...βρίσκομαι
σε διαρκή πάλη για την εσωτερική μου ελευθερία, σε συνεχή αναζήτηση λύσεως
πολλών αντιφάσεων και αποριών.
Η πάλη
αυτή παίρνει κατά καιρούς μέσα μου τον χαρακτήρα πάλης με τον ίδιο τον Θεό,
παρόλη την συνείδηση τής άκρας μηδαμινότητας μου.
Κάποτε
προσεύχομαι με ήρεμο θρήνο, συχνά όμως ως παράφρων παλεύω, επιμένω, απαιτώ,
ερίζω, σχεδόν γίνομαι βλάσφημος.
Παρόλο τον
θεομάχο χαρακτήρα της ζωής μου, αγαπώ τον Θεό ως
τα έσχατα της υπάρξεως μου και αφήνω σε Αυτόν την τελευταία κρίση, γιατί Αυτός
διαθέτει απεριόριστες δυνατότητες πέρα από τα όρια αυτού του κόσμου.
Η
αγάπη για τον κόσμο, για τον άνθρωπο με ωθεί σε πάλη με τον Θεό.
Αφήνω το πνεύμα αυτής της πάλης με τον Θεό να
ενεργήσει στην ψυχή ελεύθερα και παρατηρώ πως όταν συναντήσει κάποιο
αδιαπέραστο τείχος, πέφτει συντετριμμένο, και τότε πειθομαι πως η αγάπη μου για
τον Θεό είναι ακόμα βαθύτερη.
Παλεύω
με τον Θεό, ερίζω μαζί Του, τον στενοχωρώ με την θρασύτητα μου στην πάλη για τα
πεπρωμένα των ανθρώπων αλλά τελικά όποια κι αν είναι η μοίρα όλης της
ανθρωπότητας, όλου τού κόσμου, όλης τής κτίσεως, τον Θεό αγαπώ με μοναδική,
αληθινή και αιώνια αγάπη.
Γέροντας
Σωφρόνιος Αγιορείτης 4.9.1945
(Αγώνας
θεογνωσίας σελ. 298)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου