Του Ασώτου σήμερα και η ευαγγελική περικοπή μας αποκαλύπτει με μοναδικό τρόπο, διαχρονικά, την κατάσταση, που έχουμε βρεθεί μετά την απομάκρυνσή μας από τον Θεό - Πατέρα.
Απαιτεί ο υιός από τον πατέρα του «το επιβάλλον μέρος της ουσίας». Το μερίδιό του, δηλαδή, από την περιουσία του πατέρα, το οποίο θεωρεί ότι δικαιωματικά του ανήκει.
Δεν περιμένει να κληρονομήσει, αλλά απαιτεί! Θέλει να φύγει μακριά από την πατρική εστία, να ζήσει μόνος του.
Στηρίζει τις ελπίδες του στην κληρονομιά, που απαίτησε από τον πατέρα. Σ'
αυτήν θα χτίσει την καινούργια του ζωή.
αυτήν θα χτίσει την καινούργια του ζωή.
Η απαίτηση από τον πατέρα αποδεικνύει την εσωτερική του κατάσταση. Τίποτα δεν τον άγγιξε από την παρουσία του πατέρα στην ζωή του, δεν άντεχε να περιμένει, ήθελε να απομακρυνθεί, ζητώντας, όμως, το μερίδιο της κληρονομιάς.
Το αποτέλεσμα ήταν, δυστυχώς γι' αυτόν, προδιαγεγραμμένο... Η απόλυτη καταστροφή!
Αφού κατασπατάλησε σε ασωτίες ό,τι κληρονόμησε, κατήντησε να τρώει από το φαγητό των χοίρων.
Έφτασε στο τελευταίο σκαλοπάτι της εξαθλίωσης, μη έχοντας, όμως, κάτι να τον συγκρατήσει από την κατηφόρα.
Μέσα του όμως υπήρχε «κάτι» για να τον ξυπνήσει, «κάτι», το οποίο είχε σκεπασμένο μέσα του. Ήταν η αγάπη και η στοργή του πατέρα, που είχε γευθεί. Αν και δεν την αποδέχθηκε ποτέ, με τον τρόπο που έζησε, αυτή όμως η αγάπη είχε αφήσει επάνω του το ίχνος της, το άρωμά της.
Θυμήθηκε τότε, όταν έφτασε στην απόλυτη καταστροφή, το σπίτι του, θυμήθηκε την αγάπη του πατέρα του.
Η έλλειψη της αγάπης του, τον οδήγησε στην καταστροφή.
Η ενθύμηση της αγάπης του, τον έφερε σε μετάνοια.
«Εἰς ἑαυτὸν δὲ ἐλθὼν», θυμήθηκε την σιγουριά της οικίας που πρόσφερε η στοργή και η έννοια του πατέρα του και μετάνιωσε.
Η μετάνοια είναι μονόδρομος, οδηγεί με ασφάλεια στην αγκαλιά του πατέρα!
Εδώ φάνηκε το μεγαλείο του πατέρα, ο οποίος περίμενε...
Όταν είδε τον άσωτο υιό του από μακριά να επιστρέφει, δεν τον άφησε να έρθει, να τον επιτιμήσει για την συμπεριφορά του προς τον ίδιο, καθώς και για την κατασπατάληση της περιουσίας.
Έτρεξε...
Έτρεξε και τον αγκάλιασε, συγχωρώντας το λάθος του, επαναφέροντάς τον στην πρώτη κατάσταση.
Η αγκαλιά του Πατέρα περιμένει, συγχωρεί, σβήνει, επουλώνει, ξεκουράζει, σώζει.
Αυτή η αγκαλιά λείπει από την ζωή μας. Απομακρυνθήκαμε εμείς από την αγκαλιά του Θεού - Πατέρα μας, χάσαμε την γαλήνη και την σιγουριά, που προσφέρει η αγκαλιά Του. Γέμισε η ζωή μας φόβο, ταραχή, απελπισία.
Ξεχάσαμε ότι μας έχει πλάσει για να ζούμε μαζί Του, κληρονόμοι της Βασιλείας Του, ως γνήσια τέκνα Του.
Απαιτούμε να μας βοηθά μόνο όταν έχουμε την ανάγκη Του, αφού δεν Τον θέλουμε στην υπόλοιπη ζωή μας. Του ρίχνουμε όλες τις ευθύνες για ότι μας συμβαίνει.
Έχουμε φθάσει πολύ χαμηλά, έχουμε χάσει το θάρρος μας και την πίστη μας.
Είναι καιρός να θυμηθούμε...
Είναι καιρός να έρθουμε στον εαυτό μας και να μετανιώσουμε.
Η μετάνοια θα μας οδηγήσει στην αγκαλιά του Πατέρα, ο Οποίος μας περιμένει να μας κλείσει στην στοργική γεμάτη αγάπη αγκαλιά του, χαρίζοντάς μας τον παράδεισο.
Καλό Τριώδιο!
†αρχιμ. Βαρθολομαίος
Καθηγούμενος της Ι. Μονής του Εσφιγμένου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου