 |
|
Ο Μιλητουπόλεως
Ιερόθεος
σε αγιορείτικη
πανήγυρη.
(Φωτ. περίπου στο
1950)
|
Ώσπερ ο μεγαλοφωνότατος Ησαίας
προεφήτευεν, «ουκ εκλείψει άρχων εξ Ιούδα και ηγούμενος» (Γεν. 49, 10) ούτω και
εν τοις καθ’ ημάς η Θεία Πρόνοια εξοικονόμησεν ίνα το επώνυμον της αγιότητος
Όρος μη στερηθή των αγιαστικών δωρεών Ιεράρχου. Και εχαρίσατο ημίν τον
Σεβασμιώτατον Μηλιτουπόλεως κ. Ιερόθεον, περί ού δυνάμεθα ανενδοιάστως μετά του
μακαρίου Παύλου να λέγωμεν μεταφορικώς ότι «τοιούτος ημίν έπρεπεν Αρχιερεύς»
(Εβρ. 7, 26).
Από Κορυτσάς τελευταίον ορμώμενος
και απελαθείς εκείθεν υπό των Αλβανών δια τα πατριωτικά του αισθήματα,
κατέφυγεν εις την ποθητήν του μοναχικήν ησυχίαν, ην από νεότητος είχε,
διδαχθείς παρά τω οσιωτάτω Γέροντι Αρσενίω[1] εν τη νήσω Χάλκη. Σεβασμώ άκρω
κατεχόμενος προς τον αοίδιμον Ιωακείμ τον Γ΄, εγκατεστάθη το πρώτον εις
«Μυλοπόταμον» και παρέμεινε δεκάδα περίπου ετών, αλλά μη δυνάμενος εκείθεν
επαρκέσαι εις τας πολλαπλάς ανάγκας του Όρους, αυτός μόνος εν αυτώ Αρχιερεύς,
μετώκησεν από δεκαετίας και πλέον εις τα της Αγίας Άννης «Βουλευτήρια»[2] παρά
την θάλασσαν και εκεί τας ασκητικάς αυτού ποιεί διατριβάς, του σεβασμού
απολαύων των πατέρων του Όρους και τύπον αρετής και ασκήσεως εαυτόν αυτοίς
υποβάλλων.
Εγγύς ήδη των 80 ετών καταπλήσσει τους πάντας, πεζή ανερχόμενος εις
Καρυάς και εις αυτήν την κορυφήν του Άθω, και ως κίων δωρικός (κολώνα δωρικού
ρυθμού) ιστάμενος εν ταις πανηγυρικαις αγρυπνίαις των Μονών επί 15 και πλέον
ώρας.
Εκεί εις το «Κάθισμα» του
συμπατριώτου του Αγίου Ελευθερίου λιτότατα ενδιαιτώμενος, ελευθερίως μεταδίδωσι
τοις πτωχοίς ερημίταις και ασκηταίς τα πάντα, ει δυνατόν και αυτόν τον ένα
χιτώνα. Εν τω κόσμω είχεν υπό την προστασίαν του αρκετούς χρηστούς νέους,
εφιεμένους (επιθυμούντας) παιδείας και ένιοι (μερικοί) τούτων κατέχουν σήμερον
ανωτάτας θέσεις εν τη παιδεία και τη Εκκλησία. Ενταύθα προσέλαβε «τους
ελαχίστους εν Χριστώ» (πρβλ. Μτ. 25, 40˙ 25, 45) και αυτοίς, «πεινώσι και
διψώσι και γυμνητεύουσι» (πρβλ. Κορ. 4, 11) μεταδίδει εκ του ακένωτου θησαυρού
της καρδίας του.
Εις τας δυσκόλους ημέρας του
χειμώνος του 1941 πολλάκις ο σεβαστός Γέρων έμεινε νήστις, ίνα στηρίζη
λιποψυχούντας εκ της πείνης λεμβούχους (βαρκάρηδες) και διαβατικούς ξένους. Δια
τας ιεράς ημών Μονάς και τας γειτονικάς Σκήτας και ερημητήρια είναι η
μεγαλυτέρα πνευματική παρηγοριά και τρέμει κυριολεκτικώς η ψυχή μας επί τη
σκέφει της μεταστάσεως εκ των τήδε προς την ποθητήν πατρίδα την άνω και
διαμένουσαν, του σεβαστού μας Ιεράρχου. Είθε ο Πανάγαθος να λυπηθή τα λογικά
του πρόβατα και μη αφήση αυτά εκλελυμένα (εξασθενημένα), αλλά να χαρίζεται έτη
πολλά αυτώ προς στήριξιν και καθοδήγησιν εις νομάς (τόπους βοσκής) ζωηφόρους.
Σημειώσεις:
1. Ιερομόναχος φημιζόμενος για την
μεγάλη αρετή και την μοναχική του ακρίβεια, γνήσιος συνεχιστής της Παραδόσεως
των Κολλυβάδων. Έκτισε την Σκήτη του Αγίου Σπυρίδωνος στην Χάλκη (Terki dunya),
οπού και έχει ταφεί. Μαθητές του αναδείχθηκαν μεγάλες Εκκλησιαστικές
προσωπικότητες. Δύο από αυτούς είναι ο επίσκοπος Μιλητουπόλεως Ιερόθεος και ο
εκ Χάλκης περιβόητος Μητροπολίτης Κασσανδρείας Ειρηναίος ο από Μελενίκου.
2. Βρίσκονται στα παράλια της
Αγίας Άννης. Εκεί βρισκόταν η μονή των Βουλευτηρίων (11ος αι.). Εκεί είναι το
κελλίον «Άγιος Ελευθέριος».
Πηγή: Αρχιμ. Γαβριήλ Διονυσιάτου
(†) 1983,
Λαυσαϊκόν του Αγίου Όρους, Β’ Έκδοσις, Άγιον Όρος 2002
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου