Σταυρός σε θήκη αγιωτική, δώρο
μακροθυμίας!
Καρεώτης θείος επίγονος, σε
σύννεφο ευωδίας!
Η αρετή βιώνεται, το φρόνημα μην
πέσει!
Η απάθεια τελείωσις, για όποιον
την μπορέσει!
Χιλιάδες βήματα μετρώ, ν άφησαν
άραγε ίχνη;
Κάποτε ο Δίκαιος Κριτής στα δεξιά
θα δείχνει;
Δίπλα σε κρήνη ονομαστή προβάλουν
άγια ράσα!
Δεν είν μακριά το
παρελθόν! Aπέχει μια ανάσα!
Είναι το πρόγραμμα της τελευταίας
μας Αθωνικής μέρας πάντα σχεδόν απαράλλαχτο!
Μα ταυτόχρονα γεμάτο από τόσες
εκπλήξεις και συναπαντήματα απρόσμενα. Ανηφορίζοντας από Καρυές για το γνωστό
κελί σύννεφό τους. Κρατώ στο μέρος της καρδιάς ένα μικρό σταυρό με θήκη. Εκεί
μέσα σκανδαλωδώς υπάρχει ένα ελάχιστο τμήμα ιερού λειψάνου. Ευλογία που πριν
αρκετά χρόνια έλαβα από αγάπης Γέροντα, σε γειτονικό κελάκι! Τούτη την ώρα
συνειδητοποιώ άξαφνα πως βρίσκομαι στα μέρη αυτού του μεγάλου Αθωνίτη
Αγίου, που κατάσαρκα με προστατεύει. Αναξίως και σκανδαλωδώς ο Άγιος
χρόνια τώρα με υπομένει. Αν δεν είναι αυτό θαύμα της μακροθυμίας του
Θεού… Ο Άγιος Νεκτάριος ο Καρεώτης, ο κατά κόσμον Νικόλαος,
γεννήθηκε το 1406 στην Μακεδονία. Ποθώντας την μοναχική άσκηση και την
προσευχή, ήλθε στο Άγιον Όρος και υποτάχθηκε στους οσίους Γέροντες Φιλόθεο και
Διονύσιο, στο Κελλί των Αγίων Αρχαγγέλων του Ιάγαρη στις Καρυές.
«…Προ του τέλους του ο Θεός
«εσυγχώρησε να πέση εις πολλάς και δεινάς ασθενείας του σώματος, τας οποίας
υπομείνας ο μακάριος με άκραν μεγαλοψυχίαν, και ευχαριστίαν μεγάλην, και ζήσας
ζωήν αληθώς οσίαν και αγιοπρεπή, με τέλος ειρηνικόν και θεάρεστον παρέδωκεν εις
χείρας Θεού την μακαρίαν του ψυχήν. Μετά τέσσερα έτη, κατά την ανακομιδή
του λειψάνου του, το «εύρον γεμάτον από ευωδίαν άρρητον» και «προσερχόμενοι
πολλοί μετ' ευλαβείας, ελάμβανον αγιασμόν ψυχής και σώματος, και ησθάνοντο
πνευματικήν ευωδίαν». Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου Οι Άγιοι του Αγίου Όρους
Εκδόσεις Μυγδονία.
Στίβος ασκήσεως οι
Καρυές! Έρωτι θείω την ψυχήν τρωθέντες οι οικιστές τους,
στο πέρασμα τόσων αιώνων! Άγρυπνοι φύλακες των προσταγμάτων του Χριστού
μας! Σε μέρη ποτισμένα με αίμα και ιδρώτα αγωνιστών της πίστης
βρισκόμαστε και πάλι. Ο Γέροντας στο κελί –σύννεφο καθισμένος με αρκετούς
προσκυνητές στο υπαίθριο φτωχό του αρχονταρίκι. Επίγονος Καρεωτών Αγίων,
με την υψούσαν ταπείνωση, σε κάθε λόγο και παραμικρή κίνησή του!
Παίρνουμε θέση σε κάτι κουτσουράκια!
Ένας αδελφός μας Αιτωλός αγωνιά για το σημερινό σύντριμμα της
Ελλάδας -Γέροντα μας πιάνει θλίψη με όλα αυτά που βλέπουμε γύρω μας! Με
όλα αυτά τα αφύσικα και άθεα που νομοθετούνται, με την παιδεία μας! Πώς να
αντιδράσουμε σε όλο αυτό; Κοιμόμαστε βαθιά και αυτοί μας διαλύουν στην
κυριολεξία! Ο Γέροντας σκέφτεται για λίγο και έπειτα λέει κάτι που όλους μας
αφήνει άναυδους!
-Ξέρετε παιδιά μου αν όλοι αυτοί
που νομοθετούν αυτά τα ανίερα που τόσο πληγώνουν τον Χριστό μας, δεν
μετανοήσουν δημόσια δεν θα σωθούν! Ακόμα και αν κατ΄ιδίαν εξομολογηθούν, δεν
πρόκειται να βρουν έλεος. Γιατί όσο το νομοθέτημα παραμένει σε ισχύ, θα
πέφτει και θα τους πλακώνει! Πρέπει να νομοθετήσουν ξανά και να το διορθώσουν!
Αλλιώς … Ας βγουν έστω δημόσια και να ομολογήσουν σε όλους τα εγκλήματα
που φτιάχνουν καθημερινά! Για θυμηθείτε τον Άγιο Αμβρόσιο των Μεδιολάνων όταν ο
μέγας Θεοδόσιος σκότωσε στην Θεσσαλονίκη 7000 ανθρώπους. Πήγε να εκκλησιαστεί
στην Μητρόπολη. Ο Άγιος Επίσκοπος που έμαθε την άφιξη του αυτοκράτορα, πήρε
το Ιερό Ευαγγέλιο και τον περίμενε στην θύρα του ναού. Όταν εκείνος
έφτασε, τον ήλεγξε δριμύτατα για το φριχτό του έγκλημα και δεν του επέτρεψε την
είσοδο! Τον κάλεσε να μετανοήσει ειλικρινά και να ζητήσει δημόσια
συγγνώμη! Του επέβαλε επιτήμιο οχτώ μήνες να απέχει από τη Θεία
Ευχαριστία. Ο Αυτοκράτορας συνειδητοποίησε το ανουσιούργημά του και τρέμοντας
και κλαίγοντας με λυγμούς σε δημόσια θέα το εξομολογήθηκε και ζήτησε συγχώρεση
από Θεό και ανθρώπους! Και έτσι ο Άγιος τον κοινώνησε τα επόμενα Χριστούγεννα!
Τώρα για την παιδεία που είπατε και για τα νέα βιβλία… Παιδιά, τα βιβλία έχουν
γραμμένα αυτά που εμείς ζούμε! Και εμείς είναι αλήθεια πως ζούμε με λίγο από
όλα! Κάποτε τα αναγνωστικά της πρώτης δημοτικού τι είχαν; Ό,τι ζούσε ο
άνθρωπος! Πάπιες, κότες, πα-πα κο-κο! Εκκλησίες, καμπάνες, εορτές, οικογενειακή
ζωή με πατέρα, μάνα, παππού, γιαγιά, παραμύθια, τραγούδια δημοτικά βγαλμένα από
την ιστορία του τόπου και από τα ανδραγαθήματα ηρώων!
Τώρα που να βρεθούν όλα αυτά;
Σύγχυση παντού! Και εμείς ζούμε όπως γράφουν τα βιβλία! Τα βιβλία παιδιά εμάς
αντέγραψαν! Και εμείς ύστερα αναρωτιόμαστε τι φταίει! Φταίει ότι δεν διδάσκουμε
τα παιδιά μας με βίωμα! Πήγε, μας έλεγαν οι Γέροντες στην Παναγούδα,
ένας πατέρας με το παιδάκι του και παραπονιόταν ο πατέρας ότι εκείνο
έβλεπε πολύ τηλεόραση. Και του λέει το παιδί: Εσύ γιατί βλέπεις; -Κοκκίνισε ο
πατέρας! Εγώ βλέπω το απόγευμα και το Σαββατοκύριακο του απαντά. Ναι, του λέει
ο μικρός, όποτε σε φωνάζω για να παίξουμε ή να με πας μια βόλτα, μου λες
συνέχεια ότι είσαι κουρασμένος και κοιτάς τηλεόραση! Σώπασε ο
πατέρας, δεν ήξερε τι να πει ύστερα! Έτσι είναι παιδιά, έχουμε την μόνη αληθινή
και τόσο όμορφη πίστη και δεν την ζούμε!
Ποια η δική μας προσπάθεια; Να
αλλάξουμε λοιπόν πρώτα τους εαυτούς μας! Γιατί μόνο ξερή διδασκαλία και φωνές
και αντίδραση χωρίς βίωμα, φέρνουν μόνο σύγχυση! Και στα παιδιά κυρίως! Ξέρετε,
στην Ρωσία οι διωγμοί της Εκκλησίας είχαν πρωτεργάτες τους τα παιδιά των
Ιερέων! Και να αντιδράσεις, έστω και δυναμικά, χωρίς ν’ αλλάξεις τον
εαυτό σου πρώτα, δεν έκανες τίποτα απολύτως! Εμείς αντιδράμε δυστυχώς μόνο όταν
πάνε να μας κλέψουν το πορτοφόλι! Μα δεν κάνουμε τίποτα όταν πάνε να μας
κλέψουν την ψυχή! Το κυριότερο χαρακτηριστικό της εποχής του Αντιχρίστου παιδιά
–δεν γνωρίζουμε χρόνους –όταν έλθει θα είναι η σύγχυση των γνωμών και η
αποστασία!
Έλεγε ο μακαριστός πατήρ Αντώνιος
ο Αλεβιζόπουλος να μην μας φοβίζει αν αδειάζει η Εκκλησία. Να φοβόμαστε αν
γεμίζει με λάθος φρόνημα!
-Γέροντα μεγάλος ο πόλεμος των
λογισμών!
-Έναν λογισμό να έχουμε παιδιά.
Πως θα σώσουμε την ψυχή μας. Το τελειότερο, η τελεία των τελείων ατέλεστος
τελειότης, όπως γράφει στην Κλίμακα ο Άγιος Ιωάννης, είναι να μην έχουμε
καθόλου λογισμούς, να έχουμε απάθεια. Μόνη έννοια ο Χριστός μας! Αν δεν τα
καταφέρνουμε, έστω να έχουμε μόνο καλούς˙ αν όχι και αυτό όσο το δυνατόν
λιγότερους κακούς! Και να μην παραπονιόμαστε συνεχώς στον Θεό! Να τον
δοξολογούμε μονάχα! Είχα λάβει πριν λίγο καιρό δυο γράμματα από δυο κοπέλες
νέες σε ηλικία! Η πρώτη μου έγραφε για την φτώχια που έδερνε και εκείνη και τον
σύζυγό της. Υγιείς μεν αλλά με δάνεια, με οικονομικά προβλήματα με
ανεργία. Απελπισία σκέτη!
Η δεύτερη μου έγραφε ότι είχε
καρκίνο η καημένη, αλλά δόξαζε τον Θεό που την δυνάμωνε και έκανε τον αγώνα της.
Ε πήρα και εγώ το γράμμα της δεύτερης και το έστειλα σαν απάντηση στην πρώτη!
Μια φορά βγήκα έξω, κάπου με
κάλεσαν να μιλήσω δυο λόγους του Θεού να πω και εγώ ο,τι με φωτίσει. Την άλλη
μέρα έβλεπα κόσμο από το πρωί μέχρι το βράδυ! Δεν ήρθε ούτε ένας χαρούμενος
άνθρωπος όλη μέρα! Δεν άκουσα ένα Δόξα Σοι ο Θεός! Σαν νύχτωσε μόνο, φέρανε μια
γυναίκα σε ένα καροτσάκι αναπηρικό με σκλήρυνση. Όλο χαρά εκείνη! Πως τα
καταφέρνεις, την ρωτώ και συνέχεια γελάς; Πάτερ, μου λέει, έχω μάτια, αυτιά,
μιλάω, έχω χέρια! Δεν έχω πόδια τώρα, μα και τότε που είχα που με πήγαιναν και
τι καταλάβαινα! Ενώ τώρα! Πανηγύρι στην ψυχή της! Όλο να δοξολογεί! Και να
υπομένει! Μεγάλο εφόδιο η υπομονή, ιδίως μέσα στον γάμο! Να βρίσκουμε τρόπο
πάντα να ξεφεύγουμε στις δυσκολίες δια της υπομονής! Θυμηθείτε τι υπομονή έκανε
ο Σωκράτης με την Ξανθίππη! Αν βρεις έλεγε μια καλή σύζυγο θα είσαι
ευτυχισμένος. Αν όχι, θα γίνεις φιλόσοφος! Εμείς εδώ στο Όρος δίνουμε σαν ευχή
το καλές υπομονές! Πολλές δηλαδή, ατέλειωτες! Ζήτησαν κάποτε από τον
Ρουμάνο Γέροντα τον Κλεόπα κάποιοι προσκυνητές, να τους νουθετήσει και
εκείνος άρχισε να τους λέει: Λοιπόν παιδιά μου θα πρέπει στη ζωή σας να κάνετε
υπομονή, υπομονή, υπομονή, υπομονή, υπομονή, υπομονή, υπομονή, υπομονή, μισή
ώρα έκπληκτοι τον άκουγαν να επαναλαμβάνει μόνο αυτήν τη λέξη υπομονή, υπομονή,
υπομονή, υπομονή… Κάποια στιγμή έκανε μια παύση ο Γέροντας, νόμιζαν εκείνοι πως
κάτι άλλο τότε θα τους έλεγε… Και συνεχίζει εκείνος λοιπόν: Έτσι παιδιά μου, αν
κάποια στιγμή σας τελειώσει η υπομονή, τότε θα κάνετε πάλι υπομονή, υπομονή,
υπομονή, υπομονή….!
-Γέροντα τι γνώμη έχετε για τους
ομοφυλόφιλους ;
Να σας πω παιδιά… Είναι κάτι που
δεν αγαπά ο Θέος! Τους ανθρώπους όλους τους αγαπά! Δεν κάνει διάκριση! Τα πάθη
αυτά τον πληγώνουν! Βέβαια είναι και κάποιοι που λένε οι καημένοι, πως δεν
μπορούν να απαλλαγούν από το πάθος αυτό παρ ότι θέλουν. Είχε πάει μια φορά ένας
τέτοιος άνθρωπος που ήθελε να αλλάξει, μα δεν τα κατάφερνε… Τον αγκάλιασε με
αγάπη ο Άγιος. Παιδί μου του λέει. Μπορείς να νηστεύεις Τετάρτη και Παρασκευή
και από το λάδι ακόμα; Βέβαια Γέροντα, μπορώ! Μπορείς να κάνεις και λίγες
μετάνοιες κάθε μέρα; Μπορώ Γέροντα! Μπορείς να πηγαίνεις κάθε Κυριακή Εκκλησία;
Μπορώ! Να δίνεις από τον μισθό σου τα μισά για ελεημοσύνη; Κι αυτό νομίζω
πως θα το καταφέρω είπε ο νέος! Του είπε λοιπόν ο Γέροντας περίπου 30 μπορείς
και εκείνος απάντησε σε όλα καταφατικά! Ε τότε παιδάκι μου του λέει κάμε όλα
αυτά που μπορείς και εκείνο που λες πως δεν μπορείς άσε το να το κάνει ο Κύριός
μας! Θα σε βοηθήσει Αυτός σε ό,τι δεν μπορείς !
- Πείτε μας κάτι τελευταίο για τα
παιδιά μας Γέροντα που είναι στην εφηβεία!
-Όσο μεγαλώνουν να τους αφήνετε
προοδευτικά μια μεγαλύτερη ελευθερία. Να τους εξηγείτε την άρνησή σας σε
κάποιες επιθυμίες τους, Να μην είναι στείρα αυτή και όπως είπαμε χωρίς βίωμα!
Να τους δείχνετε εμπιστοσύνη και να τους δίνετε και ευθύνες. Να μάθουν την
επιλογή, την υπομονή, την διάκριση. Γιατί θα μείνουν μόνα κάποτε και τότε…
Παρατηρούσα προχθές ένα γαϊδουράκι που έχουμε εδώ και το έβλεπα να τρώει. Είχε
ξεριζώσει το ζωντανό έναν ζοχό και προσπαθούσε να το φάει. Και το είχε πάρει
στο στόμα και το τίναζε να φύγουν τα χώματα πριν το καταπιεί! Ακούτε παιδιά; Με
δίδαξε εκείνη την ώρα ο γαϊδαράκος! Την επιλογή, την υπομονή, την διάκριση!
Πάντα τα λόγια του Γέροντα
γράφονται μέσα μας, εκεί στο ευωδιαστό κελάκι του! Από τον ακένωτο θησαυρό της
δεομένης καρδιάς του, αναπαύουν την πενία και το σκοτάδι της δικής μας,
τραβώντας την προς το Φως των εντολών του Θελητή του ελέους. Εκεί στο Καρεώτικο
σύννεφό του, κρυμμένος και ταπεινός, συνεχώς πασχίζει να διαλύσει την
αχλύν της σύγχυσής μας! Και εύχεται ο Γέροντας στην ανέκφραστη χαρά όλοι
κάποτε να οδηγηθούμε, μετά την Θεία δικαιοκρισία .
Στα μέρη της Φοβεράς Προστασίας σε
δέηση εσπερινή! Έχει κόσμο πολύ! Κάθομαι σχεδόν στριμωγμένος μπροστά από την
Αγία Ιουλίτα και τον τρίχρονο ομολογητή Υιό της Κήρυκο! Παραδίπλα το κεφαλάκι
της νεοσφαγούς Αγίας Δόμνας κείτεται στα πόδια του δημίου της! Παντού
υπερβάσεις του γεώδους! Όπου κι αν κοιτάξεις! Όπου έστω κι αν ελάχιστος χώρος
περισσέψει για να σταθείς, την μακάρια δόξα και την ουράνια μέθεξη
θα αντικρίσεις!
Μετά τις ακολουθίες και την
βραδινή τράπεζα, ο παμφίλτατός μας, πατήρ Γ., μας συναντά να καθόμαστε δίπλα
στην ονομαστή κρήνη της Κουτλουμουσίου .
Ένα κελάρυσμα συνεχές που
γαληνεύει από τη μια και ένας χειμαρρώδης λόγος του μας γεμίζει από θλιβερές
διαπιστώσεις μα και ελπίδα! Μας μιλά για τον ρόλο που πρέπει να επιτελούν οι κληρικοί
στο σήμερα. -Παλιά οι άνθρωποι αγαπούσαν τους ιερείς τους, μα και όποιον
ιερωμένο και να έβλεπαν, ακόμα κι αν δεν τον ήξεραν, έτρεχαν να
λάβουν την ευχή του. Τώρα σχεδόν έχει ξεχαστεί αυτή η τόσο ευλογημένη συνήθεια.
Περνούν από μπροστά μας απαρατήρητοι οι παπάδες μας. Δείχνει πολλά αυτό αδελφοί
μου! Θεωρείται ο παπάς πλέον ένας κοινός άνθρωπος όπως όλοι. Το τιμημένο ράσο
του δεν εμπνέει σεβασμό. Και έχει και ο ίδιος ευθύνη για αυτό! Πως
άλλαξαν όμως όλα μέσα σε λίγα μόλις χρόνια; Κάθε εποχή είναι αλήθεια πως
έχει τις ιδιορρυθμίες της, τους εκσυγχρονισμούς, τις κρίσεις, τις αλλαγές. Μα
για να πάμε πριν 80 χρόνια! Το 1940! Σας φαίνεται μακρινό ; Μια αναπνοή
μας χωρίζει! Τότε οι ιερείς στην συντριπτική τους πλειονότητα θύμιζαν τον Άγιο
παπά Νικόλα τον Πλανά! Απλοί, χαρισματικοί, με ιερό δέος! Και οι άνθρωποι απλοί,
απονήρευτοι, σέβονταν και εκτιμούσαν όσο τίποτα τους εναρέτους ιερείς!
Διαβάστε μέσα στον Παπαδιαμάντη τον Μωραϊτίδη, τον Κόντογλου, αλλά
ρωτήστε και υπερήλικες σημερινούς να σας πουν! Μα είχε και αιτία αυτός ο σεβασμός
τους! Εκπλήρωναν τότε οι ιερείς αυτά που ο Ιερός Χρυσόστομος περιγράφει στους
περί Ιεροσύνης λόγους του.
Είχαν αγιότητα βίου, είχαν χάρη
πνευματική, που την εκδήλωναν όταν οι ανάγκες το απαιτούσαν και ιδίως
μέσα στο ιερό μυστήριο της εξομολόγησης! Η μόνη μέριμνά τους,- ακούγεται σαν
ψεύτικο Θεέ μου!- ήταν η φροντίδα για τις ψυχές του ποιμνίου τους! Και δεν
μιλάμε για κοσμική φροντίδα, μα για μέριμνα πατρική, πνευματική,
εναγώνια ! Προσευχή, αγρυπνία, ακολουθίες, εξομολόγηση, κήρυγμα,
κατήχηση ! Δίδασκαν με το παράδειγμά τους, ελεούσαν! Όπως τους ήθελε ο
Θεός, ως γνήσιοι ποιμένες! Μια μέριμνα που πολλές φορές δεν τους επέτρεπε
καν να ασχοληθούν με τις φροντίδες της δικής τους
οικογένειας! Ο παπά Νικόλας ο Πλανάς! Συνεχείς αγρυπνίες! Από τα
μεσάνυχτα ως τις 3 το μεσημέρι! Ο ιδρώτας που έτρεχε από το πρόσωπό του, θύμιζε
τον ιδρώτα του Κυρίου στον κήπο της Γεθσημανής! Έμοιαζε να λειτουργεί στο
υπερουράνιο θυσιαστήριο! Πρόσωπο κατάλαμπρο, καρδιά κατοικητήριο Αγίου
Πνεύματος! Αγαπούσε ανεξαιρέτως, ιδίως τους συνεφημερίους του! Τα ονόματα σε
εμένα έλεγε σε έναν εσπερινό, τα υπόλοιπα όλα στον Παπά Αντώνη! Τσακώνονταν
μεταξύ τους οι άνθρωποι ποιός θα τον έπαιρνε στο σπίτι για αγιασμό, ποιος θα
τον εξυπηρετούσε. Ήθος Χριστού, ζωή Χριστού, μαρτυρία Χριστού! Διορατικός,
ιαματικός, κοσμαγάπητος και Χρισταγάπητος! Τον διαδέχτηκε στην Αθήνα ο Άγιος
Πορφύριος! Στην έρημο της Ομονοίας! Πόσο έμοιαζαν αυτοί οι δυο! Μα και με
πόσων ακόμα ταυτίζονταν οι βιωτές τους!
Ο Άγιος Γέροντας Φιλόθεος ο
Ζερβάκος! Ο Γέροντας Ιερώνυμος της Αιγίνης και ο συνονόματός του
Σιμωνοπετρίτης! Ο παπά Σίμων ο Αρβανίτης! Ο Άγιος Αθανάσιος ο Χαμακιώτης! Μέχρι
το 1970 είχαμε πληθώρα Αγίων και χαρισματικών Γεροντάδων. Μεσουρανούσε η
Εκκλησία! Σημαντικές προσωπικότητες! Μετά ξεκίνησαν οι πτώσεις και οι
εκπτώσεις! Νομιμοποίηση εκτρώσεων, πολιτικοί γάμοι, σήμερα το σύμφωνο συμβίωσης,
οι… έκφυλες ταυτότητες! Ελεύθερη πτώση χωρίς προηγούμενο! Νέα εποχή, νέα
δεδομένα! Ακόμη και μέσα στην Εκκλησία και μέσα στον ιερό κλήρο! Σαν εφιάλτης!
Χωρίς Θεό! Χωρίς Θεό! Ένας είναι ο Θεός! Και εκείνος τώρα σιωπά! Σαν να μας
λέει: Θλίβομαι με όλα αυτά! Μα έχει ήδη ετοιμάσει τα πάντα! Να στε σίγουροι
αδελφοί μου, δεν θα νικήσει το σκοτάδι! Έστω με αυτούς τους λίγους που ακόμα
κρατάνε και μέσα στους Αρχιερείς και μέσα στον κλήρο και μέσα στον λαό, θα
νικήσει του Φωτοκράτορος Χριστού μας το Φως!
Τα στερνά λόγια του
Κουτλουμουσιανού Πατέρα, συνοψίζουν αυτό, που επιστρέφοντας ύστερα από λίγες
ώρες στον κόσμο και στους δικούς μας ανθρώπους, θέλουμε να μεταφέρουμε. Τώρα
ακόμα και στις τελευταίες σειρές τούτης της μνήμης, παλεύω με τον εαυτό
μου να αναλύσω στο «εργαστήρι» της ψυχής μου τα δάκρυα του Πατέρα Άθωνα. Είναι
δάκρυα θλίψης άραγε για όλα αυτά τα ανήκουστα και ανομολόγητα που ραγδαία
συμβαίνουν γύρω μας ή δάκρυα δοξολογίας πάντων ένεκεν και ελπίδας
για τον γυρισμό; Παραπικραμένος δεν χαμήλωσε άραγε καθόλου, από τότε που
τον πρωτανέβηκε η Κυρία των Αγγέλων στο πρώτο της προσκύνημα; Βγήκε ποτέ από
μέσα μας το Όρος, όταν τα δικαιώματα του Θεού το βίωμά μας θλιβερά αγνόησε;
Το όνειρό του Παραδείσου, η μυρωδιά του, βαστάνε ακόμα χρώματα και αρώματα; Κι
η Παναγία μας ως πότε θα οικονομεί την αχαριστία και την ιδιωφελή μας αγάπη;
Και η ψυχή μας, ακούει το Ανάστα του Ουρανού ή στον Όρθρο καθεύδει
αυτάρεσκα, έστω σε κάποιο στασίδι Αγιορείτικου Καθολικού;
O Φώτης τη βοηθεία της νέας
τεχνολογίας –κι αυτή ως άλογη την φανερώνει η Ανύμφευτη Νύμφη της ζωής μας -μας
ανακοινώνει επίσημα ότι το κινητό του κατέγραψε ακριβώς τα φετινά αγιορείτικα
βήματά μας: 58.353 βήματα! Ναι, συμπορευτήκαμε με όλους τους Αγίους του συναξαριού
μας. Ναι, στην σκιά του, ξανά μας αποκαλύφθηκε η απλή αλήθεια της πίστης μας.
Ναι, ο Άθωνας ξανά υπαγόρευσε μυστικά στο κιτρινισμένο χαρτί της ψυχής μας. Μα
αναρωτιέμαι, πόσα από αυτά τα χιλιάδες βήματα, άφησαν πίσω τους άσβηστα ίχνη
επιστροφής και βαθείς Σταυρούς χαραγμένους… Πόσα από αυτά θα μετρήσει εν εκείνη
τη ημέρα ο Κύριος σαν βήματα που η μετάνοια ώθησε και όχι το απέραντο ανθρωπάρεσκό
μου… Το είπε ο συννεφοβάμων Γέροντας στις τελευταίες μας φετινές στιγμές. Από
βίωμα πάσχουμε! Εξ οράσεως η πίστη! όπως έλεγε και ο Άγιος Ιεροκήρυκας του
Παραδείσου (σ.σ.Δημήτριος Παναγόπουλος) .
Πόσα από αυτά τα αμέτρητα που
γράφτηκαν ξανά θα βιωθούν ως την στερνή πνοή μας; Και τότε ο Πατέρας Άθωνας θα
σταλάξει δάκρυα! Θα ναι άραγε δάκρυα χαράς για την σωτηρία ή θλίψης για την
απώλεια; Ως τότε αυτή η αμφιβολία ας γίνει ραβδί αγριοελαίας, βακτηρία σε
ανάβαση Αθωνική, σε γλιστερά σκαλοπάτια προς το παμπόθητο υπερώον της Άνω Πόλης,
να συγκρατά από την άβυσσο του αιωνίου σκότους! Βοά ο Κύριος! Με την παρατεινόμενη
μακρόθυμη σιωπή Του! Δακρύζει ο Κύριος! Τα δάκρυά Του σταλάζει στα μάτια κάθε
ταπεινού Αθωνίτη κρυμμένου σε μεσονυχτικό σκοτάδι …
Βουβός Θεός και θλίβεται
σκοτάδι σαν σκεπάζει.
Ταχέως ιδού Εγώ έρχομαι, με την
σιωπή φωνάζει!
Τέλος και τω Θεώ η δόξα
Νώντας Σκοπετέας
Αφιερωμένο σε όλα τα ευωδιαστά
άνθη του Αθωνικού λειμώνα, που δεν παύουν ποτέ να δροσίζουν τις ξερικές
μας ψυχές και το άκαρπό τους. Στους ευλογημένους συνοδίτες μου, ΑΝΤΩΝΙΟ, που
στο πρώτο του κιόλας ταξίδι, πέταξε με φτερά ερωδιού πάνω από πέλαγα αδελφικής
αγάπης και φώλιασε σε κατοικητήρια ταπεινώσεως. Στον ΘΕΟΔΟΣΙΟ, που αναζητά
αχόρταστα και αξεδίψαστα τον αληθινό προορισμό μας στα κρυμμένα
χαμόγελα του Ουρανού. Στον ΦΩΤΙΟ, που στο ευρύχωρο δοχείο της καρδιάς
του, αποταμίευε συνεχώς δρόσους εωθινές και μεσονυχτικά δάκρυα στου
Ψαλτηριού τις παρακλήσεις. Στον ΝΙΚΟΛΑΟ, που δεν θα πάψει όσο
αναπνέει, να χαράζει βαθιά σημάδια επιστροφής σε λυγερόκορμες συστάδες
Παραδείσου. Στον Απλού αδελφό μας, στου Θεσβίτη τις αγγελικές σκάλες.
Στις Συζύγους και στα παιδάκια μας που πάντα σαν επιστρέφουμε καρτερούν
το βιωμά μας…
Προηγούμενα:
Για Αγιορείτικες οδοιπορίες
παρελθόντων ετών, αναζητήστε τις στο διαδίκτυο με τους εξής
τίτλους: «Επιστρέφοντας από Όρος», «Το Άγιο Όρος μέσα μας» «Μύρισε
Παράδεισος», «Του Παραδείσου
τ’ όνειρο», «Η Παναγία
οικονόμησε», «Ψυχή
Ορθρία», «Δεν
χαμηλώνει ο Άθως» ή στο οριζόντιο μενού του ιστολογίου μας: Ημερολόγιο Όρους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου