Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2013

2556 - Θαυμαστά περιστατικά με τον Γέροντα Πορφύριο


Πορφύριος ιερομόναχος Καυσοκαλυβίτης (1906-1991) 


Χριστιανός ζε μέσα στό μυστήριο το νά μήν ὑπάρχει ατός, λλά νά πάρχει, νά ζε Χριστός μέσα Του καί κενος νά ζε γιά τόν Χριστό καί χι γιά τόν αυτό του. Ατό εναι τό ποτέλεσμα τς γάπης το πιστο πρός τόν Χριστό καί πρός τόν πλησίον. 
πίστις, θεος ρωτας, κάνει τόν νθρωπο νά μήν αἰσθάνεται οτε τόν σωματικό πόνο. Ατό συνέβαινε μέ τούς γίους μάρτυρες ταν τούς βασάνιζαν ποικιλότροπα. Γέροντας Πορφύριος διηγεται:   
«Εἶχα βγάλει στό κεφάλι μου μία μεγάλη λιά, σάν ρεβύθι.. ποία συνεχς μεγάλωνε καί πονοσα πολύ. Γνώριζα, μέ τήν χάρη, πού μοῦ χει δώσει Θεός, τι πρεπε νά φαιρεθε, γιατί θά ξελίσσετο σέ κακοήθη. 
Συμφώνησαν μαζί μου καί οἱ γιατροί καί γι’ ατό μο κλεισαν μερομηνία γιά χειρουργεο. Στό χειρουργεο μως, γώ διαφώνησα μαζί τους. κενοι πέμεναν νά γίνει ἀφαίρεση τς λις μέ τοπική νάρκωση, γιατί καί διάρκεια τς πέμβασης θά ταν μεγάλη, καί ο πόνοι τς πέμβασης φόρητοι. 
γώ ρνήθηκα καί τούς επα τι, οτε φαίρεση θά κάνετε, οτε νάρκωση.
λλά θά τήν καυτηριάσετε μέ διαθερμοπηξία.
Οἱ γιατροί τρόμαξαν καί μοῦ επαν, τι κάτι τέτοιο εναι πιστημονικς δύνατον. γώ, μως, πέμενα καί πειδή σαν δικά μου παιδιά, δέν θελαν νά μέ στενοχωρήσουν καί μο επαν θά τήν κάνουμε μέ δική σας εθύνη καί καναν τόν σταυρό τους καί ρχισαν. 
γώ κλεισα τά μάτια μου καί μπροστά μου φαντάστηκα τόν Ἐσταυρωμένο ησον σέ να μεγάλο σταυρό καί μέ μεγάλη πίστη λεγα, συνεχς μέσα μου: Κύριε μν ησο Χριστέ λέησόν με. 
Οἱ γιατροί μέ γωνία καί μέ χέρια πού τρεμαν συνέχιζαν τήν καυτηρίαση, ν τό χειρουργεῖο εχε «ντουμανιάσει» πό καπνό καί σμή ψημένου κρέατος! σο περνοσε ρα, τόσο μεγάλωνε πίστη μου καί φθασα σέ τέτοιο σημεο, πού δέν ασθανόμουν σχεδόν τίποτε! 
ντίθετα, τούς γιατρούς τούς εχε κόψει κρύος δρώτας. Δέν πίστευαν στά μάτια τους. Συνέχεια μέ ρωτοῦσαν, άν ασθάνομαι καλά καί γώ τούς λεγα: Προχωρεστε.
πέμβαση διήρκεσε περισσότερο πό ¾ τς ρας.
ταν τελείωσε, σηκώθηκα ρεμος καί γελαστός καί φο εχαρίστησα τόν Θεόν καί τούς γιατρούς, πρόσθεσα: Μεγάλα τά τς πίστεως κατορθώματα! Βλέπεις, λοιπόν, παιδί μου Ἀνάργυρε, τί μπορε νά πετύχει νθρωπος, ταν χει πίστη στό Θεό; 
Γι’ αὐτό καί σύ νά πιστεύεις καί νά μή φοβσαι τίποτε στή ζωή σου, γιατί Θεός εναι μεγαλύτερος πό λους καί πό λα»[1]!  
Τό διο θαμα πανέλαβε Γέροντας σέ πνευματικό του παιδί. Νά πς τό διηγεται δελφός της:  « πατήρ Πορφύριος, φο σηκώθηκε πό τό κάθισμά του μέ μία κδηλη ατοπεποίθηση, τήν πλησίασε στήν ξεταστική καρέκλα, πού ταν καθήμενη, τς πιασε τό χέρι, ψαξε καί βρκε τό σφιγμό της καί επε στούς γιατρούς, νά ρχίσουν τήν καυτηρίαση.
Ο γιατροί τόν κοίταζαν μήχανοι! κενος, μως, πέμενε. Καί τελικά πήκουσαν!
καυτηρίαση γινε σύμφωνα μέ τίς δηγίες το Παππούλη. Καί, βέβαια, χωρίς τοπική ναισθησία! 
μάλλον, μέ τήν ναισθησία πού… τς χορηγοσε Παππούλης, διά μέσ το σφυγμο, πού τς λεγχε καθόλην τήν διάρκεια τς πεμβάσεως. Γιατί, πως μο επε Ακατερίνη, πό τήν στιγμή, πού π. Πορφύριος τς κρατοσε τό σφυγμό, λα λλαξαν μέσα της. 
φόβος της, πού ταν περβολικός, μετατράπηκε σέ νερμήνευτο θάρρος! γωνία της σέ πρωτοφαν ρεμία! ταχυπαλμία της, σέ ερυθμία! Τό δέ γχος της κατέστη νύπαρκτο!
σον φορ τόν πόνο, τόν προερχόμενον κ τς πεμβάσεως, ατός εχε, κυριολεκτικά, κμηδενισθε!
ντί πόνου, δελφή μου, ασθανόταν μία διάζουσαν εφορία καί μόνον «τσίκνα», πού βγαινε πό τό καμμένο κρέας, τς θύμιζε τήν καυτηρίαση!»[2].
λεγε πίσης Γέροντας Πορφύριος περιγράφοντας τήν ζωή μέσα στήν κκλησία: «Μπαίνοντας στήν κτιστη κκλησία, ρχόμαστε στόν Χριστό, μπαίνομε στό κτιστον»[3]. Μπαίνουμε σέ μιά λλη «διάσταση» μλλον εσερχόμαστε κε, πού δέν πάρχει καμμία διάσταση χωροχρονική, λλά «τά πάντα καί ν πσι Χριστός». 
Εσορμομε στό διάστατον, στό ναρχο, στό τελεύτητον, στό αώνιον, στό ΐδιον, στό περινόητον μυστήριον το Θεο.
Μετέχουμε στήν ζωή το Θεο, κε, που δέν πάρχει θάνατος, φθορά, χρόνος, χρος, διάβολος, σθένεια, πόνος, λύπη στεναγμός. Μπαίνουμε στήν «περιοχή» τς νίκης καί το Νικητ, στήν «χώρα» το χωρήτου, στόν τρόπο το «εναι σύν καί ν Ατ». Εσερχόμεθα στήν διαμονή «ν Ατ», τ Δημιουργ καί Προνοητ τν πάντων, δηγούμεθα «ες τό εναι» μετά το στοργικο Πατέρα καί δελφο, το είποτε προτρέποντος μς ες τό ενάως κατατρυφν Ατο:  « Κατατρύφησον το Κυρίου καί δώσει τά ατήματα τς καρδίας σου»[4]. Καί ποῖον τό ατημα τς καρδίας μν, εμή τό «εναι σύν Ατ», πού σημαίνει τό «ζεν ν Ατ».  

[1]   Ἀναργύρου Καλλιάτσου,  Ὁ πατήρ Πορφύριος. Ὁ διορατικός, ὁ προορατικός, ὁ ἰαματικός, ΣΤ΄ἔκδοσις, Ἐκδόσεις : Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου, Ἡ  Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος, Ἀθῆναι  2005 (Στό ἑξῆς: Ὁ πατήρ Πορφύριος) , σελ. 21-22.
[2] Ὁ πατήρ Πορφύριος, σελ. 171-172.
[3] Βίος καί Λόγοι, Ζ΄, σελ. 194.
[4] Ψαλμ. 36,4

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου