«Τέκνον Τιμόθεε, νήφε εν πάσι, κακοπάθησον, έργον ποίησον
ευαγγελιστού, την διακονίαν σου πληροφόρησον. Εγώ γάρ ήδη σπένδομαι, και ο
καιρός της εμής αναλύσεως εφέστηκε. Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, τον δρόμο
τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα: λοιπόν απόκειταί μοι ο της δικαιοσύνης στέφανος,
ον αποδώσει μοι ο Κύριος εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής: ου μόνον δε
εμοί, αλλά και πάσι τοις ηγαπηκόσι την επιφάνειαν Αυτού». (Β’ προς Τιμ. Επιστ.
Παύλου, δ’ 5-8)
Όντως αποδεδειγμένον τοις καλοπροαιρέτοις και εις Κύριον
Ιησούν Χριστόν πιστεύοντας εστί, ότι: οι «δίκαιοι ζώσιν εις τον αιώνα και
εν Κυρίω ο μισθός αυτών», προς δε τούτο «και το μνημόσυνον αυτών εις γενεάν και
γενεάν», τα δε πολέμεια της Αληθείας κοσμικοεμφορούμενα «συστήματα» ως
στήλαι άλατος θεωρούσιν την λάμψιν των δικαίων εν τοις ουρανοίς, απολιθωμένα
εμπρός του αξιώματος: «και οι δίκαιοι εκλάμψουσιν ως φωστήρες», και εν
προκειμένη περιπτώσει τον όντως όντος ιερέα πατέρα Νικόλαο Πέττα τον και Σημειοφόρο,
κατά την κοινήν πλείστων πιστών αυθόρμητον ομολογίαν.
Όσον και εάν αι πορωμέναι εκ κοσμικού φρονήματος καρδίαι των
εν ταις «σπείραις» των «κουβέρνων» συνωστιζομένων ανθρώπων λησμονούσιν η
αθετούσιν το μέγα καθήκον αυτών, το προς τούς πατέρας μνημόνειον και υικόν
σέβας, η αλάθητος άμα τε αδέκαστος ιστορία στεντορίως μαρτυρεί, κυρίως
μεταθανατίως δη, ως ελλανόδικος βραβευτής της προσωπικότητος αυτών.
Μορφαί αίτιναι εις το έπακρον ετίμησαν τον Κυριακόν Σταυρόν,
Ον όλως εκουσίως επωμίσθησαν, και σαφώς μετά τούτου ως Κυρηναίοι την
Εκκλησίαν και το πλήρωμα Αυτής, εν ούση διακονία εκόσμησαν, ούτως
διαμένουσιν ανεξίτηλοι εις την μνήμην των επιζώντων εκτιμητών της ανωτερότητός
των και εις τας γενεάς των ανθρώπων, ως αξιομίμητα πρότυπα, ως ο Κύριος
ηυδοκήσας ηβουλήθη, αλλά και τε προανήγγειλε: ενεγράφησαν εις τας χρυσάς
δέλτους της Ιστορίας, εις τας αιωνίους Βίβλους του Θεού των εν τοις
ουρανοίς απογεγραμμένων.
Μια τοιούτου μεγίστου πνευματικού βεληνεκούς μορφή υπήρξε
και ο αξιομακάριστος όντως ιερεύς της τοπικής των Πατρών Εκκλησίας ημών,
πατήρ Νικόλαος Πέττας, όστις αναλωθείς ως ποιμήν αλλά και ως καθηγητής
μεταλαμπαδεύων εις πιστούς και μαθητάς αυτού την θύραθεν άμά τε κυρίως την
ανεκτίμητον άνωθεν εκπορευομένην και μηδέποτε δαπανωμένην σοφίαν.
Προσέφερε προθύμως άπαν το είναι αυτού, περιθάλπων τους
εκάστοτε προστρέχοντας – δικαίους και αδίκους- εις την πνευματικήν
αγκάλην του. Αενάως εκ του υστερήματός του τους πένητας ελεών, τους
ατάκτους- ως ο Μέγας των Εθνών Απόστολος Παύλος προσετάξατο- νουθετών, τους
ολιγοψύχους στηρίζων και τους εν ταις τρικυμίαις, τον κλύδωνα και ταις
ζάλαις πλανωμένους του πεπερασμένου κόσμου τούτου, μετ’ αυτοθυσίας
διασώζων. Όντως η του πατρός ποιμαντική τε και
φιλανθρωπία ενεθύμιζε τον άγιο Διάκονο του πάπα Σίξτου, Λαυρέντιο, Όστις είχεν
επενδύσει εις θησαυρούς αδαπανήτους της Μεγάλης του Χριστού ημών Εκκλησίας:,
εις τους ασθενείς, πένητας και αναξιοπαθούντας εν γένει. «Διπλοῦν τοῦτο τό ζῶον»,
- έν τύποις και ίχνεσιν του ιερωτάτου Χρυσοστόμου
συνήθως έλεγε: -«ὁ
ἄνθρωπος λέγω..καί ἐν οὐρανῷ
και ἐν γῇ συγγένειαν ἔχων· διά μέν γάρ τῆς νοητῆς οὐσίας,
κοινωνεῖ ταῖς ἄνω δυνάμεσι, διά δε τῆς αἰσθητῆς τοῖς τῆς
γῆς συνῆπται πράγμασι, σύνδεσμος τις ὤν ἀκριβής ἑκατέρας
τῆς κτίσεως».
«Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισται, τον δρόμον τετέλεκε, την
πίστιν τετήρηκε, διο απόκειται αυτώ ο της δικαιοσύνης στέφανος»! Πράγματι
η ζωή αυτού υπήρξε είς αέναος αγών, εις απάσας του πολυκυμάντου αυτού βίου
εκφάνσεις:, ως ιερέως, ως ανδρός, ως συζύγου, ως πατρός, ως οικογενειάρχου, ως
εκπαιδευτικού, ενίοτε και ως διωκομένου, ως ζηλωτή τηρητού του υψίστου
διακονήματος ό μετ’ ενθέου ζήλου άμά τε υπέρ ελλόγου αυτού ποιμνίου και
ανθρώπων γενικώς περιεβλήθη, ότε εν εμπράκτω ανιδιοτελεία το υπάρχω άπαν
εαυτού υπέρ πολλών εξήντλησεν.
Θαυμαστή δ’ υπήρξε και η προαναγγελθείσα υπό του Μεγάλου
Βασιλείου τελευτή του παμμακαρίστου πατρός Νικολάου, ότε εν ώρα Λειτουργίας
μυστικώς και υπερβατώς ήκουσε την φωνήν του Ιεράρχου λαλούσης προς αυτόν:
«Νικόλαε ετοιμάσου νυν ο καιρός της αναχωρήσεώς σου ήγγικεν, πριν των Θεοφανείων
το ουράνιον Θυσιαστήριον σοι αναμένει, ήτο δε τη ημέρα εκείνη Πρωτοχρονιά και
ασφαλώς και διττή της Χριστιανοσύνης μεγίστη εορτή. Όντως μετά την
πάροδον τριών ημερών ο μακάριος απήλθε…και ο μαρτυρών ταύτα, μηδαμινός του
Κυρίου διάκονος παπαΧαράλαμπος, αληθώς μαρτυρεί , καθ΄ ότι εν τη του
έθους ανταλλαγή δια τον νέον ενιαυτόν ευχών μοι εξεμυστηρεύθη.
Όντως είχον την ευλογίαν ίνα γνωρίσω εκ του σύνεγγυς τον
σεπτόν περί ού ο λόγος ιερέα, όστις μοι συνεβούλευε ως λαϊκό αλλά και ως
αρχάριο ιερέα, θέλω δε ίνα πιστεύω ότι έως και της κοινής υπαντήσεώς μου μετ΄
αυτού δε θα στερηθώ της και άνωθεν αυτού επιτροπείας, επί δε τούτου, ευκαιρίας
δοθείσης, θα ήθελα ίνα ταπεινώς ομολογήσω- (με κίνδυνον όπως οι κακοπροαίρετοι,
κυρίως του τοπικού των Πατρών ιερατείου, μοι ονειδίσωσιν)- ότι εις μίαν
του βίου μου χαλεπήν διακύμανσιν μοι επεσκέφθη όλως υπερφυώς ο Άγιος Εφραίμ,
Όστις εξ όσων αληθών εν τάχει μοι εξιστόρησεν, αναχωρών μοι είπεν ότι αυτή
ταύτη η θαυμαστή επίσκεψίς Του προς συμβουλήν και νουθεσίαν προς με, εγένετο
κατόπιν επιθυμίας του πατρός Νικολάου…. «Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις
Αυτού».
Και δε, θα έλεγον τούτο «δια τον φόβον των ιουδαίων»
εάν δε είχε προηγηθή και η εξομολόγησις της συζύγου ενός του πατρός Νικολάου
πνευματικού τέκνου, ήτοι σ’ ανύποπτον χρόνον η σεβαστή σύζυγός του κ.
Αικατερίνη μοι διηγήθη ότι: ότε ο αείμνηστος σύζυγός της κ. Χρήστος
Αναγνωστόπουλος νοσηλεύετο εις το Νοσοκομείον Πατρών Άγιος Ανδρέας,
πάσχων βαρύτατα εξ οξείας παγκρεατίτιδος, και προαισθανθείς την
επελαύνουσα έξοδόν του εκ του κόσμου τούτου, έλαχεν της αφάτου επισκέψεως του
πατρός Νικολάου κατά την ώρα εν ή ανεζήτει πνευματικόν προς εξομολόγησιν, λέγων
μάλιστα -(η οπτασία του π. Νικολάου)- εις την κ. Αικατερίνην ότι: αύριον θα
είπωμεν εν εκτάσει με τον Χρήστον …και την επαύριον ο κ. Χρήστος εκοιμήθη…
Υπάρχουσιν και έτερα πλείστα σημεία, άτινα καταρτυρούσιν διαπρυσίως την του
πατρός Νικολάου εν τω κόσμω τούτω υπερφυσικήν παρουσίαν τα οποία εν ευθέτω
πληρώματι χρόνου ήθελον εξιστορήσει, ήτοι τας διασταυρωμένας ήδη μαρτυρίας πολλών
πιστών οίτινες έζησαν παρά την πνευματικήν σκιάν του σημειοφόρου πατρός,
διακρατών και την εσχάτην εν τω βίω τούτω ομολογίαν της πολυσεβάστου αυτού
πρεσβυτέρας κ. Ανθής, η οποία ότε την είδον το παρελθόν Φθινόπωρον μοι
εξομολογήθη ότι ήταν η τελευταία φορά που την έβλεπα καθ’ ότι ο π. Νικόλαος της
είχε προαναγγείλει τον της εορτής του μετ’ αυτής συνεορτασμόν…και όντως ότε
πληροφορήθην την τελευτήν αυτής ανήμερα του Αγίου Νικολάου, εμνήσθην του
ρήματος αυτής.
Ευχαριστηριακώς δε κλίνων το άρθρον τούτο,--
(σημειολογικώς υπερθεματίζων την ευλογίαν ής έτυχεν ο σεπτότατος σημειοφόρος π.
Νικόλαος, όπως ευαρεστούμενος ο άγιος Πρωτεπιστάτης της Αθωνικής
Πολιτείας ηύδόκησεν ίνα εκπονήση το βιβλίον εις ό ξεδιπλούνται άγνωσται πτυχαί
της αγίας του ιερέως βιοτής)--επιθυμώ εις τα μάλα, όπως ευχαριστήσω εκ βάθους
πεπυρωμένης εν Σωτήρι Ιησού Χριστώ, τον ημέτερο συμπατριώτη άγιο Πρωρεπιστάτη
του Αγίου όρους Καμενιανίτη Γέροντα Μάξιμο Ιβηρίτη (Νικολόπουλο), όστις
μοι εχάρισεν το πολύτιμον άμα τε ηυλογημένον πόνημα το οποίον επιγράφεται:
«ΝΕΑΙ ΗΓΙΑΣΜΕΝΑΙ ΜΟΡΦΑΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΜΠΕΛΩΝΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ» και αναφέρεται εις τον
πατέρα Νικόλαο (1941-4-1-2000) και εις την πρεσβυτέρα του Ανθή
(1943-6-12-2012), πιστεύω δε ακραδάντως ότι τουτ’ αυτό το ηυλογημένον σύγγραμμα
ήθελε βοηθήσει πάμπολλα ανδρόγυνα, ειδικά που την σήμερον ο μέγας της Ελληνικής
οικογενείας θεσμός βάλλεται πανταχόθεν, ίσως ως πρωταρχικόν και μείζον της
Εκκλησίας κύτταρον.
Ευελπιστώ δη ότι θα δυνηθώ και δια ζώσης να πάρω την
ευλογίαν του αγίου Πρώτου Γέροντος την Παρασκευήν της δεκάτης Μαϊου 2013, εάν
αι ηυξημέναι αυτού υποχρεώσεις του επιτρέψωσιν όπως παρευρεθεί εν ταις
εκδηλώσεις αίτιναι θα λάβωσιν χώραν εν τοις αποκαλυπτηρίοις και την τοποθέτησιν
πλάκας προς τιμήν του Εθνεγέρτου Π. Π. Γερμανού εις το ιστορικό Σπήλαιο
Παναγίας Δροβολοβού, διότι εκτός της ηθικής αυτού συμπαραστάσεως ανέλαβε
και την οικονομικήν επιβάρυνσιν δια την κατασκευήν της τιμητικής πλακός.
Αυτή θα εντοιχιστεί εις τον ομώνυμον ι. ναό της
Ζωοδόχου Πηγής- εις τον βράχο της Παναγίας Δροβολοβού- προς τιμήν ως
προεγράφη, του φλογερού ιεράρχη του αγώνα του 1821 Π. Πατρών Γερμανού και αι
εκδηλώσεις των αποκαλυπτηρίων θα γίνουν κατά την πανήγυριν του ομωνύμου
ιερού ναού (10-5-2013). Εν ευγνωμοσύνη διατελών εις π. Νικόλαον άμα τε εις άγιον
Πρωτεπιστάτην Αγίου όρους.priest Zastovis Charalampos.
Ως γνωστόν ο Π.Π. Γερμανός φυλακίσθη δι’ ολίγας ημέρας τον
Ιανουάριο του 1825 εις το Σπήλαιον του βράχου της Παναγίας Δροβολοβού, μεταφερόμενος
από το μοναστήρι Χρυσοποδαριτίσσης των Νεζερών, όπου συνελήφθη από τον Σοπωτινό
Νικολέτο Σοφιανόπουλο φρούραρχο τότε του Χλουμουτσίου, κατόπιν διαταγής των
Κωλέττη και Γκούρα (κατά την εμφυλιωτική του τότε κατάστασιν).
Σχετικό:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου