[…] Ο Γέροντας Βασίλειος διακόνησε ευδοκίμως την αγαπητή μονή του ως διάκονος, εφημέριος, προϊστάμενος, επίτροπος, αντιπρόσωπος στην Ιερά Κοινότητα, γραμματεύς, τυπικάρης, καλλιγράφος, συγγραφεύς και βιβλιοθηκάριος. Το 1917 εξορίσθηκε από τους Γάλλους από το Άγιον Όρος στη Μυτιλήνη μαζί με άλλους 45 επιφανείς Αγιορείτες πατέρες. Την πικρή αυτή περιπέτειά τους κατέγραψε και περιέγραψε με κάθε ειλικρίνεια σε σχετικό βιβλίο του, που το αφιέρωσε στον Γέροντά του Ευγένιο (6722 - Απομνημονεύματα της εν Μυτιλήνη εξορίας των αγιορειτών πατέρων συμβάσης κατά το έτος 1917). […]
[…] Είχε μία ευαίσθητη και καθαρή καρδιά. Τούτο φαινόταν στην ευγένεια των τρόπων του και στις ωραιότατες καλλιγραφίες του, αλλά και στη μεγάλη του καθαριότητα και τάξη στην εκκλησία, στα γραφεία, στο κελλί του, στα διακονήματα, στα βιβλία και στα γράμματά του. Μνημόνευε μετά δακρύων συνεχώς την Παναγία κι έλεγε πως ο μόνος έπαινος ανήκει σε Αυτή, που είναι η σκέπη του Αγίου Όρους. Είχε συνεχή τη μνήμη του θανάτου.[…] Περισσότερα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου