Στὶς Καρυές, εἶναι χαρὰ Θεοῦ,
καὶ τὸ νεράκι κατεβαίνει ὁλόδροσο, ἀπὸ τὸ Χιλανδαρινὸ
Κονάκι. Οἱ μηλιὲς καὶ
οἱ ἀχλαδιές, στενάζουν στὸν κῆπο τῶν
Παχωμαίων, ἀπὸ τὸ βάρος τῶν καρπῶν.
Τὰ δένδρα μὲ τὶς καμέλιες, ἔχουν ἀνθίσει,
στὸ Κελλὶ τοῦ
διακο-Διονύση. Ἕνας ἐλαφρὺς ἀγέρας, ἀναῤῥιπίζει τὰ φυλλώματα στοὺς θάμνους, καὶ
ὁ καβαλάρης γερο-ἀσκητής, ποὺ
προβάλλει ἀπὸ τὸν δρόμο τῆς Καψάλας, εἰρηνικὰ σὲ χαιρετάει
καὶ προσπερνᾶ, καθὼς
ασκοπα περιφέρεις τὰ βήματά σου στὰ περίχωρα τῶν
Καρυῶν, ἔχοντας τὴν ψευδαίσθηση, ὅτι γεύεσαι μελλόντων ἀγαθῶν.
(Χατζηφώτης, Τ’ Ἁγιονορίτικα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου