3531 - Μήνυμα του Οικουμενικού Πατριάρχη για την Εκκλησιαστική Πρωτοχρονιά (1η Σεπτεμβρίου, Αρχή της Ινδίκτου)

Και φέτος θα εορτασθεί στην Κωνσταντινούπολη, στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, η Ημέρα του Περιβάλλοντος, η οποία έχει καθιερωθεί από το Σεπτό Κέντρο την 1η Σεπτεμβρίου, Αρχή της Ινδίκτου.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος χοροστάτησε στην Ακολουθία του Μ. Εσπερινού της εορτής στην Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Ζωοδόχου Πηγής Βαλουκλή, σήμερα Σάββατο 31 Αυγούστου στις 6 το απόγευμα. 

Αύριο Κυριακή 1η Σεπτεμβρίου, ο Πατριάρχης θα χοροστατήσει στην Θεία Λειτουργία που θα τελεσθεί στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι, συγχοροστατούντων, κατά την τάξιν, Συνοδικών και Ενδημούντων Αρχιερέων της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας. 

Στον Πατριαρχικό Ναό αυτή την ημέρα εορτάζεται και η Σύναξις της Υπεραγίας Θεοτόκου της Παμμακαρίστου, γι' αυτό και η Ιερά Εικών της Παναγίας θα είναι εκτεθειμένη, κατά το έθος, στο σωλέα, προς προσκύνησιν υπό των πιστών. 

Κατά την Θ. Λειτουργία θα αναγνωσθεί και το ακόλουθον

Σεπτόν Πατριαρχικόν Μήνυμα ἐπί τῇ ἡμέρᾳ προσευχῆς ὑπέρ τῆς Προστασίας τοῦ Φυσικοῦ Περιβάλλοντος (01/09/2013) 

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ 

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, 

ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ 

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ 

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ 

ΧΑΡΙΝ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ 

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ ΚΑΙ ΣΥΝΤΗΡΗΤΟΥ 

ΠΑΣΗΣ ΤΗΣ ΚΤΙΣΕΩΣ 

ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ 

* * * 

 Ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά, 

Ἔφθασεν ἡ πρώτη Σεπτεμβρίου, ἡ πρώτη τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, τήν ὁποίαν πρό ἐτῶν τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον καί ἐν συνεχείᾳ σύνολος ἡ Ὀρθόδοξος ἡμῶν Ἐκκλησία ὡρίσαμεν ὡς ἡμέραν προσευχῆς διά τό περιβάλλον. Ἔκτοτε, λόγῳ καί τῆς ἡμετέρας πρωτοβουλίας ταύτης, ἔχει γενικευθῆ τό ἐνδιαφέρον διά τήν προστασίαν τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος καί πολλά λαμβάνονται μέτρα ἐν προκειμένῳ διά τήν ἀειφορίαν καί τήν ἰσορροπίαν τῶν οἰκοσυστημάτων ἀλλά καί διά πᾶν σχετικόν πρός αὐτάς πρόβλημα. 

Καθώς μάλιστα τυγχάνει γνωστόν καί ἐπιμεμαρτυρημένον ὅτι "οὐ λύονται οἱ νόμοι τῆς φύσεως, οὐδέ σαλεύονται, ἀλλά μένουσιν ἀκίνητοι" (πρβλ. Ἱεροῦ Χρυσοστόμου, Εἰς τόν πτωχόν Λάζαρον ΣΤ΄, P.G. 48, 1042), ὀφείλομεν σήμερον νά ἐπικεντρώσωμεν τήν προσοχήν μας εἰς τάς ἀφανεῖς ἐπεμβάσεις τοῦ ἀνθρώπου εἰς τήν ἰσορροπίαν τοῦ περιβάλλοντος, ἡ ὁποία διασαλεύεται ὄχι μόνον δι᾿ ἐμφανῶν καταστρεπτικῶν ἐνεργειῶν, ὡς αἱ ἐκριζώσεις τῶν δασῶν, ἡ ὑπεράντλησις τῶν ὑδάτων, ἡ ἐν γένει ὑπερεκμετάλλευσις τῶν φυσικῶν καί ἐνεργειακῶν πόρων καί ἡ μέσῳ διαρροῆς καί ἀποθέσεως τοξικῶν καί χημικῶν οὐσιῶν μόλυνσις μεγάλων χερσαίων καί ὑδατίνων περιοχῶν, ἀλλά καί δι᾿ ἀφανῶν διά γυμνοῦ ὀφθαλμοῦ πράξεων. Καί τοιαῦται τυγχάνουν αἱ ἐπεμβάσεις εἰς τά γονιδιώματα τῶν ἐμβίων ὄντων καί ἡ δημιουργία κατ᾿ αὐτόν τόν τρόπον μετηλλαγμένων εἰδῶν ἀγνώστου ἐν συνεχείᾳ μετεξελίξεως, ὡς καί ἡ ἀνεύρεσις τρόπων ἀποδεσμεύσεως τεραστίων δυνάμεων, τῶν ἀτομικῶν καί πυρηνικῶν, τῶν ὁποίων ἡ μή ὀρθή χρῆσις δύναται νά ἐξαφανίσῃ πᾶν ἴχνος ζωῆς καί πολιτισμοῦ εἰς τόν πλανήτην μας. Εἰς τάς περιπτώσεις ταύτας δέν εἶναι ἡ πλεονεξία καί ἡ ἐπιθυμία τῆς ὑπερισχύσεως τά μόνα κίνητρα τῶν ἐπιδιωκόντων νά ἐπέμβουν καί νά μεταλλάξουν τά ἔμβια ὄντα, τά ὁποῖα ὁ Θεός ἐδημιούργησεν ὡς «καλά λίαν», ἀλλά καί ἡ ὑπεροψία ὡρισμένων ὅπως ἀντιπαραταχθοῦν εἰς τήν Σοφίαν τοῦ Θεοῦ καί ἀποδείξουν ἑαυτούς ἱκανούς νά βελτιώσουν τό ἔργον Αὐτοῦ. Ἡ ψυχική στάσις αὕτη χαρακτηρίζεται ὑπό τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων ὡς "ὕβρις", δηλαδή ὑπεροπτική αὐθάδεια τοῦ ἔχοντος περιωρισμένον νοῦν ἔναντι τοῦ Πανσόφου καί Παντοδυνάμου Δημιουργοῦ. 

Ἀσφαλῶς δέν ἀντιτασσόμεθα πρός τήν ἐπιστημονικήν ἔρευναν, ἐάν καί ἐφ᾿ ὅσον παρέχῃ ἐπωφελεῖς ὑπηρεσίας εἰς τόν ἄνθρωπον καί τό περιβάλλον. Τοιουτοτρόπως, ἡ χρησιμοποίησις τῶν πορισμάτων αὐτῆς διά τήν θεραπείαν, παραδείγματος χάριν, ἀσθενειῶν εἶναι ἀσφαλῶς θεμιτή, ἀλλά ἡ βεβιασμένη ἐμπορική ἐκμετάλλευσις προϊόντων τῆς συγχρόνου χημικῆς καί βιολογικῆς τεχνολογίας πρό τῆς τετελεσμένης διαπιστώσεως ὅτι εἶναι διά τόν ἄνθρωπον ἀβλαβῆ, εἶναι ἀσφαλῶς κατακριτέα, καθώς ἐπανειλημμένως ὡδήγησεν εἰς τραγικάς συνεπείας αὐτόν καί τό περιβάλλον. 

Ἡ ἐπιστήμη, καλῶς πράττουσα, διαρκῶς ἐρευνᾷ καί προσπαθεῖ νά ἑρμηνεύσῃ τήν φυσικήν νομοτέλειαν καί τάξιν. Ἡ ἐντολή τοῦ Θεοῦ πρός τούς πρωτοπλάστους "κατακυριεύσατε τῆς γῆς"(Γεν. θ΄ 1) παρέχει τήν ἄδειαν τῆς ἐρεύνης καί γνώσεως τῶν φυσικῶν καί βιολογικῶν μηχανισμῶν οἱ ὁποῖοι δροῦν εἰς αὐτήν, διά νά εἶναι σύνολον τό φυσικόν περιβάλλον παραδείσιον. Ἀρκεῖ ἡ ἐπιδίωξις τῆς γνώσεως καί ἡ ἐκμετάλλευσις αὐτῆς νά μή στοχεύῃ μόνον εἰς τό κέρδος καί νά μή εἶναι ἀλαζονική προσπάθεια οἰκοδομήσεως ἑνός νέου πύργου τῆς Βαβέλ, διά τοῦ ὁποίου τό δημιούργημα θά προσπαθήσῃ νά φθάσῃ καί ἴσως, κατά τήν ἔπαρσιν ὡρισμένων, νά ὑπερβῇ καί Αὐτόν τόν Δημιουργόν. Δυστυχῶς λησμονεῖ ἐνίοτε ὁ ἄνθρωπος ὅτι ὁ τοῦ "κάλλους γενεσιάρχης ἔκτισεν αὐτά" (Σοφ. Σολ. ιγ΄, 3) καί χείρ Κυρίου "ἐθεμελίωσε τήν γῆν, καί ἡ δεξιά Αὐτοῦ ἐστερέωσε τόν οὐρανόν" (πρβλ. Ἡσ. μη΄, 13). 

Καθῆκον, λοιπόν, ἡμῶν τῶν ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν ἀνθρώπων τοῦ πνεύματος καί τῆς ἐπιστήμης, ἀλλά καί πάντων τῶν εὐλαβῶν χριστιανῶν, εἶναι νά ἐργαζώμεθα τό ἀγαθόν καί κυρίως νά προσευχώμεθα ὅπως ὁ Δημιουργός τοῦ παντός Θεός φωτίζῃ τούς εἰδικῶς μέ τά ἀνωτέρα θέματα ἀσχολουμένους ἐπιστήμονας ἵνα ἐν ταπεινώσει ἔναντι Αὐτοῦ καί ἐν σεβασμῷ πρός τήν φυσικήν νομοτέλειαν καί τάξιν εἰσέρχωνται εἰς τά ἐνδότερα αὐτῆς καί ἀποφεύγουν τήν διά λόγους οἰκονομικῆς ἐκμεταλλεύσεως ἤ ἄλλους, ὡς ἀνεφέρομεν, βεβιασμένην χρησιμοποίησιν τῶν πορισμάτων τῆς ἐρεύνης των. Χρειάζεται μακρά πεῖρα διά νά βεβαιωθῇ ὅτι αἱ διαπιστωθεῖσαι εὐεργετικαί ἐπιρροαί ἐκ τῆς ἐφαρμογῆς τῶν νέων γνώσεων δέν συνεπάγονται παραπλεύρως ἐπιβλαβεῖς παρενεργείας εἰς τό περιβάλλον καί βεβαίως εἰς αὐτόν τοῦτον τόν ἄνθρωπον. 

Κατά τήν δημιουργίαν τοῦ κόσμου ἡ τότε φωνή καί τό πρῶτον πρόσταγμα τοῦ Κυρίου "οἷον νόμος τις ἐγένετο φύσεως, καί ἐναπέμεινε τῇ γῇ, τήν τοῦ γεννᾶν αὐτῇ καί καρποφορεῖν δύναμιν εἰς τό ἑξῆς παρεχόμενος..." (Μεγάλου Βασιλείου, εἰς τήν ἑξαήμερον Θ΄, P.G. 29, 96A), ἐξασφαλίζουσα τήν ἀειφορίαν αὐτῆς. Καί ἡ γῆ θά συνεχίσῃ νά γεννᾷ καί νά καρποφορῇ ἐφ᾿ ὅσον ἀφεθῇ εἰς τήν φυσικήν αὐτῆς τάξιν καί ἐφ᾿ ὅσον ἡμεῖς οἱ πάροικοι ἐπ᾿ αὐτῆς πορευθῶμεν κατά τά προστάγματα καί τάς ἐντολάς τοῦ Θεοῦ καί φυλάττωμεν καί ποιῶμεν αὐτάς. Τότε Ἐκεῖνος μόνον "δώσει τόν ὑετόν ἡμῖν ἐν καιρῷ αὐτοῦ, καί ἡ γῆ δώσει τά γενήματα αὐτῆς, καί τά ξύλα τῶν πεδίων ἀποδώσει τόν καρπόν αὐτῶν [...] καί φαγώμεθα τόν ἄρτον ἡμῶν εἰς πλησμονήν καί κατοικήσωμεν μετά ἀσφαλείας ἐπί τῆς γῆς ἡμῶν. Καί πόλεμος οὐ διελεύσεται διά τῆς γῆς ἡμῶν[...]" (πρβλ. Λευιτ. 26, 4-5). 

Προσευχόμενοι ἐπί τῇ εὐσήμῳ ταύτῃ ἡμέρᾳ καί τῇ εἰσόδῳ τοῦ ἐνιαυτοῦ μετά Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ, Συμεών τοῦ ἰσαγγέλου καί τῶν ἐν Ἐφέσῳ ἑπταρίθμων παίδων καί μετά τοῦ ἱεροῦ Ψαλμῳδοῦ Δαυίδ πρός τόν Κύριον ὅπως ἐξαποστείλῃ τό πνεῦμα Αὐτοῦ καί ἀνακαινίσῃ τό πρόσωπον τῆς γῆς (πρβλ. Ψαλμ. 103, 30), εὐλογῶν τά ἔργα τῶν χειρῶν Αὐτοῦ καί καταξιῶν ἡμᾶς λυσιτελῶς περαιῶσαι τήν τοῦ χρόνου περίοδον, ἐπικαλούμεθα ὑπέρ τῶν ἐρευνώντων τάς δυνάμεις τῆς φύσεως τόν φωτισμόν, τήν χάριν καί τήν εὐλογίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν. 

͵βιγ΄ Σεπτεμβρίου α΄ 

+Ὁ Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος 

Ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός καί διάπυρος πρός Θεόν εὐχέτης

http://fanarion.blogspot.gr/2013/08/2013.html

3530 - Το κτιτορικό μνημόσυνο στην Ιερά Μονή Ιβήρων του Αγίου Όρους

Κείμενο και φωτογραφίες του Κώστα Τζιβανίδη

Με πάσα λαμπρότητα και σε κλίμα κατάνυξης τελέστηκε στην Ιερά Μονή Ιβήρων του Αγίου Όρους, σύμφωνα με τ' Αγιορείτικο Τυπικό, το Κτιτορικό Μνημόσυνο για την ανάπαυση των ιδρυτών και ευεργετών της αγιορείτικης μονής.

Των ιερών ακολουθιών προεξήρχε ο Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος, συλλειτουργούντος του Επισκόπου Παλμύρας Ιωάννη του Πατριαρχείου Αντιοχείας. Έψαλαν πατέρες από την Αδελφότητα των Δανιηλαίων με επικεφαλής τον γέροντα Δανιήλ, αλλά και πλήθος  Αγιορειτών από κελιά του Άθωνα.

Κατά την αγιορείτικη τάξη και παράδοση στο κτιτορικό μνημόσυνο παρίσταντο σύσσωμη η Ιερά Κοινότητα με επικεφαλής τον πρωτεπιστάτη Στέφανο Χιλανδαρινό και τον πολιτικό διοικητή του Αγίου Όρους κ. Αρίστο Κασμίρογλου.

Στη είσοδο της Ιεράς Μονής Ιβήρων υποδέχθηκαν την Ιερά Κοινότητα οι ηγούμενοι της Ιεράς Μονής Μεγίστης Λαύρας και Ιβήρων, ενώ πλήθη πιστών παρακολούθησαν τις ιερές ακολουθίες.

Περισσότερες φωτογραφίες: http://www.amen.gr

3529 - Μια καλή είδηση για το τελωνείο της Δάφνης στο Άγιο Όρος

Φωτ.: http://www.epirusonline.gr

Ο Γιαννιώτης Μιχάλης Στεφάνου θεωρείται ένας από τους καλύτερους και αποδοτικότερους τελωνειακούς στην Ελλάδα. Δύο χρόνια ως διευθυντής στο τελωνείο Κακαβιάς έκανε πολύ αποτελεματική δουλειά  κατά των διάφορων επικίνδυνων κυκλωμάτων. Μετατίθεται, τώρα, από το τελωνείο Κακαβιάς, έχοντας σφραγίσει την παρουσία του εκεί με επιτυχίες, στη Δάφνη του Αγίου Όρους. Στην Κακαβιά έρχονταν καθημερινά αντιμέτωπος με τις παρανομίες! Στο Άγιο Όρος θα έχει ευλογίες!

http://www.katoci.com

Διαβάστε κι αυτό:

http://www.proinoslogos.gr

3528 - Αποστολές της Αγίας Ζώνης στην Βόρεια Χαλκιδική

 Κωνσταντίνου Θ. Χιούτη, θεολόγου

Η αποστολή αγιορειτικών κειμηλίων στη Χαλκιδική είναι ένα φαινόμενο, που παρουσιάζεται εκτενώς κατά την οθωμανική περίοδο, και αποτελεί προέκταση της περισσότερο διαδεδομένης πρακτικής της περιόδευσης των ιερών λειψάνων. Στην περίπτωση της βόρειας Χαλκιδικής φαίνεται ότι υπερτερεί η παρουσία των κειμηλίων (Τίμιος Σταυρός, Αγία Ζώνη) σε αντιστοιχία με εκείνη των λειψάνων, τα οποία συνήθως αποστέλλονταν εκτός της ελληνικής χερσονήσου προς ευλογία και ελεημοσύνη.

Μεταξύ των κειμηλίων, που περιόδευσαν το βόρειο τμήμα της Χαλκιδικής κατά τους τελευταίους δύο αιώνες, άξιο μνήμης είναι και η Αγία Ζώνη της Θεοτόκου, τμήμα της οποίας φυλάσσεται στη Μονή Βατοπαιδίου. Η παράδοση αναφέρει ότι το κειμήλιο αυτό αφιερώθηκε στην αγιορετική μονή από τον Σέρβο ηγεμόνα Λάζαρο Α’ κατά το 14° αιώνα. Στα 1744 ο περιηγητής μοναχός Βασίλειος Μπάρσκι (από το Κίεβο) περιγράφοντας την Αγία Ζώνη αναφέρει ότι «αναδίδει άφατη ευωδία. Έχει μήκος δύο σπιθαμές και φάρδος όσο το μήκος του δακτύλου• είναι μαύρη, με πλέξη πυκνή [...] Ένα μικρό τεμάχιό της στέλνεται στους χριστιανικούς λαούς, σε αυτούς που ζητούν ελεημοσύνη, προς ευλογία και θαυματουργία, το δε υπόλοιπο μεγάλο κομμάτι δεν βγαίνει ποτέ από την μονή, αλλά βρίσκεται πάντα φυλαγμένο στο καθολικό».

Την εποχή του Γερ. Σμυρνάκη (1903) τα τεμάχια της Αγίας Ζώνης ήταν πια τρία (διαίρεση) εκ των οποίων το ένα κινδύνεψε να χαθεί, όταν το έκλεψαν ληστές σε μία περιοδεία του στη Χαλκιδική κατά τον 19ο αιώνα.

Αφορμές για την αποστολή της Αγίας Ζώνης στα χωριά της βόρειας Χαλκιδικής έδιναν έκτακτα γεγονότα, που απασχολούσαν τις τοπικές κοινωνίες. Συνεπώς δεν διακρίνεται μία ιδιαίτερη οργάνωση στην αποστολή, όπως εκείνη που απαιτούσαν οι ζητίες των Αγιορειτών προς τις περιοχές της Ανατολής. Αυτό τουλάχιστον υποδεικνύουν οι αρχειακές μαρτυρίες, που συνδέουν την αποστολή της Αγίας Ζώνης με φαινόμενα πανώλης, χολέρας και επιζωοτίας στα χωριά της Επισκοπής Ιερισσού.

Οι δοκιμαζόμενες κοινότητες προσκαλούσαν το ιερό κειμήλιο μέσω επιστολής, την οποία παρέδιδε στη Μονή Βατοπαιδίου εξουσιοδοτημένη αντιπροσωπεία τους. Συχνά πρόσκληση απηύθυνε και ο τοπικός επίσκοπος (1864, 1867, 1873, 1875, 1878, 1880, 1889, 1890, 1892), για να στηρίξει τις αγωνίες του ποιμνίου του και να επιβεβαιώσει την δραστηριότητα των Αγιορειτών στην επαρχία του:

*ερχόμεθα να παρακαλέσωμεν την πανοσιολογιώτητά σας όπως ημείς διευθύνεται την αγίαν του θεού ημών Μητρός ζώνης. στέλνομεν λοιπόν τον επιφέροντα Ιωάννην Διμιτρίου ρίγαν ομού με ετέρους δύο ανθρώπους, αλλά να μας αποστίλεται την Αγίαν Ζώνιν όπως ημείς ηθέλωμεν και θέλομεν διά κατ’ έτος όπως ημάς φυλάξι αβλαβής ψυχής τε και σώματι (Λιαρίγκοβη, 1865)

Το κειμήλιο κατά την έξοδό του από τη Μονή Βατοπαιδίου συνοδευόταν συνήθως από δύο μοναχούς, τους «Αγιαζωνίτας». Από αυτούς ο ένας έφερε ιερωσύνη, για να μπορεί η συνοδεία να ανταποκριθεί στους αγιασμούς, που θα τελούσε στις οικίες των πιστών. Το πρόγραμμα της αποστολής τηρούνταν αυστηρώς, γι’ αυτό και υπήρχε αλληλογραφία των Αγιαζωνιτών με τη μονή όσο καιρό διαρκούσε η πολυήμερη περιοδεία στη Χαλκιδική. Η αποστολή δεν μπορούσε να μεταβεί σε πλησιόχωρα χωριά, αν δεν είχε την εντολή της μονής και αν η τελευταία δεν είχε δεχθεί επίσημη πρόσκληση από την ενδιαφερόμενη κοινότητα.

Οι ληψοδοσιακοί κώδικες της Μονής Βατοπαιδίου μαρτυρούν ότι υπήρξαν και περιπτώσεις, κατά τις οποίες μπορούσαν να τελεστούν αγιασμοί εντός της μονής και στη συνέχεια να μεταφερθούν σε δοκιμαζόμενα χωριά χωρίς η Αγία Ζώνη να σταλεί προς αυτά. Σε αυτή την πρακτική ανήκουν οι περιπτώσεις των χωριών Ιερισσού (1878), Βαρβάρας (1880), Δουμπιών (1907, «διά τους μεταξοσκώλυκας») και Ραβνών (σήμερα Πετροκέρασα). Οι Ραβνιώτες ήταν τακτικοί αποδέκτες των αγιασμών, γι’ αυτό και συνήθιζαν να προσφέρουν στη Μονή Βατοπαιδίου κερί και αυγά:

Είκοντες δε και τη Υμετέρα παρακλήσει διά των αυτών απεσταλμένων Υμών αποστέλλομεν Υμίν, κατά το έθος, φιάλην Αγιασμού της χαριτοβρύτου Τιμίας Ζώνης (Μονή Βατοπαιδίου προς Ενορία και Κοινότητα Πετροκεράσων, 1933).

Η έλευση της Αγίας Ζώνης θεωρούνταν ανακούφιση και ευλογία για τους κατοίκους των πληττομένων χωριών, οι οποίοι δεν διέθεταν υγειονομικές αντιστάσεις, για να γλυτώσουν από τις επιδημικές νόσους. Ήταν πεποίθηση ότι οι λοιμοί προέρχονταν από την ασέβεια των ανθρώπων και άρα μόνο ο Θεός μπορούσε να μεσολαβήσει για τον τερματισμό των βασάνων. Η επιστράτευση, λοιπόν, ιερών αντικειμένων και λειψάνων ήταν μία πρακτική, την οποία η Εκκλησία (κλήρος και λαός) χρησιμοποίησε, γιατί πίστευε σε αυτή και αποδεδειγμένα πάντοτε απέδιδε:

*ετελειώσαμεν τους αγιασμούς εις το χωρίον ρεβενίκια. η θεία χάρις της κυρίας Θεοτόκου εβοήθησεν και έως τώρα δεν απέθανε κανείς (Ρεβενίκεια, 1853)

*αρχίσαμεν ψάλλοντες τους κατ’ οίκων αγιασμούς την επιούσαν, καθώς και την παρελθούσαν Κυριακήν εκάμαμεν και λιτανίαν πέριξ του χωρίου αυτών αναγνώσαντες και τας ανηκούσας ευχάς, πάσχουν όμως πολύ τα χωρία ταύτα από πολλήν ανομβρίαν καθώς και από τυφοειδή πυρετόν ως επί το πλείστον εις τα παιδία των, όχι όμως θανατηφόρον (Ρεβενίκεια, 1870)

Οι πιστοί ήταν φιλότιμοι, «με την προσήκουσαν ευλάβειαν» προς το κειμήλιο, και ως αντιχάρισμα στη λύτρωση από το κακό προχωρούσαν σε φιλοδωρίες για την αγιαστική προσπάθεια των Αγιαζωνιτών. Πρόσφεραν χρήματα, τρόφιμα, ζωντανά, σιτηρά, μελίσσια κ.ά., τα οποία σταδιακά προωθούνταν στη Μονή Βατοπαιδίου ή πωλούνταν μετέπειτα στο χώρο της Χαλκιδικής. Τα αφιερώματα αυτά διαμορφώνουν την οικονομική πτυχή των περιοδεύσεων, η οποία βέβαια έχει τις δικές της προεκτάσεις. Με τα ελέη αυτά η αγιορειτική μονή κάλυπτε ένα μικρό τμήμα από τις ανάγκες της η οργάνωνε το φιλανθρωπικό έργο της προς τον έξω κόσμο. Οι εκατοντάδες συνδρομές της, που συναντά ο σημερινός ερευνητής στις αρχειακές της ενότητες, και έχουν προορισμό απόρους λαϊκούς και ιερείς, νεόδμητες εκκλησίες και σχολεία της Χαλκιδικής είναι αδιάψευστος μάρτυρας της ανεκτίμητης προσφοράς του αγιορειτικού μοναχισμού στο χώρο της Χαλκιδικής.

Οι κοινότητες της Χαλκιδικής ευγνώμονες προς την πνευματική βοήθεια των Βατοπαιδινών δεν παρέλειπαν σε όλες της εποχές να στέλνουν ευχαριστήριες επιστολές προς τη Μονή Βατοπαιδίου για την θαυματουργική χάρη της Αγίας Ζώνης, εκφράζοντας έτσι τη στάση, που πάντοτε ζητούσε ο Χριστός από εκείνους, που ήταν άμεσοι δέκτες των θαυμαστών έργων του.

ΠΙΝΑΚΑΣ:

ΧΩΡΙΑ ΟΠΟΥ ΠΡΟΣΗΛΘΕ Η ΑΓΙΑ ΖΩΝΗ

1813 Λιαρίγκοβη (σήμερα Αρναία) [πρόσκληση]

1848 Λιαρίγκοβη [πρόσκληση]

1853 Ρεβενίκεια (σήμερα Μ. Παναγία), Νοβοσέλο (σήμερα Νεοχώρι), Λιαρίγκοβη

1864/5 Λιαρίγκοβη και άλλα πέντε χωριά της Επισκοπής Ιερισσού

1866 Λιαρίγκοβη και άλλα χωριά της Επισκοπής Ιερισσού

1867 Λιαρίγκοβη και άλλα χωριά της Επισκοπής Ιερισσού

1868 Λιαρίγκοβη και άλλα χωριά της Επισκοπής Ιερισσού

1869 Μαντεμοχώρια

1870 Γομάτι, Ρεβενίκεια

1873 Ιερισσός, Γομάτι, Ρεβενίκεια, Παλαιοχώρι

1875 Παλαιοχώρι, Λιαρίγκοβη

1876 Ιερισσός

1880 Λιαρίγκοβη [πρόσκληση]

1883 Γομάτι

1889 ’Ιζβορος

1890 Ιερισσός, ’Ιζβορος, Μαχαλάς (σήμερα Στάγειρα)

1892 Ρεβενίκεια, Λιαρίγκοβη, Νοβοσέλο, Ίζβορος, Παλαιοχώρι

1909 Ιερισσός [πρόσκληση]

1916 Ιερισσός, Γομάτι, Ρεβενίκεια

1918 Ιερισσός [πρόσκληση]

1920 Παλαιοχώρι, Νεοχώρι, Λιαρίγκοβη, Βαρβάρα, Στανός

1924 Ιερισσός

1955 Πετροκέρασα

1996 Πετροκέρασα

Σημείωση: Ο χαρακτηρισμός ‘[πρόσκληση]’ δηλώνει ότι ο τόπος έγινε γνωστός μόνο από την επιστολή πρόσκλησης.

πηγή: Παγχαλκιδικός Λόγος, τεύχος 15, Απρίλιος – Μάϊος – Ιούνιος 2013, σελ. 23-24.

http://www.pemptousia.gr

Σχετικό:

1802 - Η Αγία Ζώνη της Θεοτόκου από το Άγιο Όρος στη Χίο