Εικοσάχρονος εισήλθε στην ευαγή
μάνδρα του αγίου πρωτομάρτυρος Στεφάνου, στη μονή Κωνσταμονίτου, από τη Φυτιά
της Βέροιας το 1912. Εκάρη μοναχός το 1915. Η αυτογνωσία, αδελφογνωσία και
θεογνωσία από νωρίς τον χαρακτήριζαν. Δεν είχε κοσμική σοφία αλλά θείο φωτισμό.
Καρπός του Αγίου Πνεύματος η πραότητά του, η μειλιχιότητα, η απλότητα, η
σεμνότητα, η ταπεινότητα και γλυκύτητά του προς πάντες. Η ακακία του, η
προσήνεια, η λιτότητα, η αοργησία και η καθαρότητά του τον στόλιζαν παντού και
πάντοτε. Καθάρθηκε, φωτίσθηκε, τελειώθηκε.
Διήλθε διάφορα διακονήματα της
μονής ως κελλάρης στα μετόχια, εκκλησιαστικός στο Καθολικό και όπου αλλού τον
καλούσε η υπακοή. Πέντε δεκαετίες έζησε αθόρυβα και ησύχια στο κοινόβιο, τις
τέσσερις από αυτές ως άοκνος και καθημερινός λειτουργός του Υψίστου. Ζούσε για
να λειτουργεί. Χαιρόταν απεριόριστα τις καθημερινές θείες Λειτουργίες. Η
καρδιά του σκιρτούσε από άφατη αγαλλίαση. Διαβάστε
περισσότερα »
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου