 |
Γέροντας Μακάριος
Μαρουδάς
|
…Έχουμε και άλλες περιπτώσεις ανθρώπων, που ενώ μετανοούν,
ταπεινώνονται στο μέτρο τους, εξομολογούνται καθαρά, πιστεύουν στην άφεση που
δίνει η Εκκλησία και με όλα αυτά παραμένουν γεμάτοι ενοχές και χωρίς ειρήνη.
Χρειάζεται στο σημείο αυτό να πούμε ότι άλλο η τύψη της
συνείδησης, που είναι κάτι πολύ φυσικό και σωτηριώδες για να μπορέσει ο
άνθρωπος να συνειδητοποιεί τα σφάλματά του, τις αμαρτίες του και να
μετανοεί, και άλλο οι ενοχές που μας μαυρίζουν την ψυχή.
Από τη στιγμή που πιστεύουμε στο Θεό, στην άφεση που μας
παρέχει με τα μυστήρια στην Εκκλησία μας, θα πρέπει να ξεπεράσουμε και πάλι το
εγώ μας και να προσπαθούμε να συγχωρούμε και μεις τον εαυτό μας, για όσα
τουλάχιστον πιστεύουμε ότι ο Θεός δια της μετανοίας και εξομολογήσεως μας
συγχώρεσε.
Μιλούσα με κάποιον θεολόγο ο οποίος μου έλεγε ότι αυτό: το
να συγχωρεί κανείς τον εαυτό του αφού πιστεύει ότι ο Θεός δια των μυστηρίων τον
έχει συγχωρέσει· ενώ αυτό το έχει διαβάσει και το έχει κηρύξει πολλές φορές·
στον εαυτό του δεν μπόρεσε να το εφαρμόσει και να σταματήσει να τον κατατρέχουν
οι ενοχές για κάποιο προσωπικό του αμάρτημα. Μάλλον λείπει η πίστη, ο εγωισμός
μας την καπακώνει και είμαστε δυστυχισμένοι…
Απόσπασμα από την ομιλία του Γέροντος Μακαρίου
«Μετάνοια-Εξομολόγηση-Θεία Ευχαριστία»
Αλεξανδρούπολη, Απρίλιος 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου