…Σχεδόν τρέχοντας για να προλάβουμε και
φορτωμένοι, φτάσαμε στο Ναό του Πρωτάτου από την πολύβουη
πλατεία των Καρυών, λίγο πριν αυτός κλείσει στο μεσημέρι της τρίτης
μέρας του Οκτώβρη. Μπήκαμε μέσα συναισθανόμενοι ότι θα αντικρύσουμε την πιο
ιερή εικόνα του Αγίου Όρους, αυτήν που μπροστά Της για πρώτη φορά ακούστηκε ο
αγγελικός ύμνος, το Άξιον Εστί ….'Ενα νεαρό παληκάρι από ξένη χώρα γονατιστό με δάκρυα στα μάτια Της μιλούσε.
Αδιαφορούσε πλήρως για ό, τι άλλο συνέβαινε στον χώρο. Δίχως να νοιάζεται,
έχοντας αποθέσει κάθε άλλη βιοτική του μέριμνα εκείνη την συγκεκριμένη στιγμή
βρισκόταν μόνος του με την Μάνα κάθε ανθρώπου με την Ενδοξοτέρα των Αγγέλων
Βασίλισσα του παντός. Τι άραγε να της ψέλλιζε;
Τον πόνο του, την χαρά του, την αγάπη του, τον
ιερό του πόθο κάποτε να Της αφιερωθεί; Ποιός μπορούσε να ξέρει ..Τα δάκρυα που
κύλαγαν απ’ τα μάτια του μπορούσαν βέβαια να σημάνουν όλα τα παραπάνω …Γι αυτό που όλοι μας ήμασταν
σίγουροι εκείνες τις άληστες στιγμές, ήταν ότι η Παναγιά τον άκουγε και είχε
απλώσει τα άχραντα χεράκια Της πάνω του γεμίζοντας την ψυχή του με γαλήνη.
Γονατίσαμε και εμείς μπροστά στην εφέστια προστάτιδα
του Αθωνικού Παραδείσου. Στα χείλια μας ήρθαν τα λόγια εκείνου του Μοναχού που
πριν τόσους αιώνες αξιώθηκε ν ακούσει από τον Αρχάγγελο τον πιο γλυκό ύμνο της
Χριστιανοσύνης: «Δεδοξασμένα ελλαλήθη
περί σού η πόλις του Θεού, Δέσποινα μου Μαρία».
Ένας μικρός σχετικά σε ηλικία Μοναχός που διακονεί
σιμά στο πανίερο λίκνο Της, μας πλησίασε γεμάτος αγάπη και ειλικρινές
ενδιαφέρον ….Άρχισε να μας ρωτά διάφορα που οπουδήποτε αλλού θα φανέρωναν
αδιακρισία …Μα μπροστά στην Άχραντη
Κυρά ήταν μια αδελφική αγκαλιά. Σύμπονος
κάθε ψυχής που προστρέχει στην Μητρική Της παρρησία. Έχετε οικογένειες; Πόσα παιδάκια; Πνευματικό έχετε; Εξομολογείστε
συχνά; Εκκλησιάζεστε; Κοινωνάτε τον Χριστό μας; Κάθε ερώτησή του μια
σωτήρια παραίνεση. Κάθε του ματιά, μες στα κατάβαθα του μέσα μας ανθρώπου, του πάντα αμαρτωλού,
ικανή να ελέγξει συνήθειες ολέθριες να
ξεριζώσει πάθη δυσβάσταχτα …. Μας έδωσε από ένα μικρό μπουκαλάκι με λάδι απ το
ακοίμητο καντήλι που καίει μπροστά Της. Να έσβησε άραγε ποτέ από κείνο το
ξημέρωμα Κυριακής της ενδέκατης μέρας του Ιούνη στα 982; …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου