του Αρχιμανδρίτου Αχιλλίου Τσούτσουρα
Στα μέσα του
Νοεμβρίου και κάτω από τον ψυχρό παγετό των ημερών αυτών, μας αξίωσε η Χάρις
του Αγίου Θεού να ανέβουμε στα φριχτά Καυσοκαλύβια, στην περίφημη Σκήτη της
Αγίας Τριάδος, μαζί με μια μικρή ομάδα πνευματικών παιδιών, προερχόμενοι
μάλιστα από την Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας.
Πόθος ιερός και
επιθυμία πολλών ετών κατέκλυζαν τις ψυχές μας να οδοιπορήσουμε από Λαύρα προς
Καυσοκαλύβια, την κοιλάδα των ασκητών και ερημιτών μέσω της απόκρημνης και λίαν
επικίνδυνης ερημικής πλαγιάς που ονομάζεται Σάρα.
Έτσι, μετά την
θεία λειτουργία που τελέσαμε πρωΐ – πρωΐ στον τάφο του Αγίου Αθανασίου του
Αθωνίτου στην αγιασμένη Λαύρα και τις πολύ καλές και ενθαρρυντικές συμβουλές
που ακούσαμε από το στόμα του πολυσέβαστου
Καθηγουμένου π. Προδρόμου, αναχωρήσαμε χάριτι Θεού για την αγιοβάδιστη
Σκήτη των Καυσοκαλυβίων.
Το μονοπάτι στην
αρχή βατό, δασώδες, πανέμορφο, ήπιο, ζεστό, ηλιόλουστο, πετρώδες αλλά ίσιο και
ευκολοβάδιστο, λίγο ανηφορικό έως το ύψος της Ρουμάνικης Σκήτης και μετά αμέσως
κατηφορικό, πιο άνετο, μόλις έφτανες στο Χαΐρι, ένα μικρό χτιστό δωμάτιο κοντά
στον Σταυρό, παλαιό τάμα Τούρκου, ευεργετηθέντος υπό της Παναγίας μας.
Η πρώτη στάση
βέβαια, έγινε νωρίτερα σε μια θαυμάσια πηγή, όπου ακούσαμε την ιστορία της, από
τον Λαυριώτη αδελφό π. Ευστάθιο, ένα ανθρωπο πραγματικό δώρο του Θεού, που μας
συνόδευσε έως την πρώτη μεγάλη στροφή του μονοπατιού, εκεί όπου αφήνεις τη μια
πλευρά της Αθωνικής χερσονήσου και ξεκινά η άλλη, με τις σκήτες και τα φριχτά
Καρούλια, τα Κατουνάκια και την Αγία Άννα, το Άγιο Βήμα, όπως λένε οι
Αγιορείτες.
Αυτή η Βρύση
λοιπόν, χτίσθηκε από αγιορείτες πατέρες για να δροσίζει και να ξεδιψά και τους
διαβάτες του Άθω, αλλά και τα ζώα, αφού το νερό κατέληγε σε ένα θαυμάσιο χαμηλό
αυλάκι, ειδικό για τα ζώα. Αμέσως διερωτηθήκαμε υπάρχουν εδώ πάνω τόσο μεγάλα
ζώα; κι ευθύς ένα γέρικο κάτασπρο μουλάρι έκανε την εμφάνισή του και μάλλον τον
ενοχλούσαμε.Το είχαν οι Πατέρες πια αφήσει να ζήσει ήσυχο τις τελευταίες
στιγμές της ζωής του μέσα στο δάσος.
Οπισθοχωρήσαμε
για λίγο, εκείνο ήπιε αρκετό νερό και ξεδίψασε αλλά η περιπέτειά μας δεν
σταμάτησε εδώ. Αντί να κατηφορίσει προς Λαύρα, φοβούμενο εμάς το ζώο, ανηφόριζε
από το στενό μονοπάτι, εμποδίζοντάς μας να συνεχίσουμε το δρόμο μας. Χρειάσθηκε
να κρυφτούμε για λίγο, ώστε το ζωντανό να αποφασίσει την αλλαγή πορείας του κι
έτσι πήραμε και πάλι το φιλικό μας μονοπάτι, με το οποίο σιγά – σιγά
εξοικιωνόμασταν.
Ο μέχρι πρότινος
συνοδοιπόρος μας, π. Ευστάθιος, αποχαιρετώντας μας για Κερασιά, μας έδειξε από
ψηλά το μονοπάτι του γυμνού και απόκρημνου βουνού, το λεγόμενο Σάρα και μας
είπε να μην ανησυχούμε υπάρχει φαρδύ μονοπάτι ενός μέτρου και στην απορία μας
γιατί δεν διακρίνεται καν δρόμος ή έστω μονοπάτι μικρό, μας απήντησε πως όταν
ζυγώσουμε αμέσως θα φανεί και μια χαρά
θα το διαβούμε. Βέβαια μας είπε και κάτι άλλο, πως διασχίζοντας το καλό θα
είναι να προσεύχεσθε ή να λέτε από μέσα σας τους Χαιρετισμούς της
Παναγίας!
Πράγματι,
περάσαμε ένα καταπράσινο άγριο μονοπάτι, γεμάτο κυκλάμινα και χρωματιστά
λουλούδια, που πολλές φορές χρειάσθηκε να το ανοίξουμε για να το διαβούμε, λόγω
και της άγριας βλάστησης που έκλεινε το μονοπάτι αλλά και του ότι σίγουρα πολύ
τακτικά δεν περνάει κανείς από κει.
Ώσπου από την
ομορφιά της φύσης και την ασφάλεια της υπέροχης βλάστησης, βρεθήκαμε ξαφνικά
στο ακριβώς αντίθετο, χωρίς καμμία προειδοποίηση. Μπροστά μας απόκρημνοι
βράχοι, τεράστιες πέτρες έτοιμες να κατολισθήσουν, ούτε ένα φύλλο να μας
συνοδεύει, από πάνω μας γυμνός και χιονισμένος ο γερο - Άθωνας και δίπλα μας το
υποτυπώδες μονοπάτι, που μόλις και μετά βίας πατούσαν οι δύο πατούσες σου, και
κάτω ο απότομος γκρεμός που κατέληγε στους μυτερούς βράχους και την αγριεμένη
θάλασσα της χερσονήσου
Κάναμε την
προσευχή μας και ξεκινήσαμε. Μοναδική παρηγοριά μας η Παναγία μας, η προστάτις
του Άθωνα, η Γερόντισσα του περιβολιού της, και μοναδική
χρήσιμη βοήθεια η γκλίτσα μας, το στήριγμά μας, που ευτυχώς την πήραμε από
κοντά και εκείνη προπορευόταν των δειλών βημάτων μας.
Απ’ τις λίγες φορές που κατά τη διάρκεια της διασχίσεως ενός δρόμου, δεν
ήθελα να κοιτώ ούτε πάνω και κυρίως ούτε κάτω και σίγουρα ήταν καλύτερα, που
μέχρι τότε κανείς δεν μας είχε πει γιατί η πλαγιά αυτή ονομάσθηκε Σάρα. Αργότερα
μας εξήγησαν οι Γεροντάδες, πως το 1905 έγινε στην περιοχή φοβερός σεισμός στις
26 Οκτωβρίου, που σάρωσε τα πάντα.
Έπεφταν υπέρογκοι
βράχοι σαν από ηφαίστειο, με αποτέλεσμα να παρασυρθούν στον γκρεμό πέντε
καλύβες και να καταπλακωθούν έντεκα άνθρωποι, πέντε μοναχοί και έξι Υδραίοι
ψαράδες! Οι πατέρες έψαλαν τότε τον Κανόνα του σεισμού και σαν τελείωσε, η
δόνηση της γης έπαυσε και η περιοχή ονομάσθηκε έκτοτε Σάρα.
Παίρνει μια γεύση
απ’ τη Σάρα κι ο διαβάτης σαν περνά διστακτικός. Η όψη του βουνού άγρια, οι
βράχοι απειλητικοί, ο τόπος απαράκλητος και το κλίμα τσουχτερό, πού ο ήλιος,
πού η ζεστασιά! Κρύο, παγετός και ομίχλη στην καρδιά της Σάρας. Αλλά νικάει
πάντα η προσευχή και οι καρποί της είναι πάντα ολοφάνεροι.
Μετά από
εικοσιπέντε λεπτά περίπου, διασχίσαμε τη Σάρα, γιατί βαδίζαμε αργά για να
είμαστε περισσότερο ασφαλείς κι έτσι περάσαμε απέναντι και το τοπίο σιγά – σιγά
άρχισε να φτιάχνει. Καμία επικινδυνότητα τώρα· ο καιρός καλός, τα δένδρα και οι
θάμνοι δίπλα μας, αναθαρρήσαμε πάλι. Κάναμε και μια μικρή στάση για να
συνέλθουμε και να πάρουμε λίγη δύναμη. Εκεί ακούσαμε για πρώτη φορά κάποιους
ψιθύρους να μας πλησιάζουν. Αναθαρρύναμε στη σκέψη ότι και κάποιοι άλλοι
φιλοαθωνίτες ήταν κοντά μας. Και πράγματι, ήταν τρεις Ρώσσοι προσκυνητές που
μας χαιρέτησαν ένθερμα, διαγράφοντας την ακριβώς αντίθετη και δυσκολώτερη λόγω
της ανάβασης, πορεία, οι οποίοι δεν γνώριζαν ούτε ελληνικά, ούτε αγγλικά, το
μόνο που μας ρώτησαν ήταν: «Σάρα; σάρα;» Και μεις τους είπαμε ναι από δω
βρίσκεται η Σάρα και τους σταυρώσαμε να τη διασχίζουν άνετα και άφοβα. Ενώ
προχωρούσαμε άλλη μια έκπληξη μας περίμενε. Στα καλά καθούμενα νοιώσαμε κάποιες
σταγόνες βροχής να μας επισκέπτονται, που αμέσως μεταβλήθηκαν σε δυνατό χαλάζι.
Αισθανθήκαμε
μεγάλη ανασφάλεια γιατί δεν υπήρχε στην περιοχή τίποτε που να μας βοηθήσει να
καλυφθούμε. Και ξαφνικά σε κλάσματα δευτερολέπτου, μετά από μια στροφή του
μονοπατιού διακρίνει ένας της παρέας το σπήλαιο του Οσίου Νείλου του
Μυροβλύτου. Περνούμε μέσα στο ταπεινό ξύλινο αρχονταρίκι και τότε η βροχή
δυναμώνει πολύ, και δεν αργούν να εμφανισθούν πολλοί κόκκοι χαλαζιού και
μάλιστα απειλητικότατοι!
Δοξάσαμε για άλλη
μια φορά το Όνομα του Θεού και με τη βοήθεια του Μοναχού της καλύβης
προσκυνήσαμε την Εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και κατεβήκαμε έως το
σπήλαιο του Οσίου Νείλου. Μετά τη σύντομη αλλά πραγματική ξεκούρασή μας στον
Όσιο Νείλο, συνεχίσαμε την πορεία μας έχοντας και πάλι συνοδοιπόρο μας τον
λαμπερό μεν πλην χειμωνιάτικο ήλιο!
Δυο μεγάλες
κοιλάδες χρειάσθηκε να περπατήσουμε για να φτάσουμε σχεδόν απόγευμα στον τελικό
μας σταθμό, στον τόπο της νοεράς προσευχής, στους αγιασμένους βράχους, στην
αγιοβάδιστη Σκήτη της Αγίας Τριάδος, εκεί όπου πραγματικά η άγρια φύση
συμπροσεύχεται με τους ευλογημένους ερημίτες, και κηρύσσουν μαζί μέρα και νύχτα
την ωδή του Αγαπητού.
Προσκυνήσαμε
αμέσως στο Κυριακό, στην Αγία Τριάδα, όπου ο Δικαίος π. Πολύκαρπος, μας δέχθηκε
με ευγένεια και μας διευκόλυνε πολύ στο να προσκυνήσουμε τα Ιερά Λείψανα, παρότι
η ώρα είχε παρέλθει.
Κατεβήκαμε στη
συνέχεια στο κελλί των Ιωασαφαίων, των ξακουστών αγιογράφων, που τελούσαν
μάλιστα τα μεθέορτα της πανηγύρεώς τους για την ανακομιδή των λειψάνων του
Αγίου Γεωργίου, όπου ο καλωσυνάτος, ευγενέστατος και φιλόξενος π. Νεόφυτος, ο
και ανακαινιστής του ιερού κελλιού του Ιωακείμ του Γ΄ μας υποδέχθηκε με την
αγάπη και την στοργή του πραγματικού αγιορείτου και μας άνοιξε το σπίτι του και
την καρδιά του για να καταλήξουμε εν τω μέσω της νυκτός στον πολυσέβαστο
Γέροντα της καλύβης του Αγίου Ακακίου, του Καυσοκαλυβίτου Οσιολογιώτατο Μοναχό,
π. Πατάπιο, τον Καυσοκαλυβίτη, όπου και θα διανυκτερεύαμε. Γλυκύς, σεμνός,
χαριτωμένος και ευλογημένος από τον Θεό, ο Γέροντας της καλύβης, π. Πατάπιος
μας περίμενε στην πόρτα, και μας καλωσόρισε
γεμάτος αγάπη, όπως τότε, την πρώτη φορά που τον επισκεφθήκαμε πριν από είκοσι
χρόνια με τον Σεβασμιώτατο Γέροντά μας.
Όποιος και να
επισκεφθεί τον Άγιο Ακάκιο, αισθάνεται αμέσως οικείος, γνώριμος με το
περιβάλλον, εξ αιτίας της μεγάλης ευλογίας που αποκομίζει προσκυνώντας το ιερό
λείψανό του, αλλά και λόγω του ζεστού χαρακτήρος του π. Παταπίου, ο οποίος μας παρείχε πλουσίαν την αγιορείτικη
φιλοξενία, και μας προβλημάτισε με το βαθύ θεολογικό του λόγο και τις υποθήκες
του, που βγαίνουν πάντα μέσα απ’ την
ασκητική καυσοκαλυβίτικη και πολύ ανθρώπινη καρδιά του.
Ο π. Πατάπιος
αγάπησε πραγματικά τον ερημητικό αγιορείτικο μοναχισμό, τον ασκητικό τρόπο
ζωής, την ερημική πολιτεία του ουρανογείτονα Άθωνα με όλες τις δυσκολίες του,
χωρίς όμως να ξεχνά και ότι εμείς στον
κόσμο διψούμε και μάλιστα ιδιαίτερα στις μέρες μας, για τον αληθινό πατερικό
λόγο του Αγίου Όρους, γι’ αυτό και δεν διστάζει παρά την κόπωσή του να διδάσκει
και να ομιλεί είτε στους προσκυνητές, είτε σε διαλέξεις, είτε στον Ραδιοφωνικό
Σταθμό της Εκκλησίας, προκειμένου να μεταφέρει το μήνυμα του Αγίου Όρους στον
σύγχρονο κόσμο, να τον στηρίξει και να τον ενδυναμώσει και να πει στον καθένα
μας ότι αξίζει κανείς να θυσιάζει λίγα για να κερδίσει το σπουδαιότερο, την
αιώνια και ατελεύτητο ζωή της Βασιλείας των Ουρανών.
Αξιωθήκαμε να
λειτουργήσουμε την επόμενη ημέρα κοντά του, στο κατανυκτικό Παρεκκλήσιο της
καλύβης του, πάνω από το σπήλαιο του Αγίου Ακακίου και η ευλογία ήταν τόσο
μεγάλη, που ρίγη συγκινήσεως μας διακατείχαν καθ’ όλη τη Θεία Λειτουργία και
μια δυνατή ευωδία σκορπιζόταν γύρω μας εξ αιτίας του ευωδιάζοντος Ιερού
Λειψάνου του Αγίου Ακακίου
Πραγματικά
ανεξίτηλο θα μείνει στη μνήμη μας αυτό το σύντομο πέρασμα από τον Άγιο Ακάκιο
γιατί αφ’ ενός μια βραδυά στα Καυσοκαλύβια
αξίζει όσο τίποτε άλλο και αφ’ ετέρου
είναι πολύ ωφέλιμο για την ψυχή σου να βλέπεις ανθρώπους του Θεού, που
προέρχονται όμως από τούτο τον κόσμο να αγγίζουν την αιωνιότητα.
Έμπλεοι μυστικής
χαράς για το προσκύνημά μας αυτό, κατεβήκαμε στον Αρσανά της Σκήτης και
κατευθυνθήκαμε δια θαλάσσης αυτή τη φορά προς την Ιερά Μονή Σιμωνόπετρας, όπου
και εκεί ζήσαμε ανεπανάληπτες στιγμές απείρου λειτουργικού μεγαλείου κοντά
στους αγίους πατέρες που εόρταζαν την μνήμη του Αγίου Παύλου Πατριάρχου
Κωνσταντινουπόλεως, του Ομολογητού, του οποίου την Αγία Κάρα φυλάσσουν ως
ανεκτίμητο θησαυρό στο Μοναστήρι τους.
Ο Άγιος
Καθηγούμενος π. Ελισσαίος, μας ευλόγησε, μας δίδαξε με τον θεόπνευστο λόγο του
και στήριξε όλους μας και ιδιαίτερα τους νέους επιστήμονες της συντροφιάς, λέγοντας χαρακτηριστικά πως
τώρα ήλθε η ώρα να αποδείξουμε έμπρακτα την αγάπη μας στον Χριστό, θυσιάζοντας
τον άνετο τρόπο ζωής, τον οποίο είχαμε μάθει να ζούμε σκεπτόμενοι και τους
συνανθρώπους μας και ακόμη, τόνισε πως η λύση στα πολλά προβλήματα που
αντιμετωπίζει η κοινωνία μας θα έλθει μόνο εάν αλλάξει ο καθένας τον εαυτό του
και αποφασίσει να μετανοήσει για τα πταίσματά του διορθώνοντας τα λάθη του και
βελτιώνοντας την πνευματική του ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου