Συναξαριού άγιες μορφές δίπλα μας παραστέκουν
Στεφάνια για τους εκλεκτούς οι αρετές τα πλέκουν
Συγχώρεση κι υπομονή, αγάπη με θυσίες,
εχθρό τον διώχνουν μακριά, γίνονται πανοπλίες!
Στο φάσμα το ολοφώτεινο, σε πρίσμα Παραδείσου
Σοφίας λόγια συναντώ που λένε: Αγωνίσου!
Θεόκλητος γέρων μαχητής της Ορθοδόξου πίστης
Άτεγκτος πλάνων ελεγκτής, Πατέρων σπάνιος μύστης!
Αγρύπνια μεγαλόπρεπη προς χάριν του Παρθένου!
Αγάπη κήρυξε αυτός, μα στα πιο κάτω γράμματα,
δίδαξε την υπακοή στα Θεία τα εντάλματα!
Δωμάτιο για τους τέσσερίς μας ακριβώς απέναντι από το ξωκκλήσι το κρυφό στο δυτικό τμήμα της Διονυσίου. Μια πόρτα και λίγα σκαλοπάτια, μας ανεβάζουν στον περίοπτο εξώστη του καθολικού! Αισθανόμαστε δέος σαν ατενίζουμε τον κυρίως Ναό από του Παντεπόπτη τα υψηλά δώματα! Ένα πετραχήλι αφημένο πάνω σε ένα στασίδι μαρτυρά πως στο σκοτεινό αυτό μέρος που λίγοι γνωρίζουν, όλο και φωτίζονται ψυχές που επιστρέφουν. Ξαναγυρίζουμε στο αρχονταρίκι. Ακόμα ούτε μεσημέρι δεν έφτασε στην πρώτη μας μέρα και εμείς δεν σταματάμε να ψυχογραφούμε νέα θαυμάσια… Ο παπά Συμεών βρίσκεται ακόμα στο αρχονταρίκι με προσκυνητές! Έχει ανοίξει το συναξάρι που φωλιάζει μέσα στην φιλόχριστη και φιλάγια ψυχή του! Παίρνει αφορμές από τις σελίδες της πίστης μας με τους θαυμαστούς βίων των θεραπόντων του Χριστού μας, των αθλοφόρων μαρτύρων, των φωστήρων και υπερμάχων της μόνης αλήθειας!
-Τι πραότητα τι υπομονή και τι επιμονή είχε εκείνος ο Άγιος Παύλος ο Απλούς! Συνέλαβε την γυναίκα του να μοιχεύει! Πήγε και βρήκε τον Μέγα Αντώνιο όντας 60 χρονών! Και του ζήτησε να τον κρατήσει κοντά του! Εκείνος ανένδοτος αρνήθηκε! Σου λέει σε τέτοια ηλικία δεν θα μπορέσει να παλέψει στην έρημο…
-Δεν σε δέχομαι του λέει, να φύγεις…
Έμεινε έξω από το κελί 3 μέρες χωρίς νερό και τροφή! Θαύμασε ο καθηγητής της ερήμου την δύναμη και την δίψα για αφιέρωση! Του έβαλε μετά τέτοιες δοκιμασίες μπας και τον έκαμπτε ώστε να φύγει και να κοινοβιάσει! Άλλος δεν θα άντεχε! Εκείνος ακλόνητος! Έμεινε τελικά! Έφτασε σε δυσθεώρατα ύψη χάριτος και Αγιότητος! Τώρα που λέμε για τον βίο του θυμήθηκα μια φορά που όταν είχα βγεί έξω εξομολόγησα μια γυναίκα που μοίχευε… Απλούς κι ο άντρας της… Δεν την έδιωξε! Γνώριζε και υπέμενε παρ΄ολο που θα μπορούσε να χωρίσει και όπως λέει το Ευαγγέλιο… Κι όμως την περίμενε… Επέστρεψε εκείνη λοιπόν, εξομολογήθηκε και τώρα ζει συνεχώς εν μετανοία και αγάπη με την οικογένειά τους… Τι στεφάνια χαρίζει η υπομονή παιδιά!
Και η θυσιαστική αγάπη! Τι όπλο αγιότητος και ομονοίας! Πως το τρέμει ο μισόψυχος εχθρός, που όλο να σπέρνει διχόνοια και χωρισμούς θέλει! Να σκέφτεσαι πρώτα τον άλλον! Να σκέφτεσαι πρώτα τα παιδιά σου, την γυναίκα σου, τον κάθε πλησίον. Να είσαι Γέροντας και πρώτα να μεριμνάς για τα καλογέρια σου!
Θυμάμαι τον Γέροντα Αβιμέλεχ τον Μικραγιανναννίτη… Μας το διηγιόταν ο πατήρ Γεράσιμος ο Υμνογράφος ο μακαριστός! Έκανε πάντα προσευχή να μην ασθενήσει στα γεράματα και ταλαιπωρηθούν τα καλογέρια του! Πέντε μέρες κράτησε μια μικρή ασθένεια και έφυγε οσιακά! Πατρική αγάπη άγρυπνη και αυστηρή όμως, όποτε το καλεί το συμφέρον της ψυχής εκείνου που σου εμπιστεύθηκε ο Κύριος! Όχι χαϊδέματα και γλυκανάλατα θωπεύματα! Όν αγαπά παιδεύει ο Κύριος! Μαστιγοί δὲ πάντα υιὸν ον παραδέχεται…
Περπατούσε λέει ο Άγιος Σάββας με έναν μαθητή του και συναντήθηκαν οι δρόμοι τους με μια νέα γυναίκα… Λέει ο Άγιος στον υποτακτικό: Το καημένο το κορίτσι! Τόσο όμορφη και να είναι αλλήθωρη!
–Όχι Αββά μου, του απαντά ο νέος! Υγιέστατα είναι τα μάτια της!
-Ώστε την αντίκρισες στα μάτια ε; Έξι μήνες κανόνα του έβαλε!… Εκ του οράν τίκτεται το εράν!
Πως τα καταφέρνουν οι Αγιορείτες και τα φαινομενικά ασύνδετα τα ενώνουν! Χάρισμα εκπληκτικό! Σαν να πηγαίνουν από το ένα θέμα στο άλλο… Νοτάρια η ψυχή σου, γράφει ταχέως κάποιες φορές μέσα στο αδιάκοπο και αείρροο των λόγων τους, χωρίς να αντιλαμβάνεται ευθύς εξ αρχής το βάθος και το μήνυμα! Μα ύστερα που τα επεξεργάζεσαι, καταλαβαίνεις ότι ένα πρίσμα όλα τούτα τα περικλείει, αυτό το σωτηρίου Φωτός! Στο φάσμα του τούτο το φωτοβόλο το κοιμητήρι κάθε Αγιορείτικης Μονής, που βρίσκεται στο επίκεντρο! Ιδίως αυτό το κοιμητήρι της Διονυσίου! Όσες φορές και να διαβούμε την είσοδό του, όσα και να γραφτούν αυτόματα μέσα μας, πάντα θα απορούμε με αυτήν την γαλάζια ομορφάδα, αυτήν την γαλήνη του την περιλάλητη που μια πλούσια σκιά κυπαρισσιού θα δροσίζει, από τότε που για πρώτη φορά υποδέχθηκε στα αγιοπότιστα χώματά του τον πρώτο Διονυσιάτη στα 1375!
Της Σοφίας Σολομώντος τα λόγια πάνω από την πύλη του: «Δικαίων δὲ ψυχαὶ ἐν χειρὶ Θεοῦ, καὶ οὐ μὴ ἅψηται αὐτῶν βάσανος» Διαβεβαιώνει ο στοργικός Κύριος πάλιν και πολλάκις μέσα από τα στόματα των Προφητών και των Αγίων Του, για της αθανασίας την αιώνια ευεργεσία. Ως χρυσόν εν χωνευτηρίω εδοκίμασεν αυτούς, και ως ολοκάρπωμα θυσίας προσεδέξατο αυτούς. Περπατάμε δίπλα τους! Σε κάθε Σταυρό χαραγμένο και ένα απόφθεγμα Θεόσοφο. Ταιριαστό κατά περίσταση, βιωμένο απόλυτα στο ελάχιστο του προσκαίρου που διήνυσαν. Ναι στ αλήθεια! Εύρεν αυτούς αξίους Εαυτού! Μεγάλες μορφές και πάλι μπροστά μας! Ακουμπάμε της ψυχής μας το γόνυ μπροστά στο ταπεινό μνήμα του σοφού Διονυσιάτη Γέροντος Θεοκλήτου. Λίγο πριν ατενίζαμε από το μπαλκόνι της Διονυσίου το ακριβώς απέναντι κελί των Αγίων Αποστόλων στα κατάραχα του υψώματος, όπου εγκαταβίωσε στα τελευταία χρόνια της επιγείου ζωής του. Στον δικό του Σταυρό κάτω από το όνομά του γραμμένο το ψαλμικό: Το στόμα μου λαλήσει σοφίαν και η καρδία της μελέτης μου σύνεσιν… Ω πόσο αντιπροσωπευτικός αυτός ο στίχος για τον λόγιο Μοναχό Θεόκλητο! Πόσο βαθιά και μελετημένα λαλούσε η δοσμένη στον Χριστό μας καρδιά του! Μεταξύ Ουρανού και γης, όσο έζησε άφησε ένα αξεθώριαστο στίγμα στην Αγιορείτικη Ιστορία!
Ο πολυγραφότατος συγγραφέας, ο περιζήτητος ομιλητής, ο ανυποχώρητος ομολογητής, ο ερωτευμένος με την αδαμάντινη Ορθοδοξία, ο δογματικά ενδοστρεφής, που σχεδόν διορατικά και συνεχώς επεσήμανε τους κινδύνους του εγκεφαλικού και φιλελευθέρου τρόπου του θεολογείν, συγκρουόμενος με όσους, κατά τον Άγιο Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη, προσπαθούν να γνωρίσουν της αλήθειαν της Εκκλησίας δια ψιλής διανοήσεως και όχι μέσω της βιωματικής και μόνο προσεγγίσεως όπως οι άγιοι Πατέρες δίδαξαν! Δεν δίστασε ποτέ ο Γέροντας να έρθει σε ανοιχτή σύγκρουση με όσους νοθεύοντας και απαξιώνοντας την πατερική μας παράδοση, θέλησαν να εισαγάγουν ψευδεπίγραφες Χριστιανικές, νεορθόδοξες ή μεταπατερικές διδασκαλίες που έρχονται σε σφοδρή αντίθεση με όσα το Ευαγγέλιο του Άχρονου Χριστού ανυπέρβλητα και απαρασάλευτα κελεύει! Δεν έπαψε ποτέ του ο σοφός Διονυσιάτης Μοναχός να κραυγάζει το: Ιησούς Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας! Ο Παναγιώτης θυμάται την τελευταία φορά που τον είδε πριν την κοίμησή του το 2006. Τους έδωσε ο μάγειρας από την Διονυσίου λίγο τραχανά να του πάνε του Γέροντα για φαγητό! Δεν τον γνώριζαν εξ όψεως! Συνάντησαν λοιπόν έναν ηλικιωμένο Μοναχό στον δρόμο για το κελί. Σχεδόν ρακένδυτο με απεριποίητα τα μακριά μαλλιά του… Ίσα που έσερνε τα πόδια του! Δεν φαντάστηκαν ότι αυτός θα ήταν ο τόσο γνωστός από τα βιβλία του και την Αγιορείτικη διαδρομή του Γέροντας Θεόκλητος.
–Γέροντα είναι πάνω ο Γέρον Θεόκλητος;
-Τι τον θέλετε αυτόν;
-Μας έδωσε ο μάγειρας λίγο τραχανά να του πάμε!
–Ελάτε να του τον πάμε μαζί ! Κατάλαβαν τότε ότι ήταν εκείνος! Πιάστηκε από τον Παναγιώτη και ανέβηκαν στο κελί! Τους ακολουθούσαν τα αμέτρητα γατιά που με αγάπη φιλοξενούσε ο Γέροντας! Μπήκαν μέσα.
Μια απίστευτη αταξία υπήρχε, ένα χάος με αμέτρητα βιβλία που σχημάτιζαν στοίβες ολόκληρες! Ακατάστατα τα έξω μα τόσο συγκροτημένα και απρόσβλητα τα μέσα του ζέοντα! Πάντα έδινε σε όποιον του το ζητούσε ένα κατάλληλο βιβλίο για τις περιστάσεις και τις δυσκολίες ποτ αντιμετώπιζε! Ενίοτε με μια αφιέρωση που πέραν των συνηθισμένων είχε και ένα λανθάνον μήνυμα… Πολλές φορές και κάποιο δικό του βιβλίο από τα δεκάδες που έγραψε! Μνημειώδεις πολλές από τις συνομιλίες του με προσκυνητές. Λίγες ώρες πριν «πατήσουμε» και φέτος Όρος διάβασα στο διαδίκτυο κάτι μοναδικό: Το μετέφερα στους συνοδοιπόρους μου με αφορμή την ανάμνηση του Γέροντα: (από διήγηση του Φιλαγιορείτη αδελφού μας κ. Μιχάλη Μάλαμα): Βρεθήκαμε 4-5 χρόνια μετά την κοίμηση του γέροντα Παϊσίου στο κελλάκι του Γέρο Θεόκλητου Διονυσιάτη .
-Γέροντα τελικά ήταν ο πάτερ ΠαΪσιος Αγιος;
-Θα σας πω ένα περιστατικό που μου διηγήθηκαν πριν λίγες μέρες.
Μια ηλικιωμένη γυναίκα από την Τρίπολη πίνοντας καφέ με τις φίλες της αναφερθηκε στον Γέροντα:"Αν ήταν άγιος και θαυματουργός θα είχε κάνει πρώτα καλά τον εαυτό του".
Το βράδυ της εμφανίστηκε ολοζώντανος και της είπε:
- Θυμάσαι δέκα χρόνια πριν που νοσηλευόσουν στο νοσοκομείο με αιμορραγίες. Είχες χάσει πολύ αίμα. Θυμάσαι που ο αδελφός σου είχε έλθει στο Άγιον Όρος να ζητήσει βοήθεια; Να γνωρίζεις ότι τον καρκίνο στο έντερο από σένα τον πήρα!
Τίμησε με την γραφίδα του Αγιασμένα πρόσωπα του Άθωνα ο Γέρον Θεόκλητος! Τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, τον Άγιο Παΐσιο που πόσο σεβόταν! Μα και τον Γέροντά του και οδηγό του απλανή Γαβριήλ τον Διονυσιάτη!
Δίπλα ακριβώς στον περιώνυμο τάφο του Αγίου Νήφωνος που βρίσκεται εντός του κοιμητηρίου, ανοίγουμε ένα δίφυλλο πορτάκι και συναντιόμαστε με εκατοντάδες κάρες Διονυσιατών Πατέρων!
Πρώτη μπροστά μας εκείνη του Γέροντος Γαβριήλ! Του σπουδαιότατου και Άγιου προηγουμένου της Διονυσίου. Ως τα 87 του στεκόταν όλο όρθιος σε αγρυπνία δεκατεσσάρων ωρών μεγάλη στο ηγουμενικό του στασίδι! Ψέλνοντας από εκεί με άφταστη γλυκύτητα! Λίγο πριν φύγει στο τελευταίο επί γης αντάμωμά του με τους Πατέρες έψαλε σε τράπεζα πανηγυρική στεντορεία τη φωνή τους 2 εθνικούς μας ύμνους! Έναν της Εκκλησίας και έναν της Πατρίδας που υπεραγαπούσε!
Τη Υπερμάχω Στρατηγώ και Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή! (Πληροφορία από κείμενο Ιωσήφ Μοναχού Διονυσιάτη) Ένα από τα πολλά σπουδαία βιβλία και εκείνου, γραμμένο στα μέσα του προηγούμενου αιώνα, ένα μοναδικό εράνισμα Αθωνικής ζωής, το ευσύνοπτο σε μέγεθος μα απέραντο σε περιεχόμενο «Λαυσαϊκόν του Αγίου Όρους» αποτελεί ως και σήμερα ένα πραγματικό σημείο αναφοράς… «παρουσιάζει εν είδει αλύσεως, όλην την Αγιορειτικήν πλειάδα των μακαρίων πατέρων του τελευταίου αιώνος μέχρι και των επιζώντων ακόμη μέχρι της σήμερον, με το ιστορικόν εκάστου, καθώς επίσης και ιστορικήν περίληψιν των Ιερών Μονών, Σκητών, Κελλίων, ησυχαστηρίων και λοιπών ασκητηρίων μετά των εν αυτοίς διαλαμψάντων αγίων και θεοφόρων Πατέρων μετά πολλών διηγημάτων αυτών».
Ανεβαίνουμε στον πρώτο όροφο για λίγη ξεκούραση ως το απόγευμα που εκείνη την ημέρα ειδικά λόγω της αγρυπνίας θα είχε μόνο την προσκύνηση της δεξιάς χειρός του Τιμίου Προδρόμου και των τιμίων λειψάνων, ύστερα από μια λιτή ανάλαδη τράπεζα και το Απόδειπνο με τους Χαιρετισμούς της Παναγίας μας. Εκείνη ξαναοικονόμησε να συναντηθούμε και φέτος με τον κυρ-Νίκο τον Ηρακλειώτη και τον Αγιασώτη κυρ Παναγιώτη τον Μυτιληνιό! Μαζί εδώ και πολλές μέρες ήδη περιδιαβαίνουν στον Άθωνα! Πόσο χαιρόμαστε που ξαναανταμώνουμε και πάλι ένα χρόνο μετά! Πόσο κουράγιο παίρνουμε πάντα από αυτούς τους ακατάβλητους Φιλαγιορείτες! Δεν σταματούν ποτέ να ονειρεύονται τον Παράδεισο! Τον ζουν επί γης! Ο κυρ Νίκος και στο Άγιο Όρος μα και στα Ιεροσόλυμα, που λαχταρίζει η ψυχή του όλο να βρίσκεται άγρυπνος φρουρός στου Παναγίου Τάφου το χαροποιό και τόσο τιμητικό διακόνημα που οι Αγιοταφίτες του δίνουν εδώ και πολλά χρόνια! Ο κυρ Παναγιώτης κοντά στα 90 προγραμματίζει μόνο την επόμενή του έλευση στο περιβόλι της Κυράς! -Πάσχα αν θέλει ο Θεός θα έρθω ξανά! Έρχομαι εικοσιοχτώ χρόνια συνεχόμενα! Άργησα να πρωτοέρθω! Στα 59 μου ήταν η πρώτη φορά! Τότε πέταγα! Δεν θυμάμαι και εγώ πόσες φορές έχω ανέβει στον Άθωνα μα και παντού, σε όλα τα ψηλά του Όρους! Τώρα δυσκολεύομαι αλλά δίνει ο Θεός δυνάμεις ακόμα! Ο κυρ Νίκος μου δίνει μια εικόνα του Αγίου Μηνά ευλογία! -Μην τον ξεχνάς ποτέ μου λέει! Να του ζητάς συνέχεια! Στα πα και πέρυσι σαν ανταμωθήκαμε στον Προφήτη Ηλία… Μην μείνεις μόνο στο ποίημα που έγραψες μετά… -Το θυμάστε αλήθεια κυρ Νίκο; Του Παναγίου μνήματος φύλακας Ηρακλειώτης!
Με μεσιτεία του Αη Μηνά, Πατριάρχης και Δεσπότης!
Γιάντα μη και δε σ αγαπώ Άγιε και Παναγιά μου;
Της πίστης βάρεσε η γροθιά και έγιναν τα όνειρά μου!
- Όσο ζω θα ζητώ από την Ιεροσολυμίτισσα και από τον Άγιο! –Να του την σπάσετε την πόρτα του Θεού κυρ Νίκο! Αιτείτε και δοθήσεται κρούετε, και ανοιγήσεται…
Ύστερα από λίγες ώρες στις 9, στο λιγοστό φως του καθολικού ξεκίνησε η αγρυπνία για την μετάσταση του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου! Όλοι σε θέση μάχης! Ταπεινά και μεγαλόπρεπα, ησύχια και ζωντανά συνάμα! Οι ψάλτες, ο Εκκλησιαστικός, ο κανονάρχης, ο διάκος, ο παπάς, ο Γέροντας Πέτρος στο ηγουμενικό του.
Από πάνω του η σημαία η Ελληνική, η ένδοξη με τον σταυρό που καθιέρωσε ο Καποδίστριας και υπήρχε επίσημη ως και το 1978! Σαν Θεία σκέπη και αυτή ορθώνεται για να στερεώνει. Σε πολλά καθολικά του Όρους μένει τούτη ακριβώς η σημαία, πάντα στον ιστό της πάνω από το Δεσποτικό, μαρτυρώντας την σπουδαία και τόσο παραγκωνισμένη και διαστρεβλωμένη στις μέρες μας αξία της Ελληνορθοδοξίας, που σώζει από τον αφανισμό της ουδετεροθρησκείας, ενώνει και νοηματοδοτεί! Εθναρχία και πνευματική μητέρα η Ορθόδοξη Εκκλησία! Το διαλαλούσε αυτό ο πρώτος Κυβερνήτης!
Προοιμιακός, Μακάριος ανήρ, Ανοιξαντάρια… Το τυπικό που ευλαβικά και απαρέγκλιτα τόσους αιώνες τηρείται… Ο Διάκος κρατώντας την ασημωμένη Εκκλησία επ’ ώμου θυμιάζει! Πόσο απέχει ο συμβολισμός από την βίωση… Πόσο η ανθρωπαρέσκεια από το τερπνό και το Θεάρεστο… Είναι σκέψεις που στις πολλές ώρες που διαρκεί μια Αγιορείτικη αγρυπνία έρχονται να σε συναντήσουν… Βιασύνη δεν χωράει εδώ! Όλα τα άλλα πάνε στην άκρη! Εάν άγιος έχων ἀγρυπνίαν… Όλοι εν μιά ψυχή συνεορτάζουν… Ο Παναγιώτης παίρνει και εκείνος θέση στον αριστερό χορό! Κυλούν τα λόγια του Εσπερινού… Ὁ θεατὴς τῶν ἀῤῥήτων ἀποκαλύψεων, καὶ ἑρμηνεὺς τῶν ἄνω, τοῦ Θεοῦ μυστηρίων, Ἡ θεοκίνητος λύρα, τῶν οὐρανίων ᾠδῶν, ὁ μυστογράφος, τὸ θεόπνευστον στόμα, τὸ ᾆσμα τῶν ᾀσμάτων, Ὁ υἱός τῆς βροντῆς, τὸ θεμέλιον τῶν θείων λόγων, Ὁ ἀρχηγὸς τῆς θεολογίας, Ὁ κήρυκας πρώτιστον, τῆς ἀληθοῦς δογμάτων Θεοῦ σοφίας… Ὁ ἠγαπημένος Ἰωάννης καὶ Παρθένος… Τόσα επίθετα ευφημίας κι όμως στέκονται ελάχιστα μπροστά στο απέραντα ευρύχωρο δοχείο της χάριτος του αγαπημένου μαθητή! Έχει ξαναγραφτεί πως δεν αγαπήθηκε εξόχως γιατί ο Χριστός μας ήταν προσωπολήπτης! Μη γένοιτο! Μα γιατί εκείνος ο μαθητής μπορούσε να χωρέσει την περισσότερη αγάπη από την απέραντη που εξέχεε ο Κύριός του ανεξαίρετα! Γι αυτό και ηγαπημένος λοιπόν! Στο κέντρο παίρνει θέση ο αναγνώστης να διαβάσει τα αποσπάσματα από την πρώτη καθολική επιστολή του Ιωάννου!... πᾶς ὁ ἀγαπῶν τὸν γεννήσαντα ἀγαπᾷ καὶ τὸν γεγεννημένον ἐξ αὐτοῦ…. Αὔτη γάρ ἐστιν ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἵνα τάς ἐντολὰς αὐτοῦ τηρῶμεν, καὶ αἱ ἐντολαὶ αὐτοῦ βαρεῖαι οὐκ εἰσίν, ὅτι πᾶν τὸ γεγεννημένον ἐκ τοῦ Θεοῦ νικᾷ τὸν κόσμον. Καὶ αὔτη ἐστὶν ἡ νίκη, ἡ νικήσασα τὸν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν.
Ο μαθητής της αγάπης δεν διακηρύσσει μόνο αυτή την ύψιστη αρετή! Είναι σαφής μόλις μιλά για την αγάπη η οποία φανερώνεται στην τήρηση των εντολών του Θεού. Δεν αγαπολογεί ο Ιωάννης. Δεν μιλά για μια σχεδόν απροϋπόθετη σωτηρία ο Θεολόγος, με μόνο κριτήριο την αγάπη! Αιώνιους νικητές της πίστης χειραγωγεί! Και είναι τόσο ξεκάθαρος όταν στην ίδια επιστολή σημειώνει: …παρρησίαν ἔχομεν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ ὃ ἐὰν αἰτῶμεν, λαμβάνομεν παρ' αὐτοῦ, ὅτι τάς ἐντολὰς αὐτοῦ τηροῦμεν, καὶ τὰ ἀρεστὰ ἐνώπιον αὐτοῦ ποιοῦμεν.
Προηγούμενα:
Για Αγιορείτικες οδοιπορίες παρελθόντων ετών, αναζητήστε τις στο διαδίκτυο με τους εξής τίτλους: «Επιστρέφοντας από Όρος», «Το Άγιο Όρος μέσα μας» «Μύρισε Παράδεισος», «Του Παραδείσου τ’ όνειρο», «Η Παναγία οικονόμησε», «Ψυχή Ορθρία», «Δεν χαμηλώνει ο Άθως», «Δάκρυα σταλάζει ο Άθως» ή στο οριζόντιο μενού του ιστολογίου μας: Ημερολόγιο Όρους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου