 |
φωτ.: Spiros
Baracos (http://www.panoramio.com)
|
Ὁ μοναχὸς Δημήτριος (Μικελᾶτος Χαράλαμπος τοῦ
Γερασίμου, ἐκ Σιμωτάτων Κεφαλληνίας, γέννησις 1921, προσέλευσις 1945, κουρὰ
1947), κατοίκησε γιὰ ἀρκετὰ χρόνια στὶς Καρυές, ὡς Ἀντιπρόσωπος τῆς Μονῆς στὴν Ἱερὰ
Κοινότητα.
Τὴν μεγάλη του σωματικὴ ἀντοχὴ καὶ δύναμη τὴν
κατηνάλωνε στὴν καλλιέργεια τοῦ θαυμάσιου κήπου καὶ τῶν ὀπωροφόρων δένδρων καὶ
στὴν κατασκευὴ πολλῶν καὶ μεγάλων κρεβατῶν γιὰ νὰ ἁπλώνουν ἄνετα τὰ κλαδιὰ καὶ
τὰ σταφύλια των οἱ εὔρωστες κληματαργιές.
Εἶναι τόσο χονδρὲς οἱ καστανοκολῶνες
καὶ τόσο σίγουρα στὸ ἔδαφος μπηγμένες καὶ στερεωμένες καὶ ἀναλόγως ἐφαρμοσμένες
οἱ ὁριζόντες ἀπὸ πάνω τους μάκρυνες, ποὺ θὰ ἀντέξουν γιὰ πολλὲς δεκαετίες.
Καὶ ἦταν ὅλα τοῦτα ἔργα τῶν μονίμως ῥωζιασμένων χεριῶν
του καὶ τοῦ πολλοῦ ἱδρῶτός του, ἀφοῦ δὲν ἐννοοῦσε νὰ ἔχει οὔτε τὴν
παραμικρότερη βοήθεια καὶ συμπαράσταση κανενός, καὶ ἄξια θαυμασμοῦ γιὰ τὴν ὁμορφιά,
τὸν σχεδιασμό, τὴν αἰσθητικὴ καὶ τὴν ἀρχιτεκτονικότητά τους, ποὺ φανέρωναν τὸν
εὐγενῆ καὶ χαρισματικὸ ψυχικὸ κόσμο ποὺ κρυβόταν στὸ ἁπλὸ καὶ ταπεινὸ
παρουσιαστικό του.
Καὶ ὅταν τὸν ἔκλειναν μέσα οἱ παγωμένες μέρες τοῦ
χειμῶνα, τὶς ὧρες ποὺ τοῦ περίσσευαν, μετὰ ἀπὸ προσευχή, ἀνάγνωση καὶ τὰ ἄλλα ἀναγκαῖα
κουτσοδούλια, τὶς ἀφιέρωνε σὲ ἐργόχειρο δικῆς του ἐμπνεύσεως καὶ καλλιτεχνίας, ὄχι
γιὰ νὰ βγάζει τὸ ψωμί του, ἀφοῦ κουμπάνιες τοῦ ἔστελναν τακτικὰ ἀπὸ τὸ
Μοναστήρι, ἀλλὰ γιὰ νὰ εὐχαριστιέται ὁ ἴδιος καὶ γιὰ νὰ «διασκεδάζει τοὺς
λογισμούς του». Καὶ ἔφτιαχνε τὰ πιὸ ἀπίθανα πράγματα, ἐφευρήματα ὅμως καὶ
καλλιτεχνήματα σωστά.
Ἕνα καράβι ἐμπορικὸ στολίζει ἀκομα τὸ ἀρχονταρίκι τοῦ
Κονακιοῦ καθὼς εἶναι τοποθετημένο σὲ ἕνα μεγάλο τραπέζι καὶ ἐπιδηλώνει τὶς
καλλιτεχνικὲς ἱκανότητες τοῦ μακαρίτη. Κατήγετο ἀπὸ τὴν Κεφαλλονιὰ ὁ πατὴρ
Δημήτριος καὶ εἶχε σχέση μὲ τὴν ναυτιλία στὸν κοσμικό του βίο. Δὲν ἀρκέστηκε
μόνο ὁ εὐλογημένος μόνο στὸ νὰ κατασκευάσει σὲ σμίκρυνση ἕνα ἐμπορικὸ μπᾶρκο μὲ
ἄγκυρες, ἄλμπουρα, ξάρτια καὶ βαροῦλκα, ἀλλὰ μὲ συναρμολόγηση συστοιχίας
μηχανισμῶν ἀπὸ ἄχρηστα καὶ παρατεταμένα ὡρολόγια, λάμες καὶ κουδουνάκια, ποὺ τὰ
τοποθέτησε ὅλα μὲ σοφία στὸ ἀμπάρι καὶ μὲ τὸ ἀπαραίτητο φυσικὰ κούρντισμα, παρῆγε
ἤχους καὶ θορύβους πλήρους λιμανιώτικης λειτουργίας καὶ συγγενῶν ἀκουσμάτων. Ἄτακτοι
κρότοι στὰ ἀμπάρια του, ἄγκυρες νὰ βιράρουν, τροχαλίες νὰ τσιρίζουν, χωρὶς
φυσικὰ νὰ ἀπουσιάζει τὸ ἀργὸ τσὰφ-τσοὺφ τῆς τσιμινιέρας του.
Μετὰ τὴν ἐν Κυρίῳ κοίμηση τοῦ Δημητρίου, ἔστειλε τὸ
Μοναστήρι ὡς ἀντιπρόσωπο, τὸν Προηγούμενο Εὐσέβιο (Καλογερᾶς Εὐστάθιος τοῦ
Σπυρίδωνος, ἐκ Βαλσαμάτων Κεφαλληνίας, γέννησις 1904, προσέλευσις 1937, κουρὰ
1939), ἄσχετο πέρα ὡς πέρα καὶ ἀσυγγενῆ μὲ τὰ ἐνδιαφέροντα καὶ τὶς ἐπιδόσεις τοῦ
μακαρίτη.
Μὲ τὸ ποὺ ἐγκαταστάθηκε στὸ ἀντιπροσωπεῖο, ἐνοχλήθηκε
ἀπὸ τὴν παρουσία τοῦ πλοίου στὸ ἀρχονταρίκι. Χαρακτήρισε ἀμέσως ἄσκοπη καὶ ἀνοίκεια
πρὸς τὰ ἰδεώδη τοῦ μοναχισμοῦ τὴν ἀπασχόληση τοῦ προκατόχου του καὶ ἀσυμβίβαστο
πρὸς τὸ σχῆμα καὶ τὴν κλῆσή του τὸ κατασκεύασμα, ὅση καλλιτεχνικὴ καὶ ἐφευρηματικὴ
ἀξία καὶ ἂν εἶχε. Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ τὸν ἐξέπληξε, καὶ τὸν τρόμαξε καὶ λίγο, ἦταν,
ποὺ περιεργαζόμενος τὸ πλοῖο, κίνησε τυχαῖα τὸν μηχανισμὸ τῆς λειτουργίας του.
Κατασκανδαλισμένος ἀπὸ τὸ ἀναπάντεχο, ἐξέλαβε τὸ ὅλο φαινόμενο καὶ ἀκουόμενο
περίπου ὡς δαιμονοενεργούμενο καὶ φρόντισε νὰ τὸ κάνει νὰ σιωπήσει ὁριστικά,
καταστρέφοντας τὰ σωθικά του.
Μάταια, μετὰ ἀπὸ χρόνια, σὲ μία εὐκαιρία μὲ ἕναν ἀδελφὸ
ἉγιοΠαυλίτη προσπαθούσαμε νὰ ἐξακριβώσουμε τὶς κακώσεις τοῦ πλοίου καὶ νὰ δοῦμε
μήπως ἦταν ἰάσιμες. Μάταιος ὁ κόπος μας.
(ἐπισκόπου Ῥοδοστόλου Χρυσοστόμου: Πρόσωπα καὶ
δρώμενα στὸν Ἄθωνα, Λαυριώτικο Κελλὶ Ἁγίων Πάντων, Ἅγιον Ὄρος, 2001)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου