 |
|
Αγαθάγγελος
ιεροδιάκονος Καρεώτης (1924-1974)
O
ιεροδιάκονος Αγαθάγγελος, κατά κόσμον Σπυρόπουλος Παναγιώτης του Μιχαήλ,
γεννήθηκε στη Θάσο το έτος 1924 και προσήλθε στο Άγιον Όρος το 1948. Ανήκε στη
συνοδεία των Ιωασαφαίων ζωγράφων των Kαρυών. Το φωτογραφικό εργαστήριό τους
λειτούργησε από τη δεκαετία του 1930 μέχρι τη δεκαετία του 1960.
|
Ο γερο-Παγκράτιος από τα Βατοπαιδινά κελλιά μας έλεγε: «Ο
Θεός όλα θα μας τα συγχωρέση, αλλά, αν έχουμε έλλειψη αγάπης, η Παναγία μας δεν
θα μας το συγχωρέση».
Την παλαιότερη εποχή είχαμε εδώ τον πατέρα Αγαθάγγελο, που
προλάβαμε ως διάκονο, ο οποίος ήταν ευφυέστατος. Είχε πάει μόνον έναν χρόνο
στην Αθωνιάδα.
Αυτός, αν συνέχιζε, θα γινόταν επιστήμων μεγάλος. Δεν υπήρχε
τέχνη που να μην την καταπιανότανε. Τα πάντα ήξερε. Είχε τέτοια ευφυϊα, που
εμείς τον θαυμάζαμε. Πως τα κατόρθωνε όλα! Χρυσά χέρια. Επιπλοποιός. Αγιογράφος.
Μαραγκός. Μάγειρας.
Τα πάντα έκανε. Και τα έκανε όλα με επιμέλεια. Μόλις άκουγε
ότι στο τάδε μέρος-στον “Ζήτω” φέρ’ ειπείν μακρυά-, αρρώστησε ο γέροντας
χειμώνας ήτανε; Έβρεχε; θα’ παιρνε την ομπρέλα, θά’ παιρνε 5 πορτοκάλια και θα
πήγαινε να τον δη.
Στο τάδε μέρος άλλος γέροντας; Θα πήγαινε να τον δη.
Ο π. Αγαθάγγελος πέθανε 49 χρονών από καρκίνο. Στο κελλί μας
ήτανε. Τον προλάβαμε εμείς. Ζήσαμε 12 χρόνια μαζί του. Αυτός μας πήγαινε ως επί
το πλείστον σε γέροντες. Είχε πολλή αγάπη και πολύ ενδιαφέρον προς τους
συνανθρώπους του, προς τους πέριξ όλους. Όπου άκουγε αρρώστια, όπου άκουγε
δυστυχία, έτρεχε.
Σήμερα δεν μας νοιάζει….
-Αυτά είναι τά σημεία των καιρών: Η έλλειψη της αγάπης. Ίσως
αυτή η πολυτέλεια και η χλιδή να μας κάνουν σήμερα φίλαυτους.
Πάνε στον πατέρα Παϊσιο ένα παιδί που ήταν δαιμονισμένο. Το
πήρε κοντά του. Του μιλούσε, του μιλούσε, του ελάφρυνε τον πόνο του. Ο μοναχός
που συνόδευε, λυπούμενος τον πατέρα Παϊσιο που ήταν μετά από ολονύκτιο αγρυπνία
κουρασμένος, του λέει: «Γέροντα δεν λυπάσαι τον εαυτό σου; Κουρασμένος,
ταλαιπωρημένος, κάθεσαι και μιλάς τώρα στο παιδί αυτό;» Του απαντά: «Αδελφέ
μου, εγώ κουράστηκα 6, 7, 8 ώρες στην αγρυπνία. Αυτό έχει 20 χρόνια που τυραννιέται
από το δαιμόνιο. Εγώ δεν πρέπει να του αφιερώσω, να του απαλύνω τον πόνο του 2
ώρες; Τι είναι η δική μου προσφορά μπροστά στην υπομονή που κάνει αυτό το παιδί
20 χρόνια; Τι τυραννία, τι βάρος σηκώνει! Το δικό μου βάρος δεν είναι τίποτα».
Τι διάκριση! Τι αγάπη! Θυσίασε την κούραση που είχε, για να
ξεκουράση το παιδί εκείνο, που επί 20 χρόνια βασανιζόταν από το δαιμόνιο.
Ετήσια έκδοσις
της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους
Περίοδος Β' έτος 2007 αριθ. 32
σελ 113-114
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου