ΠΡΙΝ 40 ΧΡΟΝΙΑ!
Βέλος στό φιλότιμο
καί αἴσιο μήνυμα πρός τόν σημερινό "νεοέλληνα"!
Ἀνωνύμου Ἁγιορείτου
Μοναχοῦ
Στό μικρό μας τό χωριό στήν Δοϊράνη,
κάθε οἰκογένεια εἶχε 2-3 ἀγελάδες,
10-15 κοτοῦλες, 1-2 προβατάκια ἤ κατσικάκια καί 1-2 γουρουνάκια.
Ἑπτά ἡ
ὥρα τό πρωΐ, ὅλες τίς ἀγελάδες
τίς ἔπαιρνε ὁ τσοπάνος ὁ
κυρ-Ἀνέστης καί τίς πήγαινε στή βοσκή.
Τό βράδυ εἴχαμε φεσκότατο γάλα.
Τρώγαμε αὐγά ἐλευθέρας
βοσκῆς καί κάποτε-κάποτε ἡ μάνας μας, ἔσφαζε
καί μιά κοτούλα.
Τρώγαμε γριβάδια, πρικιά καί
γουλιανούς ἀπό τήν λίμνη μας.
Μέ τό κάρο ὁ πατέρας μου πήγαινε στά γύρω χωριά καί πουλοῦσε ψάρια. Ὅταν
οἱ νοικοκυρές δέν εἶχαν χρήματα, τοῦ
ἔδιναν ἀλεύρι ἤ
σιτάρι ἤ ὅ,τι ἄλλο εἶχαν.
Οἱ μητέρες τοῦ χωριοῦ ζύμωναν στήν σκάφη τό ἀλεύρι, τό ψήνανε στούς χωριάτικους φούρνους καί
τρώγαμε ἁγνό χωριάτικό ψωμί. Τό ἀλείφαμε μέ λάδι κάι ζάχαρη, ὅταν δέν ὑπῆρχε βούτυρο.
Τρώγαμε ἀπό τόν δάσκαλο ξύλο καί τόν ἀγαπούσαμε. Μᾶς
ἔμαθε γράμματα καί παιχνίδια.
Τιμούσαμε στό δημοτικό τούς ἥρωες τῆς Ἐπαναστάσεως
τοῦ '21 μέ θεατρικές παραστάσεις καί ποιήματα,
ντυμένοι τσολιάδες. Πρωί-πρωί ξυπνούσαμε τό χωριό στίς ἐθνικές ἑορτές
μέ τό "Μακεδονία ξακουστή τοῦ
Ἀλεξάνδρου ἡ χώρα".
Τά Χριστούγεννα τρώγαμε ἕνα μεγάλο ταψί μπακλαβά σπιτικό καί παίζαμε ὅλα τά παιδιά μαζί, ἀγαπημένα καί μαλωμένα.
10-11 χρονῶν, βγάζαμε χαρτζιλίκι μέ ἱδρῶτα. Παίρναμε
τή βάρκα τοῦ μπαμπᾶ καί πιάναμε κανένα ψάρι ἤ μᾶς τά ἔδιναν οἱ
ψαράδες γιά τήν μικρή ἐργασία ποῦ κάναμε. Τά δέναμε στό σύρμα καί τά πουλούσαμε στά
τραῖνα.
Μάθαμε νά σεβόμαστε τόν Ἱερέα καί τόν Ἐπίσκοπο,
τόν εἴχαμε ὡς Χριστό.
Στά Ἅγια Θεοφάνεια τά παλικάρια βουτοῦσαν
στήν παγωμένη λίμνη γιά νά πιάσουν τόν Σταυρό.
Στό Πανηγύρι τοῦ Προφήτη Ἡλία
ἔρχονταν οἱ πραματευτάδες καί χαζεύαμε τά τόσα πολλά παιχνίδια.
Μέ ρώτησε ὁ πατέρας τοῦ
θείου μου τί παιχνίδι θέλω καί τοῦ
εἶπα ἕνα τραχτεράκι. Τό περίμενα νά τό περπατήσω μέ λαχτάρα καί ἀξιώθηκα νά τό ὁδηγήσω
μετά ἀπό 30 χρόνια.
Χρόνια ἁπλά, ὄμορφα,
ἥσυχα καί ἀκίνδυνα. Σήμερα στό ἴδιο χωριό, στό σταθμό τοῦ
ΟΣΕ, βρίσκεις χρησιμοποιημένες σύριγγες. Ἄλλος
στό τελωνεῖο μας "γέννησε αὐγά ἡρωΐνης".
Τό δημοτικό μας Σχολεῖο ἔγινε φυλακή λαθρομεταναστῶν.
Τά Σκόπια πού συνορεύουν μέ τό
χωριό μου, τότε λεγόταν Σερβία καί τώρα, ἄν
ἐφησυχάσουμε, μπορεῖ νά μᾶς
κλέψουν καί τήν "Μακεδονία".
Τά παιδικά μας χρόνια τά ζήσαμε
φτωχικά, ἀλλά οἰκονομική κρίση δέν τά ἄγγιζε, διότι ἦταν
παραγωγικά. Ἤμασταν αὐτάρκεις. Ὁ
αὐτάρηκης εὐχαριστεῖ
τόνΘεό, ὅταν τά ἐπίγεια ἀγαθά
τοῦ περισσεύουν. Ζεῖ ὅμως καί μέ
τά λίγα. Ὁ πλεονέκτης τά χάνει ὅλα. Ἡ
ψυή του ζεῖ κατ' οὐσίαν χωρίς χαρά, διότι δέν ὑπάρχουν στή ζωή του ἰδανικά.
Χάθηκε ὅμως ἡ
ἁπλή ζωή τοῦ χωριοῦ
καί πληγώθηκε ἄσχημα ἡ καριδά τοῦ
νεοέλληνα.
Ὅ,τι ὅμως
δέν μπορεῖ νά θεραπεύσει ὁ ἄνθρωπος, τό
θεραπεύει ὁ Θεός.
Οἱ ἐχθροί μας ἀνοίγουν λάκκους, ἀλλά πέφτουν μέσα σ' αὐτούς οἱ ἴδιοι.
Ἀπό τήν σημερινή οἰκονομική κρίση, θά ἀναστηθῇ ἡ χαμένη
νεολαία μας!
Μᾶς ἀγαπᾶ ὁ Θεός!
Ἁγιορείτης
Ι. ΚΕΛΛΙΟΝ
ΑΓ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΟΥ
ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ
ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΑ ΚΑΙ ΑΛΗΘΙΝΑ. ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΘΥΜΙΣΕ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΖΟΥΣΑΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΕ ΑΞΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΘΕ ΗΜΕΡΑ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αλήθεια είναι ότι το είχα λογισμό τις τελευταίες μέρες. Αλλά από χθες το βράδυ πήρα την απόφαση για το παρόν πόνημα προς εσένα και τους αδερφούς που σε παρακολουθούν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΉμουν αποφασισμένος να το δώσω στα σχόλια της τελευταίας σου ανάρτησης. Τα έφερε έτσι ο Θεός και υπάρχει ρητή αναφορά στο θέμα μου, σ’ αυτήν την ανάρτηση «Μάθαμε να σεβόμαστε τον ιερέα και τον Επίσκοπο, τον είχαμε ως Χριστό»
Κάτι ιδιαίτερα σημαντικό που με αναπαύει στη σελίδα σου είναι το ότι αποφεύγεις και την ιεροκατάκριση και τις αφορμές για ιεροκατάκριση. Φυσικά αν κάποιος θέλει να ιεροκατακρίνει θα βρει λάθη ακόμα και στον Χριστό.
Στην στήλη της σελίδας σου ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ υπάρχει ένα που αγαπάει την ιεροκατάκριση. Όχι μόνο αυτό, αλλά κατά την εφαρμογή της ιεροκατάκρισης χρησιμοποιεί λεξιλόγιο σκληρό. Πιστεύω ότι η ερώτηση που κάνει ο πνευματικός μου σε τέτοια θέματα θα βάλει από μόνη της κάποια πράγματα στη θέση τους. «Αυτό που κάνεις, προς αυτό το πρόσωπο, έχει αγάπη;»
Να το εκφράσω αλλιώς. Τσακώνεις τον πατέρα σου να κλέβει. Θα το κοινοποιήσεις στα κανάλια και στις εφημερίδες; Ή θα τον πιάσεις στο δωμάτιό σου να του ζητήσεις να συνετιστεί;
Εγώ έχω άσχημη ιδέα για κάποιον ιεράρχη που τον εκτιμάτε και τον σέβεστε όλοι σας πολύ. Αν σας αναφέρω τους λόγους, είμαι σίγουρος ότι κάποιοι αν δεν αλλάξουν εντελώς άποψη, σίγουρα θα ατονήσει, σ’ αυτούς, η καλή εντύπωση προς αυτό το πρόσωπο. Αλλά κάνουμε το εξής μεγάλο λάθος: Εκεί που πρέπει να βάλουμε το «εγώ» εκεί το προσπερνάμε. Ο πνευματικός μου, μου έδειξε αυτόν τον τρόπο σκέψης: «Εγώ τι θα κερδίσω ψυχικά και πνευματικά αν καταφέρω να του χαλάσω την εικόνα;» Και κατ’ επέκταση του «εγώ»: «Οι άλλοι τι θα κερδίσουν ψυχικά και πνευματικά από αυτό;»
Πολλοί από εμάς θεωρούμε ως άγιο τον π. Ιωάννη Καλαΐδη από το Νεοχώρι Σιντικής νομού Σερρών. Τον γνώρισα προσωπικά. Κάποτε ενώ συζητούσε μέσα στην Εκκλησία, με κλειστή πόρτα, με τη σύζυγο του φίλου μου, εγώ και ο φίλος μου καθόμασταν στην αυλή. Ήταν ο πρώτος καιρός που ήμουν στην Εκκλησία και δεχόμουν ευχάριστα οποιαδήποτε κατηγορία κατά του Μακαριστού πλέον Μαξίμου. Μιλούσαμε σχεδόν ψιθυριστά και σε απόσταση περίπου 20 μέτρων από την είσοδο του ναού, εντός της αυλής. Σε μια στιγμή βγαίνει ο π. Ιωάννης και με φωνάζει κοντά του. Μόλις πλησίασα μου λέει: «Καλά είσαι, παιδί μου;» «Δόξα τω Θεώ.» «Άκουσε Γιάννη παιδί μου, δεν είναι σωστό να κατηγορούμε τον Δεσπότη μας.»
Συνηθίζουμε να προβάλλουμε μόνο ότι διορατικό ή προορατικό είπε. Αυτό το ψυχωφελές ας μην το προσπερνάμε.