Τίποτε
δεν πετιέται από τα δέντρα της Μονής Ξενοφώντος. Χάρη στην άριστη υλοτομία και
στις πατέντες του ξυλουργείου, και το τελευταίο ροκανίδι βρίσκει τη χρησιμότητά
του.
Ο Γέροντας
Αλέξιος, ηγούμενος της αγιορείτικης Μονής Ξενοφώντος, μετά τη θεία λειτουργία
της Κυριακής που άρχισε στις 4.30 τα χαράματα και τελείωσε στις 9.30,
καθισμένος στο γραφείο του, αν και πολυάριθμοι επισκέπτες περιμένουν να τον
δουν και να του μιλήσουν, έχει ξεχαστεί σε μια κουβέντα για τα δέντρα που
ανήκουν στη μονή. Το πράσινο γύρω μας είναι όχι μόνο πολύ αλλά και εξαιρετικά
φροντισμένο. Ωστόσο, όπου και αν περπατήσεις αλλού μέσα στο Άγιον Όρος
παίρνεις, και πρέπει σε αυτό να προσθέτουμε τη λέξη δυστυχώς, μια ιδέα για το
πώς θα ήταν η βλάστηση σε όλη την Ελλάδα αν οι εργολάβοι και κάποιοι πολιτικοί
δεν καθόριζαν, εκείνοι μόνο, την τύχη της. Όχι απλώς μερικά πεύκα, που ξέρουν
να εμφανίζονται εκεί όπου δεν υπάρχει φροντίδα για τη συντήρηση των άλλων
δέντρων, αλλά καστανιές, λεύκες, δρύες και πολυάριθμα άλλα δέντρα συντηρούνται
προσεκτικά μέσα στο Άγιον Όρος και ίσως δεν θα ήταν σχήμα λόγου το να θεωρούμε
ότι «βρήκαν καταφύγιο» εκεί όπου οι άνθρωποι τα προσέχουν, συμβιώνουν μαζί τους
προς αμοιβαίο όφελος και έχει να συμβεί πυρκαϊά από τις αρχές της δεκαετίας του
΄90!
«Αγάπα και από ΄κεί κι ύστερα κάνε ό,τι θέλεις» λέει ο
ηγούμενος της Μονής Ξενοφώντος, εννοώντας ότι η αγάπη με ασφάλεια θα σε σπρώξει
σε καλά μονοπάτια. Σαν κι αυτό που ακολουθείς για να φθάσεις από τη Μονή
Ξενοφώντος στο ξυλουργείο της. Ανάμεσα στα δέντρα, φτιαγμένο με υλικά που
κάποιοι άλλοι ίσως είχαν ρίξει το πολύ στη σόμπα, σε οδηγεί σε ένα ξυλουργείο
που διαθέτει μηχανήματα κανονικού εργοστασίου κάθετης επεξεργασίας ξύλου. Και
το ξύλο έρχεται όλο από τα δάση τη μονής. Καστανιά και δρυς το πιο πολύ, αλλά
το καλό είναι ότι δεν τελειώνει ποτέ. Χάρη σε ένα πρόγραμμα που κρατάει από
παλιά, εργάτες του δάσους ζουν εδώ και χρόνια με δαπάνες της μονής και κάτω από
την επίβλεψη των μοναχών, με σπίτια κοντά στα δέντρα, έχουν αποκτήσει μεγάλη
εμπειρία και τα γνωρίζουν πια ένα ένα. Μιλούν γι΄ αυτά σαν να είναι γνωστοί
τους. Βγαίνουν στο δάσος ακόμη και σε ημέρες με χιόνι, το καθαρίζουν συνέχεια,
κόβουν τις καστανιές όταν φθάσουν στα δεκαεπτά τους χρόνια και την εποχή που τα
«νερά», δηλαδή οι χυμοί, κατεβαίνουν αφήνοντας στη ρίζα κάπου είκοσι πέντε
βλαστάρια. Υστερα από επτά χρόνια τα ελαττώνουν στα έξι - επτά πιο γερά και
προσέχουν να υπάρχει ίσκιος από άλλα μεγαλύτερα δέντρα για να ευδοκιμήσουν.
Όλο το δάσος της μονής παρακολουθείται και παρ΄ όλο που η
καστανιά δεν είναι από τα πιο συμφερτικά ξύλα όταν είναι να πουληθούν έξω στο
εμπόριο, η μονή συνεχίζει να συντηρεί το δάσος όπως το βρήκε. Κόβει τα ξύλα που
χρειάζεται χωρίς να ελαττώνεται τελικά η δασική ύλη. Γιατί επιπλέον κάθε
κορμός, όταν φθάσει στο ξυλουργείο, σχίζεται τόσο προσεκτικά και
προγραμματισμένα ώστε να μην πετιέται και η πιο μικρή σκλήθρα. Ο πατέρας
Σεραφείμ της Μονής Ξενοφώντος, ένας δωρικός ως προς τον λόγο του εκφραστής του
ορισμού «μοναχός εστί ο πάσι προσηρμοσμένος», έχει οργανώσει την παραλαβή και
το κόψιμο στα ειδικά μηχανήματα υποδειγματικά. Πρώτα ο κορμός θα τοποθετηθεί με
όσο γίνεται πιο καλή ευθυγράμμιση, για να βγει καλό «καπάκι» όπως λένε. Μια
λεπτή φλούδα που μετά θα επιτρέψει στον κορμό, αφού αυτός στραφεί κατά ενενήντα
μοίρες, να πατήσει στέρεα με την κομμένη πλευρά στη μεταλλική πλάκα του
μηχανήματος κοπής. Και από εκεί αρχίζουν να βγαίνουν σωστά οι σανίδες.
Κυριολεκτικά τίποτε δεν πάει χαμένο.
Ξεχόντρισμα, πλάνισμα, δημιουργία προφίλ, όλα γίνονται εκεί
μέσα. Αν υπάρχει ρόζος θα γίνει ξύλο για τη σκεπή, τα κοντά ξυλάκια, που
φαίνονται να περισσεύουν, τελικά δεν περισσεύουν γιατί χάρη σε ειδικό μηχάνημα
συγκόλλησης αυξημένης πίεσης, με ένα πανέξυπνο σύστημα, τελειοποιημένο από τον
πατέρα Σεραφείμ, που αν και αυτοδίδακτος διαθέτει πολύ στέρεες γνώσεις
μηχανικής, τα κολλούν μεταξύ τους και δημιουργούν ξύλινες πλάκες. Αυτές που
μπορούν να γίνουν με τη σειρά τους τρούλοι, βιβλιοθήκες, παράθυρα, πατώματα σε
διάφορες περίτεχνες εκκλησιαστικές κατασκευές που όταν τις βλέπεις λες πως
έχουν βγει από το πιο προχωρημένο εργοστάσιο ξυλουργίας. Ακόμη και εκείνα τα
πρώτα κομμάτια που προκύπτουν στην πρώτη επαφή της μηχανής με τον κορμό, τα
καπάκια, αν και φαίνονται τελείως άχρηστα στο Όρος δεν πετιούνται και τα
συναντάς στο πλάι του μοναστηριακού μονοπατιού να το στηρίζουν έξυπνα και να το
διαμορφώνουν αρμονικά μέσα στο υπόλοιπο τοπίο. Τα δέντρα του μοναστηριακού
δάσους κόβονται με σύνεση και με την έγνοια ποτέ να μη λιγοστέψουν. Η «κτίση»
αντιμετωπίζεται σαν κληρονομιά που πρέπει να παραδοθεί τουλάχιστον όπως
παρελήφθη, αφού όπως λέει ο ηγούμενος της Μονής Ξενοφώντος γέροντας Αλέξιος:
«Εδώ είμαστε όλοι φερτοί, αλλά μην ξεχνάτε ότι η αγάπη είναι εφευρετική...».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου