Μνήμη 7 Απριλίου
Γεννήθηκε στην Ηρακλείτσα της Ανατολικής Θράκης το 1862 από γονείς φτωχούς. Δωδεκάχρονος έρχεται στό Άγιον Όρος, στη σκήτη της Άγιας Άννης, στην Καλύβη της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Δοκιμάζεται επί μία δωδεκαετία, μαθαίνει την αγιογραφία καί τή βυζαντινή μουσική καί μεταβαίνει στα Ιεροσόλυμα, στη μονή τού Χοζεβά, στον Άθωνα για τρία χρόνια (1894-97) και ξαναγυρίζει στα Ιεροσόλυμα, όπου μένει μέχρι το 1916, ασκητεύοντας κυρίως στις όχθες τού Ιορδάνη καί, για ένα μικρό διάστημα, στη μονή τού Αγίου
Σάββα τού Ηγιασμένου. Στη συνέχεια ζει δύο χρόνια στην Πάτμο, για λίγο πάλι στο Άγιον Όρος και πηγαίνει στην Αίγινα, κοντά στον άγιο Νεκτάριο. Ασκείται μαζί του καί μετά την κοίμηση τού άγιου μένει σαράντα ήμερες κλεισμένος στό κελλί του. Με νηστεία καί προσευχή αγιογραφεί την πρώτη εικόνα τού θεοφόρου Νεκταρίου καί την παραδίδει στό ναό για προσκύνηση.
Σάββα τού Ηγιασμένου. Στη συνέχεια ζει δύο χρόνια στην Πάτμο, για λίγο πάλι στο Άγιον Όρος και πηγαίνει στην Αίγινα, κοντά στον άγιο Νεκτάριο. Ασκείται μαζί του καί μετά την κοίμηση τού άγιου μένει σαράντα ήμερες κλεισμένος στό κελλί του. Με νηστεία καί προσευχή αγιογραφεί την πρώτη εικόνα τού θεοφόρου Νεκταρίου καί την παραδίδει στό ναό για προσκύνηση.
 |
Άγιος Σάββας της Καλύμνου (1862-1948)
(Φωτογραφία: Γεθσημανή Κουλιά) |
Στις 7 Απριλίου 1957 έγινε η ανακομιδή του αγίου λειψάνου του, από τον μητροπολίτη Καλύμνου Ισίδωρο, το όποιο βρέθηκε σώο, αδιάφθορο, να εκπέμπει άρρητη ευωδία καί να επιτελεί πολλά θαύματα.
Ό όσιος Σάββας θεωρείται πολιούχος της Καλύμνου. Κατά τον μητροπολίτη Καλύμνου Νεκτάριο, είναι «το γέννημα της Γανοχώρας, το βλάστημα του Αγίου Όρους, το ανάστημα του Οσίου Πατρός Νεκταρίου, το καύχημα της ενδόξου Καλύμνου, ο έφορος της παλαιφάτου Μονής τών Αγίων Πάντων, της άκρας ταπεινώσεως ο εργάτης, της νοεράς προσευχής ο ανύστακτος υπηρέτης, ο άφθαστος νηστευτής, ο ανυπέρβλητος της μοναχικής πολιτείας αγωνιστής, ο ακαταμάχητος της Εκκλησίας υπερασπιστής, τών ασθενούντων ο ιατρός καί πάντων τών εν κινδύνοις απροσμάχητος βοηθός, κατετάγη εις στεφανηφόρον χορείαν τών εν ασκήσει λαμψάντων. Ό άσημος εδοξάσθη, ο δενδρολιβανοβίωτος κατέστη συνδαιτημών θεϊκής τραπέζης, ο έχων μόνην κτίσιν σκούφον καί κομβοσχοίνιον, ράβδον καί ταγάριον, κατά το αγιορειτικόν έθος, ανυψώθη εις την φωτιστικήν τάξιν τών φίλων τού πανοικτίρμονος Θεού».
Ακολουθίες πρός τιμή του έγραψαν ο μητροπολίτης Καλύμνου Ισίδωρος καί ο υμνογράφος μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης. Αυτές, μαζί με βιογραφικά στοιχεία, προφορικές καί γραπτές μαρτυρίες για την πολιτεία τού αγίου, θαύματα, φωτογραφίες καί εικόνες του, εξέδωσε ο θεολόγος Βασίλειος Παπανικολάου το 1975. Χαιρετισμούς συνέθεσε ο Υμνογράφος, Καθηγητής Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας.
Η επίσημη αναγνώριση της αγιότητας του έγινε διά Πράξεως τού Οικουμενικού Πατριαρχείου της 19 Φεβρουαρίου 1992
Η μνήμη του τιμάται στις 7 Απριλίου.
Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ
Όσιος Σάββας ο Νέος ο Αγιαννανίτης ο εν Καλύμνω (1862-1948)
 |
Φωτ.: ἡ ἀρχαιότερη εἰκόνα τοῦ ἁγ. Σάββα,
ἔργο τοῦ μοναχοῦ Μιχαήλ Καυσοκαλυβίτου,
τοῦ ἔτους 1959.
|
Παταπίου μοναχοῦ Καυσοκαλυβίτου
Ὁ ὅσιος Σάββας (†7 Ἀπριλίου) ἦλθε στό Ἅγιον Ὄρος τό 1874 ὅπου καί ἐγκαταβίωσε στήν Καλύβη τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου τῆς σκήτης Ἁγίας Ἄννης. Μετά ἀπό δωδεακαετή ἄσκηση ἐκεῖ ὅπου καλλιέργησε τήν ἁγιογραφία καί τή βυζαντινή ψαλτική τέχνη, ἀναχωρεῖ γιά τούς Ἁγίους Τόπους, ὅπου ἀσκεῖται στή μονή Ἁγ. Γεωργίου Χοζεβᾶ. Στή συνέχεια ἐπανέρχεται γιά λίγο στόν Ἄθωνα (1894-1897), ἐπανακάμπτει στούς Ἁγίους Τόπους (ἀσκήθηκε στόν Ἰορδάνη καί στή Λαύρα τοῦ Ἁγ. Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου) μέχρι τό ἔτος 1916. Στή συνέχεια, ἀφοῦ ἔζησε δύο χρόνια στήν Πάτμο, καί πάλι στό Ἅγιον Ὄρος, μετέβη στό νησί τῆς Αἴγινας, ὅπου συναναστράφηκε τόν ἅγιο Νεκτάριο πρ. Πενταπόλεως τόν θαυματουργό... Ἄς μεταφερθοῦμε ὅμως στήν πανηγυρίζουσα σήμερα (μέ τό ἀθωνικό ἡμερολόγιο) Καλύβη τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου. " Ἐδῶ ἔζησε ὁ Δωδεκανήσιος γέρων Μιχαήλ, ἀπό τό 1922 που καί κοινοβίασε. Ἦταν πολύ ἐνάρετος μοναχός, ἐπιμελέστατος στά πνευματικά, φιλακόλουθος καί φιλάδελφος στό ἔπακρον. Ἦταν καλός ἁγιογράφος καί εἶχε θεῖο ζῆλο γιά τήν θεοφιλῆ αὐτή ἐργασία. Ὁ Θεός μάλιστα εὐδόκησε, δύο ἀπό τίς εἰκόνες του, τοῦ ἁγίου Σάββα τοῦ ἐν Καλύμνῳ καί τοῦ ἁγίου Νεκταρίου τοῦ ἐν Αἰγίνῃ, νά συνδεθοῦν μέ θαυμαστά γεγονότα. Συγκεκριμένα, τό 1959, ἡ ἡγουμένη τῆς μονῆς τῶν Ἁγίων Πάντων στήν Κάλυμνο, πού φυλάσσεται τό ἅγιο λείψανο τοῦ ἁγίου Σάββα, παρήγγειλε στό γέροντα Μιχαήλ (ὁ ὁποῖος, νά σημειώσουμε, καταγόταν ἀπό τή γειτονική Σύμη) νά τοῦ στορήσει τήν εἰκόνα τοῦ ἁγίου Σάββα. Ἐκεῖνος ὅμως μήν ἔχοντας πρότυπο καί μή γνωρίζοντας τή μορφή του, παρακάλεσε τόν Ἅγιο νά τόν φωτίσει στήν ἁγιογράφησή του. Ὅταν ἀργότερα ἡ εἰκόνα στάλθηκε στήν Κάλυμνο, ἡ καμπάνα τῆς μονῆς ἄρχισε νά κτυπᾶ ἀπό μόνη της, ἀπό τή στιγμή πού ἔφθασε στό λιμάνι τό πλοῖο, μέχρι τήν ἑπομένη πού ἔφεραν τήν εἰκόνα στή μονή. Πρόκειται γιά τήν παλαιότερη εἰκόνα πού ἱστορεῖ τήν ἱερή μορφή τοῦ ἁγίου Σάββα. Ὅσο γιά τόν ἅγιο Νεκτάριο, αὐτός τόν θεράπευσε -ὅπως ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος τοῦ ἀποκάλυψε- ἀπό ἀσθένεια πού ἐκδηλώθηκε κατά τήν ἐπιστροφή του ἀπό τή Ρόδο, ὅπου εἶχε μεταβεῖ γιά νά παραδώσει τήν εἰκόνα του σέ ναό ἀφιερωμένο στόν ἅγιο Νεκτάριο· ναό πού κι αὐτός πάλι εἶχε κτιστεῖ κατ' ἐπιθυμία τοῦ ἴδιου τοῦ ἁγίου Νεκταρίου ''.
Ἀπό τό βιβλίο τοῦ γράφοντος: Ἁγιασμένες μορφές τῶν Καυσοκαλυβίων. Ἀπό τόν ὅσιο Μάξιμο ὥς τόν γέροντα Ποφύριο, ἔκδ. Καλύβης Ἁγ. Ἀκακίου, Ἅγιον Ὄρος 2007
ΣΥΝΤΟΜΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΣΑΒΒΑ (τό ἑπόμενο κείμενο ἀναρτήθηκε ἀπό τή μονή Παναγίας Ὑψενῆς)
Ο Όσιος Σάββας ο Νέος, κατά κόσμο Βασίλειος, γεννήθηκε το έτος 1862 στην Ηρακλείτσα της περιφέρειας Αβδίμ της Ανατολικής Θράκης από πτωχούς και απλοϊκούς γονείς, τον Κωνσταντίνο και τη Σμαραγδή. Ο Βασίλειος μεγάλωσε έχοντας βαθιά πίστη και μεγάλη ευσέβεια και προσπαθώντας να μιμηθεί την άσκηση των Αγίων της Εκκλησίας μας. Σε ηλικία δώδεκα ετών ο Βασίλειος διαπίστωνε καθημερινά ότι το επάγγελμα που ασκούσε δεν ήταν στα μέτρα του και ποθούσε μια άλλη ζωή. Ήθελε να ζήσει μόνο για τον Χριστό και να ακολουθήσει την οδό της μοναχικής πολιτείας. Έτσι έλαβε πλέον την αμετάκλητη απόφαση να φύγει, εγκαταλείποντας τα εγκόσμια. Κατευθύνεται στο Άγιον Όρος, στην Ιερά Σκήτη της Αγίας Άννης, όπου επί δώδεκα έτη ζει πλέον με προσευχή και αυστηρή άσκηση.Έντονη ήταν και η επιθυμία του Οσίου να επισκεφθεί τους Αγίους Τόπους, την οποία πραγματοποιεί αφού πρώτα διέρχεται από την γενέτειρά του. Δέος τον καταλαμβάνει καθώς αντικρίζει τον Πανάγιο Τάφο. Ελπίζοντας πάντα στην βοήθεια του Θεού, εισέρχεται στην ιερά μονή του Αγίου Γεωργίου Χοζεβά, όπου έπειτα από τριετή ενάρετο βίο κείρεται μοναχός το 1890 και αργότερα, το έτος 1894, αποστέλλεται από τον ηγούμενο της μονής, Καλλίνικο, στην Σκήτη της Αγίας Άννης, κοντά στον αρχιμανδρίτη Άνθιμο, για να ασκηθεί στην αγιογραφία. Το 1902 χειροτονείται διάκονος και το επόμενο έτος πρεσβύτερος. Διακονεί δε μέχρι το έτος 1906 ως εφημέριος της Θεολογικής Σχολής του Τιμίου Σταυρού, όπου γνωρίζεται με τον αρχιμανδρίτη Χρυσόστομο Παπαδόπουλο, τον μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος, ο οποίος έλεγε για τον Άγιο Σάββα στον Καλύμνιο φίλο του Γεράσιμο Ζερβό, πριν ακόμη ο Άγιος κοιμηθεί: «Να ξέρεις, Γεράσιμε, ότι ο πατήρ Σάββας είναι άγιος άνθρωπος».Το έτος 1907 επανέρχεται στη μονή Χοζεβά, όπου διάγει βίο ασκητικό με τέλεια υποταγή στους ασκητικούς κανόνες, άκρα ταπείνωση, χαμαικοιτία, στέρηση παντός υλικού αγαθού, ακολουθώντας το πατερικό «ο ακτήμων μοναχός, υψιπέτης αετός». Η τροφή του ήταν μια κουταλιά βρεγμένο σιτάρι και νερό από τον ποταμό.Το έτος 1916 επιστρέφει οριστικά στην Ελλάδα, μεταβαίνει στη νήσο Πάτμο, όπου διαμένει δύο χρόνια και ιστορεί δύο εικόνες στο Καθολικό της μονής. Έπειτα έρχεται στην Αθήνα, όπου πληροφορείται ότι τον αναζητεί ο Άγιος Νεκτάριος, Μητροπολίτης Πενταπόλεως. Μεταβαίνει στην Αίγινα και διακονεί τον Άγιο μέχρι την ημέρα της κοιμήσεώς του. Η συγκαταβίωση με τον Άγιο Νεκτάριο συνέβαλε στην πνευματική του πρόοδο. Γνώρισε την αυστηρή άσκηση του Αγίου Νεκταρίου, την παροιμιώδη ταπείνωσή του, την απλότητά του. Έζησε το πρώτο θαύμα του Αγίου, όταν μετά την κοίμησή του είδε τον Άγιο να κλίνει την κεφαλή του προκειμένου να του φορέσει το πετραχήλι του και να επανέρχεται κατόπιν στην θέση της. Επί τρεις συνεχείς ημέρες οι αδελφές της μονής στην Αίγινα άκουγαν συνομιλίες από τον τάφο του Αγίου, όταν δε πλησίασαν, είδαν εκεί τον Όσιο Σάββα να συνομιλεί με τον Άγιο Νεκτάριο. Ο Όσιος έμεινε έγκλειστος στο κελί του για σαράντα ημέρες. Κατά την τεσσαρακοστή ημέρα εξήλθε κρατώντας μία εικόνα του Αγίου Νεκταρίου, την οποία ενεχείρησε στην ηγουμένη με την εντολή να την τοποθετήσει στο προσκυνητάρι. Η ηγουμένη απάντησε ότι αυτό δεν ήταν δυνατό να γίνει, διότι ο Άγιος δεν είχε αναγνωρισθεί επίσημα από την Εκκλησία και μια τέτοια ενέργεια ίσως να έθετε τη μονή σε διωγμό. Τότε ο Όσιος Σάββας της είπε επιτακτικά: «Οφείλεις να κάνεις υπακοή. Να πάρεις την εικόνα, να την βάλεις στο προσκυνητάρι και τις βουλές του Θεού να μην τις περιεργάζεσαι».Στην Αίγινα δεν μπορεί πλέον να μείνει, διότι προσέρχεται πολύς κόσμος και αυτό κουράζει τον φιλήσυχο Όσιο. Μεταβαίνει στην Αθήνα και κατόπιν στην Κάλυμνο, όπου μετά από περιπλάνηση στις μονές και τα ησυχαστήρια του νησιού, καταλήγει στη μονή των Αγίων Πάντων. Εκεί αρχίζει μία έντονη πνευματική ζωή. Αγιογραφεί, τελεί τα Θεία Μυστήρια και τις Ιερές Ακολουθίες, εξομολογεί, διδάσκει διά του στόματος και διά του παραδείγματός του και βοηθάει χήρες, ορφανά και φτωχούς. Ήταν επιεικής και εύσπλαχνος με τις αμαρτίες των άλλων, δεν ανεχόταν όμως την βλασφημία και την κατάκριση. Πολλές φορές δάκρυζε και με πόθο παρακαλούσε για την μετάνοια των πνευματικών του τέκνων, κατά δε τη Θεία Λειτουργία είχε τέλεια προσήλωση στο συντελούμενο μυστήριο. Αξιώθηκε της ευωδίας του σώματός του εν ζωή, καθώς και το πέρασμά του ήταν ευώδες, ευωδία η οποία θα εξέλθει και από το μνήμα του μετά την εκταφή του. Χρήματα δεν κρατούσε ποτέ, η ζωή του ήταν μια συνεχής κατάσταση αγίας υπακοής. Κατ' αυτόν τον τρόπο συμπλήρωσε τις ημέρες της επίγειας ζωής του, με άκρα περισυλλογή και ιερά κατάνυξη, ενώ λίγο πριν το τέλος η τελευταία φράση του ήταν «Ο Κύριος, ο Κύριος, ο Κύριος, ο Κύριος, ο Κύριος, ο Κύριος». Η ομολογία αυτή ήταν η βεβαίωση της εν Χριστώ πορείας του. Μετά από δέκα έτη, έγινε η ανακομιδή των αγίων και χαριτόβρυτων λειψάνων του, στις 7 Απριλίου 1957 , προεξάρχοντος του μακαριστού Μητροπολίτου Λέρου, Καλύμνου και Αστυπάλαιας κυρού Ισιδώρου, ενώπιον πλήθους λαού. Ένα πυκνό νέφος θείας ευωδίας κάλυψε ολόκληρη την περιοχή και το νέο για το θεϊκό σημείο έκανε αμέσως το γύρο του νησιού. Το ιερό λείψανο του Οσίου μεταφέρθηκε σε λάρνακα, στο παρεκκλήσι του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου.Η επίσημη αγιοποίηση του Οσίου Πατρός ημών Σάββα του Νέου έγινε διά Πατριαρχικής Συνοδικής Πράξεως της 19ης Φεβρουαρίου 1992.
Της Καλύμνου τον θείον έφορον και των πάλαι Οσίων τον ισοστάσιον
Ο Όσιος γεννήθηκε το 1862 στην Ηρακλείτσα ή για μερικούς άλλους στην Γάνου Χώρα, από φτωχούς και ενάρετους γονείς, τον Κωνσταντίνο και την Σμαραγδή. Το κοσμικό του όνομα ήταν Βασίλειος. Ήταν μοναχοπαίδι. Από μικράς ηλικίας ήταν πιστός, ευσεβής και ζηλωτής της μοναχικής πολιτείας. Μετά τα εγκύκλια γράμματα που έμαθε και σε ηλικία 12 μόλις ετών, οι γονείς του του άνοιξαν κατάστημα. Όμως, ο Σάββας διαπίστωνε ότι δεν ήταν για αυτό το συγκεκριμένο επάγγελμα, δεν τον ανέπαυε. Σκεφτόταν πώς θα μπορούσε να αποκόψει από τη ζωή του το επάγγελμα αυτό και να ακολουθήσει αυτό που επιθυμούσε, τον αφιερωματικό δρόμο του Θεού. Χωρίς να μπορεί να δαμάσει τον πόθο του για την αφιέρωση στο Θεό, εγκαταλείπει τους γονείς του και τα εγκόσμια, και σε ηλικία 12 ετών κατευθύνεται προς το Αγιώνυμο Όρος, το Περιβόλι της Υπεραγίας Θεοτόκου, και εγκαταβιώνει στη Σκήτη της Αγίας Άννης για αρκετό χρονικό διάστημα, όπου εκεί μαθαίνει την αγιογραφία και τη βυζαντινή μουσική.
Γύρω στο 1887, μεταβαίνει στα Ιεροσόλυμα όπου αφού προσκυνά τα Πανάγια προσκυνήματα, μεταβαίνει στη Μονή Αγίου Γεωργίου του Χοτζεβά στην οποία γίνεται αδελφός της Μονής. Το 1890 εκάρη Μοναχός. Κατόπιν 4 έτη κάνοντας υπακοή στον Ηγούμενο της Μονής, αποστέλλεται στη Σκήτη της Αγίας Άννης, ώστε να ειδικευθεί στην τέχνη της αγιογραφίας. Το 1902 επιστρέφει στη Μονή του Χοτζεβά και χειροτονείται στον πρώτο βαθμό της Ιερωσύνης, αυτόν του Διακόνου. Το 1903 λαμβάνει το δεύτερο βαθμό της Ιερωσύνης, αυτόν του Πρεσβυτέρου. Για ένα έτος διετέλεσε εφημέριος της Θεολογικής Σχολής του Τιμίου Σταυρού, όπου εκεί γνωρίστηκε με τον αλήστου μνήμης Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χρυσόστομο Παπαδόπουλο.
Το 1916, επέστρεψε στην Ελλάδα και επισκέφτηκε το νησί της Αποκαλύψεως, την Πάτμο. Αφού παρέμεινε εκεί για 2 περίπου συναπτά έτη, στη συνέχεια πηγαίνει και πάλι στο Άγιο Όρος. Λέγεται ότι επισκέφτηκε και την Ύδρα για μικρό χρονικό διάστημα. Όταν κατέβηκε για να αγοράσει προϊόντα για την αγιογραφία, συνάντησε κάποιο υποτακτικό του Αγίου Νεκταρίου, ο οποίος ανέφερε στον Όσιο Σάββα ότι ο Άγιος Νεκτάριος τον αναζητούσε. Έτσι, ο Όσιος μετέβη στην Αίγινα, όπου διηκόνησε τον Άγιο Νεκτάριο μέχρι την κοίμησή του. Από την συναναστροφή του με τον Άγιο Νεκτάριο, βοηθήθηκε πολύ κυρίως στην πνευματική του ζωή. Στην Αίγινα παρέμεινε μέχρι το 1926.
Κατόπιν αναχωρεί για το κλεινόν άστυ, την Αθήνα, όπου εκεί συναντά τον Γεράσιμο Ζερβό, ο οποίος τον παροτρύνει να μεταβεί στην Κάλυμνο. Έτσι, με τη βοήθεια του Θεού, το 1926 μεταβαίνει στην Κάλυμνο, όπου εγκαταβιώνει στη Μονή των Αγίων Πάντων. Εκεί ηύξησε το διακόνημα της αγιογραφίας, τελούσε καθημερινά τις ακολουθίες, εξομολογούσε, δίδασκε με το παράδειγμά του, και υλοποίησε το λόγο του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου «φωτισθήναι και είτα φωτίσαι, καθαρθήναι και είτα καθάραι ». Και για τους φωτισμένους και διαφωτισμένους εν Χριστώ Ιησού, τα πάντα σε αυτό τον κόσμο έχουν νόημα και αξία εφόσον αποτελούν μέσον και οδό προς την αιώνια ζωή, σύμφωνα με τον Άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς. Για να γίνουμε εμείς φως και να είμαστε φωτεινοί άνθρωποι, πρέπει να ενωθούμε με την πηγή του φωτός, να ταυτιστούμε με τον Χριστό, να ενσωματωθούμε πάνω Του. Αυτό λέει και ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος «όλον τον Χριστόν εν εαυτοίς ολοτελώς κτησάμενοι, έργω και πείρα και αισθήσει και γνώσει και θεωρία ».
Η πνευματικότητα που έχει ο κάθε άνθρωπος και στο βαθμό που έχει, αποτελεί δώρο του Αγίου Πνεύματος στη ζωή του ανθρώπου, ο οποίος έχει προσανατολίσει τον εαυτό του στον Θεό και αγωνίζεται αδιαλείπτως για την κάθαρση της καρδιάς του από τα πάθη. Επιλέγει τους δρόμους της ασκήσεως, της εγκράτειας, της νήψεως, της εκούσιας στερήσεως των υλικών αγαθών, χάριν της αγάπης του προς τον Δημιουργό Θεό.
Σε προχωρημένη ηλικία υπέφερε από τον καρκίνο του προστάτη, τον οποίο εγχείρισε και θεραπεύτηκε, και σοβαρή κοιλιακή πάθηση. Αλλά την ελπίδα του την εναπόθετε στην Υπεραγία Θεοτόκο, από την οποία αντλούσε δύναμη και θάρρος.
Στις 7 Απριλίου 1948 και σε ηλικία 86 ετών, φτερούγισε η ψυχή του Οσίου προς τον Ιησού Χριστό, τον οποίο επόθησε από νεαράς ηλικίας και διηκόνησε. Πλέον διακονεί το υπερουράνιο θυσιαστήριο και δέεται για τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. Η ανακομιδή των ιερών του λειψάνων έγινε την 7η Απριλίου 1957 από τον μακαριστό Μητροπολίτη Καλύμνου κυρό Ισίδωρο. Η επίσημη αγιοκατάταξή του έγινε την 19η Φεβρουαρίου 1992 με Πατριαρχική Συνοδική Πράξη.
Να έχουμε την ευχή του Οσίου Σάββα και να τον παρακαλούμε να πρεσβεύει για την σωτηρία των ψυχών μας.
Ιεροδιάκονος Ραφαήλ Χ. Μισιαούλης, θεολόγος
Οσίου Σάββα του εν Καλύμνω Εγκώμιον
Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά και περιπόθητα,
Οι κώδωνες της Ιεράς Μονής των Αγίων Πάντων, στο μέσον της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής κτυπούν σήμερα χαρμόσυνα, δια να αναγγείλουν την εορτήν της μνήμης του Οσίου και Θεοφόρου Πατρός ημών Σάββα, του Αγίου, του Προστάτου και Εφόρου του Νησιού μας, και μας καλούν με πίστη, ευλάβεια και σεβασμό να προσέλθουμε στην χάρη Του.
Αδελφοί μου,
Ο ταπεινός και πράος στην καρδιά άνθρωπος, όταν παραδοθεί ανεπιφύλακτα στον Θεό και αφήσει τις επιθυμίες του και αφοσιωθεί ολοκληρωτικά, ψυχή τε και σώματι, στο θέλημα του Θεού, τότε θα πλημμυρίσει την καρδία του ειρήνη, χαρά και ευλογία και η ένωσή του με τον Πανάγαθο Θεό θα είναι πραγματικότητα.
Αυτή την ταπείνωση, αυτή την πραότητα, αυτήν την αυταπάρνηση στα του κόσμου τούτου πράγματα, αυτή την αφοσίωση, επέδειξε στην επι γής ζωή του και ο Όσιος και Θεοφόρος Πατήρ ημών Σάββας, ο της Νήσου Καλύμνου θείος φρουρός και Δωδεκανήσου απροσμάχητος βοηθός.
Οι λόγοι του Σωτήρος Χριστού προς τους μαθητές Του Ιάκωβο και Ιωάννη, «ουκ οίδατε τι αιτείσθε», ήταν πάντοτε φλογεροί και πάντοτε νωποί στην ταπεινή καρδιά του φερέλπιδα, κατά κόσμον, Βασιλείου και μετέπειτα μοναχού Σάββα.
Ο Ιερός Χρυσόστομος λέγει: «η κατάβασις αύτη πάντων ανάβασις γέγονε. Αύτη της βασιλείας η θύρα» – Η ταπείνωση είναι η θύρα της βασιλείας. Ώστε, αν θες να γίνεις μεγάλος, να μη ζητάς να γίνεις μεγάλος, και τότε θα γίνεις μεγάλος. Και τους Αγίους γι’ αυτό τους θαυμάζουμε, διότι ενώ ήσαν ανώτεροι όλων, θεωρούσαν τον εαυτό τους κατώτερο όλων! Τίποτε δεν είναι υψηλότερο από την ταπείνωση. Από κανένα πάθος δεν καταστρέφεται-.
Και ο Όσιος Σάββας δεν ζητούσε τι το υψηλό, και θεωρούσε τον εαυτό του κατώτερο από τους άλλους. Ταπείνωνε την καρδιά του, για να προσελκύσει τον Θεό. Διάβαζε καθημερινώς τον ψαλμό λγ΄19 «εγγύς γάρ ο Κύριος τοις συντετριμμένοις τη καρδία» – Ο Κύριος βρίσκεται μαζί με όσους έχουν συντετριμμένη καρδιά και τεταπεινομένη.
Πράος και ταπεινός, σώφρων και αγάπης έμπλεος, δεν ζήτησε θέσεις και πρωτοκαθεδρίες, αξιώματα και υστεροφημίες αλλά, αφού εγκατέλειψε άπαντα τα του βίου τερπνά και πρόσκαιρα, στους ισχνούς ώμους του σήκωσε τον δικό του σταυρό και ζήτησε να βρεί, «ως η διψώσα έλαφος παρά τας διεξόδους των υδάτων», τον φραγγελωμένο, σταυρωμένο και αναστημένο Χριστό.
Το Άγιον Όρος, το περιβόλι της Παναγίας, οι Θεοβάδιστοι Άγιοι Τόποι, η Ιερά Μονή του Αγίου Γεωργίου του Χοζεβά στην έρημο του Ιορδάνη, η Παλαιστίνη, η Αθήνα, η Αίγινα, η Πάτμος, τόποι περισυλλογής και προσευχής, και τέλος η μυροβόλος Κάλυμνος, με την χάρη του Τριαδικού Θεού, έγινε τόπος εγκαταβίωσης και ανάπαυσης της ψυχής του πράου και ταπεινού στη καρδία αγίου ανδρός.
Ο Όσιος Σάββας, της Θράκης ο θεόδοτος βλαστός και της Καλύμνου ο πολύτιμος θησαυρός, όλη του την καρδία την έδωσε σε Εκείνον, ο Οποίος σήμερα ανεβαίνει προς τα Ιεροσόλυμα και προλέγει τα μέλλοντα σ’ Αυτόν συμβαίνειν.
Ο Όσιος και Θεοφόρος Πατήρ ημών Σάββας της Καλύμνου, ο Μέγας Ασκητής, όλα τα συναισθήματά του τα κατάθεσε κάτω από τον Σταυρό Εκείνου, ο οποίος εμπαιγμούς και εμπτυσμούς και μάστιγας και κολαφισμούς και θάνατο υπέμεινε δια την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους.
Ο Όσιος και Θεοφόρος Πατήρ ημών Σάββας, των Ιερέων το καύχημα, των Μοναζόντων το κλέος, της μετανοίας ο διδάσκαλος, έμπλεος αγάπης προς πάντα άνθρωπο, αγάπησε τον Νυμφίο της Εκκλησίας Χριστό και έτυχε παρ’ Αυτού δόξης αφθάρτου και έγινε κρουνός θείων θαυμάτων ανεξάντλητος.
Το Άγιο Λείψανό του Οσίου και Θεοφόρου Πατρός ημών Σάββα, άφθορο, αναλλοίωτο, ευωδιάζων και θαυματουργών, είναι άξιο σεβασμού, είναι ιερό, είναι πηγή χαρισμάτων και θεραπειών και φυλακτήριο παντοίων κινδύνων και των του πονηρού εχθρού πικρών σκανδάλων. Είναι νεκρό κατά τον άνθρωπο της κάθε εποχής, εντός της αγίας θήκης του όμως ζεί δια της χάριτος και ενεργείας του Παναγίου Πνεύματος. Και μάλιστα όχι μόνο αυτό τα μακάριο, άγιο και πανευβλαβές σκήνος του Οσίου Πατρός ημών, αλλά και αυτή ακόμη η θήκη – λειψανοθήκη του Αγίου είναι γεμάτη από πνευματική χάρη, καθώς λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος, ότι «αι θήκαι – λειψανοθήκες των αγίων είναι γεμάτες από πνευματική χάρη».
Τούτο βεβαιώνουν εξ’ ιδίας πείρας, εκτός από τον Ιερό Χρυσόστομο και άλλοι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, όπως ο άγιος Αμβρόσιος Επίσκοπος Μεδιολάνων, ο Ιερός Αυγουστίνος, ο Μέγας Βασίλειος και ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο οποίος ομιλεί για θαύματα που έκανε «η κόνις» – σκόνη, τέφρα – των λειψάνων του αγίου Κυπριανού σε όσους προσήλθαν ευλαβικά με πίστη να προσκυνήσουν.
Ο ίδιος επίσης ο θεολόγος άγιος Γρηγόριος ομιλεί και για παρόμοια θαύματα, που έκαμαν «μόνο ρανίδες αίματος και μικρά σύμβολα πάθους» των αγίων μαρτύρων του Χριστού. «Η Σορός των λειψάνων σου ευωδίαν εκπέμπουσα δαψιλώς παρέχεται ιάματα μετά πίστεως Όσιε».
Αυτή την χάρη, την πολλή δύναμη, αυτή την χάρη την πλουσία του Θαβωρείου Φωτός, αυτή την ευλογία και εμείς οι κυκλούντες την Αγία Λάρνακά Σου, Όσιε Πατήρ ημών Σάββα, και μεθ’ ημών οι όπου γης Καλύμνιοι, Δωδεκανήσιοι και σύμπας ο ευσεβής του Κυρίου λαός, επικαλούμεθα την μεσιτεία Σου προς τον εν Τριάδι Θεόν.
Αυτόν τον επί γης ισάγγελο και θαυματουργό Άγιο με ύμνους και ωδές πνευματικές τον παρακαλούμε και τον ικετεύουμε από την χαριτόβρυτο λάρνακά του να περιφρουρεί και να σώζει από πάσης επιβουλής εναντίας την νεολαία μας και μετά του ψαλμωδού ας ψελλίσουμε και εμείς: «Ευχαρίστοις άσμασι, των Καλυμνίων η νήσος, προσκαλείται σήμερον των Ορθοδόξων τα πλήθη, μέγιστον νεοφανέντα εγκωμιάσαι, καύχημα ορθοδοξίας αναφανέντα, Σάββα τον θείον, τον ρύστην ταύτης ομού και πρόμαχον».
† Ο Λέρου, Καλύμνου & Αστυπαλαίας Παΐσιος
Μνήμη οσίου Σάββα του Νέου, του εν Καλύμνω (Ε΄ Κυριακή των Νηστειών)
Ένα ερώτημα που αναμφίβολα απασχολεί το σύγχρονο άνθρωπο που αποζητά στοιχεία και αποδείξεις για να πιαστεί και να αντιμετωπίσει τις ποικίλες δυσκολίες, είναι αυτό της παρουσίας, αλλά κυρίως της ύπαρξης αγίων στην εποχή μας. Έχοντας περιορίσει το πεδίο του στον στενό κόσμο των αισθήσεων δυσκολεύεται να αποδεχθεί ότι υπάρχει και κάτι άλλο. Δυσκολεύεται να αποδεχθεί την ύπαρξη μίας υπεραισθητής πραγματικότητας, η οποία όταν πατά σε γερές πνευματικές βάσεις, του ανοίγει νέους, ευρύτερους και, εν πολλοίς, ουσιαστικότερους ορίζοντες.
Η έκπληξη όλων, αλλά ιδιαίτερα των νέων είναι μεγάλη όταν κάποιος αναφερθεί στην παρουσία αγίων στην εποχή μας. Δυστυχώς, η αγιότητα, συχνά, έχει συνδεθεί με την αίσθηση ότι αυτός που την ζει είναι ένα είδος υπερανθρώπου, που δεν τον πιάνουν αρρώστιες, κάνει θαύματα, αντιμετωπίζει, με έναν μαγικό τρόπο, το κακό και πάντα καταφέρνει να βγει «λάδι», νικητής.
Η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Όντως, άγιοι υπάρχουν και στην εποχή μας, όπως και σε κάθε άλλη στιγμή της ιστορίας από την Ανάσταση του Χριστού και έπειτα. Ο άγιος είναι μία καθημερινή και απλή προσωπικότητα που ζει ανάμεσά μας, έχει αμαρτίες για τις οποίες μετανοεί, έχει αδυναμίες τις οποίες προσπαθεί να αντιμετωπίσει, πονά από τις ασθένειες, οι οποίες τον ταλαιπωρούν, πεινά και διψά, κουράζεται και κρυώνει. Σε κάποιες περιπτώσεις πριν μετανοήσει έζησε έντονα αμαρτωλή ζωή, η οποία, τελικά, δεν στάθηκε εμπόδιο στην προσπάθειά του να αλλάξει πορεία και να αποζητήσει την αυθεντικότητα της σχέσεως με το Θεό και τον πλησίον, ο οποίος πάντοτε είναι το κριτήριο, το μέτρο, θα λέγαμε, της αγάπης.
Μία τέτοια περίπτωση συγχρόνου αγίου είναι ο άγ. Σάββας ο Νέος, ο οποίος πέρασε τα τελευταία χρόνια του επί γης βίου του και κοιμήθηκε στην Κάλυμνο, το νησί των σφουγγαράδων.
Γεννήθηκε στὴν ανατολικὴ Θράκη το 1862. Σε πολύ μικρή ηλικία άρχισε τους ασκητικούς του αγώνες, πρώτα στο Άγιον Όρος και έπειτα στους Αγίους Τόπους. Εκεί, μάλλον στη Μονή του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου, εκάρη μοναχός ασκούμενος αυστηρότατα. Το 1894, πήγε στο Άγιον Όρος πάλι, όπου έμαθε την τέχνη της αγιογραφίας. Στους Αγίους Τόπους, στη Μονή του Χοζεβά, επέστρεψε το 1897, ενώ το 1902 χειροτονήθηκε διάκονος και το 1903 πρεσβύτερος.
Το 1916 έφυγε για την Ελλάδα και το 1918 βρέθηκε κοντά στον Άγιο Νεκτάριο, ο οποίος ήταν ασθενής και είχε αποσυρθεί στην Αίγινα. Αξιώθηκε να του συμπαρασταθεί τα δύο χρόνια μέχρι το οσιακό τέλος του και να γίνει ο πρώτος μάρτυρας της αγιότητάς του, ζώντας τα θαύματα που ακολούθησαν την κοίμησή του. Στην Αίγινα παρέμεινε μέχρι το 1926 διακονώντας στο μοναστήρι της Αγίας Τριάδας, αλλά στη συνέχεια απομακρύνθηκε αποζητώντας ερημικότερο τόπο για να συνεχίσει τη ζωή της προσευχής και της αυστηρής άσκησης. Τον τόπο αυτό τον βρήκε το 1928 στην Κάλυμνο, οπού παρέμεινε μέχρι το 1947, έτος της κοίμησής του.
Η παρουσία του στο νησί των σφουγγαράδων ήταν καταλυτική. Τα προβλήματα, οι θάνατοι, οι αναπηρίες, ο πλούτος, αλλά και η φτώχεια, καθημερινά. Πολλοί Καλύμνιοι ξεκινούσαν για τα σφουγγάρια και δεν γύριζαν ποτέ. Όσοι επέστρεφαν παράλυτοι δεν μπορούσαν να ξαναδουλέψουν. Οι οικογένειες ζούσαν διαρκώς με το φάσμα του θανάτου και της πείνας να τις σκιάζει. Οι γυναίκες πάλευαν με τα προβλήματα μόνες τους, χωρίς στήριγμα, με αγωνία και πόνο.
Το ρόλο του «πατέρα» έπαιξε στα είκοσι χρόνια που παρέμεινε στην Κάλυμνο ο «πάτερ Σάββας». Το στήριγμα, ο προστάτης, ο λειτουργός, αυτός που παρηγορούσε, αυτός που συνέτρεχε, που εξομολογούσε και συγχωρούσε.
Για τους Καλύμνιους, ακόμη και σήμερα, ο άγιος Σάββας είναι ο «πάτερ Σάββας». Είναι αυτός στον οποίον εξομολογούνταν, είναι αυτός στον οποίο κατέφευγαν στις δυσκολίες τους για να τους στηρίξει και να τους παρηγορήσει. Πολλοί γέροντες Καλύμνιοι τον είχαν κατά τη νεότητά τους πνευματικό, τον θυμούνται να μοιράζει ελεημοσύνη, να ευλογεί και να κατηχεί τα παιδιά. Τα ίδια τα παιδιά τον θυμούνται να κατεβαίνει στην πόλη για να λειτουργήσει ή να εξομολογήσει και ακόμη αισθάνονται την αίσθηση της ευωδίας που τον περιέβαλε, ως μία απτή ένδειξη της αγιότητάς του. Υπάρχουν Καλύμνιοι που ακόμη και σήμερα, με απλότητα και ταπείνωση, ακολουθούν τις συμβουλές που τους έδινε ως πνευματικός. Συχνότατα, ιδιαίτερα οι πιο παλιοί, όταν αναφέρονται σε αυτόν τον αποκαλούν «ο πάτερ Σάββας» και όχι ο άγιος Σάββας. Η παρουσία του είναι πολύ έντονη στο νησί.
Ο άγιος Σάββας δεν είναι ξένος, απόμακρος και άγνωστος, αλλά αντιθέτως, οικείος, κοντινός και πολύ γνωστός, όπως είναι ο κάθε άγιος της Εκκλησίας. Η διαφορά είναι ότι τον άγιο Σάββα, φυσικά και τους άλλους σύγχρονους αγίους, τους νιώθουμε πολύ δικούς μας, δίπλα μας. Γνωρίζουμε ότι πάλεψαν με τα ίδια προβλήματα με τα δικά μας και τα αντιμετώπισαν. Ξεκίνησαν από παρόμοια σχολεία και Πανεπιστήμια με αυτά στα οποία φοιτήσαμε και εμείς, αλλά τα προβλήματα και οι περισπασμοί δεν κατόρθωσαν να τους απομακρύνουν από το στόχο τους. Ασκήθηκαν στις σύγχρονες πόλεις και κοινωνίες.
Ας μην απορούμε, λοιπόν, για την ύπαρξη της αγιότητας σήμερα. Ας την αναζητούμε για να την εντοπίσουμε. Να είμαστε όμως σίγουροι ότι, παρά τα πολλά προβλήματα που πάντοτε υπάρχουν, αυτή παραμένει παρούσα στον κόσμο μας και τον μεταμορφώνει βοηθώντας τον να πορευθεί προς το τέλος και την τελείωσή του.
Αθανάσιος Μουστάκης, Δρ Θεολογίας
Ο οσιακός βίος του Αγίου Σάββα του εν Καλύμνω
Ο Αρχιμ. Δημήτριος Καββαδίας μιλάει για μια από τις νεότερες οσιακές μορφές της Εκκλησίας
τον Άγιο Σάββα τον εν Καλύμνω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου