......Στήν βιβλιοθήκη τῆς Σκήτης ὑπάρχει ἕνα εἰκοσάτομο ἔργο τοῦ μοναχοῦ Εἰρηνάρχου. Κάθε τόμος, καλαίσθητος καί χειρόγραφος μέ ἄφθονες μινιατοῦρες, σχέδια καί σκηνές ἀπό τό Ἅγιον ὄρος, περιγράφει ὅλα τά ἱστορικά καί λοιπά στοιχεῖα γιά κάθε ἁγιορείτικη Μονή. Τό ἔργο αὐτό εἶναι πολυτιμώτατο, διότι ἠμποροῦμε νά μάθουμε τήν ἱστορία καί τήν τότε κατάστασι ἑκάστης Μονῆς ἀπό τά τέλη τοῦ 19ου αἰῶνος καί ἑξῆς.
.......Στόν τόμο γιά τήν Ρουμανική Σκήτη εὑρήκαμε τά ἑξῆς συναξάρια γιά ρουμάνους ἁγιορείτες πατέρες, τά ὁποῖα καταχωροῦμε ἐδῶ:
.......Μοναχός Λεόντιος Προδρομίτης
.......Ὁ ὅσιος Γέροντας Λεόντιος Θεοδωρέσκου, ἱερεύς καί μεγαλόσχημος μοναχός, καταγόταν ἀπό τήν κοινότητα Νεγκρέστ τοῦ νομοῦ Νεάμτς. Οἱ γονεῖς του ὠνομάζοντο Θεόδωρος, ἐνῶ ἡ μητέρα του ἔγινε μοναχή μέ τό ὄνομα Γλυκερία. Τό ἔτος 1838 ἐπῆγε νά μονάση στό μοναστήρι Χωραΐτσα τῆς Μολδαβίας.
.......Τότε ἡγούμενος ἦτο ὁ ὀνομαστός π. Εἰρήναρχος Ροσέτς. Ἐκάρη μοναχός μέ τό ὄνομα Εἰρήναρχος καί χειροτονήθηκε ἱερεύς. Τό 1852 ἀνεχώρησε γιά τό Ἅγιον Ὄρος καί ἐγκαταστάθηκε στήν τότε ἱδρυθεῖσα Σκήτη τοῦ Τ. Προδρόμου. Ἐκεῖ ἐκάρη μεγαλόσχημος μοναχός μέ τό ὄνομα Λεόντιος. Ἡγούμενος τότε ἦτο ὁ κτίτωρ τῆς Σκήτης ἱερομόναχος π. Νήφων. Προεῖδε τόν θάνατό του, ὅτι θά φύγη πρίν ἀπό τό Πάσχα τοῦ 1901 καί ἔλαβε τήν πληροφορία ὅτι θά εἰσέλθη στήν αἰώνια ζωή.
.......Ἐκοιμήθη σέ ἡλικία 85 ἐτῶν ἀπό τά ὁποῖα τά 49 ἔζησε στό Ἅγιον Ὄρος. Ἐπί 9 χρόνια ὑπηρέτησε ὡς ἐφημέριος στόν ναό τῆς Θεοτόκου στήν Γεθσημανῆ τῆς Παλαιστίνης (1882-1891).
.......Ὡς πρός τόν χαρακτῆρα του ἦτο πολύ πρᾶος, εὐπρόσιτος, εὐλαβής καί ἁπλοῦς.
.......Οὐδέποτε ἐθύμωνε ὅ,τι καί νά τοῦ ἔκανε κάποιος. Δέν σκανδαλιζόταν γιά ὅ,τι ἄσχημο ἔβλεπε ἤ ἄκουε. Ἔκοβε τό θέλημά του πρός ὅλους, βοηθῶντας ὅλους στά διακονήματά τους. Εἶχε βαθειά εἰρήνη καί ἀπέφευγε τούς πειρασμούς. Ἦτο ὁ πιό ἐνάρετος καί ἁγιασμένος μοναχός καί πάντοτε εὔθυμος.
.......Μία φορά τόν ἐρώτησα: «Τίμιε πάτερ, πῶς συμβαίνει νά μή σκανδαλίζεσαι ποτέ γιά ὅ,τι κακό βλέπεις καί ἀκοῦς; Ἀλλά δυστυχῶς δέν μοῦ ἀπήντησε καί αὐτό πολύ μέ λύπησε.
.......Ἦτο ἀγαπητός, ὄχι μόνο στούς μοναχούς, ἀλλά καί στούς ἐπισκόπους πρός τούς ὁποίους ἔτρεφε πολύ σεβασμό καί εὐλάβεια.
.......Ἐνῶ ἦτο 78 ἐτῶν (δηλαδή τό 1894) τό πρόσωπό του ἦτο ροδοκόκκινο σάν τριαντάφυλλο καί λευκό σάν τό λινό ὕφασμα. Εἶχε δυνατή καί μελωδική φωνή καί ἔψαλλε ὡραῖα στήν ἐκκλησία. Τήν νύκτα πρῶτος κατέβαινε στήν Ἀκολουθία τοῦ ὄρθρου καί ἔφευγε τελευταῖος. Ὁ ἴδιος κάθε νύκτα θά περνοῦσε νά κτυπήση τίς πόρτες τῶν κελλιῶν τῶν μοναχῶν γιά νά κατέβουν στήν Ἀκολουθία.
.......Κάθε βράδυ φορῶντας τό ἐπιτραχήλιό του καί μ᾿ ἕνα ἀναμμένο κερί ἐπήγαινε στό Κοιμητήριο ῆς Σκήτης καί ἐδιάβαζε ἐπιμνημόσυνο δέησι γιά τούς κοιμηθέντας ἀδελφούς. Μοῦ διηγήθηκαν ἄλλοι πατέρες ὅτι ὁ παπᾶ Λεόντιος ἐδιάβασε μεγαλόσχημους πολλούς ἡλικιωμένους πατέρες, οἱ ὁποῖοι μετά τήν κουρά τους, ἀναχωροῦσαν γιά τίς αἰώνιες μονές.
.......Ἀγάπησε τήν σιωπή, ἀλλά μέ διάκρισι, διότι μία σοφή παροιμία λέγει: «Ἄλλοι ὁμιλοῦν ὅλη τήν ἡμέρα καί δέν σφάλλουν, ἐνῶ ἄλλοι ὁμιλοῦν καί ἁμαρτάνουν». Ἀπ᾿ αὐτά τά λόγια καταλαβαίνουμε ὅτι δέν ἔχουν ἀξία τά λόγια ἤ ἡ σιωπή καθ᾿ ἑαυτά, ἀλλά ἡ καρδία καί ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου κατά πόσον ἐργάζονται τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ ἤ κυριεύονται ἀπό τά πάθη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου