Μια Ιστορία αληθινή λέει ο παπά
Αθανάσης!
Ποιόν ήρωά της να ασπαστείς, ποιόν
να πρωτοθαυμάσεις!
Αιμιλιανός, Γεώργιος, και του
Εφραίμ τεκνία!
Πώς ζωντανεύουν τ όνειρο,
λαβαίνουν τα ηνία.
Αγίας Σιών ο Γέροντας, ψυχή σαν
αγιοκέρι
Μνήμες παιδιών που
ασπάζονται Μαγδαληνής το χέρι.
Απόδειπνο, Χαιρετισμοί φωτίζονται
καθάρια,
Των εορτών της Σίμωνος μπρος στα
προσκυνητάρια
Ξανά καθισμένοι στο αρχονταρίκι
της Σιμωνόπετρας. Και ο πατήρ –Αθανάσιος μαζί μας, συνεπής στο καθημερινό
του διακόνημα. Βάζω λογισμό αν θα τα καταφέρει και τούτη την πολλοστή φορά να
μας συναρπάσει.
Δεν έχει αλλάξει η ιστορία, δεν προστέθηκε κάτι το νέο. Τα ίδια
θα μας πει. Τα έχουμε ξαναακούσει τόσες φορές. Ξεκινά να μιλά. Σπάνιο το χάρισμά
του. Ανεπιτήδευτα εκφραστικός, παραμυθητικά αληθινός. Και πάλι μαγεμένοι τον
ακούμε να διηγείται την θαυμαστή αλήθεια της λατρεμένης του μονής. Όλα ξανά
ζωντανεύουν μπροστά μας. Ο αστροθεάμων Όσιος υπακούει στην εντολή της
Παναγίας, η αλησμόνητη εκείνη νύχτα των Χριστουγέννων, οι μάστορες, ο
πάτερ Ησαϊας που κρεμνίζεται στον γκρεμό από 85 μέτρα και σηκώνεται
όρθιος κρατώντας το κέρασμα, οι μπαρμπαρέζοι πειρατές, η μετάνοιά τους, η
πίστη, οι ευεργέτες, οι καταστροφές, η φωτιά που πάντα θα τρομάζει την αδελφότητα.
Και πάλι συγκινείται μόλις προφέρει τους στίχους από την ακολουθία του
Οσίου: Πάτερ Σίμων η μονή σου θαύμα παγκόσμιο οράται! Μας φαίνεται
τόσο απίστευτο.
Σχεδόν σαράντα πέντε χρόνια ζει το
θάμα. Κι όμως μοιάζει σαν να το ακούει κι αυτός για πρώτη του φορά. Τον ρωτάμε
για τον Γέροντά του Αιμιλιανό. –Ο Γέροντας ετοιμάζεται για την Άνω Πατρίδα…
-Όλοι οι μεγάλοι Γέροντες έτσι φεύγουν, μαρτυρικά… μας λέει και σιωπά.
Χαρμολύπη αυλακώνει το πρόσωπό του. –Θυμάμαι παιδιά όταν ήμασταν όλοι στο
Μέγα Μετέωρο και ψάχναμε να βρούμε ένα μοναστήρι στην Ελλάδα για να
εγκατασταθούμε και να ησυχάσουμε από το πολύβουο που δεν μας ανάπαυε.
- Ήταν στα τέλη του 1972. Μόλις
είδαμε φωτογραφίες από την Σιμωνόπετρα που έμοιαζε τόσο με τα μετέωρά
μας, ενθουσιαστήκαμε όλοι. Όλοι εκτός από τον Γέροντά μας Αιμιλιανό. –Εκεί να
πάμε Γέροντα! του λέγαμε. -Μην ενθουσιάζεστε παιδιά μου, είναι πολύ δύσκολα,
έχει ερημώσει το Μοναστήρι τόσον καιρό. –Όχι Γέροντα θα τα καταφέρουμε,
εκεί να πάμε!
Πήρε… πληροφορία ο Γέροντας και
τελικώς ήρθαν. Είκοσι μοναχοί και ο πάτερ Αιμιλιανός. Μόλις ανέβηκαν και
μπήκαν στην είσοδο τους κυρίευσε πανικός με την εγκατάλειψη! -Πόσο
ξαφνιαστήκαμε τότε!! Και ο Γέροντας καλοκάγαθα γελούσε και μας έλεγε: Σας τα
είχα πει δεν σας τα είχα;
-Αυτό όμως που θυμάμαι περισσότερο
από εκείνη την πρώτη μας μέρα εδώ , είναι ένα Γεροντάκι γύρω στα 90 από τα 7,
ιδίας ηλικία περίπου που με λαχτάρα μας περίμεναν. Μόλις μας αντίκρισε, πήγε κατευθείαν
στο καθολικό στον Άγιο, γονάτισε και με δάκρυα στα μάτια του λέει: - Άγιε μου
έναν νέο μοναχό σου ζήτησα και εσύ μου έστειλες είκοσι καλογέρια!! Έτσι ήταν η
κατάσταση τότε στο Όρος παιδιά… Ερημωμένες οι περισσότερες μονές. Μα η Παναγία δεν
εγκατέλειψε το περιβόλι της. ‘Εστειλε πρώτα τον Άγιο Παϊσιο στην Σταυρονικήτα
και έτσι ξεκίνησε να ξανααποκτά πνοή το Άγιο Όρος! Ήρθε έπειτα ο Γέροντας
Εφραίμ ο Φιλοθεῒτης και επάνδρωσε με την ακολουθία
του πολλά μοναστήρια. Την Φιλοθέου, την Κωνσταμονίτου, τη
Διονυσίου, την Ξενοφώντος, την Καρακάλλου. Εκείνες οι μονές με τη σειρά τους στελέχωσαν
πολλές υπόλοιπες, ο Γέροντας Χριστόδουλος πήγε στο Κουτλουμούσι, ο παπά Γιώργης
ο Καψάνης στην Γρηγορίου, ο Εφραίμ στο Σεράι πιο πρόσφατα …
Το ζωντανό θαύμα της ανασύστασης
του Αγιορείτικου Μοναχισμού μπροστά μας. Το γλαφυρό και γεμάτο από σεβασμό και
ευγνωμοσύνη ύφος του χαρισματικού παπά-Αθανάση, μας έκανε να συναισθανθούμε τον
ασίγαστο μόχθο και την αστείρευτη υπομονή των εργατών του Αθωνικού
αμπελώνα. Δεν λογάριασαν όπως πάντα με βάση τη λογική, μα την καιομένη τους
καρδιά. Οι τόσο αγιασμένες και Θεοφώτιστες μορφές άνωθεν επιτετραμμένων, έδωσαν
την σημερινή απαράμιλλη μορφή στον κλήρο της Δέσποινάς τους. Σιγά –σιγά ο
Κύριος του θερισμού, τους καλεί κοντά του, για να τους αποδώσει τα…
συμπεφωνημένα. Άξιος ο μισθός τους!
Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει έξω!
Ο πάτερ Αθανάσιος άρχισε να μας ρωτά για τους τόπους καταγωγής μας. Σαμιώτες,
Αιγιώτες, Αργολιδείς, Μανιάτες και ένας ευλογημένος παππούς από την Αγιάσσω της
Μυτιλήνης, ο κυρ-Παναγιώτης. Μας ενθουσίασε όλους με το σφρίγος και την θέλησή
του για αληθινή ζωή. Μετρούσε ήδη πάνω από 30 χρόνια Αθωνικών περιπλανήσεων.
Μόνος του ταξίδεψε ξανά για να προσκυνήσει τα σεβάσματα των Αγιορειτών. Θυμάται
τις τόσες φορές και συγκινείται. Τώρα στα 86 του έχει έναν επιπλέον λόγο να
έρχεται. Θέλει να δίνει στους Πατέρες το όνομα της λατρευτής του συμβίας, της
κυρά Ευγενίας που ταξίδεψε για τα άνω σκηνώματα πριν από 3 χρόνια. Στην ψυχή
του καίει ακοίμητο κερί για την ανάπαυσή της. Στο χέρι του μόνιμα κρεμάμενο ένα
κατοστάρι κομποσχοίνι με δάκρυα και μνήσθητι πλεγμένο. Περιμένει ο
γλυκύτατος παππούς την γεμάτη Φως αληθινό αντάμωσή τους.
Το να μην συγκινηθείς στο Όρος με
τις ιστορίες που ξετυλίγονται όλως απρόοπτα μπροστά σου είναι στ αλήθεια
δύσκολο. Είναι μια καλή δοκιμασία, ένα τεστ… κινήσεως για την πολλάκις
βαλτωμένη μας καρδιά. Θυμάται ο Γέροντας Αθανάσιος μια επίσκεψη των
Σιμωνοπετριτών μαζί με το χέρι της Αγίας Μαγδαληνής στα τόσο ευλογημένα μέρη
της Αγίας Σιών, της Αγιάσσως δηλαδή της Μυτιλήνης. –Ήταν ένα μικρό παιδάκι και
μόλις φίλησε το χέρι της Αγίας μας, σαν να το χτύπησε ρεύμα! Άρχισε να φωνάζει στους
γονείς του: Τσέει το σέρι, τσέει το σέρι, έλεγε συνέχεια! Με την καθαρή του
καρδιά ομολόγησε το διαρκές θαύμα της θερμοκρασίας σώματος που έχει το χεράκι
της Αγίας μας!
–Αντε παιδιά να πάτε να ξεκουραστείτε
τώρα! Να έχετε όλοι σας την ευχή του Κυρίου και της Παναγίας μας! Τρείς και
μισή αρχινάνε η ακολουθίες!
Η Σιμωνόπετρα τη νύχτα είναι τόσο
ταιριασμένη με του ουρανού το μεγαλείο. Αστέρι ολοφώτεινο, αειφανές, ακτινοβόλο,
καλεί τις ψυχές σε προσευχή, σε αγρυπνία υπέρ του σύμπαντος κόσμου. Επιτακτική
μα και εύλαλη η σιωπή όταν την αγναντεύεις από πιο ψηλά. Στο παγκάκι του
Γέροντος Ελισσαίου στεκόμαστε και θαυμάζουμε. Ύστερα κατηφορίζουμε λίγο για το
σπηλιαράκι του Αγίου Σίμωνος. Κεράκια καθαρά αναμμένα στέλνουν προσευχές ψηλά δια
πρεσβειών του Αγίου Προστάτη. Προσθέτουμε και εμείς τα δικά μας . Ένα μικρό
βιβλιαράκι με το Απόδειπνο και τους Χαιρετισμούς της Παναγίας μας φωτίζεται
γλυκά και μας φωτίζει. Δυο προσκυνητάρια ενώπιόν μας. Ένα με την εμφάνιση της Παναγίας
μας στον Άγιο και ένα με την εικόνα της Γεννήσεως του Κυρίου.
Οι 2 μεγάλες εορτές στον ζηλευτό
χειμώνα των Σιμωνοπετριτών με το κοινό ακοίμητο καντήλι τους, γυρίζουν
και πάλι τον χρόνο πίσω. Στο μόλις χθες του Κυρίου, στο δικό μας: τω καιρώ εκείνω,
που συνταράσσει τις ψυχές.
Μεσονυκτικό στο μικρό καθολικό. Οι
αφιερωμένες ψυχές που φωτίζουν το πηχτό σκοτάδι. Η φλόγα ενός κεριού που πάντα
θα αρκεί για να λάμψει ο Παντεπόπτης. Νύχτα αγιασμένη, της προσευχής η ζέση. Βήματα
αέρινα, κινήσεις όλο αρμονία και ταπείνωση, μάτια ορθάνοιχτα, καρδιές νήφουσες
και καρτερούσες. Δεν διακόπτεται ποτέ ο αγώνας. Έρχεται πάλι ο Νυμφίος.
Ανάστα ψυχή μου, μη δώης εις σάλον
τον πόδα σου, μηδέ νυστάξη ο φυλάσσων σε. Στο πλάι μου ο κινέζος στην
καταγωγή μοναχός Ησαϊας. Η Σιμωνόπετρα που με τα αγγελικά φτερά του Πατρός
Αιμιλιανού ταξίδεψε και ταξιδεύει στα πέρατα της οικουμένης. Πάντα τον
μνημονεύει ο Παπάς που λειτουργεί στα ιερά πανίερα της Σίμωνος. Πρώτα εκείνον,
τον πατέρα τους και ύστερα τον Γέροντα Ελισσαίο. Δεν ξεχνούν ποτέ την
αγιασμένη του μορφή .
Θυμάμαι τον πατέρα Πλακίδα Ντεσέιγ
τον Σιμωνοπετρίτη, Γάλλο Ιερομόναχο πρώην Καθολικό Μοναχό, καθηγητή
Πανεπιστημίου, που γνώρισε την αλήθεια της Ορθοδοξίας με την βοήθεια του
Γέροντα Αιμιλιανού, βαπτίστηκε και χειροτονήθηκε στην Πέτρα και πλέον διηγείται
την θαυμαστή πορεία του στην μόνη αληθινή πίστη εκεί στην Γαλλία, όπου
μεταφέρει τις πατερικές διδαχές και τα θεμελιώδη δόγματα της αυθεντικής
Χριστιανοσύνης, της γεμάτης από ανόθευτη αλήθεια και Ανάσταση. Υπάρχουν
αμέτρητα παραδείγματα τέτοιας μεταστροφής στην Ορθοδοξία. Αστείρευτη πηγή
τους ο Αγιορείτικος Μοναχισμός.
Προκαλώ από την άλλη τον
εαυτό μου να σκεφτεί, αλλά και όποιον τώρα διαβάζει τούτα τα φτωχά λόγια,
να μου αναφέρει έστω μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού, περιστατικά
συνειδητής μεταστροφής Ορθοδόξων Μοναχών ή και Λαϊκών στην απόλυτη πλάνη
των Λατινοφράγκων. Είναι τόσο ακατόρθωτο όσο το να συναντήσεις το Άγιο Πνεύμα
σε μια μη Ορθόδοξη Εκκλησία, απλά αδύνατον δηλαδή.
Για την Θεία Λειτουργία κατεβήκαμε
γύρω στις 5 στο παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου. Στ αραβικά το σύμβολο της
Πίστεως και η Κυριακή προσευχή από τον Σεβασμιώτατο. Όλες οι φορητές εικόνες
από το καθολικό βαλμένες υπέροχα στον στενό πρόναο. Ουρανός
πολύφωτος, ασύνορος! Παίρνουμε αντίδωρο και πίνουμε
Αγιασμό από το κοινό κουπάκι. Λίγες σταγόνες του, νίβουν το
πρόσωπό μου. Μα οι αμαρτίες ζητούν να πλυθούν με μια σταγόνα δάκρυ… Αυτό
συνεχίζουμε να λαχταράμε και σε τούτη την ευλογημένη περιπλάνηση.
Πρωινό της δεύτερης μας
μέρας στο Όρος. Στο αρχονταρίκι της Σίμωνος, πίνουμε καφέ και συζητάμε με
αγωνία το πρόγραμμα που θα ακολουθήσουμε. Μας προβληματίζει κάπως ο βροχερός
καιρός. Προορισμός μας οι Καρυές και η σκήτη του Αγίου Ανδρέα. Ο κυρ
–Παναγιώτης, ήρεμος απολαμβάνει μια κούπα με τσάι που
ολοπρόθυμα ο αρχοντάρης του ετοίμασε μόλις του το ζήτησε. –Για πού είστε σήμερα
κυρ-Παναγιώτη; τον ρωτάμε. –Όπου θέλει ο Θεός! μας απαντά. -Αν δεν
μπορέσουν να με φιλοξενήσουν εδώ άλλη μια μέρα, τότε βλέπουμε … Παίρνουμε
μάθημα γαλήνης και πίστης απ την απάντησή του και αποφασίζουμε να
χωριστούμε σε ομάδες. Εμείς, με τον Γεώργιο και τα σακίδια όλων, θα
περιμέναμε το λεωφορειάκι της μονής για Δάφνη και ο Θεοδόσιος με τον Παναγιώτη,
λόγω έλλειψης θέσεων, θα οδοιπορούσαν για μίαμιση ώρα περίπου από το
αμαξωτό κατηφόρι για να μας συναντήσουν. Ξέρουμε πως δεν υπάρχει καμιά απόφαση
στο Όρος που να μην έχει θετικό πρόσημο στο αποτέλεσμά της. Έτσι, μαζί με τον
Γεώργιο στην σχεδόν μία ώρα που μας έμενε, κάναμε έναν μικρό περίπατο στις
αυλές-εργοτάξιο του μοναστηριού που σιγά –σιγά τελειοποιείται.
Μας συναντά ο γνωστός και
αγαπημένος μας μοναχός Α. Συναρπαστική πάντα η συζήτηση μαζί του.
Σημειωτέον, ότι όλη την προηγούμενη μέρα τον αναζητούσαμε παντού ανεπιτυχώς.
Κουβαλά δυο μεγάλα μπιτόνια με νερό. Το καθένα πρέπει να ζυγίζει πάνω από
είκοσι κιλά. Πηγαίνει για πότισμα πολύ πιο ψηλά απ το μοναστήρι. Ευγενικά
δεν δέχεται να τον βοηθήσουμε. Άσκηση σώματος και ψυχής παντοιοτρόπως. Γράφουμε
ονόματα σε ένα χαρτί και του τα δίνουμε. - Γράψτε κι άλλα παιδιά,
αφού κόψατε τόσο χαρτί, έχει μείνει πολύ κενό! Και έπειτα κόβονται άδικα
τα καημένα τα δεντράκια…. μας λέει κι όλο γελά από καρδιάς. Όλα σημαντικά, όλα
λογαριάζονται εδώ , με πρώτη βέβαια την ψυχή! Αποχαιρετάμε την τόσο
φιλόξενη Σιμωνόπετρα. Κάθε φορά η ίδια ευχή δυνατή μέσα μας καθώς ξεμακραίνουμε.
Μοιάζει κοινότυπη, μα δεν μπορεί να λείψει από τα χείλη κανενός,
απ΄ όσους αξιώνονται να βρεθούν εδώ πάνω: Να ξαναρθούμε σε τούτο το
ολοζώντανο θαύμα!…(συνεχίζεται)
Νώντας Σκοπετέας
κείμενο-φωτογραφίες http://sotiriapsixis.blogspot.gr
Για Αγιορείτικες οδοιπορίες
παρελθόντων ετών, αναζητήστε τις στο διαδίκτυο με τους εξής τίτλους: «Επιστρέφοντας
από Όρος», «Το Άγιο Όρος μέσα μας» «Μύρισε Παράδεισος», «Του
Παραδείσου τ’ όνειρο», «Η Παναγία
οικονόμησε», «Ψυχή
Ορθρία» ή στο οριζόντιο μενού του ιστολογίου μας: Ημερολόγιο Όρους.
Προηγούμενα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου