Σε όποιο μέρος κι αν
σταθείς, σ’ ακολουθάει η ματιά της
Μεσίτρια αχειροποίητη σου
λέει τα μυστικά της.
Μητέρα Προδρομίττισσα φωνή μου μη
παρίδης!
Μη σταματάς γλυκύτητα σ όλους να
μεταδίδεις!
Αμαρτωλών η δύναμις, υπόσχεση
πρεσβεία
Η Εγγυήτισσα η Κυρά σώζει την
Αιγυπτία!
Απ’ του Ουρανού τις άκριες
κρέμεται σπηλιαράκι
Κλωστή ηλιαχτίδα το βαστά πάνω απ
το θαλασσάκι.
Σαρακοστές με δάκρυα και αγώνες
περασμένες…
Στου βράχου το απαράκλητο μορφές
ηγιασμένες
Χαράδρα που αντιλαλεί ευχή εις τον
αιώνα!
Μεγαλοσχήμων τα μαλλιά πίσω
από την Εικόνα!
(Νώντας Σκοπετέας)
…Μπήκαμε μέσα στο καθολικό του
Τιμίου Προδρόμου. Μεγαλόπρεπο, ολοφώτεινο στο πρωινό του Οκτώβρη και
επιβλητικό, γεμάτο ζεστά φρέσκα χρώματα, περιποιημένο και με τάξη παροιμιώδη.
Το εικονοστάσι της Παναγίας της Προδρομίτισσας δεσπόζει και εντυπωσιάζει με την
γλυκύτητα που ξεχύνει αφειδώλευτα στις ματιές και στις ψυχές μας.
Η ιστορία της εικόνας γνωστή μα
είπαμε πως η πραγματικότητα και η ψηλάφηση του θαυμαστού είναι άλλο πράγμα.
Αχειροποίητη, άνευ χειρών ανθρώπων, Θεαρχίω νεύματι πλασμένη, σπάνια και
ανεκτίμητη. Παράσταση μόνο… δίχως το ανά να την συνοδεύει… Δεν χρειάζεται
η πρόθεση δίπλα της …εδώ το ζωντάνεμα του Ουρανού και της Ενδοξοτέρας Του δεν
απεικονίζεται …Στέκεται εν υποστάσει μπροστά στα έκθαμβα μάτια σου . Στα
1863 οι κτήτορες της σκήτης Νήφων και Νεκτάριος παρήγγειλαν στο Ιάσιο της
Ρουμανίας την εικόνα της Παναγίας για να την τοποθετήσουν στο καθολικό. Ένας
ευσεβέστατος Αγιογράφος ονόματι Ιορδάνης ανέλαβε την υπόθεση, υποσχόμενος στους
Πατέρες πως η δημιουργία της εικόνος θα ετελείτο με το προσήκοντα σεβασμό
στην Παναγία και τον Κύριο, εν προσευχή και νηστεία… Ξεκίνησε λοιπόν ο σεμνός
και πιστός τεχνίτης να ζωγραφίζει όλο θέρμη και προσευχόμενος στην Υπεραγία
Μητέρα…
Μόλις τέλεψε με τα άμφια του
Κυρίου και της Μητρός Του, ξεκίνησε να ζωγραφίζει τα πανίερα πρόσωπά Τους. Μα
το αποτέλεσμα τον απογοήτευσε τόσο, που με δάκρυα και θλιμμένος ανείπωτα
σκέπασε την εικόνα με ένα ύφασμα και κλείστηκε στο δωμάτιό του, προσευχόμενος
συνεχώς και εκλιπαρώντας τον Θεό δια πρεσβειών της Θεοτόκου για
θεία φώτιση, ώστε να καταφέρει να ολοκληρώσει την εικόνα. Έτσι κύλησε όλη η
νύχτα… Το πρωί με τα μάτια κατακόκκινα από το κλάμα και την αγρύπνια μπήκε ξανά
στο εργαστήριο με πίστη ότι θα τα καταφέρει. Ξεσκέπασε το εικόνισμα και έπεσε
αμέσως κατά γης δοξάζοντας και ευχαριστώντας τον Κύριο που φανερώθηκε σ αυτόν
τον τόσο ανάξιο δούλο Του. Η Εικόνα ήταν έτοιμη στην σημερινή της μορφή!
Από χέρια Αγγέλων έτσι όπως πρόσταξε
ο Κύριος Σαβαώθ να γίνει! Πήρε έπειτα τον δρόμο της για το Όρος θαυματουργώντας
καθ οδόν και χαρίζοντας από τότε την γαλήνη και την άφατη παρηγοριά της σε
όποιον καταφεύγει γονατιστός έμπροσθέν της. Ασάλευτοι καθόμασταν και την
κοιτάζαμε για αρκετή ώρα. Όπου και να πηγαίναμε έπειτα το υπέραγνο βλέμμα της
μας ακολουθούσε. Θεόσδοτο εικόνισμα! Προστασία και Σκέπη η Γεννήτρια του
Φωτός. Κι είναι τόσα πολλά τα συναισθήματα που γεννιούνται στην θέα Της. Ναι,
ένιωσα να με ελέγχει, να με νουθετεί αυστηρά σαν Μητέρα που αγωνιά. Μα δεν
άλλαζε το κοίταγμά της . Αυτό, αιώνια γλυκό, αμετάθετα παραμυθητικό στέκεται
εκεί και πάντα σε ακολουθεί. Είσαι εσύ που αλλιώς το εισπράττεις, όπως θα γίνει
και στον άλλον αόρατο ακόμα κόσμο, όπου το αναλλοίωτο Φως του Κυρίου
άλλους θα φωτίζει και άλλους θα κατακαίει…
Είναι αλήθεια πως καταχραστήκαμε
της ευγενείας του Αρχοντάρη Μοναχού Γ. ο οποίος μας είχε ανοίξει για να μπούμε.
Δεν παραπονέθηκε διόλου που καθυστερούσαμε, ολοένα κοιτάζοντας και φωτογραφίζοντας
την Προδρομίτισσα Κυρά. Μας περίμενε με υπομονή, χαμογελώντας κάθε φορά που
επιφωνήματα θαυμασμού έβγαιναν αβίαστα απ όλους μας.
–Πάμε να σας κεράσουμε στο
Αρχονταρίκι, είπε μόλις αρχίσαμε να εξερχόμαστε.
Μόλις δε πληροφορήθηκε και
τον τόπο προέλευσής μας, την Αργολίδα έλαμψε το πρόσωπό του. Θυμήθηκε τότε που
σαν φοιτητής της Θεολογίας την επισκεπτόταν συχνά. Την Ιερά Μονή του Καλαμίου
την ηγουμένη και τον κτήτορά της Άγιο Νήφωνα, μα περισσότερο το ησυχαστήριο του
Γέροντος Επιφανίου Θεοδωροπούλου στην Τροιζήνα, την κοσμολάτρευτη
Κεχαριτωμένη. Συγκινημένος θυμήθηκε τις υποθήκες ζωής -το
σπανιότατο αυτό βιβλίο–διαμάντι- του μακαριστού Αγίου Πατρός οι οποίες τον
οδήγησαν κάποτε στην μόνη Οδό της σωτηρίας. Χαρά που έκανε ο πατήρ Γ. εκείνο το
πρωινό! Σαν να συναντήθηκε με συγγενείς που χρόνια είχε να ανταμώσει!
Χάρισε στον Παπά –Χρήστο μια
σπάνια απεικόνιση της Αγιάς Μαρίνας της Προστάτιδός του, να κτυπά τον σατανά με
το σφυράκι της, μιας και εκείνος στην ενορία της διακονεί με αφοσίωση και
αγάπη στον συνάνθρωπο. Αγκαλιαστήκαμε αδελφικά με τον Προδρομίτη Πατέρα και
δώσαμε υπόσχεση πως σύντομα θα ανταμώναμε και πάλι! Οι υπόλοιποι της
παρέας πήραν τον δρόμο της επιστροφής στην Λαύρα, μιας και έπρεπε να
φύγουν για τον επόμενο Αθωνικό τους προορισμό, την Μονή του Φιλοθέου. Έτσι
χωριστήκαμε προσωρινά μιας και μετά από δυο μέρες και πάλι θα
συνοδοιπορούσαμε ως τα μέρη της Παναγούδας …
Τραβήξαμε οι γνωστοί πέντε λοιπόν,
την πορεία για το σπήλαιο του Αγίου Αθανασίου. Μια σύντομη δοξολογία
δρόμος ως τον Σταυρό, που σαν ουράνιος οδοδείκτης έστρεφε τα βήματά σου
προς το αξόδευτο γαλάζιο. Αρχίσαμε να κατεβαίνουμε ένα –ένα τα σκαλιά
αποτυπώνοντας μέσα μας μαγευτικές εικόνες βγαλμένες απ’ του Παραδείσου
τ΄όνειρο… Ανάσες κομμένες από το απερίγραπτο με χιλιάδες λέξεις ακόμα πανόραμα
των θαυμασίων του Πλάστη!
Κατ΄ αρχάς συ, Κύριε, την γη
εθεμελίωσας και έργα των χειρών σου είσιν οι ουρανοί…. Στην άκρη του Όρους ο
αγιασμένος νότος του από την έρημο της Βίγλας. Και εδώ στην αετοφωλιά του
ανεμοφαγωμένου γκρεμού, μια σπηλίτσα που δεν ακουμπά στη γη μα απ τον
ουράνιο θόλο μοιάζει κρεμάμενη… Στον λαξευμένο βράχο, Θεού θυσιαστήρια να
μαρτυρούν περάσματα Αγίων. Ο Άγιος Αθανάσιος που καρτερά αιώνια τον καιρό
των πνευματικών αγώνων, το ταξίδι των αρετών, την Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή…
Εδώ ξεκινούσε των αρετών το στάδιο, ησυχάζοντας από την Καθαρή Δευτέρα ως το Σάββατο
του Λαζάρου! Προσευχόμενος για όλα του τα εκλεκτά τεκνία, παλεύοντας ανδρείως
με τους ανύστακτους δαίμονες και τα φιλεπίστροφα, υποκινούμενα από αυτούς,
πάθη… Νηστεύοντας και ευχόμενος ανέβαινε τον δικό του Γολγοθά,
μαστίζοντας τα τάγματα των αοράτων εχθρών και επέστρεφε έπειτα στη Λαύρα
του και στο ποίμνιό του, για να συνεορτάσει την ένδοξη Ανάσταση.
Κτυπάμε την μικρή καμπάνα.
Γοργόφτερος ο ήχος της μαρτυρά το προσκύνημά μας. Ο Άγιος ξέρει πως είμαστε
εδώ! Φανερός παντού! Στο μικρό παρεκκλήσι του. Στο εικόνισμά του στο πλάι
της Εγγυήτισσας Παναγίας! Μήνυμα κρατά ο ίδιος γραμμένο πάνω του! Τα λόγια του
ηχούν κι αυτά ασίγαστα: Εν καρδία πραέων αναπάυεται Κύριος. Ψυχή δε ταραχώδης,
δαιμόνων καθέδρα… Οι Άγιοι δεν μεριμνούν για την υστεροφημία τους!
Θεωρούν εν ζωή, εαυτούς αμαρτωλοτέρους και ελαχιστοτέρους απάντων. Μόνο τον
Παράδεισο ζητούν για όλους ανεξαιρέτως και αγωνιούν αέναα μήπως και οι
μεθοδείες του διαβόλου, μας κάνουν να τον χάσουμε μέσα απ’ τα χέρια
μας. Γι αυτό μας στέλνουν συνεχώς μηνύματα… Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω! Να
κι ο έτερος καθηγητής της ερήμου Μέγας Ευθύμιος σιμά του κι αυτός ! Άλλο Θείο
άγγελμα εκείνος κομίζει στον κόσμο: Όπλα του Μοναχού η μελέτη,
η προσευχή, η διάκριση, η ταπεινοφροσύνη και η κατά Θεόν υπακοή!
Στεκόμαστε και πάλι άσειστοι
μπροστά στην Παναγία! Εγγυήτισσα, γιατί ήταν αυτή η εικόνα που κάποτε βοήθησε
την Αγία Μαρία την Αιγυπτία να μετανοήσει και να φύγει στην λυτρωτική για
εκείνην έρημο του Ιορδάνη. Ήταν αυτή που μεσίτευσε και παρηγόρησε και εγγυήθηκε
την άφεση των αμαρτιών! Και έπειτα θέλησε να έρθει μόνη της σ αυτό το
σπηλιαράκι. Την βρήκε ο Άγιος και θέλησε να την μεταφέρει στην Λαύρα για να
προσκυνείται από τους Μοναχούς. Όμως η εικόνα επέστρεφε στου βράχου το
θηκάρι που το θελε για αιώνια εστία της. Έκτοτε εδώ στέκει και αγναντεύει το
Αγιονορείτικο πέλαγο και υπόσχεται και ασφαλίζει με την παρρησία της. Και όσους
Μοναχούς προστρέχουν, τους αγκαλιάζει στοργικά και τους σώζει εκ παντοίων
δεινών. Και εκείνοι, άμετρα και σπαραχτικά την ευλαβούνται
και αγνοούν το απρόσιτο και το δύσβατο, τους μανιασμένους καιρούς και το απαράκλητο
του τόπου, για να την φωτίσουν και να την υμνήσουν. Ανέβαινε συχνά ο Γέροντας
Ιωσήφ ο ησυχαστής εδώ πάνω, να ανάψει το καντήλι της. Εδώ αξιώθηκε για πρώτη
φορά του ακτίστου φωτός! Εδώ εκάρη Μοναχός… Γι αυτό ονομάστηκε και σπηλαιώτης!
Αν ψάξεις πίσω απ την
θαυματουργή εικόνα θα βρεις ακόμα το κερί με κολλημένα τα μαλλιά από την κουρά
του Θεοφώτιστου Ασκητή, του παππού σχεδόν όλου του σημερινού αθωνικού
κόσμου! Αν σκύψεις και ασπαστείς στο χώμα το αγιασμένο,
ίσως αισθανθείς πως ακόμα δεν έχει στεγνώσει από τα δάκρυα του Παπά-Χαρίτωνος
του Πνευματικού, που κάποτε το κατοίκησε για χρόνους πολλούς με την
ευλογημένη του συνοδεία. Κι άλλοι αμέτρητοι οικήτορές της, ασκητάδες της ησυχίας
και της Αγιότητας αγωνιστές, έχουν αφήσει τα αποτυπώματα της δεομένης ψυχής
τους σε αυτό το λάξευμα του Δημιουργού. Βρισκόμασταν σε ένα από τα
πλέον συνταρακτικά προσκυνήματα του Άθωνα. Στην καρδιά του Ιερού βουνού, την
πάντα καιομένη από Θεϊκό Έρωτα, την σπλαχνική και φιλόξενη για όσους θελήσουν
να συμπορευτούν με τους χτύπους της …
Μαζί μας και ένας Ρουμάνος
προσκυνητής ο Κωνσταντίνος. Μόνος μόνω Θεώ, ταπεινός προσκυνητής, έλεος ζητούσε
και γαλήνη, τίποτα άλλο! Προσκύνησε αθόρυβα στα δυο παρεκκλήσια του Ακαθίστου
ύμνου και του Αγίου, γονάτισε μπροστά στην Παναγία και έφυγε έπειτα. Βρήκε ένα
βραχάκι με θέα του Ουρανού τα σκαλοπάτια και καθόταν ήρεμος και αληθινά
χαρούμενος με καρδία πραεία φωνάζοντας με την σιωπή του: Έρχου Κύριε!
(συνεχίζεται…)
Η Παναγία οικονόμησε …
Ημερολόγιο Όρους 2014
Προηγούμενα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου