Αγαπητοί πατέρες και αδελφοί, ο μοναχός έχει μία
σημαντική αποστολή σε αυτόν τον κόσμο: να διδάξει μια από τις μεγαλύτερες
αρετές, αυτήν της ταπεινοφροσύνης. Είναι σημαντική και δύσκολη η αποστολή αυτή,
γιατί πρώτα πρέπει να ζήσει σύμφωνα με αυτήν, και δεύτερον πρέπει να μαρτυρήσει
γι’ αυτήν. Δεν τονίζω ότι πρέπει στην πορεία αυτή να είμαστε φανατισμένοι, κάθε
άλλο! Διότι ο φανατισμός σε κλείνει στον εαυτό σου, σε κάνει να μην αγαπάς.
Πολλές φορές νομίζει ο μοναχός ότι είναι ταπεινότερος ή καλύτερος από τους
άλλους και αρχίζει να τους διδάσκει με λόγια αντί με έργα.
Εμείς θα είμαστε
καλύτεροι από άλλους αν ενδυθούμε τον Χριστό, εάν αγαπήσουμε τους άλλους, εάν
πεθάνουμε, ὅπως Αυτός, εάν μαρτυρήσουμε για το ότι Εκείνος ζει
μέσα μας, και όχι απλά με το να φέρουμε το όνομά Του, ενώ απολαμβάνουμε
προνόμια και εξουσία. Αν αγωνιστείς, υπακούσεις και ταπεινωθείς, τότε θα
αγιάσεις. Αν θυσιαστείς, προσφέρεις και δώσεις και τον ίδιο σου τον εαυτό, τότε
θα μοιάσεις στον Χριστό, γιατί έως θανάτου έδωσε την ψυχή Του και θυσίασε τον
εαυτό Του για όλους εμάς. Το λέει ο Ίδιος: «ώσπερ ο υιός του ανθρώπου ουκ ήλθε
διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών»
(Ματθ. 20, 28).
Και σε άλλο σημείο λεει, “ζητείτε δε πρώτον την
βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται
υμίν” (Ματθ. 6, 33). Ο άγιος Αντώνιος ο Μέγας, όπως κάθε άγιος της Εκκλησίας
μας, ζήτησε πρώτα απ’ όλα την βασιλεία του Θεού, γι’ αυτό όλοι οι πειρασμοί του
διαβόλου δεν τον μετακίνησαν από τον ιερό αυτό στόχο.
Στις μέρες μας, στον τόπο μου, τον Λίβανο, που
ανήκει στο Πατριαρχείο Αντιοχείας, καλούμαστε να μιμηθούμε τον άγιο Αντώνιο,
κάνουμε τον αγώνα μας σ’ αυτή την κατεύθυνση. Οι πειρασμοί του διαβόλου όμως
έχουν δυναμώσει τόσο πολύ, που άγγιξαν και τη σωματική ακεραιότητα των
ανθρώπων. Βλέπετε τους πολέμους, ταράζεστε στο θέαμα των καταστροφών που έχουν
υποστεί οι εκκλησίες και τα μοναστήρια, σπεύδετε να αγκαλιάσετε τους πρόσφυγες.
Σε πολλά μέρη της Μέσης Ανατολής πηγαίνουν οι χριστιανοί στην εκκλησία, έχοντας
στο μυαλό τους όλα τα ενδεχόμενα. Πόσοι μαρτύρησαν ως τώρα; Πόσοι
αιχμαλωτίσθηκαν, και ακόμα με υπομονή και προσευχή περιμένουμε την επιστροφή
τους, με την χάρη του Θεού να έλθουν και πάλι κοντά μας σώοι; Οι πειρασμοί κάθε
μέρα παίρνουν και πιο σκληρή μορφή, και οφείλουμε να δώσουμε τη μάχη μας για
την πίστη μας, η οποία μεταφράζεται σε αγάπη προς τους διώκτες μας, και σε
συγχώρεση, γιατί οι ίδιοι δεν γνωρίζουν ότι μας φέρνουν πιο κοντά στον Θεό αντί
να μας απομακρύνουν απ’ Αυτόν.
Ο Μέγας ασκητής της ερήμου εγκατέλειψε τις
περιουσίες και αναχώρησε στον σκληρό τόπο της ερήμου για να αφιερωθεί στον Θεό,
και εμείς καταλαβαίνουμε τώρα στην πράξη πώς όλα είναι εφήμερα – περιουσίες και
τιμές και δόξες κοσμικές – εκτός από τη σωτηρία της ψυχής. Αυτό μας ενδυναμώνει
για να μην υποκύψουμε στους πειρασμούς, και να μην σβήσουμε το τελευταίο κερί
στην Αντιόχεια, όπου για πρώτη φορά κλήθηκαν Χριστιανοί οι μαθητές του Χριστού.
Εύχομαι ο πολυεύσπλαχνος και πανάγαθος
Θεός να μας ελεήσει Κληρικούς, μοναχούς και λαϊκούς, να δεχτεί τον αγώνα
μας, την ταπείνωση μας, την μετάνοια και τις προσευχές μας, και να μας αξιώσει
κατα την ημέρα της Δευτέρας παρουσίας Του να λάμψουμε με τους αγίους Του.
Κωνσταντίνος Cayal,
Επίσκοπος Χρυσουπόλεως
(Απόσπασμα από τον λόγο του στην τράπεζα της Μονής Κουτλουμουσίου,
μετά από την
αγρυπνία του Αγίου Αντωνίου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου