Την
Δευτέρα 11-2-2013 το πολυπληθές ακροατήριο των φίλων της Σχολής Γονέων-Ανοικτού
Πανεπιστήμιου Κατερίνης απόλαυσε μία πνευματική πανδαισία με την ομιλία
του καθηγουμένου της Ι.Μ. Σίμωνος Πέτρας Αγίου Όρους Γέροντα Ελισσαίου
για τα "1050
χρόνια Άγιο Όρος" Όταν στα 1963 γιορτάστηκε η χιλιετηρίδα
του Αγίου Όρους κάποιοι νόμισαν, παρά τις λαμπρές γιορτές που έμειναν στη μνήμη
πολλών πως τελούσαν την "κηδεία του Αγίου Όρους" λόγω της λειψανδρίας
και της εν γένει ερήμωσης των μονών. Μέσα σε 50 μόλις χρόνια παρουσιάζει το
Α.Ο.(Άγιο Όρος) μεγαλειώδη άνθιση που δικαιολογεί την ζωντανή παρουσία του και
την τεράστια παρακαταθήκη-θησαυρό του μεσαιωνικού πολιτισμού. Αιτιολογείται
έτσι ο λόγος του λογοτέχνη μας Ηλία Βενέζη που έγραψε ότι το Α.Ο. αποτελεί
μοναδικό φαινόμενο θρησκείας, πατρίδας και τέχνης.
......Το Α.Ο. δεν είναι φαινόμενο, ιδέα, ουτοπία αλλά κιβωτός πλήρους ειρήνης, πύλη του Ουρανού, αγώνας για κατάκτηση της Κυριακής προσευχής. Έχει την αφετηρία του στη ζωή των αγγέλων και τη με ακρίβεια ζωή στο λόγο της Καινής Διαθήκης. Αυτή η πραγμάτωση του Ευαγγελίου ξεκίνησε με τον μοναχισμό του 3ου-4ου αι. μ.Χ. με τις μεγάλες μορφές του αγ. Αντωνίου, Ποιμένα, Θεοδώρου του Στουδίτη, Παχωμίου, Μεγάλου Βασιλείου κ.α. Εμφανίζεται ο μοναχισμός με 3 καταστάσεις. Άσκηση ενός ερημίτη, 2-3 μοναχοί και κοινόβιο με υπακοή. Αυτή την ποικιλία τη συναντά κανείς στο Α.Ο., στο περιβόλι της Παναγίας, εφόσον σύμφωνα με την παράδοση ο αρχάγγελος Γαβριήλ παρέδωσε τη χερσόνησο του Άθω ως κτήμα στη Παναγία, η οποία το επισκέφτηκε μαζί με τον Ιωάννη τον Θεολόγο. Επισήμως ο Αθωνικός μοναχισμός εισέρχεται στην ιστορική του πορεία τον 9ο αι. μ.Χ. και διασώζει το εσχατολογικό βίωμα, δηλαδή τη δυνατότητα να ανεβαίνει ο άνθρωπος προς τον Θεό.
......Οι μοναχοί ζουν ομοθυμαδόν, συνεχίζοντας την αποστολική κοινότητα, με μέριμνα τη διατήρηση του κοινοβιακού θεσμού μέσα στην Εκκλησία, με σεβασμό στην οικογένεια. Το Α.Ο. αποτελεί μεθόριο γης και ουρανού κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά και πρακτικά τα όποια προβλήματα ή ζητήματα που προκύπτουν λύνονται με συνάξεις, με τη Γερουσία και υπακοή στον Πρώτο.
......Τα πρόσωπα με την ασκητική, λόγια και οσία ζωή τους αποτελούν τους μεγάλους σταθμούς στην ιστορία του Α.Ο. όπως ο κτήτωρ των μονών ο Αθανάσιος ο Αθωνίτης, ο Γρηγόριος ο Παλαμάς εκπρόσωπος του ησυχασμού και εισηγητής και καθοδηγητής της νοεράς προσευχής, ο Κοσμάς ο Αιτωλός δάσκαλος του σκλαβωμένου Γένους, εθνομάρτυρας και ιερομάρτυρας, ο Νικόδημος ο Αγιορείτης που συνέβαλε στη φιλοκαλική αναγέννηση και έβαλε φραγμό στην πνευματική κάμψη της μοναχικής ζωής λόγω της απαιδευσίας.
......Με τους Βαλκανικούς Πολέμους απελευθερώθηκε το Α.Ο. και εντάχθηκε στο ελληνικό κράτος με τον καταστατικό του χάρτη από το 1926, που και η Ε.Ε. τον σεβάστηκε, που προσδίδει αυτοδιοίκητη μορφή στην Αθωνική πολιτεία. Οι οσιακές μορφές του 20ου αι. του Σιλουανού του Αθωνίτη, του Σωφρονίου, του Ιωσήφ του Ησυχαστή, του Παϊσίου προσείλκυσαν νέους μοναχούς, που, όπως και οι παλαιοί, επιζητούν να πραγματώσουν νέα κτίση, να ζήσουν με τον Θεό με "ομοήθεια" έστω κι αν είναι διαφορετικοί, να μεταδώσουν σε όλους την ασκητικότητα, την κοινωνικότητα, τη νηπτική παράδοση, την παιδεία τη λατρεία, την τέχνη και κυρίως το ορθό εκκλησιαστικό φρόνημα. Στόχος του μοναχισμού είναι η διαχρονική ακτινοβολία της Ορθοδοξίας και ελπίδας, που οφείλεται στην παράδοση και στην αδιάλειπτη προσευχή, διότι κατά τον Γρηγόριο τον Σιναίτη προσευχή εστίν ο Θεός. Ο μοναχός προσεύχεται για τη σωτηρία όλων, επιθυμεί να υπηρετεί Αυτόν μόνο τον Θεό, στηρίζει τον κόσμο με την άσκηση και τη μετάνοιά του ευαισθητοποιείται με την προστασία της οικογένειας. Μέσα στο διηρημένο κόσμο το Άγιο Όρος είναι τόπος προσκυνήματος για όλους, μάρτυρας ζωής, ουρανού και ειρήνης. Αυτά τα πνευματικά ερεθίσματα του γέροντα Ελισσαίου προκάλεσαν πολλά ερωτήματα, που απαντήθηκαν με σαφήνεια από τον ομιλητή.
......Το Α.Ο. δεν είναι φαινόμενο, ιδέα, ουτοπία αλλά κιβωτός πλήρους ειρήνης, πύλη του Ουρανού, αγώνας για κατάκτηση της Κυριακής προσευχής. Έχει την αφετηρία του στη ζωή των αγγέλων και τη με ακρίβεια ζωή στο λόγο της Καινής Διαθήκης. Αυτή η πραγμάτωση του Ευαγγελίου ξεκίνησε με τον μοναχισμό του 3ου-4ου αι. μ.Χ. με τις μεγάλες μορφές του αγ. Αντωνίου, Ποιμένα, Θεοδώρου του Στουδίτη, Παχωμίου, Μεγάλου Βασιλείου κ.α. Εμφανίζεται ο μοναχισμός με 3 καταστάσεις. Άσκηση ενός ερημίτη, 2-3 μοναχοί και κοινόβιο με υπακοή. Αυτή την ποικιλία τη συναντά κανείς στο Α.Ο., στο περιβόλι της Παναγίας, εφόσον σύμφωνα με την παράδοση ο αρχάγγελος Γαβριήλ παρέδωσε τη χερσόνησο του Άθω ως κτήμα στη Παναγία, η οποία το επισκέφτηκε μαζί με τον Ιωάννη τον Θεολόγο. Επισήμως ο Αθωνικός μοναχισμός εισέρχεται στην ιστορική του πορεία τον 9ο αι. μ.Χ. και διασώζει το εσχατολογικό βίωμα, δηλαδή τη δυνατότητα να ανεβαίνει ο άνθρωπος προς τον Θεό.
......Οι μοναχοί ζουν ομοθυμαδόν, συνεχίζοντας την αποστολική κοινότητα, με μέριμνα τη διατήρηση του κοινοβιακού θεσμού μέσα στην Εκκλησία, με σεβασμό στην οικογένεια. Το Α.Ο. αποτελεί μεθόριο γης και ουρανού κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά και πρακτικά τα όποια προβλήματα ή ζητήματα που προκύπτουν λύνονται με συνάξεις, με τη Γερουσία και υπακοή στον Πρώτο.
......Τα πρόσωπα με την ασκητική, λόγια και οσία ζωή τους αποτελούν τους μεγάλους σταθμούς στην ιστορία του Α.Ο. όπως ο κτήτωρ των μονών ο Αθανάσιος ο Αθωνίτης, ο Γρηγόριος ο Παλαμάς εκπρόσωπος του ησυχασμού και εισηγητής και καθοδηγητής της νοεράς προσευχής, ο Κοσμάς ο Αιτωλός δάσκαλος του σκλαβωμένου Γένους, εθνομάρτυρας και ιερομάρτυρας, ο Νικόδημος ο Αγιορείτης που συνέβαλε στη φιλοκαλική αναγέννηση και έβαλε φραγμό στην πνευματική κάμψη της μοναχικής ζωής λόγω της απαιδευσίας.
......Με τους Βαλκανικούς Πολέμους απελευθερώθηκε το Α.Ο. και εντάχθηκε στο ελληνικό κράτος με τον καταστατικό του χάρτη από το 1926, που και η Ε.Ε. τον σεβάστηκε, που προσδίδει αυτοδιοίκητη μορφή στην Αθωνική πολιτεία. Οι οσιακές μορφές του 20ου αι. του Σιλουανού του Αθωνίτη, του Σωφρονίου, του Ιωσήφ του Ησυχαστή, του Παϊσίου προσείλκυσαν νέους μοναχούς, που, όπως και οι παλαιοί, επιζητούν να πραγματώσουν νέα κτίση, να ζήσουν με τον Θεό με "ομοήθεια" έστω κι αν είναι διαφορετικοί, να μεταδώσουν σε όλους την ασκητικότητα, την κοινωνικότητα, τη νηπτική παράδοση, την παιδεία τη λατρεία, την τέχνη και κυρίως το ορθό εκκλησιαστικό φρόνημα. Στόχος του μοναχισμού είναι η διαχρονική ακτινοβολία της Ορθοδοξίας και ελπίδας, που οφείλεται στην παράδοση και στην αδιάλειπτη προσευχή, διότι κατά τον Γρηγόριο τον Σιναίτη προσευχή εστίν ο Θεός. Ο μοναχός προσεύχεται για τη σωτηρία όλων, επιθυμεί να υπηρετεί Αυτόν μόνο τον Θεό, στηρίζει τον κόσμο με την άσκηση και τη μετάνοιά του ευαισθητοποιείται με την προστασία της οικογένειας. Μέσα στο διηρημένο κόσμο το Άγιο Όρος είναι τόπος προσκυνήματος για όλους, μάρτυρας ζωής, ουρανού και ειρήνης. Αυτά τα πνευματικά ερεθίσματα του γέροντα Ελισσαίου προκάλεσαν πολλά ερωτήματα, που απαντήθηκαν με σαφήνεια από τον ομιλητή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου