Σε ήχο τρίτο οι φωνές, Ανάστασης γιορτάσι!
Λέξεις σαν πέπλο απλώνονται όλους να μας σκεπάσει!
Δεσμώτες ελευθέρωσε, οι πάντες συνεορτάζουν!
Ο θάνατος νικήθηκε, εκ βάθους το κραυγάζουν!
Θεού το πανευμήχανο, δύναμη ανωτέρα!
Θύμηση Φθινοπωρινή, γενέθλια ημέρα!
Του Ναζωραίου ο ποιητής μιλά στους στρατοκόπους!
Στίχοι τον ζωντανεύουνε στους αγιασμένους τόπους!
Ποτέ όλα αυτά τα αγιορείτικα χρόνια μας δεν είχαμε βρεθεί Σάββατο απόγευμα στο Όρος. Η χαρμονή του Αναστάσιμου Εσπερινού είναι κάτι που πάντα σαγήνευε την ψυχή μας! Για πρώτη φορά όμως θα αποκτούσε μια τέτοια συνταρακτικά γιορτερή διάσταση! Δεν μπορούσα να φανταστώ πως κάθε μια λέξη από τον τρίτο ήχο της Παρακλητικής, από μόνη της θα έφτανε να αρχινήσει πανηγύρι μέσα μας! Είναι σαν τούτα τα λόγια να γράφτηκαν από και για τον κάθε Ορθόδοξο Χριστιανό αυτού του κόσμου. Οἱ ἀναξίως ἑστῶτες, ἐν τῷ ἀχράντῳ σου οἴκῳ, ἑσπερινὸν ὕμνον ἀναμέλπομεν, ἐκ βαθέων κραυγάζοντες, Χριστὲ ὁ Θεός, ὁ φωτίσας τὸν κόσμον τῇ τριημέρῳ Ἀναστάσει σου, ἐξελοῦ τὸν λαόν σου, ἐκ χειρὸς τῶν εχθρῶν σου Φιλάνθρωπε. Χρόνοι Καρακαλληνοί! Κανείς δεν βιάζεται! Το παρόν αποκτά μια έννοια υπέρχρονη. Μεγάλοι οι χοροί στα ψαλτήρια! Τουλάχιστον δέκα Πατέρες στο καθένα! Αίσθηση πανηγύρεως! Η μόνη δέουσα! Την μεταδίδουν υπέροχα οι φωνές τους!
-Να μην σας κουράζουμε όμως πάτερ, νύχτωσε κιόλας, θα θέλετε και εσείς να αναπαυθείτε πριν τις ακολουθίες. Κυριακή κιόλας θα είναι μεγάλες σε διάρκεια ως συνήθως!
- Μην ανησυχείτε παιδιά! Έτσι κι αλλιώς Σαββατόβραδο είναι! Ας το ρίξουμε λίγο έξω! μας απαντά με τον χαριτωμένο πάντα και πράο τρόπο του μας μιλά και για τον Γέροντά τους, τον αταλάντευτο, για την ακίβδυλη ιεροσύνη του, για τον πολύχρονο αγώνα του, για το Καρακαλληνό απόρθητο…!
– Η μεγάλη μάχη του κάθε ανθρώπου είναι το να κρατάει τον νου του. Απρόσβλητο και σταθερό! Να μην επηρεάζεται από όσα ανίερα συμβαίνουν στις μέρες μας! Μα θέλει και βοήθεια ο σύγχρονος άνθρωπος παιδιά μου! Δεν μπορεί από μόνος του κανένας να κρατηθεί στερρός στην πίστη και στην Ορθοδοξία μας! Χρειάζεται στηριγμό! Και εδώ έρχεται να παίξει σπουδαίο ρόλο- μιλάμε για τους λαϊκούς ανθρώπους στον έξω κόσμο- η Εκκλησία, η ενορία, αυτό που λέμε ενοριακή ζωή! Πόσο σπουδαίο αδελφοί μου είναι και πόσο παραγνωρίζεται και δεν τηρείται στο έπακρο το να μένουν οι Εκκλησίες ανοιχτές. Το να βρίσκει ο σύγχρονος άνθρωπος όχι κλειδωμένες πόρτες Εκκλησιών, αλλά ανοιχτές αγκαλιές συνέχεια να τον περιμένουν. Ξέρω πως έχουν πολύ αγριέψει τα πράγματα. Υπάρχει και ο φόβος, μα τις περισσότερες φορές και λυπάμαι που το λέω είναι και θέμα αδιαφορίας και χλιαρότητας.
Μα εσύ πάτερ μου που σε ευλόγησε ο Κύριος να είσαι εφημέριος σε έναν ναό, στην ενορία μιας πόλης, μιας κωμόπολης ακόμα και ενός χωριού, μην ανοίγεις την Εκκλησία μόνο κάθε Κυριακή και στις μεγάλες γιορτές. Πήγαινε καθημερινά στον Ναό του Θεού, άναψε τα καντήλια, θυμιάτισε, διάβασε το συναξάρι, τον κανόνα της ημέρας, κάνε εσπερινό, χτύπα την καμπάνα και περίμενε εκείνον τον ένα που στα σίγουρα θα ψάχνει τρομαγμένος να βρει ένα καταφύγιο! Απλά πράγματα αδελφοί μου! Αυτά θα σώσουν τις ψυχές μας! Θαυμάζω όλους εκείνους που συνεχώς ασχολούνται με τα διάφορα εσχατολογικά και με τις προφητείες και όλα αυτά που φαίνεται ότι σύντομα θα μας συναντήσουν. Αλλά τι να σας πω. Εγώ δεν βρίσκω χρόνο καθόλου να ασχοληθώ με άλλα θέματα, παρά μόνο με τα δικά μου έσχατα, τα οποία μπορεί να έρθουν τούτο το Αναστάσιμο ξημέρωμα!
Περίπου μια ώρα μιλήσαμε με τον Αρχοντάρη πατέρα Νεκτάριο. Χαίρεσαι να τον βλέπεις, δροσίζεσαι σαν τον ακούς! Σοφία Αθωνικού βιώματος! Η τελευταίες του λέξεις έγιναν -εν δυνάμει Κυριεύοντος ζωής και του θανάτου, η στερνή μας επί γης- προσευχή πριν το πρώτο Αναστάσιμο τάλαντο.
Σε τρίτο ήχο με λέξεις απ τους μακαρισμούς του, παρακαλούμε για τα δικά μας έσχατα: …τόν δέ Ληστήν Οικτίρμον, ομολογήσαντα σε εν Σταυρώ, εν αυτώ εισώκισας κράζοντα. Μνήσθητί μου Σωτήρ, εν τή Βασιλεία σου. Αναπολόγητοι θα είμαστε Κύριε εν εκείνη τη ημέρα! Πόσους πατέρες δεν έστειλες στον δρόμο μας σαν αγγελιοφόρους σωτηρίων μηνυμάτων! Στον όρθρο η ψαλτή Υπακοή, όλους αυτούς ξανά μας τους θυμίζει: Εκπλήττων τή οράσει, δροσίζων τοις ρήμασιν, ο αστράπτων Άγγελος, ταίς μυροφόροις έλεγε. Τον ζώντα τί ζητείτε εν μνήματι; ηγέρθη κενώσας τα μνήματα της φθοράς αλλοιωτήν, γνώτε τον αναλλοίωτον, είπατε τώ Θεώ, Ως φοβερά τα έργα σου! ότι τό γένος έσωσας τών ανθρώπων. Ημέρα του Κυρίου ξημέρωσε. Δόξα τη Αγία Αναστάσει σου, Κύριε! Συλλείτουργο μεγαλόπρεπο σήμερα! Ο Γέροντας Φιλόθεος απαγγέλει αργά –αργά την κάθε ευχή! Κλίνον Κύριε τον ους σου εις την δέησίν του! Στους αίνους συνανύψωση! Το δώρο της σωτηρίας. Εν τω φωτί του Φιλανθρώπου Δεσπότη, οψόμεθα φώς! Αξέχαστο γιορτάσι των ψυχών! Στο λεωφορείο για Καρυές συναντιόμαστε με γνώριμους… αγνώστους αδελφούς μας! Οι Χριστιανοί εξάλλου γνωρίζονται προτού να γνωριστούνε! Από Αγρίνιο, από Ημαθία… Με τον «ανταποκριτή» Θεοδόση μας στις μπροστινές θέσεις, μιλά ο κυρ Σπύρος από την Σίνδο! Και εκείνος και η γυναίκα του είναι εδώ και πολλά χρόνια πνευματικοπαίδια του Καρακαλληνού ηγουμένου. Ο αδελφός μας έπειτα μας μεταφέρει την συνομιλία τους!
Μου είχε κάνει εντύπωση που κάποιοι φίλοι μου πήγαιναν καθημερινά μόνο να σταθούν για λίγο έξω απ το δωμάτιό του κι ας μην τον έβλεπαν καθόλου! Περνώντας λοιπόν για δικές μου δουλειές έξω από το νοσοκομείο, ένιωσα μια δύναμη να με έλκει, ειλικρινά τότε δεν κατάλαβα πως μου ήρθε και στάθμευσα εκεί και κατέβηκα από το αυτοκίνητο. Και όπως περπάταγα στο προαύλιο συναντώ έναν καλόγερο. Δεν φαντάστηκα ότι ήταν ο Άγιος! Δεν τον είχα συναντήσει ποτέ μου κι ούτε είχα δει την μορφή του πουθενά! Πιάσαμε κουβέντα λοιπόν για ελάχιστα και εκείνος μου είπε: «-Κάποτε θα μιλάς και θα διηγείσαι για μένα Σπύρο μου! Και θα λες σε όλους ότι μιλήσαμε!» Και έφυγε! Εμένα μου έκανε πολύ εντύπωση η μορφή του και ο τρόπος του, όπως και το ότι με είπε με το όνομά μου ενώ δεν του το είχα φανερώσει! Βέβαια μετά έναν πρώτο ενθουσιασμό σχεδόν καθόλου δεν με επηρέασε αυτή η συνάντηση… Συνέχισα να ζω την… ζωούλα μου και να ζητώ μόνο την καλοπέραση του εγώ μου. Εμένα που με βλέπεις αδελφέ μου κάπνιζα κάποτε 5 πακέτα τσιγάρα και ήθελα ένα καφάσι μπύρες στην καθισιά μου! Γι αυτό και όταν η γυναίκα μου είπε να πάμε μια εκδρομή ως την Σουρωτή το Φθινόπωρο του 1994 σκέφτηκα: Και δεν πάμε; Θα έχει και καλές ταβέρνες σε εκείνα τα μέρη! Και πήγαμε! Και από εκείνη την ημέρα που πήγαμε στον τάφο του… Άλλαξε η ζωή μας αδελφέ μου! Από εκείνη την ημέρα! Και έπειτα οικονόμησε ο Κύριος να γνωρίσουμε τον Γέροντά μας τον Φιλόθεο! Θαύματα… Θαύματα συνεχή από εκείνη την ημέρα που ξαναγεννηθήκαμε!
Δεν χρειάστηκε να ρωτήσουμε το ακριβώς έγινε εκείνη την Φθινοπωρινή ημέρα του 1994 λίγο καιρό μετά την κοίμηση του Αγίου. Ούτε ο κυρ Σπύρος από την Σίνδο θέλησε να πει περισσότερα για τα ατίμητα φυλαχτάρια της θύμησής του. Ο καθένας μας όμως μπορεί να βάλει την ιερή του φαντασία να μιλήσει για την Αλήθεια και για τον Θαυμαστό και Πανευμήχανο Θεό, όπως φανερώνεται συνεχώς και παντοιοτρόπως εν τοις Αγίοις Αυτού!
Πρωί Κυριακής γύρω στις 10 βρισκόμαστε στις Καρυές. Σχεδόν πάντοτε η τελευταία μας μέρα βρίσκεται υπό την σκέπη της Φοβεράς Προστασίας. Κατεβαίνουμε το γνωστό μονοπάτι και στεκόμαστε στην πόρτα του Γέροντος Ιούστου. Ανθολόγησε ο Γέροντας αποσπάσματα από δυο ποιήματα του αγαπημένου του Γ. Βερίτη. Τα έγραψε στο χέρι και τα κόλλησε στην πόρτα του κελιού του να συναντιέται μαζί με αυτούς τους συγκλονιστικούς στίχους κάθε περαστικός διαβάτης που το Φως αναζητά. Του Γεωργού Βερίτη, του Αλεξάνδρου Γκιάλα οι στίχοι. Αυτού του σπουδαίου αν όχι του πιο σημαντικού Ποιητή του Χριστού! Που Πάσχα ζούσε κάθε φορά που μετελάμβανε τον λατρευτό του Νυμφίο! Που πορεύθηκε στην σύντομη ζωή του με πνεύμα «κατακομβών και μαρτυρίου». Που κοιμήθηκε 33 ετών! Στου Χριστού μας τα εκουσίως μαρτυρικά επί γης χρόνια! Που γεώργησε βαθιά την γη της ψυχής κάθε ταλαίπωρου στρατοκόπου τούτου του κόσμου και που όλο και περισσότερο ανακαλύπτεται ελέω Θεού στην διψασμένη και άνυδρη εποχή μας. Φορτωμένοι σταθήκαμε λοιπόν και αφήσαμε αυτά τα λόγια να χαράξουν όσο περισσότερο βαθιά μέσα μας .
στα σκοτάδια που γυρνάτε,
σαν τι νάναι που ζήτατε;
Tι ζητάμε; Φως διαβάτη:
Eίν’ ο πόθος ο βαθύς
κάθε ανθρώπινης ψυχής.
Σαν ποιο ναν’ το μονοπάτι,
που στο φως θε να μας φέρη;
Είν’ το ίδιο το στρατί
το ματόβρεχτο που φτάνει
στο μαρτυρικό στεφάνι
κι ως το Γολγοθά κρατεί.
Κι ακόμα λίγοι στίχοι που βρίσκονται στο τέλος ενός ποιήματος που κι αυτός ακόμα ο Άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος τολμώ να γράψω ότι θα θαύμαζε! Ο συγκλονιστικός Κοινωνικός του Γ. Βερίτη. Βαδίζοντας προς Θεία Κοινωνία δεν γίνεται αν τον έχεις διαβάσει να μην σου έρθουν κάποιοι από τους στίχους του στα χείλη. Πρώτη μας Κυριακή στο Όρος! Δεν ξέρουμε αν ήρθε εν ζωή στο Όρος ο ποιητής! Είναι όμως εδώ κάθε φορά που η Αγία Τράπεζα του Γέροντος Ιούστου λειτουργείται, σε κάθε κοινωνικό που οι καλεσμένοι ψαλτάδες του ξεκινούν πριν ξεσκεπαστεί το Σώμα και το Αίμα του Ζώντος Θεού. Ξανά η ιερή μας φαντασία ξεκινά να εργάζεται. Ασύνοροι οι στίχοι του αθάνατου Βερίτη σε ένα ασύνορο Όρος που όλα μα όλα τα Χριστοποιεί και όλα τα αναστάσιμα και αιώνια σφιχταγκαλιάζει.
…. Σεμνά κι αθόρυβα προσέρχονται
θερμός στα μάτια ο πόθος λάμπει
κι ανοίγουν οι καρδιές εφτάδιπλες,
ο Βασιλιάς των όλων να μπη.
….Αύρες των όρθρων μας θωπεύουνε
μεσ’ στη σεμνή φωτοχυσία.
την εκκλησιά μας όλη γέμισε
χίλιων ψυχών η παρουσία.
Άκτιστε Λόγε και Συνάναρχε,
πόσους εκάλεσες σιμά σου!
Γύρω ένα πλήθος αναρίθμητο
σιμώνει προς την Τράπεζά σου…..
…..Μείνε, το θάρρος μου κι η ελπίδα μου,
φίλος, παράκλητος, Θεός μου!
Με σένα θα μαι παντοδύναμος
και νικητής όλου του κόσμου.
Κι όταν στερνά θα πέφτη απάνω μου,
θα πέφτη ο ίσκιος του θανάτου,
στο φως μιας νέας ζωής, αθάνατης,
θ’ ανοίγη ο νους τα βλέφαρά του! ....
(συνεχίζεται με το 8ο και τελευταίο μέρος)
Νώντας Σκοπετέας
Προηγούμενα:
Για Αγιορείτικες οδοιπορίες παρελθόντων ετών, αναζητήστε τις στο διαδίκτυο με τους εξής τίτλους: «Επιστρέφοντας από Όρος», «Το Άγιο Όρος μέσα μας» «Μύρισε Παράδεισος», «Του Παραδείσου τ’ όνειρο», «Η Παναγία οικονόμησε», «Ψυχή Ορθρία», «Δεν χαμηλώνει ο Άθως», «Δάκρυα σταλάζει ο Άθως», «Όσο ανασαίνω θα διψώ!» ή στο οριζόντιο μενού του ιστολογίου μας: Ημερολόγιο Όρους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου