Στην Ιερά Σκήτη
της Αγίας Άννης και συγκεκριμένα στην Καλύβα «Γέννησις της Θεοτόκου», με
αυταπάρνηση, ασκητική ζωή και τέλεια υπακοή, έζησε σαν τέλειος υποτακτικός ο
Πάτερ Στέφανος, ο οποίος ήταν κι ο τελευταίος διάδοχος στην Καλύβη αυτή και
συνεχιστής της ενάρετης ζωής και πολιτείας, που είχε η ευλαβέστατη Συνοδεία του
Γέροντα Γρηγορίου, πρώην Κωνσταμονίτου και του οσιότατου αρχιμανδρίτη Ιωακείμ,
ο όποιος ήταν και ο Γέροντας του Μονάχου Στέφανου και επειδή είχε έρθει κι
αυτός, όπως και ο Γέροντας του Ιωακείμ από την Αμερική, όλοι τον ήξεραν και τον
αποκαλούσαν «Στέφανος ο Αμερικάνος».
Ο Μοναχός Στέφανος,
γεμάτος αγάπη, απλότητα και αγαθοσύνη, αφού με αφοσίωση υπηρέτησε τον Γέροντά
του αρχιμανδρίτη Ιωακείμ, μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του, κι αξιώθηκε
να πάρει την ευχή και ευλογία του όντως αγίου εκείνου Γέροντά του, ήταν πολύ
ευχαριστημένος που πήρε αυτό το μεγάλο πνευματικό εφόδιο για κάθε πνευματικό
παιδί από τον πνευματικό πατέρα και ηγούμενο του. Μετά την όσιακή κοίμηση του
Γέροντά του, ο Μοναχός Στέφανος, επειδή δεν είχε πλέον Γέροντα να υπηρετήσει,
πήγαινε στα Μοναστήρια από τα όποια ζητούσε ελεημοσύνες. Ό,τι του
δίνανε: παξιμάδια, ρύζι, ζάχαρη, όσπρια και άλλα τρόφιμα και κηπουρικά, τα
μοίραζε σε διάφορα άλλα Γεροντάκια, που ήταν άρρωστα και κατάκοιτα σε άλλες
Καλύβες, στην Αγία Άννα, στη Μικρή Αγιάννα, στα Κατουνάκια, στα Καρούλια κι
όπου άλλου βρίσκονταν άρρωστο γεροντάκι.
Το διακόνημα
αυτό, ο μακάριος Στέφανος, συνέχισε σ’ όλη του τη ζωή και με χαμόγελο στα
χείλη, το κομβοσχοίνι στο χέρι, την ευχή στην καρδιά και τον τορβά στην πλάτη,
ήταν έτοιμος πάντα στην προσευχή και τη διακονία των πασχόντων αδελφών, σαν
πάνοπλος στρατιώτης του «κάλουΣαμαρείτη» Δεσπότη Χριστού. Έτσι ξεπλήρωνε τις δυο
μεγάλες εντολές: Την αγάπη προς το Θεό και την αγάπη προς τον πλησίον
συνάνθρωπό του, επειδή είχε βαθιά πίστη στα λόγια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού
που είπε: «Εν ταύταις ταις δυσίν εντολαίς όλος ο Νόμος και οι Προφήται
κρέμονται» (Ματθ. ΚΒ” 40).
Έτσι έτοιμο τον βρήκε ό
θάνατος, λίγο αδιαθέτησε και σαν το πουλάκι έφυγε από τον κόσμο τούτο,
εφοδιασμένος με τις πολλές και άπειρες ευχές, που πήρε τόσο από το Γέροντά του,
όσο κι από όλους εκείνους που έθρεψε και με κάθε τρόπο βοήθησε και περίθαλψε
και πήγε με παρρησία πολλή στον αγωνοθέτη Κύριο και θεό ημών Ιησούν Χριστόν,
για να λάβει το βραβείο της νίκης και να ειπεί στον δίκαιο Κριτή, εκείνα που ο
Θείος Παύλος είπε: «Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, τον δρόμο τετέλεκα, την
πίστιν τετήρηκα λοιπόν απόκειται μοι ο της δικαιοσύνης στέφανος, ον αποδώσει
μοι ο Κύριος εν εκείνη τη ημέρα ο δίκαιος Κριτής» (Β” Τιμ. Δ” 7, 8), να
χαίρεται στεφανωμένος κι αυτός και να δοξάζει τον Πατέρα, τον Υιόν και το Άγιον
Πνεύμα, με όλους τους αγιορείτες Πατέρες και Αγίους.
Γεροντικόν του Αγίου Όρους
Ανδρέου Μοναχού Αγιορείτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου