Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2013

3715 - Ο Οικουμενικός Πατριάρχης στο Άγιο Όρος. 4η ομιλία (16/10/2013, Καρυές, Έκτακτη Διπλή Ιερά Σύναξη)



μιλία τς Α.Θ.Παναγιότητος το Οκουμενικο Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου κατ τν Πανηγυρικν Συνεδρίαν ΕΔΙΣ (Καρυαί, 16 κτωβρίου 2013)
ερώτατοι γιοι δελφοί,
σιώτατοι Πατρες, ο τε Καθηγούμενοι κα ο ντιπρόσωποι τν Εκοσιν ερν Βασιλικν, Πατριαρχικν κα Σταυροπηγιακν Μονν το γίου ρους,
ξοχώτατε κύριε Διοικητά,

εγνώμων μνήμη εναι εγενς καθκον παντς προηγμένου πνευματικς προσώπου. νακαλε ες τν παρξιν τ παρχημένα γεγονότα κα τ πελθόντα πρόσωπα. Προκαλε τν ναπόλησιν τς στορίας κα καθιστ λβίους τος χοντας ν γρηγόρ συνειδήσει τν μάθησιν ατς κα τος τν ξ ατς διδαχν οκειοποιουμένους.
γία ρθόδοξος κκλησία μας πανειλημμένως κα πολλαπλς κατ τν πνευματικήν της πορείαν, τν ν τ κόσμ σωτηριώδη στρατείαν της, μνημονεύει νθρώπων κα γεγονότων. Τιμ μνήμας γίων, ορτάζει πετείους θαυμάτων. πομιμνήσκει μνήμας γεγονότων, ς τς πελευθερώσεως, τς διασώσεως κ το μεγάλου σεισμο, τν γκαινίων κα λλων. νακαλε ες τν παρξιν ν τ παρόντι χρόν πρόσωπα κα καταστάσεις προϋπάρξαντα∙ λλα προσενεγκόντα πηρεσίαν κα διακονίαν∙ λλα ρετήν∙ λλα ποστάντα διωγμος κα δικίας∙ τερα μάστιγας κα πειρασμος ν τ προασπίσει τν σίων κα τν ερν∙ λλα καταξιωθέντα μ σιότητα, γιότητα κα μοναδικότητα. νώνει, κκλησία, τ παρελθν μετ το παρόντος κα προοιωνίζεται τ μέλλον.  ποκαλύπτει τν νότητα τς ζως κα τν πορείαν το κόσμου. Τ γιον ρος, ξ τέρου, π μίαν κα πλέον χιλιετίαν, καθ᾿ μέραν βιο τ Θαμα τς Κυρίας Θεοτόκου.
λοι ο πεφωτισμένοι λαο περ πολλο χουν τν γνσιν τς στορίας των. κκλησία μας διασώζει π τν λήθην τν Πρόνοιαν το Θεο δι τν κόσμον καί, οτως επεν, καθιστ τατόχρονον κα σύγχρονον βίωμα μν τ παρελθν κα τ μέλλον ν τ παρόντι.
Σήμερον ναμιμνησκόμεθα γεγονότων συμβάντων πρ κατν τν. Τν τρίτην κτωβρίου το χιλιοστο ννεακοσιοστο δεκάτου τρίτου τους ο ντιπρόσωποι τν εκοσι κυριάρχων ερν Μονν το γίου ρους, χοντες τν σύμφωνον γνώμην πάντων τν μοναχν ατο, ψήφισαν νώπιον τς φεστίου ερς Εκόνος το «ξιόν στι» τ ερν Ψήφισμα δι το ποίου διεκήρυξαν, ς γνωστόν, τος γγς κα τος μακράν, τος φίλοις κα μή, τ οκουμέν πάσ, τι κοινότης τν μοναχν «ποκρούει ντόνως ς λεθρίαν δι τν περαιτέρω ξέλιξιν το μοναχικο βίου ν γί ρει τν δέαν τς διεθνοποιήσεως, οδετεροποιήσεως, συγκυριαρχίας, συμπροστασίας, πως λλως θελέ τις νομάσει τν τάσιν τς πολιτικς κμεταλλεύσεως το ερο Τόπου μν, θεωρε δ τ ερν δαφος το γίου ρους ναποσπάστως νωμένον μετ το λου δάφους το λληνικο Βασιλείου» (τότε, κα νν λληνικς Δημοκρατίας) κα «κετεύει τ σεπτν Οκουμενικν Πατριαρχεον πως δι τς γκύρου παρεμβάσεώς του σώσ τν γιον Τόπον τοτον π παντς κινδύνου τείνοντος ες τν λλοίωσιν το γιορειτικο καθεσττος» (Βλ. Ε΄κα Η΄παραγράφους το ερο Ψηφίσματος, ν Θεσσαλονίκ 1913, σσ.6-7).
περαγία Θεοτόκος, φορος, Προστάτις κα Γερόντισσα κα Πορταΐτισσα το γίου τούτου Τόπου, ηδόκησε ν πευλογήσ τν πόφασιν ταύτην τν Πατέρων κα σήμερον ορτάζομεν τν κατοστν πέτειον το νωτέρω Ψηφίσματος. Κατ τ διάστημα τοτο θως διλθε «σκοτίαν» ν ναμον τς «πρωΐας».  Πολλάκις «σκότος χων τας φρεσί», σκότος πορίας, συνεχς ερούργει κα λιτάνευε τ Σμα το Κυρίου ησο κα λάμβανε ζων καί «τος θονίοις κα τ σουδαρί», τ ερ ντιμηνσί τς Μητρς κκλησίας,  τν νάστασιν καθημερινς «τεκμαίρετο», μιμνησκόμενος βιωματικς κα μπειρικς «τς περ τούτου Γραφς».  Βεβαίως κρίσεις κα κρίσεις, περιστάσεις κα περιπτώσεις το βίου κα νάγκαι πολλα βιοτικα κα μή, κα πιβουλα κα μφισβητήσεις ντιμετωπίσθησαν πιτυχς, ν κα μ πολλς κατ καιρος θυσίας, μέχρι κα το μαρτυρίου νίοτε πρ τς πίστεως κα τν σίων κα ερν τς ρθοδοξίας κα το Γένους. κόμη κα ατ πιβίωσις κα ταυτότης το γίου ρους, λόγ βεβαίως κα τς μειώσεως το ριθμο τν μοναχν μετ τ τος 1913, πειλήθησαν. Χάριτι μως Θεο κα τας πρεσβείαις τς φόρου κα προστάτιδος ατο Κυρίας Θεοτόκου, ερς Τόπος προσείλκυσεν λλους, νέους, μορφωμένους, μ θος κα πνεμα, μαθητεύσαντας π μακρν πλησίον σεβασμίων γερόντων,  κα δη α ερα Μονα σχεδν πσαι εναι σήμερον ες κανοποιητικν βαθμν πηνδρωμέναι κα τ ρος κμάζει πνευματικς κα «μαρτυρε τ ληθεί» (πρβλ. ωάν.ε΄, 33-34).
Τ τν γιορειτν Πατέρων, λοιπόν, «δάκρυα ο μάτην χενται θερμς• δο γρ κατηξίωται τ γιον ρος, κα διδασκόντων γγέλων, τς ψεως» τς ναστάσεως∙ «λλ᾿ τι πρόσγεια φρονε, οα» οκούμενον π᾿ νθρώπων το πνεύματος, φερόντων κα νθρωπίνην σθένειαν κα δυναμίαν.

                                                                                      ***
δού, δελφο κα πατέρες, ορτάζομεν, Μήτηρ κκλησία κα κληρουχία ατη τς Κυρίας Θεοτόκου κα τς Κωνσταντινουπόλεως, π κοινο «μόνοι πρς μόνους», πέτειον στορικήν, ναστάσιμον, θ λέγομεν αώνιον. Θ δει δ κα φείλαμεν σφαλς ν δοκιμάζομεν ποκλειστικν χαρν κα εφροσύνην, ς κείνην τν ποίαν ν μι ψυχ κα καρδί δοκιμάσαμεν πρ λίγου ν τ ερ Θυσιαστηρί, τ γί Τραπέζ το Πρωτάτου «π τ μεταλήψει τν χράντων κα ζωοποιν μυστηρίων» το Κυρίου. περιβάλλων μς κόσμος κα τ νέφη π τς παγκοσμίου σκηνς κα τ ναφυόμενα προβλήματα μποδίζουν ν χωμεν κα ξωτερικς τν χαρν ν  βιομεν σωτερικς ν τ εννά προσπαθεί μν ο πίγειοι ν «φθάσωμεν» κα ν προσκυνήσωμεν «τν φθαστον» κα τν «φθαστον» Παναγίαν Μητέρα Του, τν Θεοτόκον, κα ν δωμεν τ Πρόσωπόν Του «καθώς στι», «γιος Κύριος ησος, ες δόξαν Θεο Πατρός».

                                                                                      ***
δελφο κα Πατέρες,
μνήμη κα τιμ μις πετείου ποτελε γεγονς χαροποιόν, λλ συγχρόνως κα χηρν εκαιρίαν κα φορμν περισυλλογς, «π κοινο ναμέτρησιν το γνος», διαπίστωσιν κατ Θεν προόδων λλ κα κατ᾿ νθρωπον δυναμιν κα προβλημάτων. Δι κα πευθυνόμεθα πρς μς νευ περιστροφν, ς πατρ πρς τέκνα, ν πνεύματι κα ληθεί, ν ελικρινεί κα ντιμότητι, κα προβαίνομεν ες ρισμένας διαπιστώσεις κα πατρικς φειλετικς προτροπάς «νώπιος νωπί», ε κα εχομεν ποφασίσει να διέλθωμεν τήν «στιγμήν» ταύτην τς στορικς πετείου ν προσευχ, περισυλλογ κα κυρίως ν σιγ.
Κρίνομεν μως χρέος το Πατριάρχου κα πνευματικο σας Πατρός, τν πόμνησιν, ν πρώτοις, πρς αυτος κα πρς λλήλους χαρακτηριστικο ποσπάσματος τς γκυκλίου τς ερς Κοινότητος τς 24ης Σεπτεμβρίου 1913 πρς τς εκοσιν ερς Μονς το γίου ρους, ποία προφητικς: «ρριπτε τν περ λων κύβον» περ τιμωρίας «μειλίκτως, συνδ τος ερος κανόσι κα τος καθεστσι το ερο μν Τόπου, πάντων τν ποπειρωμένων τν νατροπν το προαιωνίου μν καθεσττος τούτου μοναχν» κα ν συγκινήσει βαθεί καταθέτομεν φόρον εγνωμοσύνης κα τιμς πρς τος γιορείτας κείνους, τος πλος κα ναρέτους, τος σίους κα δικαίους, τν ποίων « ερ συγκίνησις κορυφώθη φ᾿ του ο σεβασμιώτατοι Προϊστάμενοι κα Καθηγούμενοι ρξαντο βάλλοντες μετανοίας νώπιον τς Σεπτς Εκόνος τς Θεοτόκου, ν κα σπάζοντο ξαιτούμενοι τν συναντίληψιν ατς πρ τς εοδώσεως το θείου ατν ργου, τς πελευθερώσεως δηλονον το ερο ατς περιβόλου π τς δουλείας τν λλοφύλων κα ετα πέγραφον τ ερν Ψήφισμα ποιοντες τι παξ τ σημεον το τιμίου σταυρο πρν λάβωσιν ν χερας τν κάλαμον πρς πογραφήν...». Οτοι πήσχοντο νώπιον Ατς (τς Εκόνος) κα το κόσμου παντς τι « ερς τόπος θ διατηρηθ π τοδε μέχρι τς συντελείας τν αώνων δούλωτος...», πεκήρυττον «ντόνως ς λέθρου φορέα τν δέαν τς οδετεροποιήσεως συγκυριαρχίας...», κα κήρυττον «μετακλήτως τν νωσιν το γίου ρους μετ τς Μητρς λλάδος», πογραψάντων πάντων ν σ προθυμί τ Ψήφισμα, πλν τν κπροσώπων τς ερς Μονς γίου Παντελεήμονος «πιφυλαχθέντων να ρωτήσωσι τν γνώμην τς Μονς ατν».
Τ γιον ρος  «πεξεδέχετο τότε τν σωτηρίαν» ατο «π τν γκύρων νεργειν κα πράξεων» τς Μητρς ατο Μεγάλης το Χριστο κκλησίας, ποία πάντοτε, λλ κα κατ τν διαρρεύσαντα αἰῶνα, πρξεν κατ τ μέτρον το ελογητο, κειμένη ατ εσέτι «ν αχμαλωσί» κα ν περιστατικας νάγκαις τν γνα τν καλν κα τν οκουμενικν μαρτυρίαν γωνιζομένη, πρξε, λέγομεν, κηδεμών, προστάτις κα στοργικ περιστερ δι τν ερν τοτον τόπον.
Δι κα ν εγνωμοσύν κα δοξολογί το νόματος το Κυρίου παινομεν τν γνα, ελογομεν τ ργα, ποκλινόμεθα πρ τς γιότητος το τόπου κα τν οιδίμων κείνων προπατόρων κα πατέρων μν κα μν κα πρ τς σκήσεως κα τς γνς καρδιακς προσευχς, τς ναπεμπομένης «ν σπέρ κα πρω κα μεσημβρί, ν μέρ νυκτ κα πάσ ρ κα ν παντ καιρ» νώπιον τς πανσέπτου Εκόνος τς Θεομήτορος ες τ πειράριθμα σκηνώματα τς δόξης κα τς χάριτος, π τν μυρίων μοναχν, τν ζώντων κα τν κεκοιμημένων, ο ποοι γίασαν κα γιάζουν τν ζων κα τν τόπον.
Σν τ εχαριστί μως, μιλοντες «νώπιος νωπί», παναλαμβάνομεν,  φείλομεν ν πισημάνωμεν κα δυναμίας τινς κα προβλήματα, πολλάκις προερχόμενα κα δημιουργούμενα ξ πηρείας το ντικειμένου, το μισοντος τν κόσμον κα πειράζοντος κα ατος τούς «ποταξαμένους» τν κόσμον, κα τος πειράστους κόμη γίους.

                                                                            ***
τυχς, δελφοί, νέα προβλήματα προκύπτουν κα νίοτε πίλυσις ατν χρονίζει περβολικς. Εναι γνωστν ες πάντας  τό κκρεμές π τν ζήτημα τς ντικανονικς κα σχισματικς «δελφότητος», «παρασυναγωγς» ρθότερον, ποία, παρανομοσα κα καταπατοσα τ θεον κα τ σχον κοσμικν δίκαιον, τοι τος θείους κα ερος Κανόνας κα τ Σύνταγμα κα τος νόμους το λληνικο Κράτους, χει καταλάβει τ οκοδόμημα ες τν ποον στεγάζετο ερ Βασιλική, Πατριαρχικ κα Σταυροπηγιακ Μον το σφιγμένου. ερ Κοινότης, γία κα ερ Σύνοδος το Οκουμενικο Πατριαρχείου, α δικαστικα κα πολιτικα ρχα τς λλάδος, μετ καθυστέρησιν κα κηδίαν πολλν τν, παιτιότητι λων, χομεν δώσει, μετ μακρν προεργασίαν, τν πρέπουσαν κανονικν  κκλησιαστικν λύσιν, ποτειχίσαντες τν θριγκίων τς κκλησίας τος μετανοήτως ν σχίσματι καταληψίας «μοναχούς», παραδώσαντες ατος ες νάθεμα, μέχρις του νανήψωσι κα μετανοήσωσιν. προκριθεσα δ κανονικ δελφότης τς ερς Μονς ταύτης συνεκροτήθη κα λειτούργησε μέχρι πρ μερν κανοποιητικς π τν γουμενίαν το κατ πάντα ξίου, γαθο κα πλήρους πρότητος κα γάπης κα μόλις πρ δωδεκαημέρου κδημήσαντος αφνιδίως πρς Κύριον πατρς Χρυσοστόμου Κατσουλιέρη, το ληθς ραντος τόν «σταυρόν» ατο κα τηρήσαντος πιστς κα φωσιωμένως τν ες ν κλήθη π τς Μητρς κκλησίας κα τς γιορειτικς Κοινότητος «ερν κλσιν» κα ποστολήν. Δν εναι σφαλς στιγμ τς ποτιμήσεως τς προσφορς του. λλωστε, εναι γνωστ κα καταγεγραμμένη ες τς δέλτους τν γιορειτν λλ κα τν πολλν πνευματικν ατο  τέκνων, κα δί τς πορφανισθείσης λιγομελος μέν, δυναμικς δέ,  δελφότητός του. Εη μνήμη ατο αωνία. Κύριος ναπαύσαι τν ψυχν ατο.
Σν τ κατ᾿ νθρωπον λύπ, διαιτέραν χαρν δοκιμάζομεν π τ κλογ ς διαδόχου ατο, το σιολογιωτάτου ερομονάχου  π. Βαρθολομαίου, το ποίου ελογομεν τς παρχς το «σταδίου» κα το «γνος» κα συγχαίροντες, δεόμεθα, εχόμεθα κα προσδοκμεν τι μετ τν περ ατν δελφν θ συνεχίσουν π τς δίας γραμμς τν μπιστευθεσαν τ «μικρ δελφότητι», τ «μικρ ποιμνί», κκλησιαστικν κα γιορειτικήν «παρακαταθήκην», στοιχοντες τ ζντι παραδείγματι το κοιμηθέντος κα ναπαυομένου ν Κυρί πνευματικο ατν πατρς ειμνήστου Χρυσοστόμου. 
Δυστυχς, μως τ οκοδομικν συγκρότημα τς ερς Μονς σφιγμένου, οτε κόμη κα τ λάχιστον ναμενόμενον, δηλαδ τ κτήριον το ντιπροσωπείου ατς ν Καρυας, παρ τς παναγιορειτικάς, το Οκουμενικο Πατριαρχείου κα τς λληνικς Δικαιοσύνης ποφάσεις, δν χει ποδοθ ες τν κανονικν δελφότητα τς Μονς. Κα ν τούτ εθύνας πέχουν πάντες ο κωλυσιεργοντες ες τν λοποίησιν π σειράν τν τν ελημμένων ποφάσεων κκλησιαστικν, γιορειτικν κα τς λληνικς Δικαιοσύνης, π περιφρονήσει μν τν θεσμίων το ερο τόπου κα τν ερν κανόνων κα καταπατήσει ατο τούτου το Καταστατικο Χάρτου, πιβραβεύσει δέ, οτως επεν, τς ντικανονικότητος κα τς πιδιωκομένης ναρχίας κα ν τ μολύντ τούτ τόπ τς Παρθένου, τ τόπ τς γνείας κα τς  ερς σκήσεως. Καλομεν τος πάντας, πως γκύψωμεν ες τ θέμα τοτο μετ τι μεγαλυτέρας προσοχς κα πεθυνότητος, να μ πάρξουν νεπιθύμητοι ερύτεραι ξελίξεις, οχ μόνον π λεθρί διασυρμ παγκοσμίως το γίου ρους λλ καί κυρίως ξελίξεις σχετιζόμεναι πρός τήν συνέχισιν ν σφαλεί, κατ᾿ νθρωπον μιλοντες, ατς ταύτης  τς σκητικς κα πνευματικς ν νομιμότητι πορείας ατο. Λέγομεν τατα,  προβληματιζόμενοι τι περισσότερον κα κ το φαινομένου τς πιλεκτικς τηρήσεως τς νομιμότητος π τν ντεταλμένων κα τεταγμένων ες τν διασφάλισιν τς τάξεως κρατικν ργάνων. φιστμεν π το προκειμένου τν προσοχν πάντων, να μ χωμεν ναρχικς κφάνσεις, ς α πρ δύο περίπου μηνν, «δι ροπάλων κα ξύλων» κα συγχρόνων τεχνικν «πλων», προσελθόντων ξωθεν τς θείας ταύτης παρεμβολς, να «συλλάβωσι τν ησον», «κακοποιοντες» Ατόν, δηλαδή, κατ᾿ ναλογίαν, τό μώμητον κανονικν σμα το γίου ρους.

                                                                                ***
Πέραν μως το χρονίζοντος κα φλέγοντος σφιγμενιτικο ζητήματος μ τς παραμέτρους ατο κα π τς σφαλείας το ερο Τόπου, π το ποίου, παναλαμβάνομεν, φείλει ν γκύψ μετ τς δεούσης σοβαρότητος κα πεθυνότητος τ ερν γιορετικν Σμα ν τ συνόλ ατο κα πάντες ο μπλεκόμενοι παράγοντες, μάλιστα φείλουσα να τηρ τ τεθεσπισμένα κα τς λαμβανομένας ποφάσεις ντιμος λληνικ Πολιτεία, τερον λυπηρν πρόβλημα, ξελισσόμενον, παρ τς ς λαβε περ το ντιθέτου Μήτηρ κκλησία διαβεβαιώσεις, κα λαμβάνον, ς νεκοινώθη κατ᾿ ατάς, δυσμεν τροπήν, εναι τό, δι τς ες δίκην παραπομπς, δι κ προθέσεως πράξεις «κακουργηματικς» βαρύτητος, καθηγουμένου κ τν πρώτων ερν Μονν το γίου ρους κα μοναχο συνεργάτου ατο, ς δημοσιεύεται κα διαπομπεύεται δι τν μέσων νημερώσεως πανελληνίως κα παγκοσμίως ερς οτος τόπος τς περαγίας Θεοτόκου, χρος οτος τς νυχθημέρου προσευχς κα τς σκήσεως. Τ γεγονς λύπησε τν Μητέρα κκλησίαν κα τν προβληματίζει, πιδείξασαν μέχρι σήμερον νοχν κα σύνεσιν. Ο ερημένοι, κατ τ κατηγορητήριον παραπεμπτικν βούλευμα, κινήθησαν ξιοποίνως ες πολυπράγμονας πρωτοβουλίας κα νεργείας πέραν κα π περβάσει τν μοναχικν καθηκόντων ατν, δι τ ποα γκατελείψατε ο τν τόπον τς Θεομήτορος οκοντες τν κόσμον κα τ το κόσμου. διασυρμς τν ποον φίσταται ερς Τόπος ξ ατίας των, π σειρν τν, εναι μέγας. τροπ τς ποθέσεως, νεξαρτήτως τς κβάσεως τς πικειμένης δίκης, διδάσκει τι δν εναι πρέπον ν γκαταλείπουν ο μοναχο τν μοναχικν σκησιν κα ν πιδίδωνται ες ργα κοινωνικς ποστολς, δι τν πραγματοποίησιν τν ποίων καταλληλότεροι εναι ο λαϊκο κα ν τ κόσμ στρατευομένη κκλησία.
Φαίνεται, τι πειρασμς τς κκοσμικεύσεως προσβάλλει καί τινας τν γιορειτν δελφν κα πρέπει ν τονισθ κα ν πισημαίνηται συνεχς κα πανειλημμένως διαφορετικ ποστολ το μοναχο να μ μετατρέπηται οτος π νθρώπου προσευχς κα φιερώσεως ες πλον κοινωνικν ργάτην - περ χερον- κα πιχειρηματίαν. 
Ες τς κος κα ες τν ντίληψιν μν κα τς Μητρς κκλησίας περιέρχονται κα λλαι οχ σύμφωνοι πρς τν ποστολν  τν μοναχν καταστάσεις, δι τς ποίας λυπούμεθα κα ς Πατριάρχης σας κα πνευματικός σας πατήρ, κυρίως μως διότι διασύρεται ν τος θνεσι τ γιον νομα κα ποστολ το περιβλέπτου ρους τούτου τς ρετς. «Οκ ν μν οτω», δελφο κα πατέρες, να μιλήσωμεν «ν ν εαγγελικ λόγ». Δαμάσωμεν τς δυναμίας μν. Στμεν καλς, στμεν μετ φόβου, νώπιον το ερο μυστηρίου τς μοναχικς κλήσεως κα σκήσεως κα ζως, κα μάλιστα τς γιορειτικς, τν ποίαν φύλαξαν διαλώβητον ο  αἰῶνες.
Μ λησμοντε, γιορεται πατέρες, τι «γοράσθητε τιμς» (πρβλ. Α΄Κορ. ς΄, 20), τι εσθε «ξία πνεύματος». Κα α ξίαι α πνευματικαί,  δν γοράζονται, δν χαρίζονται, μόνον φυλάσσονται. Πέριξ μν ρίπτονται κα κυκλοφορον συνθήματα πρόχειρα, παγίδες λέξεων, μμετροι λόγοι, ο ποοι φθείρουν κάθε ψηλν ννοιαν κα εθυναίνουν ερώτατα δεώδη. μες κρίνομεν μείζονα πάσης τιμς, τήν «τιμν το τετιμημημένου» (Ματθ. κζ΄, 9), τοι τ κατ᾿ ξοχήν «θλημα» κα τόν «σκοπόν» καί «στόχον» το γίου ρους κα τς ρθοδόξου Μοναχικς σκήσεως. 
νθυμηθμεν, δελφοί, πικαίρως τς ποσχέσεις ς καστος «καθωμολόγησεν νώπιον πολλν μαρτύρων» κα το πανταχο παρόντος Κυρίου, περιβαλλόμενος τ ερν μέγα γγελικν μοναχικν σχμα, τ ποον φέρει κάθε μεγαλόσχημος γιορείτης π το στήθους ν «νυκτ κα μέρ», τοι τά «στίγματα» το Χριστο, «κα σταυροται κα νεκροται τ κόσμ» «δι τς τελειοτάτης ποταγς...»∙  πετάξασθε γάρ «τν κενν πάτην το βίου τούτου», «...γονεσιν, δελφος...συγγενείαις, ταιρείαις, φίλοις, συνήθεσι, τος ν κόσμ θορύβοις, φροντίσι, κτήσεσιν, πάρξεσι, τ κεν κα ματαί δον κα δόξ.....», κα τοιμάσθητε «πρς γνας πνευματικούς, πρς γκράτειαν σαρκός, πρς κάθαρσιν ψυχς, πρς πτωχείαν ετελ, πρς πένθος γαθόν, πρς πάντα τ λυπηρ κα πίπονα τς χαροποιο ζως∙ «κα γάρ», μοναχέ, κα πεινσαι χεις, κα διψσαι, κα γυμνητεσαι... κα πολλος λλοις περιαχθναι λυπηρος, ος κατ Θεν ζω χαρακτηρίζεται». λλωστε, κατ τν ερν κείνην στιγμν τς μοναχικς μεγαλοσχήμου νδύσεως, δν ψάλλεται κα καθομολογεται: «πο στιν το κόσμου προσπάθεια; πο στιν τν προσκαίρων φαντασία; οκ δο τατα βλέπομεν γν κα σποδόν; τί ον κοπιμεν ες μάτην; τί δ οκ ρνούμεθα τν κόσμον, κα κολουθομεν τ κράζοντι∙ θέλων πορευθναι πίσω μου, ναλαβέτω τν σταυρόν μου, κα ζων κληρονομήσει αώνιον» (Μέγα Εχολόγιον, κολουθία μεγάλου σχήματος, εχα κα ντίφωνον Γ΄);

                                                                                ***
Παρ᾿ λας μως τς μεμονωμένας ατς τάσεις κκοσμικεύσεως κα τς σχετικς πτώσεις ρισμένων μοναχν, κα τυχς κα κ τν ταχθέντων ες τ εναι ατούς «δηγούς» τν πολλν, τ γιον ρος, κατ τν διαρρεύσαντα αἰῶνα, ξεπλήρωσε τν ποστολήν του κα  νέδειξεν ληθς γίους μοναστάς, ς ο συμβαλόντες ες τν κατάρτισιν το πρ κατονταετίας Ψηφίσματος. Μνημονεύομεν μως κα συγχρόνων πνευματικν μορφν το ρους τούτου, οτινες προβάλλουν κα καταξιώνουν ες τς μέρας μας τν ρθόδοξον μοναχισμόν, πώνυμοι κα κυρίως νώνυμοι μορφαί, προσενέγκασαι κα προσφέρουσαι δι το βίου, τς πολιτείας, το παραδείγματος κα τς γραφς των οκοδομν κα διακονίαν ζως κα μαρτυρίας. ς ληθς «τος ν θω πατέρας κα  γγέλους ν σώματι, μολογητς κα σίους, εράρχας κα μάρτυρας... τιμήσωμεν το ρους πληθύς, μιμούμενοι ατν τς ρετάς».
Τ ρος βοήθησε δι τν προσευχν κα δεήσεών του τν λαν το Θεο ες τν πνευματικν γνα του κα ξλθε σον, ε κα τετραυματισμένον κα μεμωλωπισμένον, π διαφόρους κρίσεις,  κοσμικς κα πνευματικάς, μερικα τν ποίων ξακολουθον ν εναι ν νεργεί, ν λλαι λησμονήθησαν.

                                                                                ***
Πέραν τν νωτέρω καιρίων κα λυπηρν -φίστανται σφαλς κα λλα θορύβως κα πιτυχς καθημερινς ντιμετωπιζόμενα π τς ερς Κοινότητος κα τν κυριάρχων ερν Μονν-, ζητήματα, μως κα λλα μερικ τν ποίων δν ερον εσέτι τν λύσιν των.
Θέμα σοβαρόν, τ ποον κατ τν τελευταίαν τριακονταετίαν κα πλέον, πασχολε τν ερν τοτον Τόπον κα τ ποον δν φαίνεται ν ερίσκ τν πρέπουσαν λύσιν, εναι τ θέμα το λέγχου τν γκαταβιώσεων ες ατόν, κυρίως τν λλοδαπν μοδόξων κα τν λλοεθνν τν καταγωγήν. μ σύμπτωσις περ τς δοτέας λύσεως φείλεται ν μέρει ες τν διαφορετικν σκοπιν π τς ποίας θεωρεται τ ζήτημα καί, ν μέρει, ες τς διαφορετικς ρχάς, α ποαι πρυτανεύουν κατ τν προσπάθειαν πιλύσεως ατο.
μες φρονομεν, τι τ γιον ρος πρέπει ν διαφυλάξ τν σφάλειαν κα τν λευθερίαν του, ς κα τν μιγς ρθόδοξον Χριστιανικν χαρακτρα του ς τόπου σκήσεως κα προσευχς, κα οδν τερον. Δν πρέπει πίσης ν γίν τ ρος τ γιον τόπος συγκεντρώσεως προσώπων μφορουμένων π θνοφυλετικν ντιλήψεων, τ ποα θ πεθύμουν ν καταστήσουν τν ερν τοτον Τόπον κέντρον θνοφυλετικν νταγωνισμν κα συγκρούσεων. Πρέπει ν παραμείν τόπος συχαστικός, που λατρεύεται Θες π πάντων τν μοναχν κα τν προσκυνητν χωρς τοπικιστικς προτιμήσεις κα συσπειρώσεις.                                                                                                                                                                                                                                                                 
Κατ τν Καταστατικν Χάρτην το γίου ρους κα τν ρμηνείαν ατο π το νωτάτου διοικητικο δικαστηρίου τς λλάδος, το γνωστο ες λους Συμβουλίου τς πικρατείας, δι ν γίν τις δεκτς ες τ γιον ρος πρς γκαταβίωσιν δέον ν δοθ γκρισις π το πισκόπου ατο, τοι το Οκουμενικο Πατριάρχου, λαμβάνοντος σφαλς π᾿ ψιν τς σχετικς πληροφορίας τν ρμοδίων ρχν το λληνικο Κράτους, δεδομένου τι πς κειρόμενος ν γί ρει μοναχς ποκτ ατοδικαίως τν λληνικν πηκοότητα κα δι᾿ ατς τν διότητα το ερωπαίου πολίτου. Παρ τατα, δι νεωτέρας ξελίξεως (1998), λληνικ Πολιτεία πεποιήθη τ δικαίωμά της ν λέγχ ατ τ ποιν τν προσερχομένων πρς γκαταβίωσιν ες τ γιον ρος κα νέθεσε τν ρμοδιότητα ταύτην ες τος μοναχούς, ο ποοι, ς κ τούτου, πρέπει μ ασθημα μεγάλης εθύνης ν ξετάζουν τν ελικρίνειαν κα τν καταλληλότητα τν πιζητούντων κουράν. Πιθανς δέ, εναι ποχρεωτικς κρατικς λεγχος κείνων ο ποοι κ τς λλοδαπς θέλουν ν καρον μοναχο ες τ γιον ρος, διότι δι᾿ ατο καθίστανται πολται τς Ερωπαϊκς νώσεως, κα ς κ τούτου ατ χει τ δικαίωμα ν ρευνήσ ν πληρον τς ναγκαίας προϋποθέσεις.
Περ τν θεμάτων τούτων διεξήχθησαν πολλα συζητήσεις κα φίστανται γκώδεις φάκελλοι παρ᾿ μν κα παρ᾿ μν. Τ ερν Ψήφισμα τς ερς Κοινότητος το 1913 προεκάλεσεν ες τν μετέραν Μετριότητα τν ναφορν ες τ πρόβλημα τοτο∙ τ περιεχόμενον το Ψηφίσματος κα τ κπεμπόμενα δι᾿ ατο διαχρονικ μηνύματα, προελθόντα ξ μπειρίας κα σοφίας αώνων τν γιορειτν πατέρων, δέον ν παραδειγματίσουν πάντας μς, τος ντς το περιβόλου τούτου οκοντας, λλ κα τν χουσαν καθ᾿ μς λόγον ντιμον λληνικν Πολιτείαν. μες π τς Μητρς κκλησίας προετρεψάμεθα, νουθετήσαμεν, ξιώσαμεν, πηυθύνθημεν πρς πάντας γγράφως κα προφορικς, κρούσαμεν τν κώδωνα το κινδύνου δι᾿ ατν ταύτην τν ταυτότητα κα τν σφάλειαν το ρους, προσδοκμεν δ κα λπίζομεν τι θ δωμεν χι μόνον τν παρελθοσαν σήμερον, λλ κυρίως τν ρχομένην αριον, ς προεδε κα πεφάσισε καθοριστικς πρ αἰῶνος κριβς σύσσωμον κα μόφωνον τ ρος τοτο τς δόξης Κυρίου. Τ πράγματα το κόσμου τούτου παρέρχονται, μως «λήθεια το Κυρίου μένει ες τν αἰῶνα». παράδοσις κα λήθεια κα ταυτότης το γίου ρους δέον ν μείν ατή, ς διεσώθη λώβητος ες καιρος δυσκολωτέρους, μέχρι τς συντελείας το αἰῶνος. Μ δηγομεν μες δι τς βιοτς κα τν νεργειν μας ες «γκατάλειψιν» τν Κυρίαν Θεοτόκον, ς πηγγείλατο κατ τν παράδοσιν. παγε τς βλασφημίας!

                                                                                  ***
σχάτως πησχόλησαν τ γιον ρος κα δύο λλα ζητήματα:
Τ πρτον εναι φημολογηθεσα πρόθεσις τς λληνικς Κυβερνήσεως ν καταργήσ τ πρ τριακονταετίας κα πλέον δρυθν π το μακαριστο Πρωθυπουργο Κωνσταντίνου Καραμανλ Κέντρον Διαφυλάξεως γιορετικς Κληρονομίας (τ γνωστν ΚΕΔΑΚ), λλ περ ατο δόθησαν ποσχέσεις, τ μέσ ντιδράσει κα τας συντόνοις νεργείαις τς γιορειτικς Κοινότητος, τι δν θ καταργηθ, περ λίαν εοίωνον κα εχάριστον, διότι γνωρίζομεν τ πιτελεσθν π᾿ ατο χρήσιμον κα πολυμερς ργον ν τ νακαινίσει κα συντηρήσει ερν σκηνωμάτων το θωνος. παινομεν τν εαισθησίαν τς ερς Κοινότητος κα εχαριστομεν τ λληνικ Κυβερνήσει διότι λαβεν π᾿ ψιν τι κατάργησις θεσμν πωφελν κα κατηξιωμένων, ς το ΚΕΔΑΚ, δημιουργε μείζονα ζημίαν το προσδοκωμένου τυχν φέλους.
Τ δεύτερον εναι διατήρησις τς ενοϊκς φορολογικς μεταχειρίσεως τν ερν Μονν το γίου ρους. Μέχρι τοδε δν εναι γνωστν ἐὰν λήφθη νομοθετικ πρόνοια δι τν βελτίωσιν το φορολογικο καθεσττος το ερο τούτου Τόπου. πλς  πληροφορούμεθα ξωδίκως ν τ Μητρ κκλησί τς ντόνους κα γωνιώδεις ν προκειμέν προσπαθείας τς ρισθείσης γιορειτικς πιτροπς κα τι δόθησαν ποσχέσεις τι θ ντιμετωπισθ τ πρόβλημα ενοϊκς δι τ γιον ρος. Σημειωτέον, ν τ σημεί τούτ, τι ερς θως, πέραν τς νυπολογίστου κα νεκτιμήτου πνευματικς προσφορς κα διακονίας κα μαρτυρίας ατο, δώρησεν ες τ λληνικν Κράτος, ς πραξε κα τ Οκουμενικν Πατριαρχεον, τ πλεστον τς κτηματικς ατο περιουσίας πρς ποκατάστασιν τν κ Μικρς σίας προσφύγων κα τι παρέχει δωρεν φιλοξενίαν ες τος πολυαρίθμους πισκέπτας ατο. Καταργηθείσης δ τς προεγκρίσεως τς εσόδου τν λλοδαπν ες ατό, οτοι εσέρχονται κα φιλοξενονται ες μεγάλους ριθμος ν ατ. Κρίνομεν δικαίαν κα πιβλεβλημένην τν ντιμετώπισιν μετ τς δεούσης εαισθησίας το ζωτικο δι τ ρος κα δι τν πιβίωσιν κα πρόσκοπτον συνέχισιν τς μαρτυρίας ατο ζητήματος τούτου.

σιώτατοι Πατέρες,
μετέρα Μετριότης παρακολοθε μετ μείζονος νδιαφέροντος κα γρύπνου μερίμνης τ ζωτικ θέματα, μεταξ τν ποίων τ φορολογικόν, τ ποα πασχολον τν ερν Τόπον κα χρζουν μέσου πιλύσεως δι τν νεμπόδιστον συνέχισιν τς πιβιώσεως κα τς πνευματικς πορείας ατο. π τν θεμάτων τούτων εναι δεδομένη στήριξις τς Μητρς κκλησίας, φειλετικς μεριμνώσης δι τν διαφύλαξιν κα προστασίαν το προνομιακο καθεσττος το γίου ρους, συνταγματικς γγυημένου κα κατοχυρωθέντος μέσως μετ τν ορταζομένην πέτειον. σφαλς, εναι γνωστν τος πσι τ ρχαον τοτο προνομιακν καθεστς το ερο Τόπου κα τ ξ ατο πορρέοντα προνόμια ατο, δοθέντα π τν εσεβν Βυζαντινν Ατοκρατόρων κα σεπτν Πατριαρχν Κωνσταντινουπόλεως, προϋπρχον δ το λληνικο Κράτους, τ ποον δέον, νεξαρτήτως περιστάσεων, ν διασφαλίζ κα ν νισχύ τατα, κατ τ δυνατόν.
Ες πάντα τ πασχολοντα μς κα τν ερν Τόπον θέματα, τ ποα φορον ες τν διατήρησιν κα νίσχυσιν το πνευματικο, συχαστικο, ρχιτεκτονικο κα περιβαλλοντικο πλούτου το γίου ρους, ερισκόμεθα παρ τ πλευρν μν κα χομεν δι προνοίας τς νάγκας, τς δυσκολίας κα τ φιστάμενα προβλήματα, τ ποα θ δύναντο σως ν πιλυθον κα κατοχυρωθον, ς κα τ φορολογικ προνόμια, δι τς διαδικασίας τς συνταγματικς πιταγς. Ελικρινς πάντως διαβεβαιούμεθα μς τι πιθυμομεν ν βοηθήσωμεν ες τν πρόοδον το γίου ρους. Δν θέλομεν ν πιβάλωμέν τι τ νεωτερικν ες τν ζων ατο. ντιθέτως, λοκαρδίως θέλομεν ν παραμείν τοτο πιστν ες τν γραμμν τν Πατέρων. Προσευχόμενον, λατρεον τ Θε κα γιάζον τος ν ατ σκουμένους κα τ πλήρωμα τς κκλησίας κα τν κόσμον λον. Πρς τοτο, πρέπει ν πικρατ ερήνη, μοφωνία, λληλοκατανόησις κα νότης πνεύματος. φείλομεν ν ασθανώμεθα νωμένοι μεταξ μας κα μετ το Κυρίου μν ησο Χριστο κατ τν λόγον Ατο  «να σιν ν» ο ες Ατν πιστεύοντες, να κόσμος πιστεύσ ες τν παρ το Θεο ποστολν Ατο. Δν εναι δυνατν ν πολαύσωμεν χαρν κα ερήνην ταν διχογνωμμεν κα ντιπαρατασσώμεθα πρς λλήλους.
κφρασις διαφορετικς γνώμης π τινος θέματος εναι νίοτε ναπόφευκτος, ες οδεμίαν μως περίπτωσιν πρέπει διαφωνία μας ν μς διαιρ ες ντίπαλα στρατόπεδα. Δι τς ταπεινώσεως, δι τς λληλοκατανοήσεως, δι τς γάπης, δι τς ελικρινος ναζητήσεως το εαρέστου ες τν Θεν κα τελείου θελήματος Ατο θ φθάνωμεν ες μόφωνον πόφασιν περ κάστου θέματος κα θ χωμεν ελογίαν κα χάριν κα προστασίαν. «Τοτο μάλιστά στι χάρις, τ μ διαιρσθαι, λλ᾿ φ᾿ ν κεσθαι θεμελί», κατ τν Θεον Χρυσόστομον (Ες Α΄Κοριν. Η΄, P.G. 61,72).

δελφο κα φίλοι πατέρες,
Κατακλείομεν μ τος λόγους το Χρυσορρήμονος Πατρός: «ε μν», ες τ ρος τοτο τ γιόν, «στιν ορτή.... ε Πάσχα δυνάμεθα πιτελεν... ο καιρς ποιε ορτήν, λλ συνειδς καθαρόν... δ συνειδς χων γαθν κα πράξεις τοιαύτας, ε ορτάζειν δύναται» (Ες τν γίαν Πεντηκοστν Α΄, P.G. 50,454-455).
Σήμερον πανηγυρίζομεν στορικν μέραν, μέραν ναστάσεως Κυρίου. λάβομεν «φς κ Φωτός».  Εδομεν Φς, τν ς Θεν κ τάφου ναστάντα κα μς ναστήσαντα Χριστόν, «τν λόφωτον Χάριν», ο βλεφάροις, λλ καρδίας πόθ πεπιστευκότες, δι κα βιώσαμεν πρ κατονταετίας κα βιομεν «π᾿ σχάτων τν χρόνων» τ Θαμα.
Κα ν ν στόματι κα μι καρδί, ο γιορεται, ο ε ζντες, βιολογικς κα ο π᾿ αἰῶνος ν Κυρί ναπαυόμενοι, προσερχόμεθα  ες τ στεοφυλάκια τν ερν Μονν κα κελλίων, ς ποτε γαθς  κενος γιορείτης μοναχς τν μέραν το Πάσχα πρς τά «γυμν στ» τς Μονς του, κα προσφθεγγόμεθα τος πσι «Χριστς νέστη», κα κούομεν ς εγλωττον κα ρρητον τν ντίλαλόν των κα πάσης τς γιορειτικς κτίσεως «ληθς νέστη». Κα ντως ληθς νέστη  κα  χομεν «δεπνον ξένον τοιμον ν γ».
Εχαριστομεν δ π πσι τ Κυρί το Περιβολίου τούτου κα ες ατν ν κτενε δεήσει τ παραδίδομεν «καθς ατ ν καί στι κα σται ες τν αἰῶνα», μέλποντες κα σήμερον τ πίκαιρον  μεγαλυνάριον τς ορτς το ντίπασχα: «Σ τν φαεινν λαμπάδα κα Μητέρα το Φωτς τν ρίζηλον δόξαν κα νωτέραν πάντων τν ποιημάτων ν μνοις μεγαλύνομεν» κα δοξάζομεν κα προσκυνομεν ς «ξιόν στιν ς ληθς». μήν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου