1367 - Γερο-Ευδόκιμος ο Ξενοφωντινός (4)

προηγούμενα (1)  (2)  (3)

Κάποτε τον βρήκα να κάθεται στην πύλη της Μονής.

- Πως είσαι, Γέροντα;

- Άκουσε, άγιε καθηγούμενε. Όταν κανείς βρίσκεται προ του τάφου και έχη κάνει καλά, είναι αμβροσία. Αν όμως έχη περιπέσει σε κακά, είναι τυράγνια μεγάλη. Τι να γυρίσω εγώ τώρα πίσω να πρωτοδιορθώσω;

Αδελφός τον ρώτησε αν προσεύχεται και απάντησε:

- Έξι χρόνια, από την ημέρα που είδα το όραμα, ακατάπαυστα λέγω την ευχή κι έχω πολλή ειρήνη μέσα μου.

Άλλοτε έλεγε:

- Το μοναστήρι μου δεν μπόρεσα να το βοηθήσω πνευματικά, γιατί δεν ήξερα πολλά γράμματα, αλλά υλικά υπέρ δύναμιν.

Ήξερε από κόπους και αναγνώριζε και καταλάβαινε τους κοπιώντας. Γι’ αυτό πάντα μνημόνευε «υπέρ των διακονούντων και διακονησάντων εν τη αγία Μονή ταύτη» με όλη του την καρδιά.

Στις προτάσεις της μετανοίας του να επιστρέψη τα τελευταία χρόνια, μας έλεγε:

- Αυτό έπρεπε να γίνη μετά από ένα-δυό χρόνια. Άνθρωποι είμαστε και λάθη κάνουμε. Έπειτα από δεκατέσσερα χρόνια εξορίας για μένα είναι αργά. Έζησα μαζί τους ένα χρόνο, μαζί σας έντεκα. Αντιευαγγελικό λόγο δεν ανταλλάξαμε. Στα χέρια σας θέλω να πεθάνω. Αν σας κουράζω και δεν με θέλετε, να φύγω και όπου ο Θεός θέλει ας με οδηγήση.

Ζήτησα δύο φορές από πατριαρχικές Εξαρχίες να του αρθή η τιμωρία του εξορίστου, αλλά με πολύ παράπονο λέγω ότι ο λόγος μου δεν εισακούστηκε. Γι’ αυτό και ο Θεός ήρε το «εξόριστος» πιο μπροστά από τους ανθρώπους. Την Κυριακή απέθανε και την Δευτέρα ήρθε η άρση της εξορίας!

Πολλές φορές διακριτικά με συμβούλευε:

- Αυτό, άγιε ηγούμενε, έτσι το κάνουν στο Όρος. δεν είναι δόγμα, αλλά καλά είναι να μη σε πάρη η καλογερική εφημερίδα. –Τον γείτονά σου να τον προσέχης, γιατί πρώτα βλέπεις τον γείτονα κι έπειτα τον ήλιο. –Να μην είσαι τόσο σκληρός. Αφού βάζεις τα καλογέρια σε βαρειές δουλειές, να τους δίνης λάδι και κρασί. Έτσι έκαναν οι παλιοί. –Την Λειτουργία να την τελήτε πιο απλά τις καθημερινές. Κάθε μέρα δεν είναι πανηγύρι. Η μοναχική ζωή θέλει ακρίβεια σ’ όλα τα πράγματα, αλλ’ όχι και επιτηδευμένη προβολή.

Ο ίδιος κτυπούσε το τάλαντο γύρω από το Καθολικό σε τρεις στάσεις. Κι όταν έβρεχε και χιόνιζε κρατούσε παρασόλι, για να κρατήση την τάξη του κτυπήματος του ξύλου γύρω από το Καθολικό.

Μου συνιστούσε να υπομένω με καρτερία τις νεανικές τρέλες των μοναχών. Να μη μετρώ με ακρίβεια, αλλά με αγάπη.

Όταν αρρώστησε, του είπα πολλές φορές να πάμε στη Θεσσαλονίκη και μου απάντησε:

- Θέλω να πεθάνω στο κελλί μου.

Ήταν από τους ανθρώπους που επιθυμούσε να τον καλύψη η αθωνική γη.

Τον κατηγόρησαν τον γερο-Ευδόκιμο ότι έπινε. Έπινε τόσο όσο έπιναν όλοι οι άνθρωποι της εποχής του. Άλλωστε, και πολλοί άλλοι Γέροντες, που τους εγκωμιάζουμε και γράφουμε συναξάρια, φαίνεται ότι αγαπούσαν το κρασάκι. Αλλά το αποκρύβουμε κακώς, για να είναι το συναξάρι πιο εξιδανικευμένο. Έλεγε:

- Σαν γυρίσω πίσω το κρασί, να ξέρετε ότι εγγίζει το τέλος μου.

Πράγματι, την Τετάρτη γύρισε πίσω το κρασί και την Κυριακή τελείωσε. Έτρωγε για ένα μήνα μόνο σούπες, μια εβδομάδα μόνον γιαούρτι και τρεις μέρες μόνον νερό. Το Σάββατο είπε στον πατέρα μου:

- Κύριε Χρήστο, φεύγω πλέον για την άλλη ζωή την αιώνια.

Από τον καιρό που ήρθαμε στο μοναστήρι κοινωνούσε κάθε Κυριακή.

- Γέροντα –του λέγω- οι Αγιορείτες κοινωνούν κάθε Σάββατο.

- Ε, Γέροντα, αυτά δεν είναι άρθρα πίστεως.

Την Κυριακή το πρωί βάρυνε, αλλά είχε πλήρη διαύγεια.

Του λέγει ο πατήρ Γαβριήλ:

- Με γνωρίζεις;

- Είσαι ο παπάς.

Και σήκωσε το χέρι και τον ευλόγησε. Τον ρώτησε ο Ξενοφωντινός γιατρός αν πονάη. Είπε: «Καθόλου». Αρχίσαμε το Ευχέλαιο. Μόλις τον άλειψα, γύρισε με κοίταξε στοργικά και τελείωσε, αφού άφησε πολλή ειρήνη στις ψυχές μας. Σαν να στεκότανε στην ωραία πύλη και έλεγε σε όλους μας «Ειρήνη πάσι». Δεν πόνεσε. Χριστιανικά τελείωσε. Τον αλλάξαμε μόνον για τα ειθισμένα. Έτσι έδωσε ο Θεός τα τέλη του, όπως τα ζητούσε με την ευχή της Εκκλησίας: χριστιανικά, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά. Δεν κούρασε κανέναν. Έφυγε ξένος και πάμπτωχος, όπως ταιριάζει στους μοναχούς. Ας είναι αιώνια στην θύμηση του Θεού και στην δική μας.

Μόλις τελείωσε, είπε ο ηγούμενος:

- Κτυπήσατε την μεγάλη καμπάνα του μοναστηριού, για ν’ ακούσουν τα φαράγγια κι οι βουνοπλαγιές που χιλιοπερπάτησε ότι σήμερα αποχαιρέτισε την αισθητή κτίση ο ιερομόναχος Ευδόκιμος.

Τον ευχαριστούμε για το καλό του παράδειγμα και παρακαλούμε τον αρχιστράτηγο Μιχαήλ να μας στείλη έναν άλλον Ευδόκιμο στην μικρή μας ποίμνη, για να θυμώμαστε αυτούς που δίνονται με όλη τους την καρδιά στην Εκκλησία.

«Γερο-Άθωνα, δέχθηκες στα σπλάγχνα σου Ευδόκιμο. Βλάστησε πολλούς Ευδόκιμους, για να ευδοκιμής πάντοτε. Αμήν».
  

 

«Μορφές που γνώρισα να ασκούνται στο σκάμμα της Εκκλησίας»

του Γέροντα Γρηγορίου
Ηγουμένου της Ιεράς Μονής Δοχειαρίου

 Μεταφορά στο διαδίκτυο keliotis