Όλοι γνωρίζουμε λίγο - πολύ τον
βίο της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας. Από μικρή ηλικία έζησε μέσα στην αμαρτία,
μέσα στα σαρκικά πάθη με μια μανία που δεν της έδινε ικανοποίηση, δεν χόρταινε.
Κάποια στιγμή θέλησε να πάει με άλλους προσκυνητές από την Αλεξάνδρεια στους
Αγίους Τόπους προσφέροντας στο πλοίο το σώμα της για να πληρώσει το ναύλον.
Όταν έφθασαν στα Ιεροσόλυμα ήταν η
μέρα της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού και ενώ όλοι έμπαιναν στο Ναό της
Αναστάσεως χωρίς δυσκολία, να προσκυνήσουν τον Τίμιο Σταυρό, αυτή αισθανόταν
μια αόρατη δύναμη να την εμποδίζει να εισέλθει στον Ναό. Μένοντας μόνη σε μια
γωνία του νάρθηκα, συνειδητοποίησε ότι ο ρύπος της βιοτής της την εμπόδιζε να
πλησιάσει το Τίμιο Ξύλο. Αναλύθηκε σε λυγμούς τύπτοντας τα στήθη της και
βλέποντας μια εικόνα της Παναγίας –η εικόνα αυτή της Παναγίας της λεγομένης
Εγγυήτριας βρίσκεται στην σπηλιά του Αγίου Αθανασίου της Μεγίστης Λαύρας στην
άκρη του Άθωνος- προσευχήθηκε λέγοντας:
«Παναγία Δέσποινα, Συ που γέννησες κατά
σάρκα τον Θεόν, γνωρίζω ότι δεν είμαι άξια να ατενίζω την αγία εικόνα Σου,
εσένα που είσαι πάναγνη στην Ψυχή και στο Σώμα, και ότι εξαιτίας των αμαρτιών
μου προκαλώ τον βδελυγμό. Καθώς όμως ο Θεός που γεννήθηκε από Σένα έγινε
άνθρωπος για να καλέσει τους αμαρτωλούς σε μετάνοια, βοήθησέ με να μπω στον Ναό
να προσκυνήσω τον Σταυρό του Υιού σου, και όταν αξιωθώ να τον προσκυνήσω να
γίνεις εγγυήτρια προς τον Υιόν Σου ότι θα εγκαταλείψω τον κόσμο και τις ηδονές
και θα ακολουθήσω την οδό της σωτηρίας που θα μου υποδείξεις», όπως αναφέρει ο
Συναξαριστής.
Όταν μπήκε στον Ναό με θέρμη
προσκύνησε τον Τίμιο Σταυρό και επιστρέφοντας στην εικόνα της Θεοτόκου
υποσχέθηκε ότι ήταν έτοιμη να ακολουθήσει τον δρόμο που θα της υποδείκνυε.
Ακούστηκε τότε φωνή εξ ουρανού που της είπε: «Αν περάσεις τον Ιορδάνη ποταμό θα
βρεις μεγάλη ανάπαυση».
Βγαίνοντας από την εκκλησία
αγόρασε τρία ψωμιά και οδηγήθηκε προς τον Ιορδάνη. Το βράδυ έφθασε στον Ναό του
Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, πλύθηκε στα νερά του ποταμού, κοινώνησε των
Αχράντων Μυστηρίων και μετά διέσχισε τον Ιορδάνη και εγκαταβίωσε στην έρημο 47
χρόνια χωρίς να συναντήσει άνθρωπο ή άλλο ζωντανό.
Τα πρώτα 17 χρόνια υπόφερε από τον
καύσωνα της ημέρας και το ψύχος της νύχτας και από τις δοκιμασίες της σάρκας
και την θύμηση των αμαρτημάτων της. Κάνοντας αναρίθμητες μετάνοιες παρακαλούσε
την Παναγία να την σκεπάζει και να την βοηθά.
Ο Θεός που δεν θέλει τον θάνατο
του αμαρτωλού αλλά την επιστροφή του για να ζήσει, ξερίζωσε από την καρδιά της
με την άσκηση όλα τα πάθη και μεταμόρφωσε την φωτιά της σαρκικής επιθυμίας σε
φλόγα θείου έρωτος, χάρις στον οποίο άντεχε, σαν να μην είχε σώμα, τις
δυσκολίες της ερήμου.
Μετά πολλά χρόνια την βρήκε ο
Άγιος Ζωσιμάς, που πήγε να ασκητέψει πέραν του Ιορδάνου, όπως είχαν συνήθεια οι
μοναχοί των κοινοβίων να κάνουν κατά την Μεγάλη Σαρακοστή, διηγήθηκε τα του
βίου της και την μετάνοιά της και τον παρεκάλεσε νάρθει να την κοινωνήσει.
Επέστρεψε την επόμενη χρονιά, την κοινώνησε και την ίδια μέρα εκοιμήθη εν
Κυρίω, σύμφωνα με μήνυμα που είχε χαράξει δίπλα στο νεκρό σώμα της.
Από αμαρτωλή πωρωμένη, η Οσία
Μαρία έγινε πηγή ελπίδας και μετανοίας, υπόδειγμα για πλήθος ψυχών που
στενάζουν από το βάρος των αμαρτιών τους.
Η Εκκλησία μας τοποθέτησε την
μνήμη της την τελευταία Κυριακή των Νηστειών για να μας ενθαρρύνει όσους
αμελούμε τα της Σωτηρίας μας, διακηρύττοντας ότι μέχρι και την τελευταία στιγμή
η μετάνοια μπορεί να μας φέρει κοντά στον Θεό.
Με αφορμή τον βίο της Οσίας Μαρίας να πούμε λίγες
σκέψεις για την μετάνοια.(http://agioritikesmnimes.blogspot.gr)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου