Σειρά κυριακάτικων κηρυγμάτων
του Μητροπολίτη Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Ιερεμία
Συνεχίζουμε, ἀγαπητοί ἀδελφοί χριστιανοί, τήν μελέτη μας στόν βίο τοῦ ἁγίου Σιλουανοῦ. Σήμερα θά σᾶς πῶ πάλι μερικά ἄλλα χαρακτηριστικά ἀπό τήν ἅγια ζωή του.
Ἡ μεγάλη ἀρετή τοῦ ἁγίου ἦταν τό ὅτι δέν κατηγοροῦσε κανένα. Γι᾽ αὐτό και σέ μιά ἐπίθεση, πού ἔκαναν οἱ ἄλλοι μοναχοί ἐναντίον κάποιου ἄλλου ἀδελφοῦ, ὁ ὁποῖος πραγματικά εἶχε σφάλει, ὁ Σιλουανός δέν ἔλεγε
τίποτε ἐναντίον του. Αὐτό ὅμως προκάλεσε τόν θυμό κατά τοῦ Σιλουανοῦ ἑνός μοναχοῦ, ὁ ὁποῖος τόν κατηγόρησε λέγοντάς του, γιατί καί αὐτός δέν μιλάει γιά τό λάθος τοῦ ἀδελφοῦ. Καί ὁ ἅγιος τοῦ ἀπάντησε: «Ἀδελφέ, τριάντα πέντε χρόνια ἔχω στό μοναστήρι. Μέ ἄκουσες ποτέ νά κατακρίνω κανένα;». «Ὄχι», ἀπάντησε ὁ ἄλλος. «Τότε – τοῦ εἶπε ὁ ἅγιος – γιατί θέλεις νά ἀρχίσω νά κατακρίνω ἀπό τόν ἀδελφό αὐτόν;». Τά ἔχασε ὁ ἄλλος μοναχός καί καταντροπιασμένος τοῦ εἶπε: «Συγχώρεσέ με».
τίποτε ἐναντίον του. Αὐτό ὅμως προκάλεσε τόν θυμό κατά τοῦ Σιλουανοῦ ἑνός μοναχοῦ, ὁ ὁποῖος τόν κατηγόρησε λέγοντάς του, γιατί καί αὐτός δέν μιλάει γιά τό λάθος τοῦ ἀδελφοῦ. Καί ὁ ἅγιος τοῦ ἀπάντησε: «Ἀδελφέ, τριάντα πέντε χρόνια ἔχω στό μοναστήρι. Μέ ἄκουσες ποτέ νά κατακρίνω κανένα;». «Ὄχι», ἀπάντησε ὁ ἄλλος. «Τότε – τοῦ εἶπε ὁ ἅγιος – γιατί θέλεις νά ἀρχίσω νά κατακρίνω ἀπό τόν ἀδελφό αὐτόν;». Τά ἔχασε ὁ ἄλλος μοναχός καί καταντροπιασμένος τοῦ εἶπε: «Συγχώρεσέ με».
Ὁ ἅγιος Σιλουανός ἐργαζόταν ὡς οἰκονόμος τοῦ Μοναστηρίου καί εἶχε στίς διαταγές του πολλούς ἐργάτες, πού ἔρχονταν ἀπό μακρυά γιά νά δουλέψουν. Τούς φερόταν ταπεινά καί εὐγενικά καί ἔχυνε δάκρυα στήν προσευχή του γι᾽ αὐτούς. Ἔλεγε γιά τόν καθένα: «Νά ὁ Μιχάλης. Ἄφησε τήν γυναίκα του μέ τά παιδιά στό χωριό, κι ἐργάζεται ἐδῶ γιά λίγα γρόσια. Πῶς νά αἰσθάνεται τόσο μακριά ἀπό τό σπίτι του, χωρίς νά βλέπει οὔτε τήν γυναίκα του οὔτε τά ἀγαπημένα του παιδιά; Νά ὁ Νικήτας. Mόλις παντρεύτηκε κι ἐγκατέλειψε τήν νεαρή γυναίκα του ἔγκυο, καί τήν γριά μάνα του... Τί νά ἔνοιωσαν τάχα αὐτές, ὅταν ἀποχωρίζονταν ἀπό τόν νεαρό ἀγαπημένο γυιό καί ἄνδρα; Νά ὁ Γρηγόρης. Ἄφησε τούς γέροντες γονεῖς του, τήν νέα γυναίκα του καί δύο μικρά βρέφη κι ἦρθε ἐδῶ νά ἐργαστεῖ γιά ἕνα κομμάτι ψωμί... Τί θά ἐξοικονομήσει ἐδῶ; Σέ τί φοβερή στέρηση καί θλίψη ζῆ ὅλος αὐτός ὁ λαός... Νά ὁ Νίκος. Παιδί ἀκόμη... Μέ πόση λύπη θά τόν ἔστειλαν οἱ γονεῖς του τόσο μακρυά, σέ ξένους ἀνθρώπους, γιά νά πάρει ἕνα μεροκάματο ζητιάνου; Πόσο θά λυπᾶται ἡ καρδιά τῶν γονιῶν του... Ὤ, μέσα σέ πόση φτώχεια καί παθήματα ζῆ ὁ λαός! Κι ὅλοι εἶναι σάν ἀπολωλότα πρόβατα. Κανένας δέν φροντίζει γι᾽ αὐτούς, νά τούς ὁδηγήσει, νά τούς διδάξει. Γι᾽ αὐτό μαθαίνουν κάθε εἴδους διαστροφές καί γίνονται ἄγριοι καί σκληροί»!
Ἔτσι μιλοῦσε ὁ μακάριος Γέροντας Σιλουανός κι ἡ καρδιά του ἔπασχε γιά ὅλους τούς πτωχούς. Κι αὐτοί τό αἰσθάνονταν αὐτό καί τόν ἀγαποῦσαν πολύ. Ποτέ ὁ ἅγιος Γέροντας δέν ἐπιβάρυνε τούς ἐργάτες του μέ παρατηρήσεις ὅταν ἐργάζονταν, ἀλλά πάντοτε τούς μιλοῦσε πονετικά καί μέ ἀγάπη. Γι᾽ αὐτό καί αὐτοί ἐργάζονταν πρόθυμα καί χαρούμενα καί ἦταν πιό δραστήριοι στήν δουλειά τους. Οἱ ἄλλοι οἰκονόμοι πρόσεχαν τά «συμφέροντα» τῆς Μονῆς καί ἦταν αὐστηροί κάπως παρατηρητές πρός τούς ἐργάτες. Ἀλλά ὅταν δίνουμε σημασία στό «συμφέρον» συνήθως παραθεωροῦμε τόν ἄνθρωπο. Ὁ ἅγιος Σιλουανός σκεπτόταν διαφορετικά. Φρόντιζε κατά πρῶτον νά μήν πικράνει τόν ἐργάτη καί νά μήν τόν κάνει νά γογγύσει καί ἔτσι πίστευε ὅτι θά εὐλογήσει περισσότερο ὁ Θεός τήν Μονή.
Προηγούμενα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου