Η δύναμη της ευλογίας της Παναγίας
Το θαύμα του Αγίου Γεδεών και η επούλωση της πληγής του δεκατριάχρονου Χρήστου
.........Ευλογείτε! Ο Κύριος!
.........Ο χαιρετισμός αυτός που λέγεται καθ’ όλη τη διάρκεια του 24ωρου κατά τη συνάντηση προσκυνητών και μοναχών δείχνει τη δύναμη της ευλογίας! Ταυτόχρονα όμως, δηλώνει την προσήλωση του μοναχού στον Χριστό, αφού πάντα λειτουργεί βάση του θελήματός Του. «Πήρες ευλογία από το γέροντα»; Χωρίς ευλογία δεν γίνεται τίποτε στο Άγιο Όρος.
.........Ως εκ τούτου η ευλογία έχει κυρίως την έννοια της θωράκισης μέσα από την αρετή της υπακοής. Αυτό φυσικά ασφαλίζει κάθε εργασία προσδίδοντας σ’ αυτή την έννοια της διακονίας, δηλαδή της προσφοράς προς τον άλλον. Με λίγα λόγια καθιστά κάθε έργο καλό και αρεστό προς τον Κύριο.
.........Και γιατί θα με ρωτήσετε απαιτείται μία τέτοια διαδικασία; Μα καλοί μου χριστιανοί όλοι μας ανεξαιρέτως είμαστε εργάτες του Αμπελώνα του Κυρίου. Και Αμπελώνας νοείται όλη η γη. Και όπως δεν μπορεί ένας εργάτης μίας επιχείρησης να κάνει του κεφαλιού του έτσι και ο χριστιανός δεν δύναται να λειτουργεί στη ζωή του χωρίς της ευλογία του Κυρίου μας. Ευλογία που διατυπώνεται από την ειλικρινή αποδοχή στο λόγο του Χριστού «όπου δύο η τρεις μαζεμένοι στο όνομά μου και εγώ θα βρίσκομαι ανάμεσά τους».
.........Άλλωστε η παρουσία του Κυρίου μας σε κάθε λειτουργία του χριστιανού μέσα στην καθημερινότητά του σφραγίζει και θωρακίζει την εργασία του και όχι μόνο εξασφαλίζει καλό και πλούσιο μισθό σε γη και ουρανό αλλά επιπλέον εκδιώκει τα δαιμόνια. Τι σημαίνει άραγε αυτό; Σημαίνει καλέ μου άνθρωπε ότι με τον Χριστό εκμηδενίζεται η πιθανότητα αποτυχίας. Σημαίνει ότι όταν πορευόμαστε με την ευλογία του Θεού δεν γνωρίζουμε κρίσεις και κάθε λογής δαιμονικές καταστάσεις που κλυδωνίζουν την κοινωνία μας. Όταν λοιπόν κάποιος λειτουργεί και εργάζεται χωρίς την ευλογία του Κυρίου, τότε όχι μόνο καθίσταται κακός γεωργός σε ξένο στην κυριολεξία αμπελώνα αλλά μοιάζει σαν να κτίζει παλάτια στην άμμο. Αγνοεί ο δυστυχής ότι με το πρώτο κύμα η με ένα απλό φύσημα θα γκρεμιστεί το χάρτινο οικοδόμημα που κατασκευάζει. Μεγάλος λοιπόν ανεκτίμητος θησαυρός η ευλογία για κάθε χριστιανό, για την Ελλάδα μας και για ολάκερη την Ορθοδοξία μας.
.........Ωστόσο, η απαξίωση του θησαυρού αυτού από όλους μας, τα τελευταία χρόνια προκάλεσε αδιέξοδα, προβλήματα και κρίσεις. Χάνοντας την ευλογία του Κυρίου μας χτίζαμε καλοί μου χριστιανοί αχυρένια παλάτια στην άμμο. Είναι ηλίου φαεινότερο πως έλειπε στις διαπροσωπικές μας σχέσεις ο Χριστός. Τον είχαμε παραμερίσει πιστεύοντας πως δεν είχαμε ανάγκη την ευλογία του.
.........Η απουσία του Χριστού όμως από την κοινωνία μας άφησε ελεύθερο το πεδίο στον Αντίδικο για να αλωνίζει ανεξέλεγκτα! Και αλωνίζει τώρα τους καρπούς της πορνείας, της μοιχείας, της αδικίας, της απάτης, του φόνου, της κλοπής και εν γένει των σκανδάλων που συστηματικά φύτεψε στο χωράφι της ελληνικής γης. Να λοιπόν η αιτία της ανασφάλειας όχι μόνο της πατρίδας μας αλλά και ολάκερου του κόσμου... Και μιλάω για όλον τον κόσμο γιατί σύμφωνα με ασκητή γέροντα του Παγγαίου Όρους, όταν κλυδωνίζεται η Ελλάδα κλυδωνίζεται όλος ο πλανήτης.
.........Οι σκέψεις αυτές στριφογύριζαν το νου μου μετά την ευλογία που έδωσε ο ηγούμενος της Μονής Καρακάλου αρχιμανδρίτης π. Φιλόθεος προκειμένου για άλλη μία χρονιά να συμμετάσχουμε στη γιορτή ενός θαυμαστού αγίου, του Αγίου Γεδεών. Του αγίου δηλαδή εκείνου που έλαβε απευθείας από το Θεό την ευλογία να ομολογήσει και να μαρτυρήσει την πίστη μέσα από σε πνεύμα της θυσίας. Γιατί η παρουσία του Χριστού, καλοί μου Χριστιανοί σημαίνει θυσία. Θυσία που οδηγεί πάντα στην ανάσταση και τη σωτηρία! Γιατί η παρουσία του Χριστού που λειτουργεί πάντα ιαματικά, δηλαδή γιατρεύει και φέρνει το θαύμα. Εύλογα λοιπόν αναρωτιόμουν τι θαύμα θα αξιωθούμε να ζήσουμε εφέτος στο πανηγύρι του Αγίου Γεδεών.
.........Σκεφτόμουν τι είναι αυτό όμως, που εξασφαλίζει την ευλογία του Κυρίου στη ζωή μας; Μήπως η πίστη, νοούμενη ως εμπιστοσύνη προς Εκείνον; Μήπως η αγάπη νοούμενη ως προσφορά; Μήπως η ταπείνωση νοούμενη ως μαρτυρία; Η μήπως ο συνδυασμός και των τριών; Η πίστη, όπως λέγει γέροντας ασκητής του Παγγαίου Όρους είναι καλοί μου χριστιανοί το όχημα. Η αγάπη η μηχανή του. Και η ταπείνωση η βενζίνη που το κινεί στο Θεό ενώ το πρατήριο που προμηθεύει με ταπείνωση το όχημα για να κοινωνήσει Χριστό είναι η μετάνοια.
.........Ο συνδυασμός λοιπόν και των τριών όπως καταλαβαίνετε αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση της ευλογίας. Και αυτό διότι ο συνδυασμός αυτός συνιστά στην ουσία δοξολογικό ύμνο προς το Δημιουργό Θεό. Και όταν ο άνθρωπος δοξάζει το Θεό, τότε Εκείνος αναλαμβάνει να ευλογεί το έργο του, παρέχοντας κάθε τι απαραίτητο, που καθιστά τη ζωή του αγία. Και η αγιότητα συμπορεύεται πάντα όπως είναι γνωστό με το θαύμα!
Αυτό το θαύμα βιώνει καλοί μου χριστιανοί στην καθημερινότητα το Άγιο Όρος ενώ στην προσδοκία αυτού του θαύματος αποβλέπουν όλοι οι επισκέπτες-προσκυνητές! Και κανείς εξ αυτών, όπως με κάθε ευκαιρία ευθαρσώς διατυπώνει ο καλός φίλος Ιωάννης από την Καρδίτσα, δεν φεύγει από το Άγιο Όρος χωρίς να λάβει όχι μία αλλά πολλές -πολλές ευλογίες. Αυτό το θαύμα βιώνει και η πολυπληθής αδελφότητα της Ιεράς Μονής Καρακάλου, η οποία και εφέτος με την ευλογία της Παναγίας μας και του Αγίου Γεδεών γιόρτασε πανηγυρικά δοξολογώντας τον τριαδικό και μόνο αληθινό Θεό. Άλλωστε είναι αλήθεια ότι σε κάθε προσκύνημα ζεις κάτι το ξεχωριστό, κάτι το διαφορετικό...
.........Ως μια ξεχωριστή νότα στο δοξολογικό εφετινό ύμνο αποτέλεσε η συμμετοχή μίας ομάδα νεαρών αστυνομικών της ομάδας ΔΙΑΣ, οι οποίοι ανθρωπίνως έχουν ως έργο τους να εξασφαλίζουν την ασφάλεια των πολιτών. Έργο δύσκολο και λίαν επικίνδυνο! Και αυτό γιατί η απουσία της ευλογίας στην ελληνική κοινωνία έδωσε τόπο στην ανεξέλεγκτη δράση του Αντιδίκου και των δαιμονίων, έδωσε τόπο στο κακό. Στα πρόσωπα λοιπόν των νεαρών αστυνομικών καθώς συζητούσαν με τον επικεφαλής της εφετινής πανηγύρεως Επίσκοπο του Λαγκαδά Ιωάννη στο Αρχονταρίκι διέκρινες μια ανησυχία. Εκδηλωνόταν ως απορία η οποία διατυπωνόταν προς το συνομιλητή τους επίσκοπο με σειρά ερωτημάτων. Τι έφταιξε γέροντα και οδηγηθήκαμε στην κρίση αυτή; Τι πρέπει να κάνουμε τώρα; Γιατί τόση απανθρωπιά και ανασφάλεια στον κόσμο;... Στα ερωτήματα τους μάλιστα εύκολα διέκρινες μία εσωτερική ιερή αγανάκτηση. Αγανάκτηση που αυξανόταν από την ασυνείδητη σύγκριση που έκαναν μεταξύ της παρεχόμενης ασφάλειας που παρείχε το Άγιο Όρος και της ανασφάλειας του κόσμου. Ο Επίσκοπος τους προέτρεπε μέσα από το διάλογο στην ανάγκη να αγκιστρωθούν στο Θεό! Τους συμβούλευε οι πράξεις και τα λόγια τους να εναρμονίζονται στη ζωή τους με τις διδαχές του Χριστού έτσι ώστε να αποτελούν αδιάλειπτο δοξολογικό ύμνο και προσευχή προς τον τριαδικό Θεό. Τους συνέστησε ακόμη να αγκαλιάζουν ως ερωμένη τους την υπομονή και ως μάνα τους την ελπίδα προς τον Χριστό. Να Του ζητούν να τους παρέχει ευλογία και να θωρακίζει το έργο τους. Γιατί αυτή η ευλογία θα επαναφέρει και πάλι στο προσκήνιο τις λησμονημένες από την κοινωνία μας αξίες και τα ιδανικά καθιστώντας τους γενναίους και ήρωες... στον αγώνα της ζωής , στον αγώνα της σωτηρίας.
.........Την ίδια όμως, ώρα που ο Επίσκοπος ευλογούσε τους προσκυνητές ο γέροντας Φιλόθεος παρείχε μία άλλη ν ευλογία. Την ευλογία της μετανοίας μέσα από το μυστήριο της Μετανοίας, τη Θεία δηλαδή Εξομολόγηση. Το έργο του αποσκοπούσε στην απαραίτητη προετοιμασία των προσκυνητών, ώστε να καταστούν λαμπροφόροι και να σταθούν επάξια δίπλα στους αγγέλους και τις ασώματες αόρατες δυνάμεις κατά τη διάρκεια της γιορτής για τον Άγιο Γεδεών. Χωρίς άλλωστε την στολή της ψυχής πως θα μπορούσαν άλλωστε να εισέλθουν την πύλη του ναού, αφού σ’ αυτήν έστεκαν από την μία πλευρά η Παναγία μας και από την άλλη ο τιμώμενος Άγιος Γεδεών.
.........Αν και το κρύο ήταν ιδαίτερα τσουχτερό στη Μονή υπήρχε η ζεστασιά της ευλογίας. Και αυτή καθιστούσε τα πρόσωπα όλων χαρούμενα, ασφαλή και ευτυχισμένα.
.........Η ζεστασιά ευλογημένων γερόντων
.........Μέσα σ’ αυτό το θερμό και ευλογημένο κλίμα της γιορτής κύλησε όλη η νύχτα! Με την ευλογία του γέροντα π. Φιλόθεου ο πάντα πρόθυμος να διακονήσει Πέτρος ανέλαβε να μας μεταφέρει σε αγιορείτικα προσκυνήματα. Έτσι ανηφορίσαμε μετά δύο ώρες ανάπαυσης για το Πρωτάτο και την Παναγία «Άξιον Εστίν», τον Απόστολο Ανδρέα και την Παναγία την Πορταΐτισσα.
.........Ανηφορίζοντας προς τις Καρυές κάναμε μία καθιερωμένη τα τελευταία χρόνια στάση στην έρημο της Καψάλας. Συγκεκριμένα επισκεφθήκαμε το κελί του π. Ευθυμίου που όπως είθισται βρίσκονταν ήδη από το πρωί δεκάδες προσκυνητές. Ανέμεναν όλοι να λάβουν μια συμβουλή, να εναποθέσουν στο πετραχήλι του γέροντα ασκητή τις αγωνίες τους και κυρίως να πάρουν την ευλογία του. Η παρουσία του π. Ιωάννη, ενός γέροντα μοναχού βοήθησε να παρακάμψουμε τη σειρά αναμονής και να λάβουμε την ευλογία του γέροντα Ευθυμίου.
.........Το εφετεινό προσκυνηματικό ταξίδι εμπεριείχε ωστόσο και μία περαιτέρω έκπληξη. Στο κελί ενός άλλου ασκητή, του οποίου η προσευχή ανοίγει τους ουρανούς, του π. Γαβριήλ μας περίμεναν τρεις φίλοι, ο Ιωάννης, ο Βαγγέλης και ο δεκατριάχρονος ανιψιός του Χρήστος. Ο Ιωάννης μας παρακάλεσε να μεταβούμε στο κελί της Παναγίας της Γοργοεπηκόου προκειμένου να πάρουμε την ευχή και την ευλογία ενός 90χρονου ασκητή του Σαντορινού ιερομονάχου π. Γαβριήλ.
.........Στο κελί του αγνώστου στους πολλούς ασκητή ο Ιωάννης, ο Χαράλαμπος, ο Βαγγέλης ο μικρός Χρήστος και ο γράφων διαπιστώσανε στην πράξη τη δύναμη της ευλογίας μέσα από τις μοναδικές ευχές του Μεγάλου Βασιλείου. Ευχές που κάνουν τον δειλό και μιαρό Αντίδικο να τρέχει σαν το λαγό για να κρυφτεί στα λαγούμια του...
.........Βαρύς... σταυρός
.........Ο δεκατριάχρονος είχε πρόσφατα μείνει ορφανός. Η μητέρα του σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα πριν ένα χρόνο. Ο θάνατός της πρόσθεσε ακόμη ένα λιθαράκι στο δράμα της οικογένειας. Ήταν φυσικό λοιπόν το παιδί και ο θείος του, εκείνος για τους δικούς του λόγους να ζούσαν στην θλίψη και τον πόνο που προξενεί η απουσία της ευλογίας.
.........Με το βαρύ αυτό σταυρό πέρασαν το κατώφλι της Μονής Καρακάλου. Το τραύμα του αμέσως διεγνώστηκε από το διεισδυτικό βλέμμα του γέροντα Φιλοθέου.
.........Αμέσως δημιουργήθηκαν οι γέφυρες και ακολούθησε η προτροπή του Ιωάννη. Έτσι το νεαρό παιδί πέρασε για πρώτη φορά το κατώφλι του ιατρείου του Χριστού. Εισήλθε δηλαδή στο Ιερό Εξομολογητήριο. Εκεί ως άριστος χειρούργος ο γέροντας έπλυνε τις πληγές του νεαρού με το ζων ύδωρ της μετανοίας, τις καθάρισε με τις ευλογίες της Παναγίας και των Αγίων και τις επούλωσε με φως Χριστού. Φως που έκανε να λάμπει το πρόσωπο του μικρού Χρήστου κατά την αγρυπνία της Πρωτοχρονιάς μέσα στο Ναό. Άστραφτε στην κυριολεξία κατά τρόπο τέτοιο που δεν περνούσε απαρατήρητος από τους μοναχούς και τους υπόλοιπους προσκυνητές.
«Αυτό δεν το έχω συναντήσει. Ότι σκεπτόμουν το προλάβαινε και το έλεγε ο παππούλης. Σαν να διάβαζε τη σκέψη μου», έλεγε περιχαρής ο νεαρός, όταν τον ρώτησε ο θείος του να του μεταφέρει τις εντυπώσεις του. Χαιρόταν μαζί του και ο θείος του που κατάφερε μέσα σε δύο ημέρες να λύσει προβλήματα ολάκερων ετών, που τον ταλάνιζαν.
.........Ζει Κύριος ο Θεός, φώναξε τότε ο Κωνσταντίνος! Ναι ζει Κύριος ο Θεός και θαυμαστά τα έργα του συμπλήρωσαν όλοι οι προσκυνητές καθώς άφηναν το Άγιο Όρος και έπαιρναν το δρόμο της επιστροφής. Κρατούσαν όλοι βλέπετε στις αποσκευές τους την ευλογία της Παναγίας την οποία θα διένειμαν στους οικείους, στους φίλους, στην εργασία τους καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους. Έφεραν την ευλογία της φιλόξενης αδελφότητας της Μονής Καρακάλου.
Ένας Προσκυνητής
Συντάκτης: ΕΝΑΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2012
http://www.orthodoxia.gr/show.cfm?id=1642&obcatid=3
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου