 |
| Μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης |
Ή περίοδος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής
είναι κυρίως περίοδος οδύνης καί πένθους. Και παρότι ό σημερινός άνθρωπος
δεν θέλει καθόλου να πονά και να πενθεί είναι ο πιο πονεμένος και ό πιο σκυθρωπός. Ή περίοδος
αυτή αυτό ακριβώς θέλει να μας
προσφέρει την όντως ηδονή της εν Θεώ ζωής
καί την ελευθερία της αθάνατης ζωής, τη διάβαση μας, το Πάσχα το δικό
μας, πού θα έλθει όμως με την κατάνυψη, την
περισυλλογή, την αυτομεμψία, τη νήψη και τη μετάνοια.
Το πνεύμα της Αγίας Τεσσαρακοστής δεν
είναι απλώς ή αποχή μερικών βρωμάτων. Από αυτήν την
παρεξήγηση θέλει να μας απαλλάξει καί η ίερή υμνολογία
της περιόδου αυτής, όταν μας καλεί την πάνσεπτον
έγκράτειαν έναρξώμεθα φαίδρώς.
Όταν μας θέλει να προσλάβουμε αγάπης
την λαμπρότητα, προσευχής την αστραπήν, άγνείας καθαρότητα, ευανδρείας την ίσχύν. Επίσης να προσέξουμε
μήπως βρωμάτων νηστεύουσα ψυχήν μου,
και παθών μη καθαρεύουσα, μάτην
έπαγάλλη τη άτροφίη.
Ιδιαίτερα ή περίοδος αυτή είναι
υπόμνηση και ώθηση για τους αργούς, περίεργους,φίλαρχους καί
άργολόγους, αλλά και για τους ράθυμους, εμπαθείς κι όλους εκείνους που
έχουν αποκάμει στον αγώνα της ζωής. Είναι
μια παρακίνηση για πνευματική
αφύπνιση, για αναζωογόνηση της ψυχής, που θα επανορθώσει τα λάθη του παρελθόντος καί θ'ανασυγκροτήσει τίς δυνάμεις της ψυχής.
Σταυρώσωμεν, λοιπόν αδελφοί, τα μέλη
δί' εγκράτειας, νήψωμεν εις προσευχάς ώστε να καθαρθώμεν τάς αισθήσεις καί όψόμεθα τω άπροσίτω φωτί της Αναστάσεως...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου