4862 - Γράμμα στον Γέροντα Μωυσή τον Αγιορείτη

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΓΡΑΜΜΑ....

Πού να βρω λόγια να γράψω για σένα, μακαριστέ Γέροντα μου Μωϋσή;

Πού να βρω λέξεις να περιγράψω εσένα, που ήσουν ο άριστος δεξιοτέχνης των λέξεων;

Πού να βρω δύναμη να μιλήσω για σένα, που είχες τόση δύναμη ψυχής;

Πού να βρω δάκρυα για εσένα, που νύχτα-μέρα τόσα χρόνια, έχυνες δάκρυα προσευχής για όλους εμάς;

Πώς να εκφράσω την αγάπη μου σε σένα, που τόσο μας αγάπησες όλα αυτά τα χρόνια;

Πώς να σε ευχαριστήσω, που φρόντιζες σε κάθε συναντησή μας, να μας ευχαριστήσης και να μας στηρίξης  με τον λόγο σου;

Πώς να σε θρηνήσω, που πάντοτε μας έκανες χαρούμενους με το ζεστό σου χαμόγελο;

Πώς...;

Όλα αυτά τα χρόνια που σε γνώρισα, έμαθα απο εσένα την αγάπη, την καλογερική, την θυσία, την προσφορά, την φροντίδα, την παρηγοριά, την στήριξη, την ελπίδα στον Θεό. Αμέτρητες οι ώρες που κουβεντιάσαμε. Αμέτρητες οι ώρες, που με τον λόγο σου μας έφερνες κοντά στον Θεό. Αμέτρητες οι ώρες, που έκανες τόσες υπέροχες ομιλίες. Αμέτρητες οι ώρες, που έγραφες τα γεμάτα Θεία Χάρη βιβλία σου. Αμέτρητες οι ώρες, που συνέτασσες τα γλαφυρά και μεστά ποιήματά σου. Αμέτρητες οι ώρες της θερμής προσευχής σου για τους πάσχοντες, τους απογοητευμένους, τους αδυνάτους, τους εν πειρασμώ ευρισκομένους, τους αγιορείτες πατέρες, τον αγαπημένο σου υποτακτικό π. Χρυσόστομο, τον κλήρο, τον λαό του Θεού, για μας.

Πέταξες για τον ουρανό και πόσο μας λείπεις ήδη! Έφυγες και γίναμε πιο φτωχοί. Το άκουσμα της εκδημίας σου μας συντάραξε, αν και τοσα χρόνια που πάλευες με τον θάνατο, γνωρίζαμε ότι μπορούσαμε ανά πάσα στιγμή να σε χάσουμε. Αλλά τώρα ίσως ο πόνος είναι πιο μεγάλος, γιατί και αυτή την φορά σε θέλαμε πάλι νικητή. Ίσως γιατί τώρα, σε αυτή την δύσκολη στιγμή, σε θέλαμε στήριγμα δίπλα μας.

Παρηγοριά μας η πνευματική παρακαταθήκη που μας άφησες. Οι ομιλίες σου, τα κηρύγματά σου, οι συζητήσεις μας, τα βιβλία σου, τα γεροντικά, τα ποιήματα, τα αστεία σου, το γεμάτο αγάπη βλέμμα σου, οι συμβουλές σου.

 Ακόμη και με την κοίμησή σου μας έδωσες το ωραιότερο μάθημα. Έφυγες έτοιμος, εφαρμόζοντας στο ακέραιο όλα όσα μας δίδαξες αυτά τα χρόνια. Κατόρθωσες την θεωρία και την έκανες πράξη. Μας έκανες το τελευταίο και πιο σημαντικό κήρυγμά σου, με την οσιακή αναχώρησή σου. Υπήρξες πράος, ειρηνικός, προσευχόμενος, ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ μέχρι τέλους.

Μας έδειξες τόση αγάπη, που δεν μπορούμε να σε ξεχάσουμε ποτέ.

Σε ευχαριστώ για όλα, και συγγνώμη που στάθηκα τόσο μικρός μπροστά στο δικό σου μεγαλείο.

Μην πάψεις να δέεσαι για όλους εμάς.

Καλό Παράδεισο, ΓΕΡΟΝΤΑ ΜΟΥ

π. Α. Α.

(την επιστολή έλαβα με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο)