 |
Από την περυσινή
επίσκεψή μας (Ιούνιος 2011)
|
Για λίγες ημέρες θα βρισκόμαστε (παππούς και
εγγονάκια)
στο Άγιο Όρος.
στο Άγιο Όρος.
Δευτέρα 30 Ιουλίου 2012
Κυριακή 29 Ιουλίου 2012
1634 - Κοιμήθηκε σήμερα ο μακροβιότερος Αγιορείτης μοναχός
Κοιμήθηκε
σήμερα Κυριακή 29 Ιουλίου 2012, σε ηλικία 105 ετών, ο π. Ιωάννης Χιλιανδαρινός
Σχετικά:
1633 - Η πολυμήχανη βία
Γράφει
ο μοναχός ΜΩΥΣΗΣ, Αγιορείτης
Θεόρατα
κύματα πολυποίκιλης βίας ταράζουν καθημερινά τη ζωή των ταλαίπωρων ανθρώπων. Το
φαινόμενο είναι παγκόσμιο, αλλά και ελληνικό δυστυχώς. Ο Νεοέλληνας μαθητεύει
στο σχολείο του εύκολου κέρδους, της πλούσιας και ηδονικής ζωής, της
κακουργίας, της ληστείας, ακόμη και του εγκλήματος. Καταλύεται η ιερότητα, η
μοναδικότητα, το ανεπανάληπτο του ανθρώπινου προσώπου. Χάθηκε η ντροπή, η αναστολή,
η αθωότητα, το απονήρευτο, το άδολο, το διαφανές και αληθινό. Επικρατεί
ασυδοσία, βαρβαρότητα, σκληρότητα και τραχύτητα. Βιαστές απαγωγείς, ληστές,
φονιάδες, βομβιστές, τρομοκράτες παρελαύνουν καθημερινά με το κεφάλι ψηλά. Ένα
πλήθος σιωπά, φοβάται, παρατηρεί από μακριά, κρύβεται και απορεί.
Η αθεόφοβη
ζωή, ο άθεος βίος, η αγένεια, η ασέβεια, η ανταρσία δημιουργεί μία αρκετά θολή
κατάσταση, ένα μολυσμένο κλίμα, δίχως βάσεις, αρχές και όρια. Η μανιακή αναρχία
φτιάχνει πρόσωπα εγωιστικά, ταραγμένα, προβληματικά και νοσηρά. Η ηδονή της
βίας μειώνει τη λογική, οδηγεί σε τρομερές περιπέτειες και σοβαρούς κινδύνους.
Γι’ αυτό θέλουν να σβήσουν ό,τι αντιστέκεται, ό,τι ιερό και ωραίο, ό,τι ηθικό
και αξιοσέβαστο. Δυστυχώς, αρκετά τους ανέχονται και μάλιστα υποστηρίζουν,
παρασυρμένοι από τα ψεύτικα κηρύγματά τους περί ισότητας και δικαιοσύνης. Ο
παραλογισμός οδηγεί στα άκρα, την εξόντωση του άλλου, που δεν συμφωνεί μαζί του
και δεν τον ακολουθεί. Κατά τον κ. Τσιρόπουλο: «η κάθε μορφής αδικία θεριεύει
στην Οικουμένη κι ο πολιτισμός, ξεπνοημένος, δεν έχει πια δύναμη, με την
παιδεία, να μαλάξει, να καλλιεργήσει, να εξευγενίσει τις εξαγριωμένες καρδιές».
Παρά τα τόσα
πολλά που λέγονται έχουμε κι εδώ έξαρση μεγάλη της βίας. Ακόμη έχουμε πολέμους και μάλιστα εμφυλίους, διώξεις αντιφρονούντων, φυλετικές
διακρίσεις, αναβίωση ολοκληρωτισμών. Επιβολή ανελευθεριών, διάφορη τρομοκρατία,
αύξηση της εγκληματικότητας και βιασμός ανηλίκων αγοριών και κοριτσιών. Σε
κινήματα απροκάλυπτης ή μη βίας εντάσσονται και νέοι, συνειδητά ή ασυνείδητα.
Το φαινόμενο αυτό είναι λίαν ανησυχητικό και λυπηρό. Στην επιδημία της βίας δεν
υπάρχει οργανωμένη αντίδραση, αλλά παθητική αποδοχή. Ο πολιτισμός φαίνεται πως
πια παρακμάζει. Νομίζουν ότι με τη βία γίνονται ήρωες και αποκαθιστούν την
κοινωνική αδικία. Η βία όμως φέρνει βία. Το κακό δεν θεραπεύεται με το κακό. Η
βία δεν λύνει προβλήματα αλλά δημιουργεί νέα.
Οι καιροί
μας καλλιεργούν ανθρώπους υπεράνθρωπους, εγωιστές, ατομιστές, ανυπότακτους και
ασεβείς. Η ανισορροπία του πολιτισμού μας και η επηρμένη παιδεία μας γεννά
επιπόλαιους, ανεύθυνους, αήθεις και αδύναμους. Ο πολιτισμός ως να δηλώνει
αδυναμία μεταποιήσεως των εξαγριωμένων καρδιών. Η βία είναι πλέον αδίστακτη,
μπήκε στα σπίτια, στις οικογένειες, στα γραφεία. Το κενό, η ανία και η
παραπληροφόρηση για μία εντελώς ελεύθερη ζωή οδηγούν σε σκηνές άφατης βίας, που
πλέον ούτε καν εντυπωσιάζουν τους πολλούς. Δίχως ιδανικά ο άνθρωπος είναι
επιρρεπής σε κάθε είδους βαρβαρότητα και βανδαλισμό. Βία στα σχολεία, στα
γήπεδα, στους δρόμους, παντού. Υπάρχει και ψυχολογική βία, καταπίεση,
καταδυνάστευση, εξάρτηση, εκεί που θα έπρεπε να υπάρχει η θυσιαστική αγάπη, η
ειρήνη και η αληθινή χαρά.
Τα γιγάντια
κύματα της βίας θα γαληνέψουν με την επιστροφή των ανθρώπων σε αιώνια ιδανικά,
σε αρχές ωραίου ήθους, σε πηγές ναμάτων ζωηφόρων, που θα ειρηνεύσουν και
εμπνεύσουν.
ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 29/7/2012
1632 - «Καρντιά μιλάει Τεό» (Μικρό ὁδοιπορικό στά Φοβερά Καρούλια τοῦ Ἁγίου Ὄρους)
Δέν ξέρω ἄν ἔτυχε ποτέ νά
διαβάσετε ἤ ν᾿ ἀκούσετε κάτι γιά τά φρικτά Καρούλια. Τόν τρομακτικό
καί ἀπρόσιτο ἐκεῖνο γκρεμό στά ΝΔ τῆς Χερσονήσου
τοῦ Ἄθω, πού εἶναι γνωστός μόνο ἀπό
φωτογραφίες καί σλάιτς ἤ θεωρητικές ἀφηγήσεις προσκυνητῶν, οἱ ὁποῖοι ταξιδεύοντας γιά τή Λαύρα εἶχαν τή δυνατότητα νά τά περιεργαστοῦν μέσα ἀπό τό
καραβάκι. Γιατί μέ τά πόδια εἶναι μᾶλλον ἀδύνατο νά
κατακτήσει κανείς τήν ἄγρια τούτη
περιοχή, ὅπου στό παρελθόν ὀρθόδοξοι ἀναχωρητές εἶχαν χτίσει
τίς ἀετοφωλιές τους, μιᾶς κι ὁ χῶρος
προσφερόταν ἰδιαίτερα γιά τίς πνευματικές τους ἀπογειώσεις.
Ποιός ξέρει
τί νά βρῆκαν σέ τούτη δῶ τή γωνιά τῆς γῆς οἱ ἀκροβάτες
καλόγεροι καί τή διάλεξαν γιά προσφιλῆ κατοικία,
τή στιγμή πού γιά τόν κοινό νοῦ μιά τέτοια ἐπιλογή μόνο τυχοδιῶκτες
καί ἐπικίνδυνα ριψοκίνδυνοι τήν ἀποφασίζουν. Ἄνθρωποι
δηλαδή πού δέχονται νά υἱοθετήσουν
τήν περιπέτεια κι ὅταν ἀκόμη γνωρίζουν πώς ἕνα τέτοιο ἐγχείρημα ἐγκυμονεῖ ἐκ προοιμίου
κινδύνους γιά τήν ἰκμάδα τοῦ σώματος καί τήν ἀκεραιότητα τῆς ὑγείας.
Νά ᾿τανε μήπως ἡ ἀπεραντοσύνη τῆς θάλασσας
καί ἡ ἐπιβλητική ἀγριάδα τῶν
κυματόβρεχων βράχων πού ἔρχονται νά
πείσουν ἀκόμα καί τόν πιό δύσπιστο, ὅτι τά μεγαλεῖα τῆς φύσης εἶναι σέ θέση
νά δώσουν σέ ὅποιον τά γεύεται τίς δυνατότητες γιά ἕνα πιό σταθερό καί οὐσιαστικό
τρόπο ζωῆς; ῎Η νά ᾿ταν ἄραγε, ἡ αἴσθηση τῆς γαλήνης καί ἠρεμίας, πού
τόσο ἀνέκφραστα εὐδοκιμεῖ στά Καρούλια ἐνισχύοντας
σέ φύσεις ἀνήσυχες κάποιες φυγόκεντρες τάσεις, δηλαδή τήν κίνηση ἀπό τόν κόσμο μέ τή θορυβώδη ζωή, τή ρύπανση καί τό
ρύπο, σέ παρθένες περιοχές, ἱκανές νά
μετουσιώσουν σέ πράξη τήν ἀνθρώπινη ἐπιθυμία γιά ἀδιάλειτη
προσευχή καί ἐπικοινωνία μέ τόν Θεό;
Βάλθηκα,
κρεμασμένος στή χοντρή ἁλυσίδα πού ᾿ναι κτισμένη στό βράχο, νά φτάσω ὥς τά Καρούλια, ἔστω κι ἄν μέσα μου κάτι μοῦ φώναζε πώς
τέτοια ἐδάφη δέν κατακτοῦνται ἀπό ἐρασιτέχνες
τοῦ πνεύματος κι ἀπό πρωτόπειρους
ὀρειβάτες.
῎Ηθελα νά κατέβω στά φρικτά τά γκρεμά, ἔστω κι ἄν ἀντηχοῦσαν ἀκόμα στ᾿ αὐτιά μου τά λόγια κάποιου Κατουνακιώτη πώς «δύσκολα
φτάνουν ἐκεῖ τουρίστες»
κι ὅτι προπέρσι ἔχασε τήν ἰσορροπία του καί χάθηκε στόν γκρεμό ἕνας γέροντας ἀσκητής πού
ζοῦσε ᾿κεῖ πάνω». ῎Ημουν
περίεργος νά γνωρίσω τόν τελευταῖο ξωμάχο,
τόν ρῶσο καλόγερο, τόν π. Νικοντίμ, πού ἑξῆντα ὁλόκληρα χρόνια ζεῖ στήν ἄκρη τῆς γῆς συντροφιά μέ τά βράχια, τ᾿ ἀγριοπούλια
καί τόν Θεό.
 |
Νικόδημος μοναχός
Καρουλιώτης (1888-1984)
(Δημοσίευση φωτογραφίας: Rudolf Billeta, 1993) |
Τόν βρῆκα νά στέκει ἔξω ἀπό τήν καλύβα κρατώντας στό χέρι τό κομποσχοίνι καί
κοιτάζοντας τόν ἥλιο
κατάματα, λές κι ἤθελε νά τόν
συγκρίνει μέ τόν δικό του τόν ῞Ηλιο τῆς Δικαιοσύνης, πού μιά ζωή τώρα ὑπερθερμαίνει καί συντηρεῖ τά ἔγκατα τῆς φτωχῆς του καρδιᾶς.
Ἦταν τριάντα χρονῶν τότε,
νεαρός ἀξιωματικός τοῦ ρωσικοῦ στρατοῦ, ἦλθε γιά πρώτη φορά στήν ῾Ελλάδα μέ
σκοπό νά πάει στό ῞Αγιο ῎Ορος νά προσκυνήσει στά μοναστήρια καί νά γνωρίσει
τούς ἀσκητές πού ᾿χε ἀκούσει πώς εἶχαν βάλει
στά κατεπείγοντα στόχο τους τήν ἀπαλλαγή ἀπό τόν φόρτο τῆς ὕλης καί τήν καταστολή τῶν παθῶν. Βρισκόταν ἐκείνη τήν ἐποχή στό ζενίθ τῶν μεταφυσικῶν του ἀναζητήσεων ὁ ρῶσος ἀξιωματικός, κι ἦρθε στό ῎Ορος μήπως καί ἔβρισκε αὐτό πού ζητοῦσε. Γιά νά
μή φύγει ποτέ πιά ἀπό τοῦτον ἐδῶ τόν πλανήτη»…!
Εξῆντα ὁλόκληρα
χρόνια σέ ἑλληνικό ἔδαφος κι ὡστόσο καμιά ἐπαφή μέ τή
γλώσσα τοῦ τόπου πού ἔμπρακτα
δέχτηκε νά γίνει ἡ δεύτερή του
πατρίδα καί νά ὑπηρετήσει
τίς ἐσωτερικές του ἐφέσεις,. ᾿Αναρωτιέται κανείς ποῦ νά ὀφείλεται τοῦτο. Μήπως σέ
ἠθελημένη προσωπική ἀνδράνεια ἤ τίποτε κρυφοσωβινιστικές τάσεις, προέκταση κάποιου
ζήλου του γιά γιά τήν ἐκπεσοῦσα ῾Αγία καί
Μεγάλη Ρωσία τῶν Τσάρων; Μήπως σέ δική του ἀδυναμία νά ἐπιδοθεῖ στή μελέτη καί τήν ἐκμάθηση
ξένων γλωσσῶν, ἰδιαίτερα ὅταν αὐτές δύσκολα
γίνονται εὔληπτες, ὅπως ἡ ἑλληνική, ἐπειδή διαθέτουν δύσκολες ρίζες καί στρυφνή προφορά; ῾Η ἀπάντηση εἶναι ἀπερίφραστα ὄχι, καί τό δήλωσε καθαρά ὁ Νικοντίμ: «Τεό ντέν ἔκει γκλῶσα. Γκλῶσα μπρήκανε ἄτρωπο.
Καρντιά μιλάει Τεό».
-Πόσα χρόνια
ἔχεις ᾿δῶ πάνω;
-Ποῦ, ἰντό κάτ; ῎Ιλτε ῞Αγγιο ῎Ορος Χίλια νιακούσια εἴκουσ. ῾Ιπτά χρούνια κάτισε ῞Αγγι
Παντελεήμων, Μοναστήρ.
-Τί τρῶς;
- Αγκοράζει
Ντάφνα ρίζ, φασόλι, μακαρόνι. ῎Ιλτι ἰνινίνταχρούνι τούρα. Κουφό, ντέν βλέπει, ἄρρουστο..
-Καί
προσευχή;
-Ντόξασι
Τεό. Σλάβα Μπόκου. Σλάβα Μπόκου, Σλάβα Μπόκου, (Δόξα σοι ὁ Θεός).
-Πόσες ὧρες προσεύχεσαι; Τί ὥρα σηκώνεσαι
τή νύχτα;
-Βράντι ἀγρυπνία κάνει.
-Κάθε βράδυ;
-Κάτε βράντι
μέκρι ἕξι οὔρα προυί.
-Ρωσία λίγκε
ἐκκλησίες. Γκιατί;
-Ντέν ἀγαπάει Τεό κομμουνίστε. Ντέν πιστεύει Τεό. Κλείσει ἐκκλησίε.
-Ναί, ἀλλά κόσμο πιστεύει Τεό. Πιστεύει καλό,
κομμουνίστε ντέν ντόσει ἐκκλησίε.
-Καί τό
Πατριαρχεῖο;
-Πατριαρχεῖο κάνει ὑπακοή κάνει.
-Στό Χριστό;
-῎Οχι, κομμουνίστε κάνει ὑπακοή.
-῎Αν δέν κάνει ὑπακοή θά
κλείσουν οἱ κομμουνίστε ὅλες τίς ἐκκλησίες;
-Ναί
γκιαφτό. Κάνει οἰκονομία. ῎Αν ντέν ἔχει οἰκονομία τά κλείσει ἐκκλησίε.
-Τό ρώσικο
μοναστήρι σοῦ δίνει λεφτά;
-Ντέν ἔχει. Μνημονεύει Πατριάρχα Μόσχα Ποίμεν κι ιμίς
ντέν τέλουμ.
-Συνήθισες
στά Καρούλια;
-᾿Ιντό βλογγία Θεοῦ, Σλάβα
Μπόκου, Σλάβα Μπόκου, Σλάβα Μπόκου.
῎Αν κάποτε βρεθεῖτε στό ῞Αγιο ῎Ορος καί τό
λέει ἡ καρδιά σας, ἀξίζει νά
διακινδυνεύσετε ἕνα
«περίπατο» στά φρικτά τά Καρούλια. ῎Αν στό
μεταξύ ὁ π. Νικοντίμ ἔχει κλείσει
τά μάτια του, κοιτάξτε κατάματα πρός τόν ἥλιο καί θά ἐντοπίσετε τό φωτοστέφανο ἀπό τή δικιά του στρατολογία νά προβάλει στόν οὐρανό εὔγλωττα καί ἐνδεικτικά.
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Τάσου Μιχαλᾶ
῎Ορος Ἅγιο,
Πολιτεία ἀνθρώπινη,
σελ. 25-28, ᾿Εκδ. «῾Επτάλοφος»,
1980
ΠΗΓΗ ἠλ. κειμένου: klision.blogspot.com
Σάββατο 28 Ιουλίου 2012
1631 - Η ευλάβεια του γέροντα Παΐσιου στην Παναγία
-Γέροντα, ποια εικόνα της Παναγίας σας αρέσει
περισσότερο;
-Εμένα όλες οι εικόνες της Παναγίας μου αρέσουν. Και
μόνο το όνομά Της να βρω κάπου γραμμένο, το ασπάζομαι πολλές φορές με ευλάβεια
και σκιρτάει η καρδιά μου.
Είναι φοβερό, αν το σκεφθής!
Μικρό κοριτσάκι ήταν και είπε το «Μεγαλύνει η ψυχή μου
τον Κύριον, ότι επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν της δούλης αυτού».
Μέσα σε λίγες λέξεις τόσα νοήματα!
Πολύ θα βοηθηθής , εάν εμβαθύνης στα λόγια αυτά.
Είναι λίγα και δυνατά.
Αν τα μελετάς, θα αγαπήσης την ταπείνωση…
…… κι αν ταπεινωθής, θα δης τον Θεό να έρχεται μέσα
σου και να κάνη την καρδιά σου Φάτνη της Βηθλεέμ.
(Από το βιβλίο:«Πάθη και αρετές»Γέροντος Παισίου
Αγιορείτου)
1630 - Ο Γέροντας Παΐσιος για κάποιους που ζητούσαν τη βοήθειά του
Έχουν απομακρυνθή
οι άνθρωποι από το μυστήριο της εξομολογήσεως, γι’ αυτό και πνίγονται από τους
λογισμούς και τα πάθη.
Πόσοι έρχονται και
ζητούν να τους βοηθήσω σε κάποιο πρόβλημα τους, και ούτε εξομολογούνται ούτε
εκκλησιάζονται!
«Εκκλησιάζεσαι καθόλου;»,
τους ρωτάω. «Όχι», μου λένε. «Εξομολογήθηκες καμμιά φορά;». «Όχι. Ήρθα να με
κάνης καλά». «Μα πως; Πρέπει να μετανοήσης για τα σφάλματά σου, να
εξομολογήσαι, να εκκλησιάζεσαι, να κοινωνάς, όταν έχης ευλογία από τον
πνευματικό σου, και εγώ θα κάνω προσευχή να γίνης καλά. Ξεχνάς ότι υπάρχει και
άλλη ζωή και πρέπει να ετοιμασθούμε για ‘κεί;». «Κοίταξε, πάτερ, αυτά που λες,
εκκλησίες, άλλη ζωή κ.λπ., εμένα δεν με απασχολούν. Αυτά είναι παραμύθια. Έχω
πάει σε μάγους, σε μέντιουμ και δεν μπόρεσαν να με κάνουν καλά. Έμαθα ότι εσύ
μπορείς να με κάνης καλά». Άντε τώρα!
Τους μιλάς για εξομολόγηση, για την μέλλουσα ζωή,
και σου λένε «αυτά είναι παραμύθια», και από την άλλη μεριά: «Βοήθησέ με,
παίρνω χάπια». Εμ πως, με μαγικό τρόπο θα γίνουν καλά;
Και βλέπεις, πολλοί, ενώ έχουν προβλήματα που τα
προκάλεσαν οι αμαρτίες τους, δεν πηγαίνουν στον πνευματικό που μπορεί να τους
βοηθήση θετικά, αλλά καταλήγουν να εξομολογούνται στους ψυχολόγους. Λένε το
ιστορικό τους, τους συμβουλεύονται για τα προβλήματά τους και, αν έχουν να
περάσουν ένα ποτάμι, τους ρίχνουν μέσα και ή πνίγονται ή βγαίνουν, αλλά που
βγαίνουν… Ενώ, αν πάνε να εξομολογηθούν στον πνευματικό, θα περάσουν στην άλλη
όχθη από την γέφυρα άνετα, γιατί με το μυστήριο της εξομολογήσεως ενεργεί η
Χάρις του Θεού και λυτρώνονται.
Πηγή: Από το βιβλίο: "Γέροντος Παϊσίου Λόγοι", Τόμος Γ΄.
1628 - Όσιος Παύλος Ξηροποταμηνός (10ος αι.)
Αγιορείτης Άγιος
Μνήμη 28 Ιουλίου
Υιός ευσεβών βυζαντινών αρχόντων,
κατά τον βίο του «ύπατος των φιλοσόφων», που από νωρίς ασπάσθηκε την αρετή. Ως
επαίτης αναχωρεί από την Κωνσταντινούπολη κι έρχεται αγνώριστος στο αγιώνυμο
Όρος. Κοντά στη σημερινή μονή του Ξηροποτάμου, της οποίας υπήρξε κτήτορας,
έστησε την ασκητική του καλύβη, έχοντας για στρώμα τη γη και για προσκέφαλο μια
πέτρα. Η αρετή του τον έκανε θαυμαστό και οι άνθρωποι έρχονταν από παντού να
τον γνωρίσουν. Στην πατρίδα του, όπου για λίγο επιστρέφει, γίνεται πηγή
ωφέλειας μεγάλης.
Ο πόθος μεγαλύτερης ησυχίας τον
απομακρύνει από τη μονή του Ξηροποτάμου και τον φέρνει στους πρόποδες του Άθω,
όπου και αναγκάζεται από τους πολλούς μαθητές του να κτίσει νέα μονή, προς τιμή
του Αγίου Γεωργίου, γνωστή σήμερα ως του Αγίου Παύλου. Προγνώρισε το τέλος του
πριν από αρκετό καιρό και ετοιμάσθηκε για την αναχώρηση διδάσκοντας τους
μαθητές του: «έχετε, τέκνα και αδελφοί, την αγάπην, την ευχήν, την ταπείνωσιν
και την υπακοήν διότι όποιος μοναχός δεν έχη αυτάς τας αρετάς, δεν πρέπει να
λέγεται μοναχός, αλλά κοσμικός». Νεώτερη ακολουθία συνέθεσε ο μοναχός Γεράσιμος
Μικραγιαννανίτης.
Πηγή: ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, Μοναχού Μωυσέως, Αγιορείτου
Παρασκευή 27 Ιουλίου 2012
1627 - Γέροντας Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΜΙΚΡΑΓΙΑΝΝΑΝΙΤΗΣ
Του Πανοσ. Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρου
======================
Κρινάκια ταπεινά
στον τάφο του Μεγάλου Υμνογράφου... είκοσι έτη......και όμως, τόσο κοντά
μας......τα μνήματα κρύβουν μηνύματα...
Από μικρός επόθησες του Πνεύματος τη χάρη,
των αρετών τις κορυφές, του φθέγματος τα
κάλλη.
Δια τούτο και αρνήθηκες σκλαβιά την των προγόνων
κι εζήτησες την λευτεριά στην πόλη των
αιώνων.
Και νά, στο κέντρο Αθηνών, βωμόν της
Ριζαρείου,
συνδέθης με τον Άγιον και ταπεινόν Κυρίου!
Τον θείον τον Νεκτάριον, τον μέγαν
υμνογράφον,
της Θεοτόκου υμνητήν κι ερμηνευτήν
δογμάτων.
Σ΄ευλόγησεν η χάρις Του, στον λόγον και
στην πέννα,
όντας κι οι δυο πονέσατε στης προσφυγιάς
τα ξένα...
Αρνήσαι τώρα σθεναρώς, τερπνά και κόσμου
ηδέα,
κι ορθώνεσαι αγωνιστής, κρατώντας την
“ρομφαία”.
Ο Άθως σε εδέχθηκε, συγκίνησε η μορφή σου,
κι ευφράνθησαν οι ασκητές με την υπακοήν
σου.
Αγώνες, βία, πειρασμοί του νέου
Αγιορείτου,
κατήρτισαν το χάρισμα του
Μικραγιαννανίτου.
Βίωσες μόνος Γέροντα την θείαν ησυχίαν,
ετρύγησες στις δωρεές την θείαν υμνωδίαν.
Την κορωνίδα χάριτος, μον’ εκλεκτοί
λαμβάνουν
και παραμένουν ταπεινοί, ώσπου να
αποθάνουν.
Εξύμνησε το πνεύμα σου τα τρόπαια Οσίων,
παλαίσματα των ασκητών, μαρτύρια Αγίων.
Και πάντων των Αθωνιτών, βίον και
πολιτείαν,
εσκόρπισες στο ποίμνιον ως θείαν ευωδίαν.
Τ’ αστείρευτά σου δάκρυα, ως δρόσος
ουρανία,
στους στίχους σου φωτίζουνε ζωήν
υπερκοσμία.
Λευκάνθηκε η όψις σου, εξάγνισες καρδίαν,
Ο Πρόδρομος σ΄ανέλαβε υπό την
προστασίαν...
Φράσον αββά ησυχαστά, πώς νους εν τη
καρδία,
ακούει λόγους ανέκφραστους και ψάλλει
υμνωδία;
Πώς αγωνίζετ΄η καρδιά εντός ούσα του Άδού,
παρακαλώντας τον Χριστό κατά του
κοσμοπλάνου;
Έτη και έτη έζησες υμνώντας τον Σωτήρα,
επάλεψες κι ενίκησες πάθη και ολετήρα.
Κι ήρθεν η ώρα Γέροντα ν’ αφήσεις τα των
άθλων
για ν’ απολαύσεις εναργώς τα στέφη των
επάθλων.
Τω όντι, πόσοι άγιοι, πατέρες θεοφόροι,
πoρεύθησαν συνδράμοντες τον Όσιον στο
ξόδι!
Να οδηγήσουν “παιδικήν” ψυχήν του
Γερασίμου,
στα θεία κι ανερμήνευτα κάλλη του
παραδείσου!
Πρέσβευε τώρα εκτενώς, στην δόξαν σου
Πατέρα,
Των υμνογράφων η κρηπίς, των μοναστών
αστέρα.
Η σκλάβα η Βόρειος Ήπειρος, πατρίδα
τιμημένη,
με την Ελλάδα να ενωθεί, προσμένει
πονεμένη.
Ρύσαι ποικίλων πειρασμών, κακώσεων και
πόνων,
πάντας εν Άθω μοναστάς κι ευλόγησον τον
κόπον.
Επί δε τούτοις φύλαττε τα πλήθη ορθοδόξων,
που αγωνίζονται πιστώς κατά των κακοδόξων.
Να παραμείνουμ’ ακλινείς στην
παρακαταθήκην,
μακρά από ζήλον άκριτον και κοσμικήν
προσθήκην.
Ο θείος έρως Ιησού να φλέγει την καρδίαν,
Το όφελος των αδελφών να φέρει ευλογίαν.
Και νυν ακρέμων υμνωδών, καύχημα
Εκκλησίας,
όρα, ευφραίνου, χόρευε, ωδήν θεογνωσίας.
Οι διάδοχοί σου μέλπουσι, θυμίαμα
υμνωδίας,
κι αγάλλονται οι Άγιοι οι της Ορθοδοξίας.
Κρατούν τα τέκνα σου στερρώς, πράξιν και
θείον δόγμα,
και οδηγούν προσκυνητάς στου ουρανού το
δώμα.
Ο Γέροντας Σπυρίδωνας μετά της συνοδείας,
ανέδειξαν την Σκήτην σου λιμένα σωτηρίας.
Κυρίως όμως Ασκητά, θεόληπτε στους
τρόπους,
χαρίτωνε τα τέκνα σου, τους εκλεκτούς
διαδόχους.
Να ζήσουν, να στοιχίσουνε στην όσια βιωτήν
σου,
χαρίζοντάς τους δαψιλώς την ιεράν ευχήν
σου.
Αμήν.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)