Σ' αυτό το όμορφο το κελλάκι, μόνη ανθρώπινη παρηγοριά
ο π. Δομέτιος. Ξένος στην καταγωγή, αλλά πολύ οικείος στο φρόνημα. Είναι τραχύς
στην όψη και τα χαρακτηριστικά.. σκληραγωγημένος με ξερή άχαρη φωνή σαν κοράκι.
Ησυχάζει στον αρσανά. Είναι ο πιο κοντινός μου άνθρωπος όταν για δυο μέρες την
εβδομάδα κατεβαίνει από το μοναστήρι ...
Γνωρίζει όλα τα νεόφυτα δεντράκια - όχι μόνο τη θέση
τους αλλά και την ανάγκη τους. Οι τσέπες του γεμάτες με μπουκάλια νερό,
σκουριασμένα καρφιά.. σφυριά, νάυλον σακκούλες και ότι κανείς μπορεί να
φαντασθεί. Τον βοηθούν να κλαδέψει, να δέσει, να ποτίσει ...Τίποτε δεν πετάει.
Και τα σπασμένα καρφιά, λέει, χρειάζονται ... Το χαμόγελο του κόβεται μόλις
φθάσει στο μοναστήρι, Εκεί νιώθει άβολα, σαν σε κλουβί ... Τον βλέπεις: ακόμη
και το χαμόγελό του είναι φοβισμένο. Σε κάθε πρόταση του λέει τρεις φορές
«ευλόγησον». Τα χέρια του είναι καφέ σαν γιαλόχαρτα. Τα νύχια του κατάμαυρα από
το χώμα. Η ψυχή του πάλλευκη, πεντακάθαρη από ουράνια αγιότητα ...
Καυχάται πως είναι το καλύτερο ... μουλάρι της Μονής.
Χωρίς να το υποψιάζεται είναι ο καλύτερος αγριάγγελος της. Κάποτε τον
ακολούθησα κι εγώ. Εμένα μου έδωσε πέντε κoμμάτια φελιζόλ, και μου είπε δέκα
«ευλόγησον». Δεν ξέρω γιατί μου ζητούσε συγνώμη. Για το βάρος που μου έδωσε η
για την έμμεση προσβολή της ομολογημένης μαλθακότητάς μου; 'Ίσως επειδή δεν
είχε εκείνος τρίτο χέρι να κουβαλήσει ο ίδιος το ανύπαρκτο φορτίο μου και έγινε
αιτία εγώ να κουρασθώ. Ο άνθρωπος είναι της «άλλης» λογικής. Ευτυχώς ζει στον
κόσμο του.
Από το βιβλίο «Φωνή αύρας λεπτής ...»
του Μητρ.
Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικολάου
κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εν Πλώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου