Δούλη η ψυχή αλύγιστη, παλεύει να μην πέσει!
Στυλίτης κεροφώτιστος χαρίζει λίγη ζέση!
Αγίου Μεγαλομάρτυρος πρόσωπο ξημερώνει!
Θεοποιό μυστήριο στον Ένα μας ενώνει!
Στυλίτης κεροφώτιστος χαρίζει λίγη ζέση!
Αγίου Μεγαλομάρτυρος πρόσωπο ξημερώνει!
Θεοποιό μυστήριο στον Ένα μας ενώνει!
Θυμούνται άραγε οι Άγιοι; ο αδελφός ρωτάει!
Δίψα για την Αλήθεια Του, ο Άγιος του γεννάει!
Στρατιώτες όλοι του Χριστού σε τάγματα ορμητήρια!
Ναζαρηνός ο Διοικητής, σωτήρια επιδοτήρια!
Δίψα για την Αλήθεια Του, ο Άγιος του γεννάει!
Στρατιώτες όλοι του Χριστού σε τάγματα ορμητήρια!
Ναζαρηνός ο Διοικητής, σωτήρια επιδοτήρια!
Κυλάνε οι παραπόταμοι πολύρρητο ποτάμι!
Ζωντάνεψε το όνειρο παιδιού Θεία δυνάμει!
Πόθος και κλήση βήματα σε κάστρο οδηγούνε!
Της Παναγιάς οι θύμησες τους δαίμονες νικούνε!
Ζωντάνεψε το όνειρο παιδιού Θεία δυνάμει!
Πόθος και κλήση βήματα σε κάστρο οδηγούνε!
Της Παναγιάς οι θύμησες τους δαίμονες νικούνε!
Οι Πολυέλεοι φωτίζονται ολόκληροι από καθαρά κεριά! Αρχίζουν να σείονται μόλις οι χοροί ξεκινούν να ψέλνουν το Δούλοι Κύριον. Προσπαθώ να σταθώ όρθιος, όσο το δυνατόν και το ίδιον θέλημά μου το επιτρέπουν. Μπροστά μας ακριβώς 2 Ρώσοι προσκυνητές δεν σαλεύουν καθόλου! Όρθιοι έμειναν και τις 7 σχεδόν ώρες! Εγώ όλο και βρίσκω να στηριχθώ να ανακαθίσω, να βολέψω το σώμα που συνεχώς παραπονιέται. Εκείνοι στέκουν γενναία. Μόλις το φως κυριαρχεί γύρω μας, καταφέρνω και διακρίνω τον Άγιο που είναι ζωγραφισμένος ακριβώς πάνω από το στασίδι μου! Θεέ μου …είναι ένας Άγιος Στυλίτης! Ο Άγιος Συμεών! Πως με ελέγχει την στιγμή αυτή ο βίος του και η αποκοσμιά του! Μεγάλα τα της πίστεως κατορθώματα! Και εγώ δεν μπορώ να σταθώ όρθιος μια ώρα έστω συνεχόμενα! Ξανακοιτώ τον Άγιο! Του ζητώ να με εμψυχώσει! Σε μια ιερή παράφραση των αιωνίων ρημάτων του Χριστού μας μου μιλά: Ου πάντες χωρούσι την άσκησην ταύτην, αλλ΄οίς δέδοται… Την προσπάθεια και το φιλότιμό σου θα λογαριάσει μόνο ο Κύριος! Όσο μπορείς δώσε αίμα … Όσο μπορείς…
Εκείνοι αφού τον ασπάσθηκαν και τον αποχαιρέτησαν, σκέπασαν το σώμα του μέχρι τα γόνατα. Έπειτα πάλι αφού τον ασπάσθηκαν τον σκέπασαν μέχρι τον λαιμό. Και πάλι αφού για τρίτη φορά τον ασπάσθηκαν έβαλαν πάνω στο ιερό του πρόσωπο ένα μανδήλι. Και έτσι κλαίγοντας πικρά σκέπασαν όλο το σώμα του. Τότε ανέτειλε και ο ήλιος. Αφού έκλαψαν οι μαθηταί, γιατί έμειναν ορφανοί από τον δάσκαλό τους, εγύρισαν στην πόλη διηγούμενοι τα σχετικά με τον Απόστολον. Οι άλλοι αδελφοί όταν τα άκουσαν αυτά επήγαν στον τάφο και αφού έσκαψαν δεν βρήκαν τίποτε. Τότε λοιπόν επέστρεψαν κλαίγοντας θερμώς για τη στέρησι τέτοιου ποιμένος. Στο τέλος μας μοιράζεται κόλλυβο στην μνήμη του Αγίου! Και έπειτα περνά από μπροστά μας ένας Μοναχός με έναν μικρό άρτο από όπου ο καθένας κόβει και ένα μικρό κομμάτι με το χέρι και το τρώει! Δίπλα του άλλος Μοναχός συνεχώς θυμιάζει! Ο απέναντί μου δόκιμος πριν την γευτεί σταυρώνει την ψίχα του πάνω στο θυμίαμα που μπροστά του ανεβαίνει! Μια σκηνή αξέχαστη! Από εκείνες που γράφουν μέσα σου το ένθεο, αυτό που τα απλά και τα καθημερινά των αφιερωμένων ψυχών συνεχώς επιζητούν να βιώνουν. Σε όλα ο Χριστός, σε κάθε τι ο Σταυρός!
Μαζί με τον Γέροντα Πέτρο κάθεται μια ομάδα Λαϊκών! Διακρίνω την μορφή ενός πασίγνωστου δημοσιογράφου! Στο πρόσωπό του η γαλήνη και μια ταπεινή φωτιά στα μάτια του να… λάμπει! Τίποτα το αταίριαστο, το παράταιρο στων Αγγέλων τα μέρη! Καμιά δημοσιογραφική περιέργεια δεν τον οδηγεί πλέον! Μόνο η δίψα του για την μόνη Αλήθεια! Τελικά οι Άγιοι θυμούνται σκέφτηκα! Δεν είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που ένα άρθρο του μετά την αγιοκατάταξη του Αγίου Παϊσίου, είχε «μιλήσει» σε πολλές ψυχές ανθρώπων…
Μαζί με τον Γέροντα Πέτρο κάθεται μια ομάδα Λαϊκών! Διακρίνω την μορφή ενός πασίγνωστου δημοσιογράφου! Στο πρόσωπό του η γαλήνη και μια ταπεινή φωτιά στα μάτια του να… λάμπει! Τίποτα το αταίριαστο, το παράταιρο στων Αγγέλων τα μέρη! Καμιά δημοσιογραφική περιέργεια δεν τον οδηγεί πλέον! Μόνο η δίψα του για την μόνη Αλήθεια! Τελικά οι Άγιοι θυμούνται σκέφτηκα! Δεν είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που ένα άρθρο του μετά την αγιοκατάταξη του Αγίου Παϊσίου, είχε «μιλήσει» σε πολλές ψυχές ανθρώπων…
-Και εσένα τι σε στεναχωρεί και ήρθες εδώ; με ρώτησε
Πραγματικά τα είχα χάσει…
Κοίταγα το τριμμένο ράσο του, τον κοίταγα στα μάτια, στο χαρακωμένο πρόσωπό του, ήταν 60 χρονών κι έμοιαζε ογδόντα ή το αντίθετο;
Αυτός, λοιπόν, είναι ο γέρων Παΐσιος;
Ξαναρωτάει,
- Πώς είπαμε σε λένε; «Λάμπη», του απαντώ...
-Δηλαδή, Χαραλάμπης;
«Μάλιστα...».
Με προτρέπει ξανά...
-Πες μου τι σε απασχολεί, πες μου μια αμαρτία σου.
Δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα (αν είσαι γεμάτος αμαρτίες δεν ξέρεις ποια να πρωτοπείς)
Του απαντώ με «νεανικό κι αγνό ενθουσιασμό»…
«Δεν έχω αμαρτίες… αλλά και να έχω δεν τις έχω πει ποτέ σε εξομολογητή. Με άλλα λόγια, δεν έχω εξομολογηθεί ποτέ».
-Μα, αγαπητέ μου Χαράλαμπε, φαίνεσαι έξυπνος. Η εξομολόγηση για τον άνθρωπο είναι ό,τι για τον στρατιώτη στον πόλεμο, μια ώρα ξεκούραση… ό,τι για τον τραυματία από την καθημερινή μάχη, ένας γιατρός. Όταν εξομολογείσαι αυτά που σε βαραίνουν, αποδιώχνεις, ξεφορτώνεσαι βάρη, μπορείς να συνεχίσεις πιο ξεκούραστος...
Δεν απάντησα… Έσκυψα μπροστά να κάνω πως θα του φιλήσω το χέρι, αυτός το τράβηξε πίσω για να μη το φτάσω. Είναι κι αυτό μέρος ενός άτυπου τελετουργικού.
Δεν απάντησα… Έσκυψα μπροστά να κάνω πως θα του φιλήσω το χέρι, αυτός το τράβηξε πίσω για να μη το φτάσω. Είναι κι αυτό μέρος ενός άτυπου τελετουργικού.
Τον ευχαρίστησα με το πιο χαζό ύφος του κόσμου κι έφυγα…
Συγχωρείστε με κι εσείς άλλα πού να ξέρω ο αμαρτωλός πώς αποχαιρετάς έναν Άγιο; Στον δρόμο της επιστροφής έλεγα στον συνταξιδιώτη φίλο μου: «Δεν θα ξεχάσω την παρομοίωση με τον κουρασμένο στρατιώτη».
-Πού να 'ξερε ότι σε λένε και Ταγματάρχη, μου απάντησε αυτός.
Πέρασαν χρόνια από τότε… Οι προφητείες του έγιναν δώρα σε κυριακάτικες εφημερίδες. Και το όνομά του εξώφυλλο σε βιβλία που πουλάνε με πάθος τηλεοπτικοί βιβλιοπώλες. Χθες έμαθα πως ανακηρύχθηκε Άγιος. Τώρα, όταν πεθάνω, θα έχω τα μέσα, σκέφτηκα... Αν με θυμάται… Αλήθεια, θυμούνται οι Άγιοι; (Λάμπη Ταγματάρχη)
Ναι αδελφέ μας Χαράλαμπε Ταγματάρχη! τελικά οι Άγιοι, εσύ το ξέρεις καλύτερα από πολλούς πλέον, ποτέ μα ποτέ δεν ξεχνούν και μεσιτεύουν και κάποτε μας επιστρατεύουν αυτοθέλητα στου άνω στερεώματος τα Άγια Τάγματα! Μόνο που εκεί δεν υπάρχει η ιεραρχία του κόσμου, μα μόνο εκείνη του Ουρανού! Όλοι μας εκεί με έναν μόνο βαθμό υπηρετούμε! Στρατιώτες του Χριστού, αναμένουμε τις αποστολές σωτηρίας που θα μας επιδοθούν άνωθεν και ποτέ μα ποτέ μας δεν αποστρατευόμαστε ως τον τελικό θρίαμβο!
Ο αποχαιρετισμός με τους Πατέρες σε κάθε μοναστήρι είναι μια ιδιαίτερη στιγμή. Έχει υπόσχεση γυρισμού μέσα του και αίσθημα έντονο ευχαριστίας. Ναι, φαινομενικά είναι ελάχιστος ο χρόνος μιας ημερήσιας φιλοξενίας. Μα αυτό είναι και το θαυμαστό! Πως γίνεται και πάντα νιώθεις να σε κατακλύζει αυτή η απέραντη ευγνωμοσύνη, η αμέτρητη ευεργεσία, η ασφάλεια της προσευχής που οι πατέρες θα κάνουν ως το επόμενο αντάμωμα… Εσύ φεύγεις μονίμως αναπαυμένος! Την ίδια ώρα νέοι προσκυνητές φτάνουν φορτωμένοι με αποσκευές και πάθια, διψασμένοι για Θεό και ψυχής απόσταμα. Και αυτός ο κρουνός της Διονυσίου, ελέω Θεού ακόμα αστείρευτος και ζείδωρος! Σαν παραπόταμος μοιάζει κάθε Αγιορείτικη Μονή, κάθε φιλόξενη μοναστική φωλιά! Να δίνει ζωή, να ενώνεται με τα υπόλοιπα αναβλύσματα της αγάπης για να κυλούν ορμητικά το μεγάλο και πολύρρητο ποτάμι της πίστης!
Μεγαλωμένος σε οικογένεια φτωχή με 8 παιδιά από πολύ μικρός εργάστηκε ιδίαις χερσί για να στηρίξει το σπιτικό τους! Νωρίς είχε την θεία κλήση. Δεκαπέντε χρονών, ως στρουθίον μονάζον επί δώματος, ξεκίνησε μόνος του ο νέος να νηστεύει τις Τετάρτες, τις Παρασκευές και τις Σαρακοστές, να επισκέπτεται συχνά τα κοντινά μοναστήρια να διαβάζει αγιωτικά βιβλία σαν το Αμαρτωλών Σωτηρία. Παραξενεύτηκαν οι γονείς του και κάποτε ο πατέρας του τον αγρίεψε με μια βέργα από αγριελιά να του πεί τι ακριβώς συμβαίνει! Μόλις του είπε τον πόθο του τον αληθινό, να ασκητέψει στο Άγιο Όρος εκείνος τα έχασε! Άρχισε να κλαίει! Θα του έδινε όμως του είπε την ευχή του! Τον παρακάλεσε μόνο να μείνει για λίγα χρόνια, μέχρι να γυρίσει ο μεγάλος ο γιός από τον Στρατό μιας και αν έφευγε εκείνη την στιγμή που τόσο τους βοηθούσε με την εργατικότητά του, θα αναγκάζονταν να σταματήσουν το σχολείο και τις τέχνες τα άλλα αδέλφια του που ήταν μακριά. Έτσι έκανε υπακοή στον Πατέρα του και για κάποια χρόνια καρτερούσε την στιγμή που θα αξιωνόταν να πατήσει στο περιβόλι της Μυροβλήτισσάς Του!
Άκουσε κάποτε καθαρά την γλυκύτατη φωνή της: «Παιδί μου, να πας να γίνεις καλόγερος!». Και ένα βράδυ ονειρεύτηκε ολοζώντανα τον Άθωνα! Ταξίδεψαν λέει στο καράβι με τον πνευματικό του τον παπά Δανιήλ από την Κεφαλονιά! Μόλις φτάσαν στο μουράγιο εκείνος του είπε: Τώρα θα σε αφήσω γιατί πρέπει να γυρίσω στον τόπο μας! Του έδειξε το μονοπάτι! Στο βάθος κάτω από ένα μεγάλο βουνό έβλεπε ένα καστρομονάστηρο! Αξημέρωτα έφτασε στην πόρτα της Παύλου! Όλα διάπλατα, όλα ανοιχτά! Ανοιχτό και το καθολικό! Μπήκε μέσα ο νέος! Προσκύνησε τις εικόνες! Στάθηκε μπροστά στα προσκυνητάρια του Αη Γιωργιού και της Μυροβλήτισσας και θαύμαζε! Ψυχή δεν υπήρχε άλλη! Ξαφνικά αντιλήφθηκε την παρουσία ενός τρομακτικού στην όψη που τον ακολούθησε σαν βγήκε έξω και στεκόμενος στην μεγάλη σκάλα ατένιζε το κωδονοστάσιο! Τον πλησίασε εκείνος με την άγρια μορφή! –Τι θες εδώ εσύ, τι κοιτάς; - Ό,τι θέλω βλέπω, να μην σε νοιάζει! Θέλεις να έρθεις εδώ έτσι; Έλα και θα σου κάνω λαχτάρες που δεν θα περιμένεις!
Πέρασαν τα λίγα χρόνια της υπομονής! Και αξιώθηκε ο νέος να έρθει πρώτη φορά στην μονή της μετανοίας του! Και ήταν όλα ακριβώς όπως τα είχε δει στο όνειρο με την δύναμη του Θεού! Όχι μόνο ο αρσανάς, το μονοπάτι, το Μοναστήρι, οι αυλές, το καθολικό, μα και οι… λαχτάρες και τα εμπόδια που του είχε αποφασίσει ο εχθρός! Από την πρώτη του κιόλας βραδιά, ανήμερα των Θεοφανείων στο δωμάτιο 4 κοντά στο αρχονταρίκι! Ποδοβολητά και άγριες φωνές! Μπήκαν μέσα και τον σήκωσαν να τον πετάξουν έξω οι δαίμονες! Φώναζε εκείνος με κλάματα την Παναγία και τον Χριστό να τον σώσουν! Έλεγε τις προσευχές που ήξερε συνέχεια! Δεν κοιμήθηκε λεπτό από την τρομάρα, μα θυμήθηκε ύστερα και την φωνή της Παναγιάς και αναθάρρησε! Και τα κατάφερε να μείνει με την διαβεβαίωσή της! Να γίνει Αγιοπαυλίτης παπάς και ύστερα να διαδεχθεί τον μακαριστό Γέροντά του τον Ανδρέα, στην ηγουμενία και στην πνευματική καθοδήγηση ψυχών ων ουκ έστιν αριθμός εντός και εκτός του Αγίου Όρους! Σαραπέντε χρόνια πέρασαν από την ενθρόνισή του! Ο πιο απλός και πιο επιβλητικός ηγούμενος που έχουμε ποτέ μας συναντήσει, στέκεται όρθιος συνέχεια στον εσπερινό! Ουρά σχηματίζουμε μόλις ο πρώτος κάνει την αρχή να πάρουμε την ευχή του!
Μας αγκαλιάζει το στοργικό του βλέμμα. Δεν τον έχω δεί ποτέ μου να χαμογελάει μα διόλου αυτό δεν αφαιρεί από την μειλιχιότητά του. Το κατοστάρι κομποσχοίνι στο αριστερό του χέρι του, συνέχεια δουλεύεται απελαύνοντας το άγριο που μόνο να απειλεί γνωρίζει και να τρομάζει ζητά.
Νώντας Σκοπετέας
(συνεχίζεται με το 5ο μέρος)
Προηγούμενα:
Για Αγιορείτικες οδοιπορίες παρελθόντων ετών, αναζητήστε τις στο διαδίκτυο με τους εξής τίτλους: «Επιστρέφοντας από Όρος», «Το Άγιο Όρος μέσα μας» «Μύρισε Παράδεισος», «Του Παραδείσου τ’ όνειρο», «Η Παναγία οικονόμησε», «Ψυχή Ορθρία», «Δεν χαμηλώνει ο Άθως», «Δάκρυα σταλάζει ο Άθως» ή στο οριζόντιο μενού του ιστολογίου μας: Ημερολόγιο Όρους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου