8830 - Ο Μακαριώτατος Πατριάρχης Ιεροσολύμων προέστη της Πανηγύρεως της Ιεράς Σκήτης Αγίας Άννης (φωτογραφίες)

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων

Τήν πρωΐαν τοῦ Σαββάτου, 24ης Ἰουλίου /6ης Αὐγούστου 2016, ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ.κ Θεόφιλος ἤρξατο τῆς ἤδη ἀνακοινωθείσης ἐπισκέψεως Αὐτοῦ εἰς Ἅγιον Ὄρος.

Εἰς τήν ἐπίσκεψιν ταύτην, ὁ Μακαριώτατος συνωδεύτετο ὑπό τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Γραμματέως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Λύδδης κ. Δημητρίου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀνθηδῶνος κ. Νεκταρίου, τοῦ ἐν Ἀθήναις Ἐξάρχου τοῦ Παναγίου Τάφου Ἀρχιμανδρίτου Δαμιανοῦ, τοῦ Ἱεροδιακόνου Μάρκου καί τοῦ Καθηγητοῦ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Θεοδώρου Γιάγκου.

Εἰς λίαν πρωϊνήν ὥραν τῆς ὡς ἄνω ἡμέρας, ὁ Μακαριώτατος ἀνεχώρησεν ἀπό τό ἐν Θεσσαλονίκῃ ξενοδοχεῖον τῆς παραμονῆς Αὐτοῦ πρός Οὐρανούπολιν.

Ἀπό Οὐρανούπολιν ἀνεχώρησε μέ πλοιάριον τήν 9.30 π.μ. ὥραν καί ἔφθασεν εἰς τό λιμάνι τῆς Δάφνης τήν 10.30 π.μ. ὥραν, ἔνθα ἐγένετο δεκτός ὑπό τῶν ἀντιπροσώπων τῶν Ἱερῶν Μονῶν Ξηροποτάμου π. Παύλου καί Σίμωνος Πέτρας π. Ἱερωνύμου.

Ἀπό τῆς Δάφνης ἀνεχώρησε ὁ Μακαριώτατος διά Καρυάς καί φθάσας εἰς αὐτάς, ἐγένετο δεκτός ὑπό τῶν τεσσάρων ἐκπροσώπων τῆς Ἱερᾶς Ἐπιστασίας καί ἐν συνεχείᾳ πρό τῆς εἰσόδου τοῦ Ναοῦ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου ὑφ᾽ ὅλων τῶν ἐκπροσώπων τῶν εἴκοσι Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους.

Πρό τῆς εἰσόδου τοῦ Ναοῦ τούτου, ὁ Μακαριώτατος ἐνεδύθη μανδύαν καί προσεκύνησε τό Εὐαγγέλιον καί λαβών τόν σταυρόν εἰσώδευσεν, ἐν ᾧ οἱ ψάλται τῆς Μονῆς Βατοπεδίου καί Σίμωνος Πέτρας ἔψαλλον τό «Ἄξιόν Ἐστιν».

Προσκυνήσας ὁ Μακαριώτατος τήν Ἱεράν Εἰκόνα τοῦ Ἄξιον Ἐστίν τῆς Θεοτόκου καί εἰς τό Ἱερόν Βῆμα, προεξῆρξε τῆς Δοξολογίας, πρό τῆς ὁποίας ἐψάλησαν τά τροπάρια: «Ἐν τῇ Γεννήσει τήν Παρθενίαν ἐφύλαξας», «Τούς τοῦ Ἄθω Πατέρας…», «Τάς ἀλγηδόνας τῶν Ἁγίων», «Τῇ Ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ» καί οἱ στίχοι τῆς Δοξολογίας.

Εὐθύς ἀμέσως προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον ὁ Πρῶτος τῆς Κοινότητος τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἐκπρόσωπος τῆς Μονῆς Βατοπαιδίου π. Βαρνάβας διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ:

1. ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΙΣ ΠΡΩΤΕΠΙΣΤΑΤΟΥ ΒΑΡΝΑΒΑ ΒΑΤΟΠΕΔΙΝΟΥ

Εἰς ταύτην ἀντεφώνησεν ὁ Μακαριώτατος διά τῆς κάτωθι ἀντιφωνήσεως Αὐτοῦ:

Σεβάσμιοι καί ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί

καί πατέρες τῆς Ἱερᾶς   Ἐπιστασίας,

ἐκπρόσωποι τῶν ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγιωνύμου Ὄρους,

 Ἡ πανσθενουργός δύναμις τοῦ Παναγάθου Θεοῦ ἡμῶν ἐνίσχυσεν Ἡμᾶς εἰς τήν πραγματοποίησιν τῆς πρώτης ἐπισκέψεως Ἡμῶν ταύτης ὡς Προκαθημένου τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας καί ἡγουμένου τῆς Γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος εἰς τό Ἅγιον Ὄρος, τῇ εὐγενεῖ προσκλήσει τῆς Ἱερᾶς Σκήτης τῆς Ἁγίας Ἄννης, ἐγκριθείσῃ ὑπό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὥστε νά ἀπολαμβάνωμεν κατά τήν εὐλογημένην στιγμήν ταύτην τῆς χαρᾶς καί τῆς ἀγαλλιάσεως τῆς κοινωνίας μετά πάντων τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων, ἐν τῷ προσώπῳ ὑμῶν, τῶν σεβασμίων ἐκπροσώπων τῶν εἴκοσι Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί τῆς προσγιγνομένης Ἡμῖν τιμῆς ὑπό τῆς Συνάξεως ταύτης ἐν τῷ ἱστορικῷ Πρωτάτῳ.

 Ἡμεῖς, προερχόμενοι ἐκ τῆς πόλεως τῆς Ἁγίας Ἱερουσαλήμ, τῆς ἕδρας τοῦ Βασιλέως τοῦ Μεγάλου, μεταφέρομεν εἰς ὑμᾶς κατά τήν εὐλογημένην στιγμήν ταύτην τήν λειτουργικήν καί ποιμαντικήν Ἡμῶν ἐμπειρίαν εἰς τά πανάγια Προσκυνήματα, τά ὁποῖα ηὐλογήθησαν ὑπό τοῦ Παναγάθου Θεοῦ ἡμῶν, ἵνα ὦσιν τό φυσικόν ὀστράκινον κέλυφος τῆς κατά σάρκα ἐπί γῆς εὐεργετικῆς   καί σωστικῆς παρουσίας τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ καί Λόγου Αὐτοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ταῦτά εἰσι οἱ σιωπηροί μέν, ἀψευδεῖς δέ μάρτυρες τοῦ γεγονότος ὅτι «ὁ Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί, ὤφθη ἀνθρώποις καί αὐτοῖς συνανεστράφη».

 Τό ὑπερφυές καί ἀκατάληπτον τοῦτο γεγονός ἔλαβε χώραν ἐν χρόνῳ καί τόπῳ, ἐπί Καίσαρος Αὐγούστου καί εἰς τήν γῆν τῆς ἐπαγγελίας τῶν προφητῶν. Εἰς Ναζαρέτ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου ὁ Ἀσώματος ἐσωματώθη. Εἰς τό θεοδέγμον Σπήλαιον κατά σάρκα ἐκ τῆς ἀειπαρθένου ἐτέχθη. Ἐν Τριαδικῇ Θεοφανείᾳ εἰς Ἰορδάνην ἐβαπτίσθη. Ἐπί τοῦ Θαβωρίου Ὄρους τό φῶς τοῦ προσώπου Αὐτοῦ τό ἄκτιστον καί ἄσχετον εἰς τούς προκρίτους μαθητάς ἐφανέρωσε. Ἐπί τοῦ φρικτοῦ Γολγοθᾶ διά τήν ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν καί τήν σωτηρίαν ἡμῶν ἐσταυρώθη. Ἐκ τοῦ κενοῦ μνημείου τριήμερος ἐκ νεκρῶν ἀνέστη. Εἰς οὐρανούς ἐκ τοῦ Ὄρους τῶν Ἐλαιῶν ἐνδόξως ἀνελήφθη καί τό Πνεῦμα Αὐτοῦ τό Ἅγιον εἰς τούς μαθητάς Αὐτοῦ ἐν τῷ ὑπερώῳ τῆς Ἁγίας Σιών παρά τοῦ Πατρός ἀπέστειλε.

 Τό ἔργον Αὐτοῦ τό εὐεργετικόν καί σωτηριῶδες ἡ τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία εἰς τήν Γῆν ταύτην τήν Ἁγίαν διά μέσου τῶν αἰώνων ἐσυνέχισε. Τῇ βοηθείᾳ καί προστασίᾳ μεγάλων αὐτοκρατόρων, ὡς τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου καί τῆς μητρός αὐτοῦ Ἁγίας Ἑλένης, Θεοδοσίου τοῦ Μεγάλου, Ἰουστινιανοῦ καί ἄλλων, ᾠκοδομήθη κατ’ ἀρχάς τό πανορθόδοξον καί παγχριστιανικόν προσκύνημα, τό σέμνωμα τῆς πίστεως ἡμῶν, ὁ Ναός τῆς Ἀναστάσεως καί ἡ Βασιλική τῆς Γεννήσεως εἰς Βηθλεέμ καί ἐν συνεχείᾳ αἱ Μοναί, Κοινόβια καί Λαῦραι, Ἁγίου Σάββα τοῦ ἡγιασμένου, Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου, Γεωργίου καί Ἰωάννου τῶν Χοτζεβιτῶν καί πολυάριθμοι ἄλλαι.

 Εἰς τά προσκυνήματα ταῦτα, εἰς τόν πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, τήν Βασιλικήν τῆς Βηθλεέμ καί εἰς τάς Μονάς τῆς ἐρήμου, ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων ἕως τῆς σήμερον δίδει ἀναμέσον ἑτεροδόξων καί ἀλλοδόξων τήν μαρτυρίαν αὐτῆς, τῆς ἐν τῇ μιᾷ ὑποστάσει τοῦ Χριστοῦ συνεργίας τῶν δύο φύσεων Αὐτοῦ, θείας καί ἀνθρωπίνης, συμφώνως πρός τό Χριστολογικόν δόγμα τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῆς Χαλκιδόνος, ἡ ὁποία καί τήν Ἐκκλησίαν τῶν Ἱεροσολύμων εἰς Πατριαρχεῖον ἀνύψωσεν.

 Ἐκ τῆς γῆς ταύτης τῆς Ἁγίας μετά   τοιαύτης παρακαταθήκης, ἀφίχθημεν σήμερον εἰς μίαν ἄλλην γῆν ἁγίαν, τοῦ Ἁγιωνύμου Ὄρους, τοῦ ἁγιασθέντος ὑπό τοῦ ἱδρυτοῦ αὐτοῦ ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ Ἀθωνίτου, «οὗτινος τήν ἐν σαρκί ζωήν κατεπλάγησαν ἀγγέλων τάγματα, πῶς μετά σώματος θνητοῦ πρός ἀοράτους συμπλοκάς ἐχώρησε καί κατετραυμάτισε τῶν δαιμόνων τά τάγματα» καί ὑπό τῶν διαδεξαμένων αὐτῶν ἁγίων Ἁγιορειτῶν Πατέρων, ἀσκητῶν καί ὁσίων, δοχείων ἀρετῆς, ἐργατῶν τῆς προσευχῆς καί δή τῆς μονολογίστου νοερᾶς, θεωρῶν τοῦ ἀκτίστου φωτός, τῶν πολυαρίθμων «ἱερῶς ἡσυχαζόντων», ὧν προστάτης, ἐκλήθη καί ἀνεδείχθη ὁ Μέγας Πατήρ καί διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς, Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης.

 Τοιαύτην καί τοσαύτην παρακαταθήκην καί παράδοσιν ἔχοντες, ὑπερδισχιλιετῆ ἡ τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία, ὑπερχιλιετῆ δέ ἡ τοῦ Ἁγίου Ὄρους Μοναστική Κοινότης, δεῦτε, ἐκ τῆς εὐλογημένης ταύτης συναντήσεως, ὅπως ἀνανεώσωμεν καί συσφίγξωμεν καί πάλιν τούς ἀνέκαθεν ὑπάρξαντας πνευματικούς δεσμούς μεταξύ τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, ὥστε Ἁγιορεῖται Πατέρες νά πληροφορῶνται περί τοῦ ἐπιτελουμένου ἔργου αὐτοῦ, ἐρχόμενοι διά κανονικῆς εὐλογίας καί παραμένοντες εἰς αὐτό ἐπί τι διάστημα, Ἁγιοταφῖται δέ Πατέρες ἐπισκέπτωνται τό Ἅγιον Ὄρος καί διδάσκωνται ἐκ τοῦ Κοινοβιακοῦ καί ἀσκητικοῦ τρόπου ζωῆς τῶν Ἁγιορειτῶν καί οὕτω αὐξάνῃ ἡ ἐν Χριστῷ ζωή ἡμῶν καί ἡ ἐμπειρία ἡμῶν ἐν τῇ ἀσκήσει καί μοναχικῇ καί ἐκκλησιαστικῇ διακονίᾳ καί, συμπληρούμενοι ὡς ἀλλήλων μέλη, ἀναδεικνυώμεθα συνεργοί Θεοῦ πρός σωτηρίαν ψυχῶν καί δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι προσκυνητοῦ ὀνόματος Αὐτοῦ. Γένοιτο.

Ἐπί τῇ ἐπισκέψει ταύτῃ ἡ Ἱερά Κοινότης ἐπέδωσεν εἰς τόν Μακαριώτατον ἀντίγραφον τῆς εἰκόνος τοῦ «Ἄξιόν Ἐστιν» καί ὁ Μακαριώτατος ἐπέδωσεν εἰκόνα τῆς Παναγίας Ἱεροσολυμιτίσσης.

Ἐν συνεχείᾳ ἄνω εἰς τήν αἴθουσαν τῆς Ἱερᾶς Ἐπιστασίας τῆς Μονῆς προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον ἐξ ὀνόματος τῆς Ἱερᾶς Ἐπιστασίας ὁ ἡγούμενος τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυρονικῆτα Ἱερομόναχος Ναθαναήλ ὡς ἕπεται:

2. ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΙΣ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΜΟΝ ΙΒΗΡΩΝ

ὁ δέ Μακαριώτατος ἀντεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

Πανοσιολογιώτατε ἅγιε Πρωτεπιστάτα, Πανοσιολογιώτατοι ἅγιοι Καθηγούμενοι καὶ λοιποὶ ἀντιπρόσωποι τῶν εἴκοσι Ἱερῶν Μονῶν τῆς Ἁγιωνύμου Πολιτείας, Ἐξοχώτατε κ. Πολιτικὲ Διοικητά, Ὁσιώτατοι μοναχοὶ καὶ λοιποὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Ὁ προφητάναξ Δαβίδ, αὐτὴ ἡ ἀδιάπτωτος λύρα τοῦ Πνεύματος καὶ τὸ πάγχρυσον στόμα τοῦ ὑψιπέτου ψαλμῳδοῦ, ἐξαίρει κατ’ ἐπανάληψιν τὰ ὄρη τῆς Παλαιστίνης, προσδίδων εἰς αὐτὰ εἴτε φυσικὸν εἴτε μεταφυσικὸν χαρακτῆρα. Ἐνδεικτικῶς λέγει ὅτι «τὰ ὄρη καὶ πάντες οἱ βουνοὶ» (148.9) συμμετέχουν μετὰ πάντων τῶν κτισμάτων εἰς τὴν ἀέναον δοξολογίαν τοῦ Θεοῦ. «Τὰ ὄρη ἀγαλλιάσονται» (97.8) μετὰ τῶν ποταμῶν καὶ τῶν θαλασσῶν ἐνώπιον τοῦ Κριτοῦ τῆς Δικαιοσύνης, ἀναπέμποντα «τὸ καινὸν ᾆσμα» (97.1). «Ὁ Κύριος ὑψοῦται καὶ προσκυνεῖται εἰς ὄρος ἅγιον αὐτοῦ» (98.9). Ἀπὸ προσώπου τῆς μεγαλοπρεπείας Κυρίου «τὰ ὄρη ὡσεὶ κηρὸς ἐτάκησαν» (96.5). «Τὸ ὄρος ὃ εὐδόκησεν ὁ Θεὸς κατοικεῖν ἐν αὐτῷ» (67.16) «καὶ ὃ ἡτοίμασεν ἐν τῇ ἰσχύϊ αὐτοῦ» (64.6) εἶναι «πῖον καὶ τετυρωμένον» (67.15). Ὁ Κύριος «φωτίζει θαυμαστῶς ἀπὸ ὀρέων αἰωνίων», διὸ καὶ «οἱ πεποιθότες ἐπὶ Κύριον» καθίστανται ἰσχυροὶ «ὡς ὄρος Σιών» (124.1), οὗτοι «ἑοίκασιν ὄρει τῷ ἁγίῳ» (Ἀναβαθμοί). Τὰ ἱερὰ ὄρη, συνελόντι εἰπεῖν, εἶναι τόποι ἁγιάσματος Κυρίου καὶ Θεοφανειῶν.

Προσερχόμενοι ὡς προσκυνηταὶ ἐκ τοῦ ὄρους «ὃ ἠγάπησεν ὁ Κύριος τῆς Δόξης» (77.68), ἤτοι ἐκ τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ, διαλογιζόμεθα ἐν τῇ καρδίᾳ Ἡμῶν μετὰ τοῦ Ψαλμῳδοῦ, «Τίς κατασκηνώσει ἐν ὄρει ἁγίῳ αὐτοῦ;» (14.1) καὶ «Τίς ἀναβήσεται εἰς τὸ ὄρος Κυρίου;» (23.3), εἰ μὴ μόνον «ὁ ἀθῷος χερσὶ καὶ καθαρὸς τῇ καρδίᾳ, ὃς οὐκ ἔλαβεν ἐπὶ ματαίῳ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ» (23.4), διὸ καὶ αἴρομεν ἱκετευτικῶς καὶ χεῖρας καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς Ἡμῶν, «εἰς τὰ ὄρη, ὅθεν ἥξει ἡ βοήθεια ἡμῶν» (120.1), μεταφέροντες πρὸς Ὑμᾶς, σεβάσμιοι Πατέρες, οἵτινες «ἐμεταναστεύσατε ἐπὶ τὰ ὄρη ὡς στρουθία» (10.2), «τὴν δρόσον Ἀερμὼν τὴν καταβαίνουσαν ἐπὶ τὰ ὄρη Σιών» (132.3), ἤτοι τὴν χάριν καὶ τὴν εὐλογίαν τοῦ Παναγίου καὶ Ζωοδόχου Τάφου καὶ ἐπιδαψιλεύομεν ἐφ’ Ὑμᾶς τὰς ἐγκαρδίους Πατριαρχικὰς Ἡμῶν εὐχάς.

Ἡ «εὐδοκία Κυρίου» «ἤγαγεν ἡμᾶς εἰς ὄρος ἅγιον αὐτοῦ» (42.3), διὰ νὰ συνευφρανθῶμεν μεθ’ Ὑμῶν, συμπανηγυρίζοντες τὴν μνήμην τῆς θεοπρομήτορος Ἄννης, ἥτις κατηξιώθη θαυμαστῶς ὑπὸ τοῦ Κυρίου, εἰς προβεβηκυῖαν ἡλικίαν, νὰ φέρῃ εἰς τὰ σπλάγχνα αὐτῆς τὴν Κυρίαν Θεοτόκον, ἥτις ἠγάπησεν καὶ ᾐρετίσατο τὸν ἅγιον τοῦτον τόπον, τὸν καθαγιασθέντα διὰ τῶν θαυμαστῶν παλαισμάτων τῶν οἰκητόρων αὐτοῦ.

Πρώτη ἡ Παναγία Μητέρα τοῦ Θεοῦ συνέδεσεν ἀρρήκτως τὴν Μητέρα τῶν Ἐκκλησιῶν μετὰ τῆς Ἁγιωνύμου Πολιτείας καὶ κατέστησεν αἰώνιον καὶ πνευματικὸν τὸν δεσμὸν αὐτόν. Τοῦτον τὸν δεσμόν, κατὰ τὸν ροῦν τῆς ἱστορίας, ἐπιβεβαίωσαν καὶ ἐξέφρασαν ποικιλοτρόπως Ἱεροσολυμῖται καὶ Ἁγιορεῖται μοναχοί, συστοιχοῦντες εἰς τὴν κοινὴν ἀσκητικὴν παράδοσιν αὐτῶν. Αἱ οἰκουμενικαὶ ἀσκητικαὶ μορφαὶ τῆς Ἁγίας Γῆς, αἵτινες ἐξήνθησαν διὰ τῶν ἀρετῶν αὐτῶν τὴν πρὶν ἔρημον γῆν καὶ ἐκαλλιέργησαν τὴν ἄγονον ἄρουραν, ὡς οἱ ἅγιοι Εὐθύμιος, Θεοδόσιος, Σάβας καὶ ἡ τεραστία πληθὺς τῶν ἐπωνύμων καὶ ἀνωνύμων μοναχῶν συνιστοῦν τὰ αἰώνια πρότυπα καὶ διὰ τοὺς Ἁγιορείτας Πατέρας. Αἱ συνεχεῖς μεταναστεύσεις μοναχῶν μεταξὺ τῶν δύο τούτων πνευματικῶν κέντρων παγκοσμίου ἀκτινοβολίας, αἱ ἱεραὶ ἀποδημίαι καὶ ὑπεράνω ὅλων ἡ ἀνυπέρβλητος συμβολὴ ἑνὸς ἑκάστου τῶν ἡγιασμένων καὶ πνευματικῶν τούτων τόπων εἰς τὴν διαμόρφωσιν τῆς Ὀρθοδόξου λατρείας καὶ εἰς τὴν διατύπωσιν τῆς ἐκκλησιαστικῆς τάξεως, διαλάμπουσαι διὰ τῶν αἰώνων εἰς ὅλον τὸν Ὀρθόδοξον κόσμον, ἐσμίκρυναν τὰς ἀποστάσεις καὶ συνήνωσαν πνεύματα καὶ καρδίας τῶν Ἁγιορειτῶν καὶ τῶν Ἱεροσολυμιτῶν. Ἡ οἰκειότης ἐκαλλιεργεῖτο ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς ἀγάπης καὶ τῆς εἰρήνης, ταῖς ὑπερεχούσαις πάντα νοῦν. Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ, οἱ Ἁγιοσαβαΐται Πατέρες συνέβαλον καθοριστικῶς εἰς τὴν σύνταξιν τῶν λειτουργικῶν βιβλίων, ὡς τῆς Ὀκτωήχου, τοῦ Τριῳδίου, τῶν Μηναίων καὶ ἄλλων, ἐνῷ κατέγραψαν μετὰ πιστότητος τὴν τάξιν τῆς λατρείας εἰς τὸν λεγόμενον «Ἁγιοπολίτην», ἤτοι τὸ Ἱεροσολυμιτικὸν Τυπικόν. Ἐν τῷ Ἁγίῳ Ὄρει, οἱ ἐδῶ Πατέρες ἐνεπλούτισαν περαιτέρω τὴν λατρείαν, προσθέτοντες πολλὰς νέας ἀκολουθίας, ἐνῷ ἡρμήνευσαν αὐτὴν διὰ πολυτίμων θεολογικῶν συγγραφῶν, ὡς ἐκεῖναι τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Νικοδήμου, ἀπὸ δὲ τοῦ 11ου αἰῶνος καὶ ἐντεῦθεν, οἱ Ἁγιορεῖται ἐπανεσυνέδεσαν τὴν στουδιτικὴν λειτουργικὴν τάξιν μετὰ τῆς ἱεροσολυμιτικῆς, συνθέτοντες οὕτω πως τὴν Νεοσαβαϊτικήν, ἥτις περιλάμπει ἔκτοτε εἰς τὸν Ὀρθόδοξον κόσμον.

Ταῦτα ὑπομιμνήσκοντες, καυχόμενοι ἐν Κυρίῳ διὰ τὴν συμβολὴν καὶ σύμπραξιν τῶν πρὸ ἡμῶν Πατέρων, ἀναλογιζόμεθα ἐν ταὐτῷ καὶ διὰ τὴν εὐθύνην ἡμῶν διὰ τὸ παρὸν καὶ τὸ μέλλον τῆς Ἐκκλησίας, εἰς μίαν ἐποχὴν κατὰ τὴν ὁποίαν ἐπικυριαρχεῖ παγκοσμίως ἡ ἐκκοσμίκευσις καὶ ἡ πνευματικὴ ἀδιαφορία, προσβάλλουσαι τὰς πατρίους ἡμῶν παραδόσεις καὶ ἀποπροσανατολίζουσαι τὸν λαὸν τοῦ Θεοῦ. Αἱ προκλήσεις εἶναι ἰσχυραὶ καὶ ὁ κλύδων μέγας, διασαλεύων τὴν εἰρήνην καὶ τὴν εὐημερίαν τῶν λαῶν, ἀλλὰ πρωτίστως καταλύων τὰς θεοδιδάκτους παραδόσεις τῆς πίστεως ἡμῶν. Πολλάκις εὑρισκόμεθα ἐνώπιον λαοῦ στερουμένου ἐλπίδος, διακειμένου ὑπὸ τὴν ἀπειλὴν ἢ καὶ ὑπ’ αὐτὴν ταύτην τὴν αἰχμαλωσίαν εἰς «τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ αἰῶνος τούτου», διὸ καὶ θλίβεται ἡ ψυχὴ Ἡμῶν. Οὕτως εἶναι πλέον ἐπιβεβλημένον ἓν νέον «κτητορικὸν ἔργον», ὅπως ἀποκαλεῖτε αὐτὸ Ὑμεῖς οἱ Ἁγιορεῖται, οὐχὶ διὰ τὴν οἰκοδομὴν ἀψύχων οἴκων ἀλλὰ ἐμψύχων εἰκόνων τοῦ Θεοῦ. Ὀφείλομεν ὅλοι νὰ ἐργασθῶμεν ἐκτενῶς «εἰς τὸν ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου», ἐν ἀδιαλείπτῳ προσευχῇ, ἀλλὰ καὶ ἐν συντόνοις θεοφιλοῖς ἔργοις, ἔχοντες τὸ ποιμαντικὸν φρόνημα, καθὼς ἐπιτάσσει ἡ Ἐκκλησία. Ὀφείλομεν, πάσῃ δυνάμει, νὰ ἐπιστηρίξωμεν τὸν δοκιμαζόμενον λαὸν τοῦ Θεοῦ, τὸν εὑρισκόμενον «ἐν θλίψεσιν καὶ περιστάσεσι πολλαῖς», προσέτι δὲ νὰ μαρτυρήσωμεν ὅση δύναμις εἰς τὴν οἰκουμένην τὸ μεγαλεῖον τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ θεολογίας.

Τὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπως καὶ οἱ Ἅγιοι Τόποι, ἔχουν τὸ προνόμιον νὰ προσελκύουν συνεχῶς χιλιάδας προσκυνητῶν, Ὀρθοδόξους καὶ μή, βαθύτατα ἀφοσιωμένους εἰς τὸν Θεὸν ἢ μὲ χλιαρὴν πίστιν, νέους καὶ γέροντες, ὅλοι αὐτοὶ ἐναποθέτουν, κατὰ τὸ μέτρον τῆς πίστεως καὶ τῆς ἐκκλησιαστικότητος ἑκάστου, τὰς ψυχὰς αὐτῶν εἰς τὸν Θεόν, ἀναμένοντες ἀφ’ ἡμῶν τὸν λόγον τῆς οἰκοδομῆς καὶ τῆς παρηγορίας.

Ἡμεῖς φυλάττομεν ἐν τοῖς Ἁγίοις Τόποις, εἰς ἀδιάκοπον σειρὰν χρόνου δύο χιλιετιῶν, τὰ Πανάγια Προσκυνήματα. Ὑμεῖς ἐν Ἁγίῳ Ὄρει, κατὰ τὴν ὑπερχιλιετῆ ἱστορίαν αὐτοῦ, περιφρουρεῖτε τὰ μοναχικὰ πολίσματα. Οἱ Πατέρες ἀμφοτέρων τῶν Ἱερῶν Τόπων ἔζησαν περιόδους ἀκμῆς καὶ παρακμῆς, ὅμως πάντοτε μεθ’ ὑψηλοῦ αἰσθήματος εὐθύνης. Τοῦτο ὀφείλομεν νὰ συνεχίσωμεν νὰ πράττωμεν, συστοιχοῦντες πρὸς τὸ ἐκκλησιαστικὸν φρόνημα καὶ ἀποφεύγοντες τὴν αὐτοάνοσον ἐσωστρέφειαν, ἥτις συνήθως προκαλεῖ ἀνωφελεῖς ἔριδας καὶ μάχας. Ἡ εὐθύνη ἡμῶν εἶναι νὰ μεταδίδωμεν τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ εἰς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης.

Ταῦτα λέγομεν, ἀπευθυνόμενοι πρὸς Ὑμᾶς, τοὺς προσφιλεῖς καὶ σεβασμίους οἰκήτορες τοῦ Ἄθωνος, μετὰ πατρικῆς ἀγάπης καὶ εὐχόμενοι ὅπως ὁ Κύριος τῆς Δόξης χαρίζηται Ὑμῖν τὰς οὐρανίους δωρεάς, διὰ πρεσβειῶν τῆς Παναγίας Μητρὸς Αὐτοῦ καὶ τῆς θεοπρομήτορος Ἄννης.

Ἅγιον Ὄρος, 25 Ἰουλίου ͵βιϛʹ

Ἀπό τάς Καρυάς ὁ Μακαριώτατος ἦλθε καί πάλιν εἰς Δάφνην περί τήν 14.00 μ.μ. ὥραν, ὅθεν καί ἐπιβάς πλοιαρίου ἀνεχώρησεν διά τόν τελικόν προορισμόν τῆς ἐπισκέψεως Αὐτοῦ, ἤτοι τήν Ἱεράν Σκήτην τῆς Ἁγίας Ἄννης. Φθάσας ὁ Μακαριώτατος εἰς τόν λιμένα τῆς Ἁγίας Ἄννης ἐγένετο δεκτός ἐνθέρμως ὑπό τοῦ προσκαλέσαντος Αὐτόν Δικαίου τῆς Σκήτης τῆς Ἁγίας Ἄννης Ἱερομονάχου Ἰωάννου καί ἡγουμένου τοῦ κελλίου τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου καί τῶν συνοδῶν αὐτοῦ. Ἀπό τοῦ λιμένος ὁ Μακαριώτατος ἀνῆλθεν εἰς τό Κυριακόν τῆς Σκήτης δι᾽ ἀνάπαυσιν.

Μετά τήν ἀνάπαυσιν, τήν ἑσπέραν ὁ Μακαριώτατος κατῆλθεν εἰς τό Καθολικόν τῆς Σκήτης τῆς Ἁγίας Ἄννης. Ἐνταῦθα ἐκαλωσώρισεν τόν Μακαριώτατον ὁ ἡγούμενος τῆ Μονῆς Μεγίστης Λαύρας Ἱερομόναχος Πρόδρομος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ:

3. ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΙΣ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΜΕΓΙΣΤΗΣ ΛΑΥΡΑΣ

καί ὁ Μακαριώτατος ἀντεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἑλληνιστί, (ἀναρτηθήσεται προσεχῶς).

Ἐν συνεχείᾳ, ὁ Μακαριώτατος ἐνδυθείς μανδύαν ἤρξατο προεξάρχειν τῆς ὁλονυκτίου ἀγρυπνίας τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Ἁγίας Ἄννης διά θείας Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Λύδδης κ. Δημητρίου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀνθηδῶνος κ. Νεκταρίου, Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου εἰς Κωνσταντινούπολιν καί πλειάδος Ἱερομονάχων Ἁγιορειτῶν καί τοῦ ἐν Ἀθήναις Ἁγιοταφίτου Ἐξάρχου ὁσιολογιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Δαμιανοῦ, ψαλλόντων τῶν χορῳδιῶν τῶν μοναχῶν τῶν Ἱερῶν Μονῶν Βατοπεδίου καί Σίμωνος Πέτρας καί μετέχοντος πυκνοῦ ἐκκλησιάσματος ἐκ μοναχῶν Ἁγιορειτῶν καί μή καί ἐκ προσκυνητῶν ἐλθόντων ἐκ τοῦ κόσμου πεντακοσίων περίπου.

Ἡ θεία Λειτουργία ἦτο ὄντως μία κοινωνία οὐρανοῦ καί γῆς, κάθοδος τοῦ οὐρανοῦ εἰς τήν γῆν καί ἄνοδος τῆς γῆς εἰς τόν οὐρανόν, ἄνοδος τοῦ ἐκκλησιάσματος εἰς τήν χώραν τῆς βασιλείας, τῆς ἐλθούσης εἰς τήν γῆν διά τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος, Σταυρωθέντος καί Ἀναστάσντος Ἰησοῦ Χριστοῦ, παρόντος εἰς τήν ἀναίμακτον θυσίαν τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος Αὐτοῦ. Εἰς τοῦτο συνετέλεσε τά μέγιστα ἡ ψαλτική τῶν χορῳδιῶν Βατοπεδίου καί Σίμωνος Πέτρας ψαλλουσῶν ἐκ καρδίας εἰς ὕφος καί ἦθος ἀκραιφνές μουσικόν Βυζαντινόν.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν παρετέθη τράπεζα μετ᾽ ἐδεσμάτων ἰχθύων τῆς Ἁγιορειτικῆς θαλάσσης.

Διαρκούσης τῆς τραπέζης ταύτης ὁ ἡγούμενος τῆς Μονῆς Μεγίστης Λαύρας προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον, ὁ δέ Μακαριώτατος προσεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἑλληνιστί, ὡς ἕπεται:

Ὁσιώτατε Ἱερομόναχε π. Ἰωάννη,

Δικαῖε τῆς Σκήτης τῆς Ἁγίας Ἄννης,

Ἀγαπητοί Γέροντες μετά τῶν Συνοδειῶν ὑμῶν,

Πατέρες καί ἀδελφοί,

Ἐπί τῇ ἑορτῇ τῆς Κοιμήσεως τῆς Ἁγίας Θεοπρομήτορος Ἄννης χαίρει σήμερον καί ἀγάλλεται ὅλη ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, πολλῷ δέ μᾶλλον χαίρει καί ἀγάλλεται ἡ Ἱερά Σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννης, ἡ φέρουσα τό ὄνομα αὐτῆς καί Ἡμεῖς οἱ ἀξιωθέντες νά συνεορτάζωμεν ἐν αὐτῇ, τῇ εὐγενεῖ προσκλήσει τοῦ Δικαίου αὐτῆς,   εὐλογηθείσῃ ὑπό τοῦ Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου.

 Ἐπί τῇ ἀγομένῃ ἑορτῇ ταύτῃ τῆς Κοιμήσεως τῆς Ἁγίας Ἄννης, ἡ Ἐκκλησία φέρει εἰς τήν μνήμην αὐτῆς τό ἅγιον πρόσωπον   τῆς Ἁγίας Ἄννης, τήν ὁσίαν βιοτήν αὐτῆς καί τό ἔργον, τό ὁποῖον ἐπετέλεσεν δι’ αὐτῆς ὁ Θεός διά τήν ἀνθρωπότητα ὅλην.

 Φέρει δηλονότι ἡ Ἐκκλησία εἰς τήν μνήμην αὐτῆς ὅτι, στεῖρα οὖσα ἡ Ἁγία Ἄννα, οὐκ ἀπελπίσθη οὔτε καί ἔπαυσε νά πρεσβεύῃ εἰς τόν Θεόν μετά τοῦ συζύγου αὐτῆς Θεοπάτορος Ἰωακείμ, εἴτε ἐν τῷ οἴκῳ αὐτῆς, σωζομένῳ εἰς τά σπλάγχνα τῆς γῆς καί τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων ἐν τῇ περιοχῇ τῆς Γεθσημανῆς, εἴτε ἐν τῷ παραδείσῳ, τῷ κήπῳ δηλαδή τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Χοτζεβᾶ, ἐν ᾗ καί παρεκκλήσιον, ἐπ’ ὀνόματι αὐτῆς   ἄχρι τῆς σήμερον ὑπάρχει.

 Εἰς τήν βαθεῖαν πίστιν τῆς Ἁγίας Ἄννης ἐδόθη ὑπό τοῦ Θεοῦ μεγάλη δωρεά. Ἐδόθη αὐτῇ καρπός κοιλίας, οὐχί κοινός βροτός, ἀλλ΄ αὐτή αὕτη ἡ ἀειπάρθενος Μαρία, ἡ ἐπονομασθεῖσα Θεοτόκος, διότι ἐξ αὐτῆς ἀργότερον ἐγεννήθη κατά σάρκα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ὁ ὑμνογράφος εἰς τό Συναξαριακόν   ἐπίγραμμα αὐτοῦ χαρακτηρίζει αὐτήν πρώτην μητέρα εἰς ὅλον τόν κόσμον, ἄχρις οὗ ἡ κόρη αὐτῆς Μαρία γεννᾷ τόν Χριστόν. Τότε ἡ κόρη αὐτῆς φέρει τά πρωτεῖα τῆς μητρότητος, ἐνῷ ἐκείνη φέρει τά δευτερεῖα.  

 Διά τό ἔργον τοῦτο τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ προσώπῳ   τῆς Ἁγίας Ἄννης δι’ ἡμᾶς, αἰνοῦμεν Αὐτόν καί δοξολογοῦμεν. Εὐχαριστοῦμεν δέ ὑμᾶς Ὁσιώτατε π. Ἰωάννη, τήν τιμίαν Συνοδείαν ὑμῶν καί πάντας τούς Ἡγουμένους τῶν κελλίων τῆς Σκήτης τῆς Ἁγίας Ἄννης διά τήν πνευματικήν πανδαισίαν καί εὐφροσύνην τῆς ἀγρυπνίας καί τήν ὑλικήν ταύτην τράπεζαν καί προσευχόμεθα ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου, ὅπως ἐνισχύῃ τούς μοναχούς τῆς Ἁγίας Ἄννης καί ὅλης τῆς Ἁγιωνύμου Πολιτείας εἰς τόν ἀσκητικόν ὑμῶν ἀγῶνα, παρακαλοῦμεν δέ ὑμᾶς διά τάς προσευχάς ὑμῶν ὑπέρ Ἡμῶν, ἵνα μαρτυρῶμεν τήν Ὀρθόδοξον μαρτυρίαν εἰς τούς ἁγίους Τόπους καί ἀποτελειώσωμεν τό ἀρξάμενον ἔργον τῆς ἀποκαταστάσεως τοῦ Ἱεροῦ Κουβουκλίου τοῦ Παναγίου Τάφου πρός δόξαν Θεοῦ καί ἔπαινον τοῦ εὐλογημένου γένους τῶν Ὀρθοδόξων Ρωμαίων.

 Μετά τήν τράπεζαν ἤρχισεν ἡ Κάθοδος, μετά ταύτην δέ ἡ ἐπιβίβασις εἰς πλοιάριον καί ἡ διά πλοιαρίου εἰς Οὐρανούπολιν, ἐξ ἧς ὁδικῶς ἦλθεν ὁ Μακαριώτατος εἰς τό ξενοδοχεῖον τῆς διαμονῆς Αὐτοῦ εἰς Θεσσαλονίκην, εὐχαριστῶν τόν Θεόν, Ὅστις ἐνίσχυσεν Αὐτόν νά πραγματοποιήσῃ τήν ἐπίσκεψιν Αὐτοῦ, ὅπου ἐζήτησε τάς προσευχάς τῆς Ἁγίας Θεοπρομήτορος Ἄννης διά ἐνίσχυσιν τοῦ Πατριαρχικοῦ ποιμαντικοῦ ἔργου εἰς Ἱεροσόλυμα καί τήν ἀποπεράτωσιν τοῦ ἔργου ἀποκαταστάσεως τοῦ Ἱεροῦ Κουβουκλίου τοῦ Ἁγίου Τάφου.

http://www.jp-newsgate.net