 |
|
(1894-1978)
(Φωτ.: Τάκης Τλούπας, 1969) |
Καὶ ἡ πτωχοτέρα ἀκόμη μοναχικὴ
Καλύβη ἐν Ἁγίῳ Ὄρει δέχεται καὶ φιλοξενεῖ, κατὰ τρόπον ἀληθῶς Ἀβραμιαῖον, πάντα
ἐπισκέπτην. Δὲν εἶναι δὲ αὕτη ἡ μόνη ἐκδήλωσις τῆς ἀγάπη τῶν μοναχῶν. Ὅσο καὶ ἂν
δὲν ποιῶσι τὰ καλά των ἔργα «ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων» καὶ δὲν σαλπίζωσιν,
αἱ ἐκδηλώσεις τῆς ἐμπράκτου καὶ θαυμαστῆς ἀγάπης των εἶναι πολλαί. Ἀναφέρω τρία
μόνον περιστατικά.
Ὁ Πατὴρ Ἀββακούμ, νηστευτὴς μέγας,
κατέχων τὴν Ἁγίαν Γραφὴν ὅσον ὀλίγοι, ἀκάματος ἐργάτης τοῦ καλοῦ, μὲ πολλὴν τὴν
αὐταπάρνησιν καὶ αὐτοθυσίαν, ἐδέχθη εἰς τὸ κελλίον του καὶ περιεποιήθη στοργικῶς,
ἐπὶ μῆνας πολλούς, νέον τινα μὲ προχωρημένην πνευμονικὴν φυματίωσιν. Κατέφυγεν ὁ
δυστυχὴς εἰς τὴν Μονήν. Εἶχε κήρινη τὴν ὄψιν, ἀποστεωμένον τὸ σῶμα, ἀνεσκαμμένας
τὰς παρειάς, βαθουλωμένους τοὺς ὀφθαλμούς. Ἤμην Ἀρχοντάρης. Μοὶ ἐξέθεσε μὲ εἰλικρίνειαν
τὴν κατάστασίν του. Τελείως ἀπογοητευμένος, ἵστατο εἰς τὸ χεῖλος τῆς ἀβύσσου τῆς
ἀπελπισίας. Ἐζήτει μετὰ δακρύων προστασίαν. Ἄλλως. Τὴν στιγμὴν ἐκείνην ἐσκέφθην,
ποῖον; Τὸν π. Ἀββακούμ. Μὲ πόσην συγκίνησιν τὸ ἤκουσεν! Ἐδέχθη μὲ χαρὰν νὰ τὸν
προστατεύσει. Τὸν παρέλαβεν εἰς τὸ κελλίον του καὶ τὸν ἐφρόντιζε ὡς φιλόστοργος
μήτηρ του.
Ἐνήστευεν αὐτός, ἔτρεφεν ὅμως μὲ κρέας καὶ ἄλλας δυναμωτικὰς τροφὰς
τὸν ἀσθενῆ του. Ἐπάλαισε σκληρῶς μὲ τὴν ἀσθένειαν τοῦ νέου. Ὁ θάνατος τὸν
παρέλαβεν ἀπὸ τὰς στοργικὰς ἀγκάλας του ἐν μετανοίᾳ καὶ ἐξομολογήσει.
Ὁ μοναχὸς Ἀγάπιος, περιέθαλψεν
βαρύτατα πάσχοντα ὑπὸ μεταδοτικῆς νόσου. Ἐν συνεννοήσει μετὰ τοῦ ἱατροῦ τῆς Μονῆς,
μοναχοῦ Παύλου, ὅστις, ὡς ἄλλος καλὸς Σαμαρείτης, περιέρχεται τὸ Ἅγιον Ὄρος, ἐπισκεπτόμενος
τοὺς ἀσθενεῖς καὶ παρέχων δωρεὰν τὰς ἰατρικάς του ὑπηρεσίας, ἐκράτησε τὸν ἀσθενῆ
πλησίον του, μὴ ὑπολογίσας τὸν ἐκ τῆς μεταδοτικῆς νόσου κίνδυνον. Ὁ ἀσθενὴς ἐνόσει
καὶ εἰς τὴν ψυχήν. Ἦτο ἄπιστος καὶ ἐβλασφήμει τὸν Θεὸν καὶ τὴν Ἐκκλησίαν. Ὁ π. Ἀγάπιος
ὅμως, καὶ τοῦτο ὑπερενίκησε. Ἔλαβε τὴν θέσιν τοῦ πατρὸς τοῦ ἀσθενοῦς. Τὸν ἐφρόντισεν
ἐπιμελῶς καὶ ὁ Θεός, ἀμείβων τὴν πρᾶξίν του ταύτην τῆς ἀγάπης καὶ τῆς αὐτοθυσίας,
ἐχάρισε τὴν κατ’ ἄμφω ὑγείαν εἰς τὸν ἀσθενῆ. Ἔγινεν εἷς καλὸς μοναχός.
Ὁ Γέρων Χ., προήρχετο ἐξ ἀρχοντικῆς
Πειραϊκῆς οἰκογενείας. Εἶχε στενοὺς οἰκογενειακοὺς δεσμοὺς μετὰ τοῦ ἰατροῦ
μοναχοῦ Σπυρίδωνος ἄλλος οὗτος ἱεραπόστολος ἰατρὸς μοναχός, ἐκδαπανήσας ἅπασαν
τὴν μακράν του ζωήν, ἐπισκεπτόμενος καὶ θεραπεύων δωρεὰν ἀσθενεῖς. Τὸ κελλίον
τοῦ ἀδελφοῦ Χ., ἔκειτο πλησίον τοῦ ἰδικοῦ μου. Παρετήρουν ὅτι οὗτος ἐξηφανίζετο
κατὰ διαστήματα. Ποῦ μετέβαινεν; Ἐκεῖ, ὅπου τὸν ἐκάλει τὸ καθῆκον τῆς ἀγάπης.
Παρὰ τὴν Μονὴν Ἰβήρων ἐλειτούργει Λεπροκομεῖον, εἰς τὸ ὁποῖον πολλοὶ δυστυχεῖς
λεπροί, κατέκειντο ἐπὶ τῆς κλίνης τοῦ πόνου, μαστιζόμενοι ὑπὸ τῆς ἐπαράτου
νόσου. Ἐδῶ, ἀνεκάλυψα, ὅτι ἤρχετο ὁ σεβάσμιος Γέρων Χ. Ἐπεσκέπτετο τοὺς ἀσθενεῖς.
Ἐκαθάριζε διὰ τῶν τιμίων του χειρῶν τὰς πληγάς των. Ἐπιμελῶς τοὺς ἐφρόντιζε καὶ
περιεποιεῖτο. Μετέφερεν ἀκόμη εἰς αὐτοὺς καὶ τὴν «εὐλογίαν» του, τὰ εἴδη
διατροφῆς, ἅτινα τοῦ παρεῖχεν ἡ Μονὴ πρὸς συντήρησίν του!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου