Δύναμη δίνει του παπά το Άγιο πετραχήλι!
Να ξεπληρώσει ο αδελφός το τάμα που οφείλει!
Σοφού Γαβριήλ τα μυστικά, ο γάμος να
προκόβει!
Πάνω σε ευλογημένη σύζευξη, σπαθί το εγώ που
κόβει!
Επιστροφής τις χαρακιές, χέρια αδελφού σταυρώνουν.
Σημάδια, που παμπόθητο τον δρόμο φανερώνουν!
Στη στέγη βλέπει Γέροντα, καρδιά καθάρια
έχει!
Δεν παύει ο Άγιος να ευλογεί, με λόγους να
συντρέχει!
Πρωινό στις Καρυές. Παρασκευή του
Αη Γιαννιού με το παλαιό! Η σύλληψή του στο συναξάρι. -Κατάλυσις
οίνου και ελαίου σήμερα! Ο Θεοδόσης μας ενημερώνει προσφέροντάς μας ζεστά
αρτοσκευάσματα από τον φούρνο! Κάποιος αδελφός μας δίπλα σχολιάζει
τα κακώς κείμενα του Όρους! Ένας άλλος ορθά τον ορμηνεύει με μια παραβολή
βγαλμένη από το σήμερα: -Το Άγιο Όρος είναι ένα ραδιόφωνο, που παίζει την
μουσική που σου αρέσει! Τα τραγούδια του Θεού ας πούμε! Και έχει πολλούς
σταθμούς! Κάθε ένας τους μεταδίδει κάτι καλό και ωφέλιμο! Απλά για να
μεταβείς από τον έναν σταθμό στον άλλον, θα ακούσεις για ελάχιστα έστω και
κάποια παράσιτα! Θα μείνεις σε αυτούς τους βόμβους ή στην μουσική των Αγγέλων
που θα ακροαστείς μόλις θα συντονιστείς;
Οι υπόλοιποι της ομάδας μας
βρίσκονται για προσκύνημα στο μεγάλο κειμήλιο του Όρους στο
Πρωτάτο! Στο Άξιον Εστί! Συναντιόμαστε ξανά όλοι, σε ένα καφενείο παραπλήσια.
Δεν είμαστε μόνοι! Μας περιμένει …το πετραχήλι του παπά Νικόλα του Πέττα! Ο πατήρ
Νεκτάριος, σαν να μας περίμενε, μόλις αντιλαμβάνεται τον πειρασμό, αμέσως
το φοράει και διαβάζει πρώτα τον Αντώνη, μα και όλους μας! Σαν να μας
σκέπαζε αυτό το πετραχήλι του Αγίου παπά Νικόλα, σε όλη την
φετινή μας οδοιπορία! Κατεβαίνοντας προς την Κουτλουμουσίου ο Αντώνης φαίνεται
πολύ ανακουφισμένος!
-Ήμουν έτοιμος να μπω στο
λεωφορείο για Δάφνη! Να έφευγα σήμερα! Και να έχανα όλες τις ευλογίες!
Και το τάμα που έχω, να πάω πρώτη μου φορά στο κελί του Αγίου Παϊσίου! Μα
μόλις μπήκα κάτω από το πετραχήλι όλα έφυγαν! Δόξα τω Θεώ! –Η αλήθεια
είναι πως ταλαιπωρήθηκε αρκετά ο αδελφός μας τις επόμενες ημέρες! Μα εκείνη η
Παρασκευή γράφτηκε για πάντα βαθιά μέσα του!
Αφήσαμε τα πράγματά μας στο
Αρχονταρίκι και πήραμε το κατηφόρι βιαστικά να …προλάβουμε τις
προδραμούσες ψυχές μας! Επιστροφή! Μόνο αυτήν την λέξη βρίσκω ταιριαστή
να περιγράψει το συναίσθημα που σε κυριεύει όταν τα αγαπημένα της πίστης σου
ξανανταμώνεις! Απαράλλαχτα όλα. Ακόμα και τα σταματήματά μας! Βαρυφορτωμένες με
καρπό οι μεσίτριες της Θείας παράτασης, ελιές στο διάβα μας! Ο χρόνος και αυτός
επιστρέφει … Του αρκεί να αφουγκράζεται ολοένα !
Έξω από κελί του Οσίου Χριστοδούλου
μαζεμένοι πάντα πολλοί. Μέσα ο Γέροντας Γαβριήλ, να λέει μονίμως
και ψυχωφελώς επαναληπτικά τα απλά του λογάκια, βγαλμένα από σοφών τις
θείες επίνοιες. Παίρνουμε την ευχή από την πάντα μαζεμένη γροθιά του. Πόση
δύναμη βγαίνει μέσα από την ισχνή φωνούλα του! –Δεν έχασα ποτέ, ό,τι
έδωσα! Παιδιά εσείς που είστε παντρεμένοι να θυμάστε ότι ο Γάμος είναι μια
μαθηματική εξίσωση! Γάμος=Εταιρεία αμοιβαίων θυσιών! Όποιος κάνει τις πιο
πολλές θυσίες και υποχωρήσεις, αυτός θα κερδίσει τα περισσότερα! Να μην
αρχίζετε ποτέ μια διένεξη με την σύζυγο. Να θυμάστε πως έχετε και εσείς
αδυναμίες, δεν έχει μόνο αυτή ελαττώματα! Η κορυφαία λέξη της συζυγικής
ευτυχίας, η υπομονή! Το μυστικό της οικογενειακής γαλήνης, η συγχώρεση!
Ο μεγαλύτερος εχθρός ο εγωισμός!
Μην επιτίθεστε στην σύζυγο! Επίθεση στο εγώ σας μόνο! Μην προσπαθεί να αλλάξει
ο ένας τον άλλον! Μόνο ο Θεός μπορεί και αλλάζει τους ανθρώπους! Μην κάνετε τον
δάσκαλο στη σύζυγό σας! Ο καλύτερος τρόπος να την διδάξετε, είναι να την
αγαπάτε! Να προτιμήσετε να πεθάνετε παρά να ξεστομίσετε ποτέ ανάθεμα για
το ότι την νυμφευθήκατε! Αν βγει τέτοιος λόγος, θα μοιάζει σαν το σπαθί του
Μέγα Αλέξανδρου που έκοψε τον Γόρδιο δεσμό! Έτσι σαν σπαθί θα πέσει και αυτό το
ανάθεμα πάνω στον ιερό δεσμό του ανδρογύνου! Ήρθε μια μέρα
ένας αδελφός εδώ στο κελί να με βρει και άρχισε να μου παραπονιέται για την
γυναίκα του. Δούλευε σε βαριά εργασία και πολλές φορές μόλις επέστρεφε
κουρασμένος στο σπίτι, δεν ήταν ακόμα στρωμένο το τραπέζι και έτοιμο το φαγητό!
Γέροντα μου λέει, εγώ να δουλεύω σαν είλωτας και να μην βρίσκω πάντοτε έτοιμο
το φαγητό! Του λέω: Εκείνη την στιγμή να κάνεις μια υπόθεση και να αναπαύεσαι
! Να υποθέτεις ότι η γυναίκα σου παθαίνει σκλήρυνση κατά πλάκας ή ένα
ατύχημα και βρίσκεται σε αναπηρικό καροτσάκι. Και έτσι εσύ μόλις τελειώσεις από
την δουλειά, θα πρέπει πριν πας σπίτι, να πας να ψωνίσεις, να έρθεις να
μαγειρέψεις, να την ταΐσεις και εκείνη και τα παιδιά, να πλύνεις και τα πιάτα!
Κάνε πάντα λοιπόν μια υπόθεση και θα λύνεις το πρόβλημά σου! Άντε να πάτε στην
ευχή του Χριστού μας! Αγιορείτικη σχολή συζύγων!
Πλήθυναν οι επισκέπτες
του Γέροντα σε λίγα μόλις λεπτά στο μικρό υπαίθριο αρχονταρίκι! Η
κουβέντα έχει ζωηράδα! Ο π.Π υπερθεματίζει για την αποτείχιση και την
διακοπή του μνημοσύνου του Πατριάρχη! Κάποιος λαϊκός αδελφός μας,
διατυπώνει την άποψη ότι δεν πρέπει να αποκοβόμαστε ούτε στο ελάχιστο από τα
πανίερα μυστήρια, μιας και έχει ακουστά ότι κάποιοι Μοναχοί Αγιορείτες
αλλά και απανταχού αφιερωμένοι, όταν βγαίνουν στον έξω κόσμο,
προτιμούν να μένουν μακριά από το Άγιο Ποτήριο, παρά να κοινωνήσουν
από χέρια παπά που μνημονεύει...
Με ποιόν άραγε να συνταχθούμε; Δυο
λόγοι του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, μόνο φαινομενικά αντικρουόμενοι,
θαρρούμε πως μας δείχνουν τον δρόμο: Ο πρώτος:… Ουδέ γαρ ο τοις εχθροίς του
Βασιλέως συμφιλιάζων, δύναται του Βασιλέως φίλος είναι, αλλ' ουδέ ζωής
αξιούται, αλλά συν τοις εχθροίς απολείται, και τα χείρονα υπομένει… Και ο
δεύτερος: Κάλλιον πλανάσθαι μετά της Εκκλησίας ή ορθοτομείν εκτός
Αυτής! Να ο δρόμος λοιπόν: Ορθοτομείν εντός! Γενναιοφρόνως,
σφόδρα ελεγκτικά και με λόγο καταγγελτικό κατά των τυχόν φιλολατινοφρόνων, όταν
το Ορθόδοξο δόγμα έστω και ελάχιστα παρασαλεύεται και κινδυνεύει, όταν ο
Τρίφωτος Μονάρχης της πίστης μας βλασφημείται, αλλά εντός της Εκκλησίας ! Μετά χαράς μεγάλης να ενωθούμε και μαζί τους , αλλά όπως
λέει και ο Γέροντας Γαβριήλ, αυτό να γίνει μόνο όταν πιστέψουν στην Εκκλησία
των 7 Οικουμενικών Συνόδων! Ορθοτομείν εντός της Εκκλησίας!
Τα όρια της μόνο ο
Ένας τα ορίζει! Η Κεφαλή της! Αυτός που λέει συνεχώς στον
ευλογημένο ενεστώτα διαρκείας της πίστης μας, πως …άνευ εμού ου δύνασθε
ποιείν ουδέν! Έλεγε και κάτι ακόμα ο Χρυσορήμων Άγιος, κάτι το ρηξικέλευθα
ιδεατό για την πίστη μας! Πως πρέπει να έχουμε τόσο καθαρή καρδιά , που να
μην έχουμε ανάγκη τις Γραφές! Να μιλάει κατευθείαν το Άγιο Πνεύμα στην καρδιά
μας, λόγω της καθαρότητάς της. Προσωπική επικοινωνία, όχι μέσα από γράμματα και
κανόνες!
Να πασχίζουμε συνεχώς
με ζήλο ζηλευτό –και ορθώς- για τα δεδομένα μέσα στην Μητέρα Εκκλησία, μα
δεν πρέπει επουδενί λόγω, να πάψουμε να γρηγορούμε εναγωνίως για το κύριο και
μόνο ζητούμενο! Την ένωση με τον Χριστό μας! Μια ατελεύτητη και απρόσκοπτη
ένωση και σχέση μαζί Του! Με το Σώμα το Αίμα και την Ειρήνη Του!
Μνήσθητι, Κύριε, της Αγίας, Μόνης, Καθολικής σου Εκκλησίας, και ειρήνευσον
αυτήν, ην περιεποιήσω εν τω τιμίω αίματι του Χριστού Σου.
Κατεβαίνουμε πλέον προς Παναγούδα!
Ο Αντώνης με τον Θεοδόση και τον Φώτη μπροστά, μόλις περνούν το γνωστό σε
όλους ξύλινο γεφύρι ! Με τον Νίκο μένουμε λίγο πιο πριν! Εκείνος
κάτι κοιτάει με αγωνία πάνω σε κορμούς δέντρων που γέρνουν σχεδόν αψιδωτά
από πάνω μας!
–Κάπου εδώ τους είχα χαράξει! Τον
ακούω να μουρμουρίζει και απορώ … -Να πριν από αρκετά χρόνια που είχα ξαναέρθει
μόνος, είχα σταθεί κάπου εδώ και με ένα σουγιαδάκι είχα φτιάξει δυο Σταυρούς
πάνω σε κορμούς! Αποκλείεται να ξεθώριασαν ή να καλύφθηκαν από φλοιό! Ήταν
βαθιά τα χαράγματα! Έμεινα ενεός να τον κοιτάω! Ίσως εκείνη την ώρα
να βίωσα μια από τις πιο συνταρακτικές στιγμές στα τόσα χρόνια των
Αθωνικών μας περιπλανήσεων! –Εδώ είνα αδελφέ ! φώναξα με
ενθουσιασμό μωρού παιδιού σαν βρήκα και τους δυο χαραγμένους Σταυρούς σε
αντικριστούς κορμούς ελάχιστα πιο κάτω! Στη θέα τους ένιωσα την σημασία που
είχαν για τον αδελφό μας! Ήθελε αυτός ο ευλογημένος με την πάντα αχόρταστη και
αξεδίψαστη καρδιά, πριν χρόνια να αφήσει πίσω του βαθιά σημάδια
επιστροφής! Άσβηστα ίχνη παρουσίας, ανέσπερη υπόσχεση γυρισμού! Η λαχτάρα
της ουρανίου πατριάς!
Μα ο,τι αγαθό κάνουμε σε τούτη την ζήση την
πρόσκαιρη, ένας τέτοιος χαραγμένος Σταυρός είναι! Ένα ακόμα σημείο
να σημάνει ανεξίτηλα, τον δρόμο που οδηγεί στην Πόλη των ονείρων μας την
Αιώνια! Και ό,τι φαύλο πράττουμε, ένα λασπερό σκέπασμα των σημαδιών αυτών, που
παρασύρει τα βήματά μας σε οδό απωλείας!
Φτάνουμε στην Παναγούδα! Τάμα
ενιαύσιο και φέτος αξιωνόμαστε να πραγματώσουμε! Μας καλοδέχεται ο
πατήρ Αρσένιος. Μας περνά στο εκκλησάκι για προσκύνημα! Όλα στην θέση τους! Και
πάντα μια κεφαλή αδελφού γερμένη στο στασίδι του Αγίου να στάζει δάκρυα ελπίδας
και ευγνωμοσύνης πάνω στο μάλλινο υφάδι του! Κάποιος από ευλάβεια και
χαρά πάει να πάρει ευλογία και να καθίσει στο στασίδι του Αγίου. Γλυκά ο
Γέροντας τον αποτρέπει. –Ξέρετε παιδιά είχε έρθει πριν λίγο καιρό μια συντροφιά
και είχαν μαζί τους και έναν Ιερέα. Εκείνος ο ευλογημένος πήγε και κάθισε εκεί
και ήθελε κιόλας να βγάλει φωτογραφία για να την έχει ενθύμιο! Είπε λοιπόν
να τον βγάλουνε με την μηχανή! Εγώ παρακολουθούσα αλλά δεν είπα τίποτα να μην
τον προσβάλλω! Του βγάζανε λοιπόν φωτογραφίες αλλά πού; Μια έβγαζε μαυρίλα, μια
έβγαινε τόσο θαμπή που να μην φαίνεται τίποτα, μια ανάποδα και κομμένη ….Προσπαθούσε
ο καημένος ο …φωτογράφος, τίποτα! Φέρε μου του λέει τη μηχανή, κάποιο
λάθος κάνεις, έτσι και έτσι θα πατήσεις το κουμπί, θα περιμένεις εκείνο το φως
να ανάψει, πάλι τίποτα, πάλι τα ίδια! Αφού πέρασε λίγη ώρα και τίποτα δεν
γινόταν, κατάλαβε ο παπάς και άρχισε να κλαίει! Είμαι τόσο ανάξιος που δεν μου
επιτρέπει ο Άγιος έλεγε! Κλάμα να δείτε! Του λέω: Δεν είναι γι αυτό, δεν έγινε
για σένα ειδικά , απλά πρέπει να δείχνουμε απόλυτο σεβασμό και προσοχή σε τέτοια
μέρη που βάδισαν οι Άγιοι!
Δεν είναι τουριστικό μέρος εδώ, μα
τόπος όπου ο Άγιος είναι παρών! Και ξέρετε δεν το λέμε εμείς αυτό. Το μαρτυρούν
άνθρωποι που φτάνουν στο κελί! Είχε έρθει πρόσφατα ένας πατέρας με το παιδί
του. Μικρό ήταν εκείνο, δεν ήξερε πολλά για την Παναγούδα τον Άγιο… Μπήκαν μέσα
προσκύνησαν και καθόμασταν και μιλούσαμε, όπως τώρα καλή ώρα με τον πατέρα. Ο
μικρός βγήκε έξω και περίμενε! Μόλις βγήκαμε έπειτα και εμείς, με ρωτάει ο
μικρός: Παππούλη τι φτιάχνετε στη σκεπή; Τίποτα παιδάκι μου γιατί ρωτάς; Γιατί
ήταν τώρα ένας παπάς πάνω και με κοίταζε! Μόλις του δείξαμε φωτογραφίες και
εικόνες από τον Άγιο, φοβήθηκε ο μικρούλης. Του είχε παρουσιαστεί!
Και μετά την Αγιοκατάταξή του
στεκόταν εδώ που βρισκόμαστε ένας Λαϊκός και αναρωτιόταν με έντονους λογισμούς
αμφιβολίας για την Αγιότητα του πατρός Παϊσίου. Και παιδιά –ο ίδιος μας το
έλεγε συγκλονισμένος– βγαίνει ολοζώντανος μέσα από την εικόνα του ο Άγιος και
πάει δίπλα του και του λέει: Δηλαδή είμαι ψεύτης; Και πάλι σε έναν άλλον που
αμφισβητούσε την Αγιότητά του -πάλι ο ίδιος μας το ομολόγησε- ενώ
βρισκόταν ακριβώς σε αυτό το σημείο μόνος του, άκουσε καθαρά μια φωνή να του
λέει: Αν εγώ είμαι Άγιος εσένα γιατί σε ενοχλεί; Βοηθά αδιαλείπτως ο Άγιος
παιδιά πολύ κόσμο και τους ανθρώπους του σήμερα που τόσο δοκιμάζονται! Και βοηθάνε
πολύ και τα βιβλία του όλα! Ήρθε τις προάλλες ένας με πολύ παράπονο ο καημένος
και ξέρετε τι μου είπε; -Αχ Γέροντα μου, αν είχα διαβάσει λίγα χρόνια
πριν τον τόμο του Αγίου για την οικογενειακή ζωή, δεν θα είχα χωρίσει με την
γυναίκα μου! Έ τώρα που τον διάβασες του λέω προσπάθησε να ξαναφτιάξετε την
οικογένειά σας ! Τώρα ξέρεις τι πρέπει και να κάνεις και να πεις!
Βγαίνοντας έξω, ο πατήρ
Αρσένιος με αφορμή έναν νεοαφιχθέντα ολίγον μακρυμάλλη προσκυνητή,
θυμάται τον Άγιο που με στοργή και αγάπη κούρευε ο ίδιος όσους …αφηρημένους και
όχι αφιερωμένους, έρχονταν στο κελί με μακριά μαλλιά! Να ο Δ΄τόμος με τους
πνευματικούς λόγους του Αγίου, ξανά μπροστά μας! Διηγείται ο ίδιος: «
….Όταν ήμουν στην Σκήτη των Ιβήρων, ήρθε τυχαίως ένας νεαρός και με βρήκε.
Γύριζε στην Χαλκιδική, βρήκε μια παρέα με προσκυνητές που έρχονταν
στο Άγιον Όρος και ήρθε και αυτός μαζί τους στο
Κελί. Πά- πά, ήταν άθεος, βλάσφημος, αναιδέστατος! Είχε μια δαιμονική
εξυπνάδα και δεν πίστευε τίποτε. Τους έβριζε όλους, μικρούς-μεγάλους.
Από ̓ δω- από ̓ κει τον έφερα, ήρθε σε έναν
λογαριασμό. Τον κούρεψα κιόλας, γιατί είχε κάτι μακριά μαλλιά!...
«Κοίταξε, του λέω, ας είναι καλά η μάνα σου. Οι προσευχές της
σε κουβάλησαν εδώ». «Ναι, Πάτερ, μου λέει. Γύριζα στην
Χαλκιδική και ούτε κι εγώ δεν κατάλαβα πώς ήρθα εδώ». «Αν το μάθη η μάνα
σου που ήρθες στο Άγιον Όρος, του λέω, και σε δη έτσι κουρεμένο, τι χαρά θα
κάνη!». «Που το κατάλαβες, Πάτερ; μου λέει. Πράγματι, χαρά που θα κάνη η μάνα
μου να με δη έτσι αλλαγμένο!». Ο Θεός τον τύλιξε από ̓ δω, τον τύλιξε από ̓ κει και τον πήγε στον ...μάστορα! Πόση
προσευχή θα έκανε η καημένη η μάνα του!» .( Αγ. Παϊσίου
Αγιορείτου Λόγοι τ Δ’ «Οικογενειακή Ζωή» σελ.59΄έκδ./ Ιερόν
Ησυχαστήριον Μοναζουσών «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος» Βασιλικά
Θεσσαλονίκης.)
Την ευχή σας πάτερ Αρσένιε! -Να
έχουμε όλοι την ευχή του Αγίου παιδιά! Πάρτε ευλογίες, του Αγίου
Παϊσίου εικονίτσες! Έχουν και το απολυτίκιο του πίσω να το ψάλετε στην
επιστροφή! Της ενθέου αγάπης το πυρ δεξάμενος, υπερβαλλούση ασκήσει εδόθης όλος
Θεώ και παράκλησις πολλών ανθρώπων γέγονας, λόγοις θείοις νουθετών, προσευχαίς
θαυματουργών, Παΐσιε θεοφόρε, και νυν πρεσβεύεις απαύστως υπέρ παντός του
κόσμου, Όσιε.
Αφήσαμε πίσω μας την Παναγούδα και
ξεκινήσαμε το ανηφόρι για το κελί σύννεφο των Καρυών στα μέρη του Αγίου
Νεκταρίου του Καρεώτου και του δασκάλου του Αγίου Φιλοθέου! Στο δρόμο,
αφηγούμασταν ξανά ο ένας στον άλλον τα νέα θαύματα! Να τα θυμόμαστε μην και
παραλείψουμε κανένα τους να κοινολογήσουμε μόλις βγούμε έξω! Σαν
μήνυμα ελπίδας και καταφυγής απ τον ίδιο τον Άγιο!
Όλοι μας σαν βγήκαμε απ το
κελί του, κοιτάξαμε με προσδοκία την στέγη του… Θέλει όμως πολύ ακόμα η
καρδιά μας, για να μην θολώνει τίποτα τα δικά της μάτια, στο ανέβασμά τους
να βλέπουν αυτά Αγίους, όπως εκείνο το παιδί στην σκεπή
της Παναγούδας...
Μεσημέρι Παρασκευής. Μας δίνεται
δωμάτιο στον ανακαινισμένο ξενώνα εκτός της πύλης της Κουτλουμουσίου.
Συναντιόμαστε με τον πεφιλημένο πατέρα Κ. που έχει το διακόνημα της φροντίδας
της διαμονής των προσκυνητών. Είναι πολύ μεγάλη και ιδιαιτέρως
λαοφιλής η Μονή για να τα καταφέρνει μόνος του ο Αρχοντάρης. Έτσι υπάρχει
και αυτός, που τακτοποιεί στα δωμάτια τον κόσμο που έρχεται. Δεν ξέρω αν
στην μοναχική παράδοση έχει δοθεί ο όρος για το διακόνημα τούτου εδώ του
καλοκάγαθου Μοναχού. Θα του ταίριαζε απόλυτα το Φιλοξενάρης! Πάντα
μας συγκινεί ιδιαίτερα ο δοτικός τρόπος και το αγόγγυστό του. Ήσυχα
τον βρήκαμε να κάθεται στην πόρτα και να πλέκει ένα τρακοσάρι κομποσχοίνι! Χαίρεται
ο πατήρ Κ. αληθινά που κάθε χρόνο μας βλέπει να τελειώνουμε, μα και να
ξαναρχίζουμε τον κύκλο αυτής της ζωτικής μας περιπλάνησης …
(συνεχίζεται με το 11ο
και τελευταίο συν Θεώ μέρος)
Νώντας Σκοπετέας
Προηγούμενα:
Για Αγιορείτικες οδοιπορίες
παρελθόντων ετών, αναζητήστε τις στο διαδίκτυο με τους εξής
τίτλους: «Επιστρέφοντας από Όρος», «Το Άγιο Όρος μέσα μας» «Μύρισε
Παράδεισος», «Του
Παραδείσου τ’ όνειρο», «Η Παναγία
οικονόμησε», «Ψυχή
Ορθρία», «Δεν
χαμηλώνει ο Άθως» ή στο οριζόντιο μενού του ιστολογίου μας: Ημερολόγιο Όρους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου