Ασπίδες του αλεξίκακου οι ένθεοι υψώνουν
Τα ελέησον και τα δάκρυα την φλόγα δυναμώνουν!
Η λαγουδέρα ακίνητη, σαν κύματα αφρίζουν
Δελφίνια με Άγιο μαζί, γαλήνη διασχίζουν!
Τα ταπεινά φορτώνονται με των ανθρώπων βάρη
Σταυρός και ο Ερχόμενος απάνω στο σαμάρι!
Του Αγίου της υπομονής παπάς βαστά την κάρα
Δεύτερο βράδυ μας στην Παύλου. Τίποτε δεν φαίνεται να είναι διαφορετικό από τα χθες, μα τίποτα δεν είναι και το ίδιο! Εδώ λέξεις και έννοιες όπως η συνήθεια, η εξοικείωση, η μονοτονία, η πλήξη, ο κορεσμός, η ακηδία, συναντούν τα αμυντικά εμπόδια που ορθώνουν ανύστακτα ο Γέροντας Παρθένιος και οι συνοδίτες του! Τα βέλη του κακού τα πεπυρωμένα, βρίσκουν αντίσταση στο κάστρο της Παύλου απ τις ασπίδες των ένθεων υπερασπιστών της! Η δίψα για τον Θεό όλα τα περιβάλλει! Για αυτούς, κάθε μέρα που περνά είναι ένα ακόμα βήμα προς την λυτρωτική αποκάλυψη του αιωνίου! Και αυτό το βήμα το κάνουν σταθερά και ανυποχώρητα, χωρίς στο ίσως και άστοχο χθες να γυρνούν. Βαδίζουν πάνω στο διαρκές παρόν της μετάνοιας, κάποιες φορές ναι, σέρνοντας τα κουρασμένα τους σώματα, μα έχοντας εκείνη την πρώτην αγάπην (Αποκ.β,4), την πρώτη φλόγα της αφιέρωσης μέσα τους αναμμένη, συνδαυλίζοντάς την συνεχώς με την ευχή και το δάκρυ, που τα ρυπαρά καθαρίζουν και τα νοσηρά θεραπεύουν. Γι αυτό το σήμερα των Αγιορειτών πρέπει πάντοτε να λάμπει έστω και ελάχιστα παραπάνω από το χθες τους, να έχει κάτι το νέο, μια αρχή, μια αφετηρία!
Τόσα χρόνια γινόμαστε κοινωνοί αυτής της καλής ανησυχίας τους! Τούτες τις στιγμές εδώ στην αετοφωλιά της Παύλου, προέκυψε και ο φετινός τίτλος του ημερολογίου μας! Όσο ανασαίνω θα διψώ! Ένα γεροντάκι χωμένο μέσα στα ράσα και στο στασίδι του, μια σταλίτσα άνθρωπος, μας παρατηρεί την ώρα που βγαίνοντας απ το καθολικό, κατευθυνόμαστε στην πρωϊνή τράπεζα πριν αναχωρήσουμε για τον επόμενο προορισμό μας. Μας είχαν πει για αυτόν τον τρισχαριτωμένο γεροντάκο, έναν από τους πιο παλιούς της συνοδείας, να τον βρούμε, να μιλήσουμε μαζί του, να ρουφήξουμε απ την σοφία του… Έσκυψα και του φίλησα το χέρι, το κράτησα όσο του μετέφερα χαιρετισμούς και σεβάσματα από τον…σύνδεσμό μας… Δεν μου είπε ούτε μια κουβέντα! Καταβεβλημένος ίσως από τις πολύωρες ακολουθίες και τα αμέτρητα χρόνια ασκήσεως… Δεν χρειαζόταν εξάλλου λόγια να πει… Εκείνο το κοίταγμά του μόνο το γεμάτο καλοσύνη δεν θα το ξεχάσουμε όσο ζούμε! Είχε μέσα του παράπονο μα και παρότρυνση! Άντε βρε σεις, προσπαθήστε λίγο! Μην χάσουμε τον Παράδεισο για ένα θνητό θέλω… Παρέρχεται ο κόσμος και οι επιθυμίες του, μα στον αιώνα μένουν οι διδαχτοί του Θεού, που μόνο στο δικό Του θέλημα ζουν και θα τελειώσουν…
Κατεβαίνουμε στον αρσανά να πάρουμε το καράβι για Αγία Άννα. Κάθε λίγο γυρίζουμε το βλέμμα μας πίσω, να αποχαιρετίσουμε τους φιλόξενους Αγιοπαυλίτες! Αιωνίως ευγνώμονες για όσες αιώνιες στιγμές ζήσαμε δίπλα τους! Ύστερα από μια ώρα περίπου κατεβαίνουμε στον αρσανά της Αγίας Άννας! Έχει αρκετή θάλασσα βγάλει και το καραβάκι μπαλατζάρει ώσπου να ακουμπήσει στεριά.
-Δύσκολα θα ναι ως τα Καυσοκαλύβια παιδιά! Μπορεί και να μην τα καταφέρουμε να δέσουμε! ακούμε τον υπεύθυνο που μιλάει με κάποιους προσκυνητές.
Ω τι ιστορία θυμηθήκαμε με τούτη τη φωνή του ναυτικού! Από τις πιο ωραίες αγιορείτικες που έχω ακούσει ποτέ μου από κάποιον, που του δωσε ο Θεός το μεγάλο δώρο να μιλά στην ψυχή και να παραμυθεί με τον λόγο του, όποιον βρεθεί στο διάβα του! Ένας φιλάγιος κληρικός, ο πατήρ Ευάγγελος Παπανικολάου ο Ιατρός και πνευματικός… Πήγαινε σαν λαϊκός να συναντήσει τον Παπά Εφραίμ τον Κατουνακιώτη… Θα έμενε εκεί το βράδυ! Από την Δάφνη ανεβήκανε μαζί με δέκα -δώδεκα ακόμα στο καϊκάκι, στο τρεχαντήρι, την περίφημη βάρκα του διάσημου κυρ-Ιορδάνη με πηδάλιο την λαγουδέρα… Φθινόπωρο ήταν καλή ώρα, αρχές δεκαετίας του 90 με αέρα δυνατό και νοτιά… Όταν βγάλει νοτιά στο Όρος όσο απομακρύνεσαι από την Δάφνη προς την Λαύρα τόσο δυσκολεύει η θάλασσα! Αν ξεκινήσεις δηλαδή με κύμα πολύ θα φτάσεις με φουρτούνα! Τρίτη, Πέμπτη και Σάββατο έπιανε το τρεχαντήρι Λαύρα… Εκείνο το μεσημεράκι φαινόταν ότι πολύ δύσκολα θα τα κατάφερναν όσοι ήθελαν να φτάσουν στο τέρμα! Ξαφνικά ακούστηκε η χαρακτηριστική φωνή του Ιορδάνη: -Λαύρα δεν έχει! Τελευταίος Σταθμός Αγία Άννα! Ξεκίνησε το τρεχαντήρι να πηγαίνει όσο το δυνατό πιο κοντά στις ακτές. Κατέβηκε κάποια στιγμή ο πατήρ Ευάγγελος (λαϊκός τότε) στην καταπακτή κάτω από το πυργάκι στα ύφαλα της βάρκας. Δίπλα σε έναν μπόγο με κουβέρτες όρθιος ένας ευλαβέστατος Πατέρας ο πατήρ Φώτιος! Κάποια στιγμή ο Ιορδάνης, ρωμαλέος άνδρας σήκωσε και έφερε αυτόν τον μπόγο και τον απέθεσε πάνω στον πύργο στο κέντρο ακριβώς της βάρκας. Από μέσα του ξεπρόβαλλε τυλιγμένος ο Γέροντας Πορφύριος! Πήγαινε στα Καυσοκαλύβια από την Δάφνη! Σχεδόν ένα χρόνο πριν την κοίμησή του ήταν! Είχε επιστρέψει ήδη για να ζήσει τις οσιακές τελευταίες στιγμές του και για να ταφεί στον τόπο της μετανοίας του! Σε λίγο ο Ιορδάνης έδενε εδώ που βρισκόμαστε τώρα στο λιμανάκι της Αγίας Άννας! - Γέροντα, λέει στον Άγιο Πορφύριο, εδώ κατεβαίνεις! Το είχα πει από την αρχή! Δεν πάω στα Καυσοκαλύβια!
-Θα καλυτερεύσει ο καιρός παιδί μου!
-Τι είναι αυτά που λες; του απαντάει σε έντονο ύφος ο Ιορδάνης! Όπως ξέρεις εσύ να λειτουργάς Γέρο–Πορφύρη έτσι και εγώ γνωρίζω την θάλασσα! Σε λίγο δεν θα μπορείς να ξεμυτίσεις! Δεν θα πνιγούμε σήμερα, ούτε εσύ ούτε εγώ! Θα κατέβεις Αγία Άννα να μείνεις σε ένα κελάκι σήμερα–αύριο και όποτε ηρεμήσει η θάλασσα, θα σε πάω στα Καυσοκαλύβια! Στον Αρσανά της Αγίας Άννας λοιπόν έστρωσε κουρελούδες και έβαλε τον Άγιο έτσι όπως ήταν τυλιγμένος με τις κουβέρτες να καθίσει πάνω! O Ιορδάνης αφού έδεσε καλά την βάρκα του, έφυγε και πήγε σε ένα σπιτάκι από εκείνα του Αρσανά! Όλοι έσπευσαν τότε να πάρουν την ευχή του Αγίου! Ανάμεσά τους φυσικά και ο λαϊκός τότε Ευάγγελος! Είχε και την αγωνία του για το τι θα έκανε! Είχε προγραμματίσει να περάσει από τους Δανιηλαίους πρώτα αλλά έπρεπε κάπως να εξασφαλίσει αφενός το ότι θα είχε μέρα μπροστά του και έπειτα δεν ήταν και λίγος ο ανηφορικός δρόμος ως την Αγία Άννα και έπειτα κι άλλος ακόμα στο σταυροδρόμι από το μονοπάτι προς Κατουνάκια! Ρώτησε λοιπόν πρώτα τον πατέρα Φώτιο που έστεκε δίπλα στον Γέροντα!
-Πάτερ Φώτιε θα πάμε;
-Τι να σου πω παιδί μου… βλέπεις πως είναι η θάλασσα! Αλλά για να το λέει ο Γέροντας… θα πάμε!
Ρώτησε έπειτα και τον Άγιο:
-Πάτερ Πορφύριε θα πάμε …
-Ναι παιδί μου, θα πάμε! του είπε εκείνος μέσα από τα σκεπάσματά του!
Πέρασε η ώρα χωρίς να αλλάζει τίποτε! Ξαναπλησίασε ο Ευάγγελος έπειτα!
-Πάτερ Πορφύριε τελικά τι λέτε θα πάμε …
-Εσύ βρε παιδάκι μου έχεις 2 κακά… το πρώτο ότι σε τρέφουν τα αυτιά σου, θέλεις να ακούς συνεχώς να σου λένε καλά λόγια και δεύτερον είσαι ανυπόμονος πολύ, έχεις βιασύνη… σου είπα θα πάμε!…
Μάνιαζε η θάλασσα όλο και περισσότερο κι ο Ιορδάνης άφαντος… Έφτασε η ώρα να ζυγώνει προς το απόγευμα σχεδόν! Ο λαϊκός Ευάγγελος τελικά δεν πείσθηκε από τις διαβεβαιώσεις του Αγίου… Πήρε τον δύσκολο ανήφορο, να συναντήσει ύστερα από μισή ώρα περίπου το μονοπάτι που κατευθύνεται προς Κατουνάκια, Δανιηλαίους, Καρούλια και Άγιο Βασίλειο, πλέον για να οδηγηθεί στον προορισμό του, με τα πόδια από τον παράλληλο προς την θάλασσα δρόμο... Φτάνει λοιπόν στην διασταύρωση, φορτωμένος και ιδρωμένος και ξεκινά να περπατά με την θάλασσα στα δεξιά του! Ώσπου μένει κατάπληκτος με αυτό που αντικρίζει κάτω! Βλέπει έκθαμβος το τρεχαντήρι του Ιορδάνη να πελαγίζει… Πίσω του μανιασμένη με κύμα η θάλασσα και ο νοτιάς και μπροστά του η απόλυτη γαλήνη! Ανοιχτός ο Ουρανός και σκεπασμένο το τρεχαντήρι από Φως! Όρθιος κι ατάραχος ο Γέροντας Πορφύριος, σκυμμένος στην θάλασσα έχοντας το χέρι του σχεδόν στο νερό! Ο τόσο άρρωστος και ανήμπορος Γέροντας! Μα το δέος κυρίευσε τον Ευάγγελο αμέσως μετά, όταν είδε ένα κοπάδι από δέκα περίπου δελφίνια να έρχονται και να του γλύφουν το χεράκι! Τα δελφίνια, που στην φουρτούνα ποτέ δεν εμφανίζονται! Έγινε αυτό που ήθελε και πίστευε ο Γέροντας! Και ο Ιορδάνης υπάκουσε… Εστράφη ο Ιορδάνης… και η θάλασσα προς τα οπίσω! Δεν μπόρεσε να αρθρώσει άλλη φράση από εκείνη που θυμάται συνεχώς να επαναλαμβάνει εκείνη την συγκλονιστική στιγμή με όλην του την δύναμη: Είσαι Άγιος! Είσαι Άγιος! Είσαι Άγιος! Μόνος του ήταν και φώναζε ο Ευάγγελος, να τον ακούσει ο Ουρανός, που έπειτα από μετρημένες μέρες θα υποδεχόταν στις αγκάλες του έναν μεγάλο μύστη του Χριστού και έναν ακαταγώνιστο παρρησιαστή στον θρόνο Του! (μεταφορά από προφορική διήγηση π.Ευαγγέλου Παπανικολάου στο youtube )
Τα μουλαράκια και τα γαϊδουράκια, πόσο είναι συνυφασμένα σαν εικόνα με τούτο το λιμάνι! Τι ζωγραφιά μοναδική! Τι μάθημα μπορείς να πάρεις από τούτα τα ζωντανά, που αγόγγυστα ανεβοκατεβαίνουν φορτωμένα στο έπακρο με αποσκευές προσκυνητών, τελάρα με τρόφιμα για τους πατέρες, με ασήκωτα οικοδομικά υλικά, από το πλέον πολυσύχναστο ανηφόρι του Όρους! Νιώθεις μόλις τα βλέπεις ότι στο κάθε ένα τους πάνω έχει καθίσει ο αινούμενος Χριστός, ερχόμενος προς το εκούσιον πάθος! Σταματάς για να περάσουν και υποκλίνεσαι μπροστά τους! Σταυροί ζωγραφισμένοι πάνω στα σαμάρια τους! Σαν ανθρώπων τα μελαγχολικά τους μάτια, με κατεβασμένα τα κεφάλια περιμένουν να σηκώσουν τα βάρη και το αταπείνωτό μας! Ούτε που έχουν διανοηθεί ποτέ τους πόσο απαραίτητα και χρήσιμα είναι για τον άνθρωπο! Αυτό κι αν είναι μάθημα για εμάς που τρεφόμαστε αχόρταγα από τα ανθρωπάρεσκα αυτιά μας…
Ανεβαίνουμε σιγά –σιγά προς το Κυριακό. Σταματάμε για λίγη ανάπαυση και νερό στην πρώτη βρύση. Κελιά διάσπαρτα και δρόμοι που συναντούν τον κεντρικό οδηγούν στις αυλές τους! Αργά συνεχίζουμε… Μας προσπερνούν πολλοί, μα θέλουμε να αισθανθούμε μοναδικό το κάθε μας πάτημα εδώ! Δύσκολα ο ήλιος βρίσκει περάσματα στο βαθύσκιωτο δάσος. Κρυμμένοι κελαηδιστές του ουρανού δεν σταματούν το υμνολόγημα. Υγρά τα σκαλοπάτια, ολοένα μας πλησιάζουν στην αυλή της Θεοπρομήτορος!
Φτάνουμε έπειτα από μία ώρα περίπου! Ο τάφος του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Κυρίλλου δίπλα ακριβώς στην είσοδο της αυλής του Κυριακού! Εδώ ετάφη το 1775 ως Αγιαννανίτης ο Πατριάρχης που ίδρυσε την Αθωνιάδα σχολή! Οι πατέρες δεν σταματούν να φέρνουν κεράσματα! Κανείς έστω και περαστικός δεν πρέπει να μείνει απεριποίητος! Καθόμαστε στο μεγάλο τραπέζι με το στέγαστρο στην αυλή μαζί με 2 αδελφούς μας τον Παναγιώτη που έχει έρθει για προσκύνημα από την Γερμανία όπου ζει και εργάζεται μαζί με τον Δημήτριο που έχει 5 μεγάλα πλέον παιδιά! Τα 3 από αυτά έχουν σπουδάσει στην Αθωνιάδα! Σκέφτομαι πως ενώθηκε πάλι η μεγάλη αλυσίδα της πίστης αλλά έχει και συνέχεια αυτό το… όλα συνδέονται στο Όρος…! Ο Δημήτριος μας διηγείται τις ώρες που χρειάζεται κάθε Κυριακή για να εκκλησιαστεί στην πιο κοντινή του πόλη στην Γερμανία! –Δόξα τω Θεώ παιδιά! Τι να πουν και στην Αφρική! Στην Ρουάντα άκουγα μια μέρα ξεκινούν μεσάνυχτα και κάνουν 60 χιλιόμετρα με τα πόδια για να εκκλησιαστούν άνθρωποι! Εγώ που πάω και με το αυτοκίνητο… καθόλου δεν πρέπει να μιλάω! Ένας άλλος αδελφός από την Μακεδονία που ακούει μπαίνει στην κουβέντα!
-Εμείς που έχουμε την καμπάνα δίπλα στο σπίτι μας αδελφέ μου και δεν σηκωνόμαστε μια Κυριακή γιατί τάχατες μια μέρα μας έμεινε να ξεκουραστούμε τι να πούμε; Αλλά άμα έχει κανένα κυνήγι ή κανέναν μαραθώνιο, πάντα Κυριακή αυτά εννοείται από τις 5 στο πόδι!
Σε λίγο βλέπουμε να μπαίνει στην αυλή ο παπά–Γιάννης και τους 3 συντοπίτες μας που τον συνοδεύουν! Κανονίζουμε με τους υπεύθυνους πατέρες να μείνουμε σε δωμάτιο του πρώτου ορόφου πάνω από το Κυριακό ακριβώς, μαζί και οι 8! Έχει μια χαρά μεγάλη ο παπάς! –Τι να σας πρωτοδιηγηθώ αδελφοί μου! Θυμάστε που σας έλεγα πως είχα μεγάλη επιθυμία να προσκυνήσω την κάρα και τα λείψανα του παπά Εφραίμ του Κατουνακιώτη; Ε λοιπόν, χθες ήταν να πάμε στα Καυσοκαλύβια! Είδατε όμως που θέριεψε ο καιρός! Δεν έπιασε λοιπόν το Αγία Άννα αρσανά και γυρίζαμε πίσω… Στα Κατουνάκια πλησίασε λίγο και πηδήξαμε από το καράβι έξω! Πήραμε τον δρόμο και χωρίς να τους έχουμε ειδοποιήσει πήγαμε στους Δανιηλαίους! Ζητήσαμε να προσκυνήσουμε λοιπόν και όχι μόνο μας το επέτρεψαν αλλά για ακούστε: Μας κράτησαν και μας φιλοξένησαν!
Πως τα οικονόμησε έτσι η Παναγία μας να μείνουμε σε αυτό το κελί χωρίς να το έχουμε προγραμματίσει, μιας και μόνο εύκολο δεν είναι να σε δεχτούν! Ελάτε να σας δείξω φωτογραφίες! Είδαμε τον παπά με δέος και φορώντας πετραχήλι να κρατά στα χέρια του την κάρα του Αγίου της Υπακοής! Ακούνε οι Άγιοι τελικά! Άλλη μια απάντηση στο ερώτημα του Δημοσιογράφου αδελφού στην Διονυσίου…
Τις ώρες που σημειώνονται αυτές οι μνήμες κοιμήθηκε οσιακά ο Γέροντας Γρηγόριος ο Δοχειαρίτης, ο ανυποχώρητος εραστής του Τριαδικού Θεού! Εκείνος κάποτε έγραψε με σπάνιο και απλό τρόπο για τον παπά Εφραίμ μια από τις μορφές που γνώρισε ο ίδιος να ασκούνται στο σκάμμα της Εκκλησίας: - Τριάντα δύο χρόνια έλεγε ο παπά –Εφραίμ έκανα υποτακτικός στον γέροντα Νικηφόρο, ό όποιος «έχανε». Τον παρακαλούσα να φέρουμε με λίγες σωλήνες το νερό στο κελί, γιατί «τα χρόνια πέρασαν και δεν μπορώ να το κουβαλώ από τόσο μακριά». Όχι -ο Γέροντας- αυτή είναι ή καλογερική. Το τρίπτυχο της διδαχής του ήταν: «από την υπακοή ή προσευχή και από την προσευχή ή θεολογία». - Κάποτε εργοχειρούσα, σκάλιζα σφραγίδες, και συγχρόνως μαγείρευα. Πέρασε ό αδελφός και μου λέγει: «Κοίταξε το φαγητό». Κι ενώ βρισκόμουνα σε ώρα Χάριτος, δεν υπάκουσα τον αδελφό. Και την προσευχή έχασα και το φαγητό έκαψα. Στην υπακοή στεκόταν ό γέροντας Εφραίμ, ως την βάση του μονήρους βίου. -Στον μοναχισμό τα πάντα στην υπακοή στηρίζονται. Από ’κει αρχίζει ή πνευματική ζωή και εκεί τελειώνει.
Οι Γεροντάδες του ήταν απλοί άνθρωποι. Είχαν εργόχειρο την ψαρική. Παρ’ όλο πού δεν διέθεταν αυτά πού ζητούσε ο παπα-Έφραίμ, παρέμεινε στην υποταγή και διακονία των Γεροντάδων, έχοντας σύμβουλο στα πνευματικά και τον πατέρα Ιωσήφ, τον επιλεγόμενο Σπηλαιώτη. Κάποτε λογισμοί φυγής και απελπισίας τον κατέλαβαν. Βγήκε έξω και κάθισε στο πίσω μέρος τού Κελιού με εμφανή την θλίψη στο πρόσωπο. Περαστικός μοναχός τού ρίχνει το πεπυρωμένο βέλος της αμφιβολίας - Εφραίμ, μη νομίζεις πώς μόνον το τζάκι της καλύβας τού Όσιου Εφραίμ καπνίζει. Έχει και άλλα τζάκια πιο φωτεινά. Αμέσως συνήλθε από τον χαλασμένο λογισμό και επέστρεψε στην καλύβα των πατέρων του. Ό λόγος του ήταν πάντοτε μέσα από την προσευχή βγαλμένος και όχι από ακούσματα και αναγνώσεις. Γι’ αυτό ήταν πάντα καθαρός και οικοδομητικός. Ήταν λαλιά πού λάμβανε από την προσευχή και όχι από τις ανεύθυνες κουβέντες των περίεργων. Κάποια φορά τον ρώτησε καθηγητής, πού έπαιρνε μέρος στους θεολογικούς διαλόγους με τούς ετεροδόξους, αν πρέπει να συμμετέχει. Ό παπα-Έφραίμ ασυζητητί τον προέτρεψε να μη παύση να συμμετέχει, άλλα ό λόγος του να είναι σαφής και ζωντανός, γιατί με τα μεσοβέζικα και αυτοί μπερδεύονται και εμείς σύγχυση λαμβάνουμε. Τούς προσερχομένους ήκουε με πολλή προσοχή. Για τον παπα-Έφραίμ εκείνη την ώρα υπήρχε μόνον ό συνομιλητής του στον κόσμο και κανένας άλλος. Συνεσταλμένα του έλεγε κάποια πράγματα, γι’ αυτό εν κατακλείδι συνιστούσε παράκληση στην Παναγία την Γοργοϋπήκοο: -Ας αφήσουμε την Παναγία να μιλήσει. ΜΟΡΦΕΣ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΣΑ ΝΑ ΑΣΚΟΥΝΤΑΙ ΣΤΟ ΣΚΑΜΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. ΓΕΡΩΝ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΔΟΧΕΙΑΡΙΟΥ.
Πήραμε και εμείς χάρη από την, όπως πάντα απρόσμενη, ευλογία που αξιώθηκαν ο παπάς και οι αδελφοί μας! Έγινε και αυτό ένα από τα αγιορείτικά μας τάματα και ονείρατα, να αξιωθούμε και εμείς κάποτε να προσκυνήσουμε την ευωδιάζουσα κάρα του Αγίου Γέροντα που καταλάβαινε από την μυρωδιά σου σαν σε πλησίαζε πολύ, της ψυχής σου τα βλαστήματα… Κάποτε μόλις κοιμήθηκε ο Γέροντάς του, που τόσο τον ταλαιπώρησε εν ζωή τον επισκέφθηκε ένας άλλος μοναχός στο κελί. –Αχ Εφραίμ μου του είπε, πέρασες πολλά και εσύ μαρτύρια από τον Γέροντά σου! Δεν αποκρίθηκε εκείνος.. Δεν είπε ούτε ναι αλλά ούτε και το αρνήθηκε… Και έλεγε ότι έχασε έπειτα την χάρη! Τρία ολόκληρα μερόνυχτα έκλαιγε σπαρακτικά πάνω από τον τάφο του Γέροντά του! Κάθε όνομα που μνημονεύετε, συμβούλευε, να το λέτε με πόνο! Γνώριζε καλά ότι μπορεί ο άνθρωπος με την προσευχή να αλλάξει κατάσταση στις ψυχές! Έτσι πήρε πληροφορία κάποτε ότι έβγαλε τον Γέροντά του από το σκοτάδι στο Φως!
Η τράπεζα του Κυριακού της Αγίας Άννας στο υπόγειο είναι ολοφώτεινη, γεμάτη από χρώματα και παραστάσεις από το Άγιο Ευαγγέλιο, που σχετίζονται με την βρώση και την πόση. Καθόμαστε ακριβώς κάτω από την παράσταση με τίτλο: Οι μαθηταί τίλλοντες τους στάχυας… Κάθε αποτύπωση και ένα μήνυμα φανερώνει! Το φαγητό δεν είναι απόλαυση, μα είναι ανάγκη! Αυτό έχουν στο νου τους όλοι οι μάγειροι του Όρους σαν βοηθούν την Παναγία μας να μαγειρέψει! Να βοηθήσουμε σκέφτονται όσο μπορούμε καλύτερα τους πατέρες και τους λαϊκούς αδελφούς μας να δυναμώσουν, για να μπορούν έπειτα να διακονήσουν, να προσευχηθούν, να σταθούν στις ακολουθίες… Μπαινοβγαίνει ο μοναχός και μας συμπληρώνει συνέχεια φαγητό… Το κάνει με τέτοιο ενδιαφέρον και νοιάξιμο αληθινό! Ζει το διακόνημά του! Χαίρεται τόσο την προσφορά του!
Έπειτα από λίγη ώρα βρισκόμαστε μέσα στο καθολικό μπροστά στο αριστερό άφθορο πόδι της Αγίας Άννης! Το εικόνισμά της γεμάτο από φωτογραφίες παιδιών που γεννήθηκαν με τις πρεσβείες της! Τα αδύνατα για τους ανθρώπους με ολοφώτεινα χαμόγελα και αυτά σαν τάματα πάνω στην γιαγιά του Θεανθρώπου! Πέντε μεγάλες καντήλες καίνε ακοίμητα μπροστά στο εικόνισμά της! Στα αριστερά το καντήλι του σουλτάνου! Ο ιερομόναχος που στέκεται πάνω από το λείψανο της Αγίας μας εξιστορεί τα εξής εκπληκτικά: –Κάποτε ο σουλτάνος της Λήμνου έμαθε πως η Αγία μας βοηθά πολύ και λύει την ατεκνία. Έμαθε λοιπόν πως το λαδάκι από το καντηλάκι της Αγίας και το αγίασμά της μπορούν να κάνουν το θαύμα και η γυναίκα του να φέρει στον κόσμο ένα παιδί, που τόσο και οι δυο τους λαχταρούσαν μετά από πολλά –πολλά χρόνια στειρότητας! Έστειλε λοιπόν στο Άγιο Όρος και στην Σκήτη μας με κάποιους Χριστιανούς δώρα ακριβά με σκοπό οι Αγιαννανίτες να του ανταποδώσουν τις ευλογίες της Αγίας μας! Μα εδώ οι πατέρες τον αγνόησαν σαν αλλόπιστο και δεν του έστειλαν τίποτα! Επέμενε όμως εκείνος και ξαναέστειλε δώρα ζητώντας τις ευλογίες τούτη την φορά επιτακτικά και απειλώντας τους απεσταλμένους του, πως αν δεν του έφερναν τίποτα πίσω θα τους τιμωρούσε βαριά! Οι πατέρες λοιπόν έδωσαν στους απεσταλμένους του σουλτάνου νερό και λάδι όχι όμως αγιασμένα, μόνο και μόνο για να γλιτώσουν οι Χριστιανοί την τιμωρία! Η Αγία Άννα μας όμως, επειδή είδε πόσο πίστευε και ζητούσε το θαύμα ο σουλτάνος μεσίτευσε και απόκτησαν ένα χαριτωμένο παιδί! Ο Τούρκος από ευγνωμοσύνη έστειλε αυτό το πανάκριβο καντήλι να καίει στο εικόνισμα της και μάλιστα επειδή εκείνος που το έφτιαξε έκλεψε λίγο από το τελείωμά του, προσάρτησε ο σουλτάνος έπειτα από κάτω και αυτό το ασημένιο αυγό! Αυτό το καντήλι πολλές φορές κουνιέται σε κίνηση Σταυρού παιδιά.. Το βλέπουμε όλοι μας! Στέλνει πολλές φορές μήνυμα η Αγία μας για κάτι που πρόκειται να συμβεί…
Νώντας Σκοπετέας
(συνεχίζεται με το 9ο μέρος)
Προηγούμενα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου