διαφορετικό τρόπο, εκείνο το «άφετε τα παιδία έρχεσθαι προς με και μη κωλύετε αυτά, των γαρ τοιούτων εστίν η βασιλεία των Ουρανών»!
Τα παιδιά με τις καθαρές ψυχές και την χαρά του Αγίου Θεού να λαμποκοπά στα μάτια τους! Ένα τέτοιο παιδί, είχαμε μπροστά μας εκείνο το σούρουπο στην Σιμωνόπετρα! Έναν λαμπρό επιστήμονα, σπάνιας μόρφωσης και με ένα επιστημονικό μέλλον που διαγραφόταν μοναδικά! Κι όμως εκείνο το παντοτινό παιδί θέλησε κάποια στιγμή όλα τα εφήμερα να τα αφήσει πίσω του… ένα όμως θέλει παντοτινά να το συνεχίσει…
-Ξέρετε ήμουν στο εξωτερικό και κάποια στιγμή μου γεννήθηκε η επιθυμία να επισκεφτώ το Όρος! Κάλεσα εδώ λοιπόν και μίλησα με έναν πατέρα. Θέλω να έρθω Γέροντα! –Να έρθεις παιδί μου, πότε επιθυμείς; -Αύριο γέροντα! –Αύριο; Μα… Κατάλαβα αμέσως την έκπληξή του μιας και στην Σιμωνόπετρα λόγω του περιορισμένου αριθμού των επισκεπτών, χρειάζεται ακόμα και μήνες πριν να καλέσεις για φιλοξενία… Μάλλον όμως κάτι θα αισθάνθηκε για τον πόθο μου και μου είπε: Θα μιλήσουμε ξανά σε μισή ώρα… Την επόμενη μέρα με το αεροπλάνο έφτασα Ελλάδα και σε λίγες ώρες ήμουν εδώ! Μόλις μπήκα μέσα δεν βρήκα κανέναν! Μπήκα να προσκυνήσω μόνος μου στο Καθολικό και ακινητοποιήθηκα μπροστά σε μια εικόνα του Χριστού μας! Εγώ ειμί η Αλήθεια έλεγε! Δεν χρειάστηκα τίποτε άλλο αδελφοί μου! Αυτό ήταν! Από εκείνη την ημέρα βρίσκομαι εδώ! Πάνε σχεδόν τρία χρόνια! Εμένα ξέρετε ως τώρα η ζωή μου ήταν η επιστημονική έρευνα! Στον έξω κόσμο η προσευχή έμοιαζε σαν πάρεργο! Εδώ οι όροι παραλλάχτηκαν με έναν θαυμαστό τρόπο! Εργασία η προσευχή και η έρευνα συνεχής, αλλά μέσα μας! Επίμονη και επίπονη ώσπου να βγουν τα πρώτα συμπεράσματα! Και τότε, Αχ Θεέ μου, τι ανακαλύπτεις όταν ερευνάς τα τρίσβαθά σου! Έναν πραγματικό βόρβορο, έναν λασπερό και ακάθαρτο βούρκο ! Και έπειτα ξεκινά η πάλη για τον καθαρισμό, την θεραπεία…
Την στιγμή που αυτές οι τελευταίες γραμμές γράφονται ο λαμπρός επιστήμονας, ο ερευνητής ακούει το Χαίρε Μοναχέ, το ψαλτοτράγουδο των Σιμωνοπετριτών… Τον ενδύουν με το μοναχικό τριβώνιο και τον καλωσορίζουν στην μονή! Πλέον η σπουδή του θα συνεχιστεί στο εργαστήρι των αρετών, ένα κελάκι απέριττο κατάγιομο από επιφωτιστικά συγγράμματα, συνδεδεμένο με Ουράνια νηπτικά τμήματα εφαρμοσμένων ερευνών πάνω στα άδυτα της αιώνιας ψυχής. Μόνο που εδώ δεν είναι απαραίτητα τα τεκμήρια, μα μόνο πίστη χρειάζεται για να αποκαλυφθεί το ακατάληπτο μόνο αληθές! Δεν ερευνάται το μυστήριο, μα μόνο η δαιδαλώδης ψυχή ανιχνεύεται! Δεν θα ξεχάσω ποτέ την χαρά του Σιμωνοπετρίτη… Ερευνητή όσο ζω! Θεέ μου πως αντέχεται τόση χαρά! Εύχομαι σύντομα να τον συναντήσω και να πάρω την ευχή του ως Ιερωμένου…
Πριν μπούμε στο δωμάτιο για ύπνο αντικρίζουμε στον τοίχο μια παλιά φωτογραφία από το καθολικό της Σιμωνόπετρας. Είναι από Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία σαράντα χρόνια πριν! Ο πατήρ Αιμιλιανός ολόχαρος και λαμπερός αντανακλά το άγιο Φως! Έχει ακριβώς το ίδιο ανέσπερο χαμόγελο με τον αδελφό μας τον Ερευνητή… Δίπλα του ο πατήρ Γαλακτίων και οι υπόλοιποι άγγελοι της Πέτρας κρατώντας τις αναστάσιμες αναμμένες λαμπάδες τους! Νεότατος ο πατήρ Ελισσαίος στο κέντρο! Χίλιοι παιάνες Αναστάσιμοι τούτη η φωτογραφία από μόνη της! Μας είπαν οι Πατέρες ότι είχαν πάει ανήμερα της Δεύτερης μέρας του Πάσχα πέρυσι, να δουν τον Γέροντα στην Ορμύλια όπου διάγει εδώ και πολλά χρόνια το εκούσιο μαρτύριο της ασθένειας! Φαίνεται να μην έχει επαφή με το περιβάλλον… Φαίνεται μόνο, γιατί μόλις οι Πατέρες ξεκίνησαν μέσα στο δωμάτιο να ψέλνουν το Χριστός Ανέστη και το Αναστάσεως ημέρα, άρχισαν άφθονα δάκρυα να κυλούν από τα μεγάλα του μάτια!
Το ξημέρωμα του Σαββάτου μας βρίσκει πάλι στο αριστερό ψαλτήρι να αινούμε τον Κύριο. Ο Γέροντας Ελισσαίος στο Δεσποτικό μια ολάνοιχτη αγκαλιά για όποιον τον πλησιάζει να λάβει την ευχή του. Τόσο υπέροχος ο τρόπος του. Ο νέος Δεσπότης κάνει σαν ιερέας ίσως την τελευταία του Θεία Λειτουργία! Μοναδικές οι στιγμές και η κατάνυξη που όλα μας μεταδίδουν, με τις δικές του αργόσυρτες επικλήσεις μέσα στο Άγιο Βήμα! Φωνάζει η ψυχή μας το άξιος μόλις λέει το δι ευχών. Αποχαιρετάμε τους πατέρες! Συναντάμε στην έξοδο τον π.Α τον πνευματικό! Συνέχεια χαμογελαστός και περιποιητικός με όλους! Κάποιος είπε και θαρρούμε πως απόλυτο δίκιο είχε, πως έχει πάθει και εκείνος, όπως όλοι εδώ Αιμιλιανίτιδα… Μια αδιάκοπη μοναστική Σιμωνοπετρίτικη αλυσίδα μειλιχιότητας και ανυπόκριτης αγάπης συνεχώς συμπληρώνεται…
Ο πατήρ Ι. μας κατεβάζει στην Δάφνη με το αγροτικό της Μονής για να πάρουμε το πρωινό έκτακτο πλοίο. Τον ευχαριστούμε τόσο για όλα που η αγάπη του μας χάρισε! Εκείνος ξαναξεκινά να θυμάται, τότε που ήταν νέος και σπούδαζε στην Αμερική! Κι αυτός Ερευνητής και λαμπρός Επιστήμων!
Έτσι αβάδες μου, με την αγάπη και την προσευχή θα μάχεστε έξω! Ρωτήσαν έναν σύγχρονο Γέροντα! Γέροντα πώς να κάνω προσευχή;
Και εκείνος απάντησε: Να νιώθεις την παρουσία του Χριστού παιδί μου! Και πως γίνεται αυτό; Να, πως ενώ εγώ είμαι εδώ, ξέρω ότι οι Πατέρες είναι δίπλα; Έτσι να νιώθεις, ότι στο διπλανό δωμάτιο είναι ο Χριστός μας! Τόσο κοντά και τόσο αδιάλειπτα!
Πήγα και εγώ κάποτε στην Παναγούδα στον Άγιο Παϊσιο και τον ρώτησα: Γέροντα πως θα κάνω καρδιακή προσευχή; Όλο αποσπάται ο νους μου! Και μου δίνει ένα τόσο δυνατό χτύπημα στην πλάτη! Ακόμα τον θυμάμαι τον ξαφνικό πόνο! «Ένιωσες τίποτα καλογέρι; με ρώτησε… Ναι, Γέροντα το ρωτάτε; πόνεσα πολύ! Και που πήγε ο νους σου παιδί μου; Μα που αλλού Γέροντα, στο μέρος που με χτυπήσατε! Στον πόνο δηλαδή ευλογημένε! Έτσι και με την προσευχή γίνεται! Για να κατέβει ο νους στην καρδιά, πρέπει εκείνη να συντριβεί και να πονέσει! Στον πόνο της θα πάει ο νούς σου! Έτσι μόνο θα κατέβει!»
Ο άνθρωπος σήμερα αυτοκαταδικάζεται! Στην κόλαση οι αμετανόητοι και μόνο θα υποφέρουν και επειδή δεν θα μπορούν να ικανοποιήσουν το πάθος τους! Μην εμποδίζετε την ανεξάντλητη αγάπη του Θεού! Αυξήστε τα δοχεία της! Να είστε ευλογημένοι αβάδες μου! Σας περιμένουμε να ξαναρθείτε με την χάρη του Θεού!
Τα τελευταία του λόγια σαν επίλογος στο φετινό οδοιπορικό μας!
Κάθε φορά μια πρωτότυπη κατακλείδα πρέπει να υπάρξει, ένα νέο συμπέρασμα να επιστεγάσει όλα τα θαυμάσια που ζήσαμε ξανά στον αχαμήλωτο Άθωνα. Τι είναι αυτό που οδηγεί εδώ πάνω όλους αυτούς τους ανθρώπους άραγε; Γιατί προσεύχονται, γιατί αγρυπνούν, γιατί νηστεύουν, γιατί θυσιάζουν το εγώ τους; Την απάντηση μας την έδωσε ένας πεφιλημένος Φιλαγιορείτης Γέροντας του έξω κόσμου! Κάθε προσευχή, κάθε μετάνοια, κάθε αγρύπνια, κάθε νήστεμα, κάθε ταπείνωμα του θέλω τους, ένα σ αγαπώ στον Χριστό μας! Τόσο ξεκάθαρα και απλά! Χωρίς προσμονές για ανταλλάγματα! Μόνο για την δική Του αγάπη! Όλα για Εκείνον και από Εκείνον σε μια υπερκόσμια προσαρμογή… Μονάδα μέτρησης η προσευχή! Οι αποστάσεις μετριούνται και υπολογίζονται με τα ελέησον και τους Χαιρετισμούς της Κυρίας Θεοτόκου! Η ευχή γίνεται αυτόνομη μονάδα μέτρησης της ταχύτητας! Απλησίαστη η ταχύτητα της ευχής! Μας φέρνει αυτοστιγμεί σε όλα όσα και πάλι αξιωθήκαμε να βιώσουμε στο Όρος! Δεν θα το ξεδιψάσουμε ποτέ το καθάριο του νερό! Έλεγε ο νηπτικός πατήρ Αιμιλιανός: «Το Άγιο Πνεύμα γεμίζει και τον κόσμο και την οικουμένη. Όπως το σφουγγάρι, όταν μπει στο νερό, γεμίζει νερό, έτσι και το Άγιο Πνεύμα ώς "ὕδωρ τό ἁλλόμενον" γεμίζει τον κόσμο». Γεμίζει τον κόσμο και του Αγίου Όρους το ύδωρ το αλλόμενον! Αδιόρατα, μα εγνωσμένα! Ένα σφουγγάρι η ψυχή μας, καρτερά να οδηγηθεί επί ζωής πηγάς υδάτων (Αποκ.ζ,17), να βουτηχτεί και πάλι στα έμψυχα αναβλύσματά του …
Γένοιτο !
Τέλος και τω Θεώ η δόξα
Νώντας Σκοπετέας
Αφιερωμένο σε όλα τα έμψυχα αναβλύσματα των Αθωνίτικων κρηνών. Στους ευλογημένους συνοδοιπόρους μου, Παναγιώτη που αμείωτα αγωνιά, μη και αφιστάμενος του Όρους, θηριάλωτος γίνει υπό του απατεώνος κόσμου. Στον Θεοδόσιο, που δεν σταματά να αναζητά κρυμμένα μονοπάτια προς τον κοινό προορισμό. Στον Φώτη, που δεν παραλείπει να αγοράζει ατίμητα δώρα για όλους εκείνους που συνεχώς κουβαλά μέσα του. Στις Συζύγους και στα παιδάκια μας, που πάντα σαν επιστρέφουμε, καρτερούν τα Αθωνικά νάματα να πιούν από τις χούφτες μας …
Προηγούμενα:
11476 - Όσο ανασαίνω θα διψώ! (Άγιο Όρος 2018). Μέρος 7
11512 - Όσο ανασαίνω θα διψώ! (Άγιο Όρος 2018). Μέρος 8
11512 - Όσο ανασαίνω θα διψώ! (Άγιο Όρος 2018). Μέρος 8
Για Αγιορείτικες οδοιπορίες παρελθόντων ετών, αναζητήστε τις στο διαδίκτυο με τους εξής τίτλους: «Επιστρέφοντας από Όρος», «Το Άγιο Όρος μέσα μας» «Μύρισε Παράδεισος», «Του Παραδείσου τ’ όνειρο», «Η Παναγία οικονόμησε», «Ψυχή Ορθρία», «Δεν χαμηλώνει ο Άθως», «Δάκρυα σταλάζει ο Άθως» ή στο οριζόντιο μενού του ιστολογίου μας: Ημερολόγιο Όρους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου