«Εγώ δε ειμί σκώληξ,
και ουκ άνθρωπος»
λίγο κατάλαβα
την ομορφιά Του.
Πάντα λάθος κάνω
συνέχεια πέφτω έξω.
Μαθητής και δεν καταλαβαίνω
τον Διδάσκαλο.
Αλλιώς τον νόμιζα, με Δόξα
κι Αυτός ταπεινώνεται,
εμπτύεται, σταυρώνεται.
Δεν μπορώ να τον ακολουθήσω,
δεν αγρυπνώ μαζί του,
τον εγκαταλείπω
αν και υποσχέθηκα,
να τον ακολουθώ.
Αυτός παλεύει με το θάνατο
και μου χαρίζει ζωή,
πόσο μ’ αγαπά
...πάντα πιστεύει,πάντα ὑπομένει,ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει.Διά κοινῶν χειλέων
ΑπάντησηΔιαγραφή