12828 - Ο Άγιος που χαϊδεύει τις καρδιές των πονεμένων!

Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος στην Romfea.gr

Ήταν τόσο χαρισματικός ο άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης, που 28 χρόνια μετά το θάνατό του, το 1991, και συγκεκριμένα στις 2 Δεκεμβρίου, οπότε και εορτάζεται η μνήμη του, πολλοί πονεμένοι τον νιώθουν να χαϊδεύει τις καρδιές τους!

Όπως όταν ζούσε, έτσι και τώρα, είναι δίπλα στους θαλασσοδαρ-μένους της ζωής και τους πονεμένους, και τους προφυλάγει τρυφερά.

Με μια καθαρή αγάπη, που βλέπει και μέσα στο πυκνό σκοτάδι.

Στα 85 χρόνια που έζησε σ’ αυτή τη γη ο Θεός, που η παρουσία
Του ήταν έντονη και ζωηρή, καθόλου ξεθωριασμένη, στην καρδιά του, του επέτρεψε μια πολυκύμαντη και προφητική διαδρομή.

Ανάμεσα στη βιοπάλη και την ασκητική. Μεταξύ γης και ουρανού.

Γνώρισε από μικρός τη φτώχεια, γεννημένος από γεωργούς γονείς το 1906 στο χωριό Άγιος Ιωάννης Καρυστίας.

Αξιώθηκε σε ηλικία 14 ετών να γίνει μοναχός στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους, ενώ το 1926 σε ηλικία 20 ετών χειροτονήθηκε διάκονος και το 1927 πρεσβύτερος και μόλις στα 22 του έλαβε την άδεια του εξομολόγου!

Πέρασε από το καμίνι της πολύβουης Ομόνοιας των Αθηνών, όπου για 33 ολόκληρα χρόνια διακόνησε ως εφημέριος στο ναό του Αγίου Γερασίμου της Πολυκλινικής Αθηνών.

Τι εμπειρίες άντλησε εδώ, αλλά και τι παρηγοριά έδωσε μέσα από ατέλειωτες ώρες συμπαράστασης σε αρρώστους, συγκινήσεων, συζητήσεων, προσευχών, ακολουθιών, συμβουλών, θαυμαστών παρεμβάσεων, κηρυγμάτων όχι μόνο με το λόγο του, αλλά και με τη σιωπή του.

Αισθάνθηκε αγαλλίαση, όταν κατόρθωσε, με τη στήριξη χιλιάδων πιστών, να κάνει ένα όνειρό του πραγματικότητα.

Να δημιουργήσει ένα πνευματικό καταφύγιο, που να είναι το πέρασμα από τη θλίψη στη χαρά, η γέφυρα από την απελπισία στην ελπίδα.

Το ξεπέρασμα του τέρματος και του τέλματος. Ίδρυσε ένα μεγάλο μοναστηριακό συγκρότημα στο Μήλεσι της Αττικής και θεμελίωσε, ένα χρόνο πριν την εκδημία του, το καθολικό του, αφιερωμένο στη Μεταμόρφωση του Χριστού.

Προαισθανόμενος το φτερούγισμά του κοντά στους αγγέλους, επέστρεψε στα αγαπημένα του Καυσοκαλύβια, όπου και άφησε την τελευταία του αναπνοή.

Ο άγιος Πορφύριος, είναι αμέτρητες οι μαρτυρίες περί αυτού, βίωνε υπερφυσικές καταστάσεις, που ξεπερνούσαν τα όρια της λογικής.

Κάποιες από αυτές επέτρεπε ο Θεός και αποκαλύπτονταν. Είχε γκρεμίσει τους περιορισμούς του χώρου και του χρόνου, όπου όλοι μας είμαστε ασφυκτικά εγκλωβισμένοι.

Ζούσε το παρελθόν και το μέλλον ως παρόν, γεγονός, που από μόνο του φανερώνει ότι είχε κατακτήσει την αιωνιότητα.

Ωστόσο ούτε για ένα δευτερόλεπτο δεν έχασε την ταπεινότητά του!

Επαναλάμβανε συχνά: «Ο κόσμος έρχεται σε μένα… Και, όμως, δεν έχει τίποτε να πάρει από μένα… Ο Χριστός έχει το παν. Παρότι χαρακτήριζε τον εαυτό του «σωλήνα παλιοσκουριασμένη», αποδείχθηκε μέσα ότι μέσω αυτού πολλοί άνθρωποι αγκαλιάστηκαν από το Χριστό.

Ο άγιος Πορφύριος γνώρισε το Θεό και Αυτός τον αναγνώρισε ως παιδί Του.

Άπλωσε το προστατευτικό χέρι Του πάνω του και του έδειξε το δρόμο, που πρέπει να βαδίσει. Έτσι κατόρθωσε μέσα στη γενική σύγχυση να διατηρεί πάντοτε τη γαλήνη του.

Η εμπιστοσύνη στο Θεό φρουρούσε την καρδιά του, γι’ αυτό είχε την τόλμη να πλησιάζει τους παραστρατισμένους.

Γι’ αυτό η μορφή του επέδρασε και επιδρά ευεργετικά ως γνήσια και στερεή πνευματική τροφή. Μας φανερώνει ποιος είναι ο πραγματικός προορισμός μας.

Μας κάνει, δηλαδή, ανθρώπους, με το πλήρες νόημα της λέξεως, ανθρώπους του Θεού. Θέλει η χριστιανική χαρά να είναι το σύνθημα της ζωής μας και η πίστη να μας χειραγωγεί.

Η αγάπη να είναι το κριτήριο των σχέσεών μας προς τους ανθρώπους και προς το Θεό.

Η ζωή μας να γίνεται λιγότερο δύσκολη, έχοντας ηθικά αντισταθμίσματα…

https://www.romfea.gr