Δευτέρα 27 Μαΐου 2013

3175 - Δημόσια εξομολόγηση ενός ταλαιπωρημένου Χριστιανού…



Κάτι δεν έμαθα καλά. Κάτι δε μου δίδαξαν σωστά. Ή κάτι δεν κατάλαβα;  Κάτι πήγε στραβά σε μένα ή κάτι είναι στραβό; Προσπάθησαν να με μυήσουν λόγω της αγάπης τους; Ή εξ’ αιτίας της αδυναμίας τους να συνειδητοποιήσουν τη δική τους αδυναμία, επέβαλλαν σε μένα την «τελειότητα» της χριστιανικής τους πίστης; Είμαι Χριστιανός ή έτυχε επειδή γεννήθηκα στην Ελλάδα; Είμαι Χριστιανός ή αυθυποβλήθηκα ώστε να νοιώθω κάτι ξεχωριστό; Είμαι Χριστιανός γιατί το επέλεξα ή γιατί μου το «επιβάλλανε»; Είμαι Χριστιανός γιατί το δέχθηκα και το πίστεψα ή επειδή ψυχαναγκάστηκα να στήνομαι και να φορώ το προσωπείο μιας ανύπαρκτης ευσέβειας και να τηρώ τις εντολές του Θεού χωρίς να χαίρομαι γι’ αυτό! Είμαι Χριστιανός ή είμαι ένα ευσεβιστικό υβρίδιο; Τα ευσεβιστικά υβρίδια είναι χριστιανισμός ή ο χριστιανισμός είναι τελικά ένας άκρατος ευσεβισμός; Κι αν ο Χριστός που είναι ο Θεός του κόσμου είναι η αγάπη, γιατί ο κόσμος της Εκκλησίας Του ή που λέει ότι είναι η εκκλησία Του, δεν ξέρει να αγαπά; Κι αν οι άνθρωποι που τελικά αγαπούν είναι θεωρητικά εκτός Εκκλησίας, επειδή δεν τηρούν το savoir vivre (sic!) της ευσέβειας και του εκκλησιαστικού τύπου, μήπως εκείνοι είναι η Εκκλησία του Χριστού; Κι αν μου πεις ότι η εκκλησία είναι ένα νοσοκομείο με αρρώστους και ότι έτσι θα πρέπει να βλέπουμε και τον εαυτό μας και τους άλλους, εγώ λέω ότι οι άρρωστοι θα πρέπει να έχουν επίγνωση της αρρώστιας τους και να συμπεριφέρονται και στους άλλους αρρώστους με επίγνωση της δικής τους αρρώστιας! Γιατί αν δεν έχουν επίγνωση, τότε αυτό δεν είναι νοσοκομείο αλλά τρελάδικο! Μόνο οι ψυχασθενείς δεν κατανοούν την ασθένεια τους. Κι αν δεν αποτελεί ένα πολυτελές ψυχιατρείο, τότε είναι μια οργάνωση που κρύβει μεγαλειώδη ψυχασθένεια και υποκρισία. Ένας χώρος καθαρά κοσμικός που βρίθει «πνευματικής» κατάστασης, κρύβοντας εξουσιαστικές τάσεις, συμπλέγματα κατωτερότητας, ψυχολογικές ανάγκες προσώπων να ανήκουν κάπου, να αποκτήσουν μια προσωπικότητα ή μια ταμπέλα πνευματική που θα πρέπει να διατηρείται με κάθε κόστος, σαν τον «καθηγητή» που ποτέ δεν πρέπει να αμφισβητηθεί από τους μαθητές του. Δηλαδή γεμάτο ψεύτικες συμπεριφορές και συνεχόμενα ψέματα! Αυτό είναι η Εκκλησία;
Θα πει κάποιος, ποιος είσαι εσύ που θα κρίνεις τον Θεό και τους ανθρώπους Του; Ποιος είσαι εσύ που κρίνεις και κατακρίνεις τους άλλους; Έστω κι αν είναι υποκριτές, έστω και αν είναι ψεύτες, δικαιούσαι να τους κατακρίνεις; Όχι. Αλλά όλοι οι άνθρωποι διαμορφώνονται μέσα από τις εμπειρίες τους. Και οι δικές μου, μου δημιουργούν πλέον την ανάγκη να αποτινάξει οτιδήποτε έχει σχέση με αυτό τον ψεύτικο πνευματικό κόσμο, το κουτί με τις ευσεβιστικές ατάκες, το προσωπείο της πνευματικότητας, των συμπλεγμάτων και της υποκρισίας. Να λοιπόν, όπως όλοι οι υπόδουλοι λαοί, μετά από χρόνια δουλείας και κατοχής ξεσηκώνονται για την ελευθερία τους, επαναστατώ ενάντια στην «αγάπη» μιας κατοχικής δύναμης. Που μου «συμβουλεύει» να σηκώσω τα βάρη και τις δουλειές του, να εναρμονιστώ με τις νομοθετικές διαταγές και εντολές του «κατακτητή», για να μην κολασθώ! Να είμαι «καλό παιδί» για να έχω το σπαθί του τιμωρού μακριά από το κεφάλι μου. Έτσι μου παρουσιάστηκε ο Θεός ή έτσι μου τον παρουσιάσανε; Αυτό είναι ο χριστιανισμός;
Την αγάπη του άλλου, όταν υπάρχει, τη νοιώθεις και την ανταποδίδεις με το φιλότιμο σου! Με την ελευθερία σου!!! Όχι με ψυχαναγκασμό και απειλές. Αυτό είναι ο Χριστός; Έχω ελευθερία ή ουσιαστικά είμαι ελεύθερος μονάχα αν υποδουλωθώ εν ελευθερία; Και πια ελευθερία θα δεχόταν υποδούλωση; Και πώς να αγαπήσεις πραγματικά τον Θεό όταν σου προβάλλεται κυρίως η τιμωρία και η κόλαση Του;
Θέλω να βρω την ελευθερία μου και να βρω τον Θεό μου που είναι όλος αγάπη! Και μη μου πείτε ότι είναι και δικαιοσύνη. Ναι μου το είπαν. Εγώ την αγάπη Του θέλω. Το έλεος Του. Την πατρική Του φιγούρα. Και τους ανθρώπους Του, από τους καρπούς τους, τους αναγνωρίζεις! Όχι από τα σχήματα ευσεβείας τους, τα λόγια τους ή τα ράσα τους! Να αγαπηθεί έχει ανάγκη ο άνθρωπος, όχι να κριθεί! Να βοηθηθεί, όχι να καταδικαστεί.
Πέσανε τα κάστρα της παιδικής μου ηλικίας. Πέσανε.
Πολλοί παράγοντες με επηρέασαν να φλερτάρω με την αθεΐα, μα ούτε εκείνοι αλλά ούτε κι ο ορθολογισμός μου κατάφερε να με πείσει για την ανυπαρξία του Θεού. Επιμένω για κάποιο λόγο να πιστεύω στο Χριστό ως αληθινό Θεό του κόσμου, χωρίς ωστόσο να είμαι βέβαιος. Δεν είδα ούτε τον Χριστό, ούτε την Ανάσταση Του. Αλλά θέλω να το πιστεύω. Δεν ξέρω γιατί. Απλά θέλω. Κάτι μέσα μου…
Αλλά ενώ πιστεύω, κάτι μέσα μου, μου λέει ότι κάτι πάει στραβά με την πραγμάτωση της αλήθειας του Χριστού στην κατεξοχήν οριοθέτηση της δόκιμης και αποδεκτής πνευματικότητας των σύγχρονων και περισσοτέρων χριστιανών. Κάτι που βίωσα από μικρό παιδί και αξιολόγησα μεγαλώνοντας. Άρχισα να διαπιστώνω μια άρρωστη κατάσταση που φωτογραφίζονταν ως αρετή και μια υποκρισία που υποδυόταν την ευσέβεια.  
Αυτοί και ο τρόπος που βίωναν τη ζωή και σχεδόν την επέβαλλαν και στα παιδιά τους, με ώθησαν να έχω λογισμούς αμφιβολίας και ερωτηματικά για τον ίδιο χώρο της Εκκλησίας. Και εννοώ την πλειοψηφία των ανθρώπων που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αυτοπροσδιορίζονται  ως χριστιανοί και προσδιορίζονται από την κοινωνία. Μιλώ για Επισκόπους, μοναχούς, ανθρώπους με χριστιανικές «περγαμηνές», λαϊκούς ή γέροντες κλπ.
Αν λοιπόν όπως είπε ο Θεός, τους ανθρώπους μου θα τους καταλάβετε από τα έργα τους, πείτε μου, τι δουλειά έχει ο Χριστός σε αυτή την οργάνωση που κατήντησε και που ονομάστηκε Εκκλησία και αποτελείται από μικρότερες χριστιανικές ομάδες, με προσωποληψίες και πνευματικούς «Σούπερμαν» λαϊκούς ή κληρικούς, που δραστηριοποιούνται πνευματικά στο χώρο της και αποτελούν κανονικές σέκτες, με αρχηγούς, βοηθούς, συμβούλους, στρατηγούς και στρατιώτες, με εμφανής την παντελή  έλλειψη αγάπης, που υπηρετούν μονάχα και αποκλειστικά τα συμφέροντα που θεωρούν ότι έχουν, κρύβοντας με πνευματικά προσωπεία, την σεκτοποίηση των ανθρώπων, και που κανένα αληθινό παράδειγμα δεν δίνουν για την αλήθεια του Χριστού;  Άνθρωποι τελικά, κοσμικής επιρροής, που με προσωποληψίες και χειραγώγηση των ανθρώπων, οδηγούν  σε τέτοιο βαθμό ανελευθερίας, που αγγίζουν τα όρια του αισχρού. Ψυχαναγκασμός και όχι ελεύθερη βούληση.
Όχι οι κοσμικοί! Οι πνευματικοί. Οι άνθρωποι της Εκκλησίας. Όχι οι αμαρτωλοί άνθρωποι του ονομαζόμενου «κόσμου», που στην τελική ψάχνουν να βρουν την ευτυχία και τη χαρά, τη γαλήνη και την ηρεμία σε λιμνάζοντα ίσως νερά, αλλά ο κόσμος τους δείχνει να είναι πιο αγνός και πιο ανεκτικός από την υποκρισία που υπάρχει στις ταμπέλες μας, των ανθρώπων της Εκκλησίας. Είναι τόση η απόγνωση και η απογοήτευση που νοιώθω, που δεν θέλω να ανήκω στους ανθρώπους που τους θεωρούν πνευματικούς, γιατί πραγματικά δεν είμαι. Προτιμώ να ανήκω στον «κόσμο».
Δεν μπορώ να μην κρίνω το εργοστάσιο των υποκριτών στο οποίο μεγάλωσα και στην κατασκευή θαυμάτων που αποσκοπούσε στην ενδυνάμωση μιας, ουσιαστικά, ανύπαρκτης πίστης. Στη βαριά βιομηχανία της «πνευματικής» κατάκρισης που βαπτίζονταν διάκριση και στη χρησιμοποίηση της Εκκλησίας από ανθρώπους για προσωπικούς σκοπούς!
Εύχομαι κάποια στιγμή να καταφέρω να συγχωρήσω την αδυναμία τους, να αντιληφθούν πόσο μικροί είναι πλέον στα μάτια μου, και πόσο κακό έκαναν και κάνουν. Μας μάθανε να κατακρίνουμε και όχι να αγαπούμε! Όχι να δικαιολογούμε ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ μα να τους χαρακτηρίζουμε. Να κοιτάμε πλάγια τους άλλους. Να είμαστε καχύποπτοι και γεμάτοι κακούς λογισμούς. Μας έκαναν δάσκαλους και σημαιοφόρους της πίστης και της ορθοπραξίας. Αρχίσαμε να βάζουμε στο μικροσκόπιο τις ζωές των άλλων, συγκρίνοντας τις πράξεις τους με όλα αυτά που μας δόθηκαν ως γνώση, χάσαμε την απλότητα και την αλήθεια και υποκρινόμασταν τους αγίους ο ένας προς τον άλλον.
Θέλω να εμέσω όταν σκέφτομαι τα λόγια τους που ποτέ δεν πίστεψαν! Φοβάμαι μήπως μείνω στον ψυχαναγκασμό και τη φοβία που προσπαθώντας να με σώσουν, μου ενέσπειραν στην ψυχή, καταστρέφοντας την ανάγκη για ειλικρινή αναζήτηση της Θεότητας και την συνειδητοποίηση της αδιανόητης και ατελείωτης αγάπη Της για μένα! Μου μάθανε λάθος το Θεό που μου αποκαλύφθηκε μέσα στις πτώσεις μου, δείχνοντας το αληθινό Του πρόσωπο!
Πάμε λοιπόν πάλι απ’ την αρχή. Σαν να γεννήθηκα σήμερα. Το πρώτο κλάμα του μωρού ακούστηκε μες στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου, χωρίς να υπάρχει καμιά μητέρα. Όπως και τότε… Μα και ο πατέρας έκανε λίγο στην άκρη να μη φαίνεται. Και ο μικρός άρχισε να ρωτά για τη ζωή και το θάνατο. Για την αρχή, για το σύμπαν για το Θεό. Πάμε λοιπόν από τη αρχή, με πραγματικό ενδιαφέρον και όχι επιβολή του Θεού στην ύπαρξη μου. Μια ειλικρινή και βαθειά αναζήτηση της αλήθειας. Όχι αναπαραγωγή των κασετών και των ομιλιών. Βίωμα! Αν έχεις βίωμα μίλα μου! Θα ακούσω! Θα αγαπώ! Θα καταλάβω! Θα σε νοιώσω! Μα αν άνοιξες το κουτάκι με τις ατάκες, το βιβλίο με τις λύσεις, αν αντιγράφεις από τους αριστούχους και μου το προσφέρεις για να πειστώ για την αγάπη σου, τίποτα δε θα με κάνει να σε πιστέψω. Τίποτα! Μονάχα βίωμα! Πτώσεις! Αμαρτία. Μετάνοια! Ζωή! Αγάπη! Βίωμα! Αν είσαι εκεί και μπορείς, αν μ’ ακούς μίλα μου! Θα σε «ακούσει» η ψυχή μου…
Που απευθύνεσαι; Ποιος νομίζεις ότι είσαι; Σε ενοχλεί αυτή η έκφραση; Κι όμως δε θα έπρεπε! Ποιος νομίζεις ότι είσαι; Έχεις την επιγραφή του πνευματικού ανθρώπου στο μέτωπο σου! Το έχεις  όπως ο Κάιν είχε το σημάδι του κακού, εσύ έχεις το σημάδι της αγάπης; Γιατί δεν αγαπάς λοιπόν; Με διώχνεις. Το κάνεις εσκεμμένα; Το καταλαβαίνεις ή με διώχνεις ακούσια; Σου το είπε κανείς ότι με διώχνεις; Ποιος είναι ο Πατέρας σου που σε δίδαξε;
Πώς να σου μιλήσω όταν συνεχώς δαιμονοποιείς τη ζωή μου! Δαιμονοποιείς τις ανάγκες μου! Πώς να σε εμπιστευτώ που με κάνεις να νοιώθω βρώμικος όταν την ερωτική έλξη και την ανθρώπινη ανάγκη την ονομάζεις πορνεία.
Αν ένοιωθες όπως ένοιωθα θα καταλάβαινες. Αλλά δεν ένοιωσες ποτέ! Αυτή είναι η αλήθεια. Και ποτέ δεν προσπάθησες να κατανοήσεις. Αλλά σε δικαιολογώ. Πως άλλωστε; Αφού για σένα είναι απαντημένα όλα τα ερωτήματα και η γνωμάτευση της πνευματικής ιατρικής αδιαμφισβήτητη. Δαίμονας! Παρασυρμός. Πειρασμός. Αμαρτία. Τώρα πρέπει να μετανοιώσεις. Να τιμωρηθείς και να απειληθείς με κόλαση ή ένδικη μισθαποδοσία ξεθαμένη από τον παλαιό νόμο, επικαλυμμένη  με την δικαιοσύνη του Θεού και την τιμωρία Του ή πιο «μαλακά» παιδαγωγία Του. Σύνελθε γιατί ο Θεός θα τιμωρήσει εσένα ή ό,τι αγαπάς πιο πολύ. Ακόμη και τα παιδιά σου! Ή τους γονείς σου ή τον άνδρα σου ή την γυναίκα σου! Τρέμε την οργή του για τις αμαρτίες σου. Φώλιασε το φόβο μέσα σου μήπως και «σωθείς». Κι εγώ ο εξουσιαστής σου, ο οδηγός σου, θα σου απαγορεύσω το δέντρο της ζωής. Μακριά από τη Θεία κοινωνία! Θα καείς ανάξιε δούλε που δε φόρεσες το ένδυμα του γάμου. Φύγε πριν σε βγάλει ο ίδιος ο Κύριος. Φύγε μακριά από αυτό που πραγματικά μπορεί να αλλάξει τον άνθρωπο, να τον αλλοιώσει και να τον φωτίσει!!! Σου απαγορεύεται η Ζωή και το Φως, ενώ εσύ, μπορείς να απολαμβάνεις το προνόμιο της αρετής σου.;;!!;;  Πως αγγίζουν τα χείλη τα δικά σου το φρικτό μυστήριο; Η αξιοσύνη σου σε οδηγεί άραγε ή η οικονομία του Θεού προς τον άνθρωπο; Κι αν ο Θεός οικονομεί για σένα, εσύ γιατί δεν οικονομείς για τους άλλους; Σε μοναχούς απευθύνεσαι; Ή προορίζεται μονάχα για τους Αγίους; Και ποιος είναι Άγιος; Ποιος είναι άξιος ενώπιον Του; Γιατί λοιπόν ενώ δε μ’αγαπάς υποκρίνεσαι ότι νοιάζεσαι για μένα;
Με έκανες να χάσω την απλότητα της σκέψης μου. Εγώ δεν είχα την εμπειρία να διαχειριστώ τόσες πνευματικές έννοιες και με άφησες στον κυκεώνα εκατομμυρίων λογισμών να βγάλω άκρη. Εσύ με μπέρδεψες! Και ο μίτος συνεχώς μπερδεύονταν γιατί κοιτούσα εσένα να σου μοιάσω. Έτσι όπως νόμιζα ότι σε έβλεπα. ΆΓΙΟ! Μα άλλη η ζωή του λιονταριού κι άλλη της κουκουβάγιας, Κι άλλο τα δάχτυλα του Κύκλωπα κι άλλα του Οδυσσέα. Γιατί δεν βλέπεις το προφανές και θέλεις να με κάνεις ένα ομοίωμα δικό σου; Να πιθηκίζει και να περιφέρεται σαν μούμια ή καλύτερα σαν μαριονέτα. Γιατί αυτό με έφτιαξες. Μου γέμισες με φόβο την ψυχή. Μου πήρες την απλότητα της σκέψης. Με έκανες να νοιώθω βρώμικός και ότι όλα είναι αμαρτία! Το φαγητό, η μουσική, ο έρωτας και τόσα άλλα ανθρώπινα που ο ίδιος ο Θεός έβαλε μέσα στις ανάγκες του ανθρώπου. Μου πήρες την ελευθερία και με πάτησες στον καλουπωτή σου, να γίνω το καλούπι του «αγίου», χωρίς να νοιώσω ότι θέλω ή ότι μπορώ! Δεν σεβάστηκες ούτε την «υπομονή» του χρόνου και απαίτησες άμεσα να αλλάξω ζωή και συνήθειες. Χωρίς να μου εξηγήσεις γιατί. Μονάχα με απειλές και ένα πηδάλιο που μου εμφάνιζες σαν επιχείρημα για να πειστώ και να δω πόσο «ελεήμων» και ανεκτικός είσαι ώστε να νοιώσω και ευγνωμοσύνη που μείωσες την ποινή μου και μετρίασες τον κανόνα μου.  Με γέμισες με «πρέπει». Με γέμισες με ενοχές και κόμπλεξ. Μου εξαφάνισες το δικαίωμα της επιλογής και με «ενεργοποίησες» με το «επιχείρημα» της επιβολής και της απειλής!  Με έκανες πονηρό ώστε να «αγοράζω» την αρετή και τη Βασιλεία του Θεού μέσα σε εξαναγκαστικές συμπεριφορές και τύπους και παραγωγή «καλών πράξεων και λογισμών»! Να ψάχνω να «αγοράσω» το εισιτήριο της σωτηρίας, χωρίς να μου μάθεις το πιο βασικό άνθρωπε μου. ΝΑ ΑΓΑΠΩ! Ούτε σε σένα βρήκα την αγάπη, πώς λοιπόν να τη διδαχθώ; Αυτό δεν έπρεπε πρώτα από όλα να μου διδάξεις;
Κι όταν κατάφερα να υποκριθώ στον εαυτό μου και σε σένα ότι μπήκα στο δρόμο του Θεού και τώρα προσπαθώ να γίνω άγιος, άρχισα να κάνω «ομολογία» πίστης παντού! Και κηρύγματα στους «χλιαρούς» και αδαείς. Και τελείωσα με αριστείο το πανεπιστήμιο του Ευσεβισμού. Και εντέλει, όλο και πιο πολύ βυθιζόμουνα στην πρακτική του, κρίνοντας τους άλλους οι οποίοι πλέον δεν ήταν αδέλφια μου αλλά κοσμικοί! Και εγώ τώρα διέφερα από τους ανθρώπους της απωλείας. Εγώ τώρα βάδιζα στην αρετή με τόσα που έμαθα και τόσες προσπάθειες που έκανα. Τώρα πρέπει να βοηθήσω να σωθούν και οι άλλοι! Νηστέψτε, μετανοείτε! Κάντε ότι κάνω εγώ για να σωθείτε! Ελάτε στον πνευματικό μου που είναι ο καλύτερος για να βοηθηθείτε! Κοίτα εμένα πως υποκρίνομαι τον Άγιο; Έτσι μπορείς και εσύ! Έλα όμως που δεν αγάπησα το πλάσμα σου Κύριε και πως θα μάθω τώρα να αγαπώ; Ευτυχώς που έφαγα τα μούτρα μου και κατάλαβα πόσο μακριά από την αλήθεια και την αρετή είμαι. Αλλά ελπίζω μονάχα το έλεος και δεν ψάχνω την αρετή που ποτέ δεν έρχεται σε μένα. Έστω κι έτσι, μου επιτρέπεις να ελπίζω;
Δεν νομίζω όμως να με νοιώσεις καλέ μου φίλε που μακάρι να ήσουνα. Θα με βαπτίσεις μπερδεμένο και πλανεμένο ή ακόμη και τρελό. Με δαιμονική επήρεια που επηρεάστηκε ίσως από τις παρέες του και τα αντίχριστα διαβάσματα του. Ίσως. Δεν νοιώθω όμως έτσι. Αλήθεια πονάω και προσπαθώ να απαλλαγώ από τις σκέψεις μου. Να βρω γαλήνη και ηρεμία. Να πάψει να με βασανίζει η σκέψη ότι… τελικά υπάρχει η πραγμάτωση ή είναι μόνο θεωρία;  Δεν το πιστεύω. Θέλω να πιστεύω και θα συνεχίσω με όλες μου τις δυνάμεις. Όχι για το φόβο μιας αιώνιας τιμωρίας. Αλλά με την ελπίδα μιας αναπάντεχης αιωνιότητας. Σε ευχαριστώ!
Αγιορείτης

27 σχόλια:

  1. Ανώνυμος28/5/13, 9:06 μ.μ.

    Κυριε και δεσποτα της ζωης μου..............................δωρισε μου του οραν τα εμα πταισματα και μη κατακρινειν τον αδελφο μου................

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ειλικρίνεια και βαθύς μεταφυσικός πόνος σε αυτή τη δημόσια εξομολόγηση.

    Οποιος και αν είναι αυτός που την έγραψε (μοναχός ή λαικός)
    ΔΕΝ θα τον αφήσει Αναστημένος Χριστός, απ' το χεράκι.
    ;-)
    Θα τον πάρει ολοκληρωτικά- με άπειρη τρυφερότητα- στην αγκαλιά Του- μια μέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος31/5/13, 12:39 π.μ.

    Τα λόγια του με άγγιξαν πραγματικά!!!
    Πόσο τον καταλαβαίνω!
    Πόσοι άραγε νιώθουμε έτσι;;;!!!
    Ο Θεός να μας ελεήσει και να μας πάρει κοντά Του όταν έρθει εκείνη η ώρα γιατί όσο αμαρτωλοί και αν είμαστε, Τον αγαπάμε έστω και με λάθος τρόπο. Είμαστε αδύναμοι και ο Θεός το γνωρίζει αυτό. Δεν πιστεύω ότι θα μας αφήσει... γιατί μας αγαπάει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος31/5/13, 11:21 π.μ.

    Ο Θεός είναι χαρά ατέλειωτη
    κι η καλογερική τραγούδι
    και στάζει γλύκα η Παναγιά απάνω στους ανθρώπους.
    Κοσμικιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Εσύ φίλε ανώνυμε,αδερφό δε σε λέω γιατί δε νοιώθω έτσι,γιατί 'πουλάς' την υποτιθέμενη προσευχή σου γι αυτό τον άνθρωπο μέσα από το αυτό το site;Σπίτι και εικονοστάσι δεν έχεις;Όσο για 'σενα φίλε που έγραψες το κείμενο εύχομαι κάποια μέρα να συναντηθείς με τους πραγματικούς αδελφούς σου που τόσο τους στερήθηκες τα προηγούμενα χρόνια.Μέχρι κι ο προφήτης Ηλίας μόνος ένοιωθε κάποτε....Λες τότε να μην υπήρχε οργανωμένη εκκλησία να πάει να τους κλαφτεί; Όμως ο Κύριος του είπε πως υπήρχαν 7.000 ψυχές γύρω του που μοιάζαν με τη δική του, που δεν είχαν προσκυνήσει τα είδωλα, και να κάνει κουράγιο.Κουράγιο λοιπόν,για να σε κρατάει σ' αυτή τη ζωή πάει να πει πως θέλει να γνωριστείτε καλύτερα...Τυχερέ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!1

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος31/5/13, 3:27 μ.μ.

    Για να νιώθει κανείς χαρούμενος
    ή είναι πολύ νέος ή είναι πολύ γέρος.

    Οι ενδιάμεσες ηλικίες
    μπορεί από άλλα βάσανα πολύ να ταλανίζονται.

    Και τότε ποιος θα βρεθεί-ανθρωπίνως- να ενισχύσει;

    Από προσωπική εμπειρία καταθέτω και γω
    ότι η σκληρότητα
    και η υποκρισία πολλών Ορθοδόξων "χριστιανών"
    λαϊκών και κληρικών
    δυστυχώς
    μοιάζει απερίγραπτη και απίστευτη!

    -Ποιος θα σωθεί;
    -Ο ΥΠΟΜΕΙΝΑΣ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος31/5/13, 4:42 μ.μ.

    και νέος και γέρος υιός Θεού θα είσαι,γιατί να λείπει η χαρά;
    αυτό που ξαφνικά κοιτάτε γύρω σας κ βλέπετε σαπίλα
    να το κοιτάξετε...
    είναι μάλλον που και μέσα σας κοιτώντας δεν βλέπετε Θεό..
    Κι άμα ζητάτε ανθρωπίνως ενίσχυση καλά να πάθετε.
    Χλιαρέψανε οι καλογέροι και παγώσανε οι λαϊκοί στην Ελλάδα.
    Αλήθεια,Φως και Ζωή ήρθε να δώσει κι ο Χριστός
    αλλά δε μας είναι αρκετό,θέλετε και ανθρώπινα βοηθήματα.
    Να αφήσετε τα καλογέρια στα μοναστήρια.Δεν έχουμε ανάγκη από παπάδες ν'αμαρτάνουνε μαζί με μας μέσα στον κόσμο.Ούτε άλλους γραμματιζούμενους μα και ματαιόδοξους μητροπολίτες.
    Να λιώνετε κεριά μπροστά στο Χριστό σας για όλους αυτούς μέσα στο κόσμο ξεκινήσατε.Κι αν όλα τ'άλλα τα αφήσατε,κρατήστε μόνο αυτό.
    Δεν είναι σαδιστής θαρρώ ο Θεός να ψάχνει αφορμές να μας κάψει.
    Μπορούμε να φιλοσοφούμε όλη μέρα αλλά στο τέλος πάλι θ'αναστηθεί ο Χριστός και πάλι θα σε καλεί σε μέθεξη.Κι αυτά τα μα εγώ που είμαι βρώμικος και έχω κάνει τόσα,να αφήσετε στην άκρη.Δεν είναι ταπείνωση αυτό.Πνιγμένοι είστε και ψάχνετε να κρατηθείτε από τα μαλλιά αλλά το χερι του Χριστού δε το πιάνετε...Ο φόβος της επιτυχιας.
    Κι άμα πάθετε καμιά αλλοίωση της δεξιάς του Υψίστου και πρέπει να ξεβολευτείτε;;Χάσατε τόσο κόπο και χρόνο στο να χτίζετε τις ανασφάλειές σας πάνω στο ευαγγελιο που δεν είδατε ποτέ καν το εξωφυλλο;
    Σταυρό έχει απ'εξω.Κι όσο σου θυμίζει πόνο,άλλο τόσο θα έπρεπε να σου θυμίζει κ Ανάσταση.
    Ξυπνάτε ρε Χριστιανοί!!!
    Ευαγγελιστές Αναστάσιμης Χαράς είστε..
    άμα έχουν ψυχολογικά κι οι Χριστιανοί,τι ν'απογίνουνε οι άλλοι;;;
    Να τιμάνε οι παπάδες το σχήμα τους κι οι λαϊκοί τους παπάδες τους.
    Αληθώς ανέστη

    κοσμικιά.

    υ.γ.μη με κάνετε να επανέλθω με μηνυματάκια του στυλ "ναι κι εμένα μια φορά ένας παπάς με είχε πει..." κακώς σε είπε και κακώς τον άκουσες.get over it.αστους να λιώνουν μες την υποκρισία τους.Δε θα δωσεις εσύ λόγο γι'αυτην.κι αμα κάνουν οι παπάδες την εκκλησία και την πίστη στο Θεό,ας μάθουν κι αυτοί πως δε μας έχει ανάγκη ο Θεός,ενώνεται με τους πιστούς του κι έτσι ;) και δεν ήσασταν πουθενά εκεί γύρω να τον Αναστήσετε.Μόνος Του αναστήθηκε,κι εσείς κοινωνάτε κατα Χάρη.Κι άμα δεν την κάνουν την εκκλησία οι παπάδες,να κοιτάς και εσύ τη δουλειά σου.Γίνε διάφανος να δείχνεις και στους ξεχασμένους παπάδες τί θα πεί Παράδεισος...
    Αυτά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμος28/11/14, 1:15 μ.μ.

      Πρώτη φορά διάβασα τόσο ειλικρινή ομολογία από χριστιανό. Τον νοιώθω σα δίδυμη ψυχή μου. Μετά χαράς να αφήσω στην άκρη τους παπάδες. Αλλά η εκκλησία θέτει ως όρο σωτηρίας την εξομολόγηση. Σε παπά. Αφού δε θέλω να εξομολογηθώ ξανά στη ζωή μου , ελπίζω μόνο στο έλεος του Θεού , που γνωρίζει τις σκέψεις και τη διάθεσή μου.

      Διαγραφή
  8. Ανώνυμος31/5/13, 5:25 μ.μ.

    γεια σου κοσμικιά!
    Ξέρις γιατί με πιάνει μια πικρία και δεν μπορώ να χαρώ που ο Χριστός αναστήθηκε; επειδή δεν έχω να πληρώσω το ρεύμα, το νερό, το τηλέφωνο, το νοίκι, δεν έχω δουλειά, πάω σε συσσίτια της μητρόπολις, νιώθω χάλια. Στην ηλικία μου έπρεπε να έχω παντρευτί να έχω και παιδί...καταλαβαίνεις, εσύ που μου κάνεις κήρυγμα, η χορτάτη, γιατί δε μπορώ να χαίρομαι βρε κοσμικιά; Κοσμικιά μου, κινδυνευω να χάσω και το σπίτι από την τράπεζα, για χρέη. όσο ήμανε μικρός τα πλήρωνε ο πατέρας μου. τώρα πήγε και πέθανε. είμαι άνεργος. δε βοηθάει κανείς. όλοι λένε ότι πεινάνε. δε δίνι κανείς δανικά, καταλαβαίνεις; Σταμάτα το κήρυγμα, να σε χαρό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ανώνυμος31/5/13, 5:58 μ.μ.

    γεια ανώνυμε...
    και τί κλαίγεσαι σε μένα;Μάνα δεν έχεις τη Παναγιά;σ'Αυτην να πας να κλαφτείς.
    Αρα,δεν έχεις παιδι,δεν έχεις δουλειά,και κλαίγεσαι που θελει η τράπεζα να σου πάρει το σπίτι;
    Ξέρω Χριστιανούς πολύτεκνους στα ίδια με σένα και λένε Χριστός Ανέστη,χαρά μου...
    Κι άμα τους δεις φεγγοβολάνε Ανάσταση όλο το χρόνο.
    Αν τα είδες σα κήρυγμα,λυπάμαι,συνέχισε στο δρόμο σου όπως ξέρεις και μην ακούς κανέναν :)
    Κι ήταν όλα τα προβλήματά μας δυο ευρά κι ένας Χριστός μοίραζε λίρες χρυσές,κι εμείς κλαιγόμασταν για 2 ευρά...

    κοσμικιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ανώνυμος31/5/13, 6:46 μ.μ.

    κοσμικιά
    με το μυνυμά σου σκέφτκα ότι ευτυχώς που χρωστάω στην τράπεζα και δεν παντρεύτηκα με κάποια που να μου κάνει κατήχηση με τέτοιο ξερολοθρησκευτικό στιλάκι . Ψηλά τον έχεις πάρει τον αμανέ, κοσμικιά, και ψηλά τη χτίζεις τη φωλιά και θα σου σπάσει ο κλώνος! παρετούμαι.δεν καταλαβένις από πόνο. είσαι ΑΝΑΛΓΗΤΗ σαν ξεδοντιαστής. χαίρεται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ανώνυμος31/5/13, 6:54 μ.μ.

    χαίρε κι εσύ,Χριστός ανέστη!
    κοσμικια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ανώνυμος31/5/13, 8:15 μ.μ.

    Αληθώς Ανέστη ο Κύριος
    κοσμικιά!
    Και επειδής είσ αλιθηνή χριστιανή
    και ο αληθινός χριστιανος ΠΡΕΠΕΙ("που να πάρει!")
    να κάνει ελεημοσύνες
    να σου στείλω έναν αριθμό τράπεζας να καταθέσεις οβολό
    όσο προερήσαι;
    ;-(

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμος12/6/13, 9:13 π.μ.

      ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΧΑΡΕΙΣ ΤΙΠΟΤΕ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑΣ ΨΑΞΟΥ!! ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ (ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΡΕΙ) ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΖΗΤΑΣ ΚΑΙ ΕΣΥ. ΕΣΥ ΕΚΑΝΕΣ ΟΤΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ???
      ΕΙΣΑΙ ΠΟΛΥ ΙΣΟΠΕΔΩΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΡΑ ΠΟΛΥ ΕΓΩΙΣΤΗΣ. ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ Σ'ΕΣΕΝΑ . Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΑΣ ΑΝΑΣΤΗΘΗΚΕ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΑΛΛΙΩΣ.

      Διαγραφή
  13. Διογένης/Ε.Μ.3/6/13, 2:14 π.μ.

    ''ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΡΔΙΑΣ''

    Όταν διαβάζεις τέτοια εξομολογητικά κείμενα, τότε μπορείς με σιγουριά να πείς πως υπάρχει ακόμη ελπίδα στο χώρο της Εκκλησίας.
    Ευτυχώς,δηλαδή που βρίσκονται ακόμη πιστά μέλη και ανασαίνουν το οξυγόνο της ελευθερίας και όχι την μπόχα της ευσεβιστικής υποκρισίας, μέσα στην οποία έχει βυθιστεί το μεγαλύτερο μέρος της θεσμικής Εκκλησίας, αλλά και των πιστών γενικότερα!

    Υπάρχει ελπίδα, γιατί σιγά σιγά αρχίζουν να καταλαβαίνουν ακόμη και οι ανυποψίαστοι ότι κάτι δεν πάει καλά στον εκκλησιαστικό χώρο, ο οποίος μαστίζεται από μία έντονη υποκρισία και έναν άρρωστο ναρκισσισμό!

    Ευτυχώς που υπάρχουν και φωνές που αρχίζουν έστω και δειλά να μιλούν για τα αυτονόητα, ότι δηλαδή ο εκκλησιαστικός λόγος είναι ανάγκη να είνα λόγος αγαπητικός και όχι εξουσιαστικός, γιατί αλλιώς ακυρώνεται το ίδιο το Ευαγγέλιο!

    Μπράβο και πάλι στον φίλο που τόλμησε να εξομολογηθεί δημόσια, με αυτό το φλογερό και ανυπόκριτο πάθος!

    Μακάρι το παράδειγμά του να το ακολουθήσουν και άλλοι χριστιανοί και δη ιεράρχες, που μας έχουν φλομώσει στο ψέμα και στην υποκρισία !!!
    (οι φωτεινές εξαιρέσεις δεν λύνουν βέβαια το μεγάλο πρόβλημα που υπάρχει και μας ταλαιπωρεί και κυρίως μας αποπροσανατολίζει πνευματικά!)

    Από ΔΙΟΓΕΝΗ/Ε.Μ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ανώνυμος3/6/13, 7:14 π.μ.

    Διογένη/Ε.Μ.

    Έγραψες τα αυτονόητα.
    Μακάρι οι κακοί επαγγελματίες ιερωμένοι να αφυπνιστούν
    και να αλλάξουν συμπεριφορές ώστε να μη χάσουν το ταλαίπωρο ποίμνιο
    που επιτέλους άρχισε και αφυπνίζεται!
    "Οι καιροί ου μενετοί" που έλεγον και οι αρχαίοι ημών προγΌνοι!
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ανώνυμος4/6/13, 12:54 π.μ.

    Κάθε φράση και μια αλήθεια που δυστυχώς την βίωσα και εγώ. Το ερώτημα μου είναι πως μπορώ να πω σ΄ ένα νεότερο άνθρωπο, σ’ ένα παιδί, να έρθει να δει να ακούσει να συμμετέχει στην ζωη της εκκλησία γνωρίζοντας ήδη τι τον περιμένει ?Βρέθηκα αρκετές φορές σ΄ αυτό το δίλλημα και πάντα διστάζω να πω κάτι σε νέα παιδιά που μάλιστα είναι και πολύ πρόθυμα να ακούσουν

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ανώνυμος4/6/13, 9:34 π.μ.

    Ανων.12:54 π.μ.
    Θέτεις άλλο ακανθώδες ερώτημα.
    Γι αυτό το θέμα χρειάζεται μια νέα ανάρτηση!
    ;-)
    Ε.Π.Κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Ανώνυμος4/6/13, 10:29 π.μ.

    Ανων. 9:34 π.μ
    Για να είμαι ειλικρινής μια απάντηση την χρειάζομαι. Αν έχεις να πεις ,να γράψεις, να προτείνεις κάτι, πραγματικά καλοδεχούμενο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Φιλ. ανων. γράφεις :

    " Το ερώτημα μου είναι
    "πως μπορώ να πω σ΄ ένα νεότερο άνθρωπο,
    σ’ ένα παιδί, να έρθει να δει να ακούσει να συμμετέχει στην ζωη της εκκλησίας
    ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΗΔΗ
    τι τον περιμένει;'

    Βρέθηκα αρκετές φορές σ΄ αυτό το δίλημμα
    και πάντα διστάζω να πω κάτι σε νέα παιδιά
    που μάλιστα είναι και πολύ πρόθυμα να ακούσουν"
    .....................
    .............................................
    Φιλ. ανων. των 10:29 π.μ.

    Πολύ συνοπτικά θα εκφράσω τις επόμενες σκέψεις.

    Εμείς παρελάβομεν να ευαγγελιζόμεθα,
    δηλαδή να μεταβιβάζουμε

    (πάση δυνάμει και "στεντορεία τη φωνή"
    με την κατά δύναμη ταπεινοφροσύνη και αγάπη)

    το Χαρμόσυνο Μήνυμα-ΕΜΠΕΙΡΙΑ της Ανάστασης του Σωτήρα Ιησού Χριστού
    και την αναγκαιότητα της ένταξης εκάστης ψυχής
    στους κόλπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας, η οποία δια μέσου των αιώνων
    τρέφει τους πιστούς με το Πανάγιο Σώμα και Αίμα Του, δια των Μυστηρίων της.

    ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ καθόλου ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ,
    ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΣΗ ΜΑΤΑΙΩΣΗΣ ΠΟΥ ΕΙΣΠΡΑΞΕΣ ΕΣΥ,
    ΔΕΝ είναι υποχρεωτικό ΟΥΤΕ ΒΕΒΑΙΟ
    ότι ΘΑ ΤΗΝ ΕΙΣΠΡΑΞΕΙ
    και εκείνο το άλλο παιδί, στο δρόμο της δικής του ζωής.

    Εσύ εφόσον πιστεύεις στην Ανάσταση του Κυρίου
    θα μεταβιβάσεις-εισαι από την Αγάπη υποχρεωμένος-
    το Χαρούμενο Αγγελμα.

    "Ουαι μοι εάν μη ευαγγελιζωμαι" τονίζει ο μέγας Απόστολος.

    Τουτέστιν υποχρεούσαι πνευματικά,
    να σκορπίσεις το σπόρο της Αληθείας στα σπουργιτάκια -ερευνητές
    που σε πλησιάζουν και θα σου ζητήσουν μια σκέψη, μια ανάσα θείας ελπίδας.

    ΠΩΣ θα τα ΘΡΕΨΕΙ Ο ΣΠΟΡΟΣ ΕΚΕΙΝΟΣ,
    Ο ΘΕΟΣ μόνον ΘΑ ΤΟ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ
    και η εκάστου ΠΡΟΑΙΡΕΣΗ,
    δηλαδή η ΜΥΣΤΙΚΗ βούληση εκείνου του αγωνιζομένου ανθρώπου.

    Να χρησιμοποιήσω ένα παραδειγματάκι:

    Συνδέομαι στενά με δυο κατά σάρκα αδέρφια.

    Ο ένας μου λέει πόσο υπέροχα βίωσε την παιδική τους ηλικία, με τους άξιους γονείς
    που είχαν, τους πολυαγαπημένους -και μεταξύ τους και με τα παιδιά τους-
    τα οποία ως γονείς, πολλαπλώς φρόντισαν και ευεργέτησαν.

    Η αδερφή του ίδιου ανθρώπου, στον ίδιο χρόνο,
    με τους ίδιους γονείς, στον ίδιο τόπο
    μου ομολόγησε ότι βίωσε τραυματική παιδική ηλικία, από τους γονείς.

    Δεν της φέρθηκαν με κάποιον ανήθικο ή αποτρόπαιο τρόπο. ΟΧΙ.
    απλώς εκείνη στενοχωριόταν με την ΙΔΙΑ συμπεριφορά ΜΕ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ οι άλλοι ευφραίνονταν.

    Το άκουσε ο αδερφός που ήταν παρών και μάρτυρας των διαφόρων γεγονότων
    και ΑΠΟΡΗΣΕ και θαύμασε με τη διαφορετική αξιολόγηση της αδερφής του.

    Του φάνηκε παράξενο, έως απίστευτο.

    Καταλαβαίνεις τι προσπαθώ να εκφράσω;

    Προσπαθώ να πω ότι
    ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΑΝ ο διπλανός μας
    θα φτάσει στα ΙΔΙΑ ΕΠΙΠΕΔΑ ΘΛΙΨΗΣ,
    πικρίας, η ματαίωσης που εμείς ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΣΤΕ
    ότι θα φτάσει, επειδή εμείς
    ΙΣΩΣ φτάσαμε,
    των Εξαποδών συνεργούντων προς τούτο, τίμιε πάτερ
    ;-)

    ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ, ΌΜΩς, να γίνει έτσι.

    ΜΟΝΟΝ Ο ΘΕΟΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΟ ΤΙ ΘΑ ΠΡΟΚΥΨΕΙ, για τον καθένα μας.

    -Επομένως ;

    -Επομένως...

    Εμείς, ως αγωνιζόμενοι πιστοί,
    έχουμε ΧΡΕΟΣ ΝΑ ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕ ΟΡΘΟΔΟΞΑ
    και να προσφέρουμε
    το Ύδωρ της Αληθείας
    σε όποιον μας το ζητήσει.

    Τι θα προκύψει ΜΕΤΑ, και βάθος επίγειου χρόνου,
    είναι ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΡΓΟ,
    στο οποίο ΑΔΥΝΑΤΟΥΜΕ να υπεισέλθωμε.

    Η σωτηρία της ΚΑΘΕ ψυχής
    με ΜΥΣΤΙΚΟΥΣ και ΑΠΕΡΙΓΡΑΠΤΟΥΣ,
    και ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ,
    δια βίου, εν Αγίω Πνεύματι τελεσιουργείται.

    Αυτά πολύ συνοπτικά.
    Αν δεν εννοείς κάτι, περιστεράκι μου,
    σε πρώτη ευκαιρία να επανέλθουμε.
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Ανώνυμος4/6/13, 7:03 μ.μ.

    Νομίζω ότι κατάλαβα. Δεν είναι ωφέλιμο να αξιολογούμε τα πάντα με μέτρο τον εαυτό μας και τα βιώματα μας . Σ’ ευχαριστώ πολύ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. ;-)
    Χαίρομαι που κατάλαβες την απλή μου σκέψη, φιλ. ανων.
    ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Αγνωστε συντάκτη του κειμένου σε ευχαριστώ που μοιράστηκες τις σκεψεις σου την αγωνία σου και τους προβληματισμούς σου με ολους εμάς.
    Ισως η κοινωνία μας γινότανε καλύτερη εαν υπήρχαν κι αλλοι σαν και σένα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. αυτές οι σκέψεις εμφανίζουν έναν άνθρωπο που ψάχνει διψασμένα την Αλήθεια και σιχαίνεται την υποκρισία, και όμως οι περισσότερες απλές ψυχές καθοδηγούνται απο υποκριτές που δεν ξερουν τι τους γίνεται και κάνοντας υπομονή σώζονται, δεν πρεπει να τις σκανδαλίζουμε. Γιαυτό ειπώθηκαν τα παρακατω απο τον Κύριο (Ματθ.23):
    Τότε ὁ ᾿Ιησοῦς ἐλάλησε τοῖς ὄχλοις καὶ τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ
    2 λέγων· ἐπὶ τῆς Μωσέως καθέδρας ἐκάθισαν οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι.
    3 πάντα οὖν ὅσα ἐὰν εἴπωσιν ὑμῖν τηρεῖν, τηρεῖτε καὶ ποιεῖτε, κατὰ δὲ τὰ ἔργα αὐτῶν μὴ ποιεῖτε· λέγουσι γάρ, καὶ οὐ ποιοῦσι.
    4 δεσμεύουσι γὰρ φορτία βαρέα καὶ δυσβάστακτα καὶ ἐπιτιθέασιν ἐπὶ τοὺς ὤμους τῶν ἀνθρώπων, τῷ δὲ δακτύλῳ αὐτῶν οὐ θέλουσι κινῆσαι αὐτά.
    5 πάντα δὲ τὰ ἔργα αὐτῶν ποιοῦσι πρὸς τὸ θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις. πλατύνουσι γὰρ τὰ φυλακτήρια αὐτῶν καὶ μεγαλύνουσι τὰ κράσπεδα τῶν ἱματίων αὐτῶν,
    6 φιλοῦσι δὲ τὴν πρωτοκλισίαν ἐν τοῖς δείπνοις καὶ τὰς πρωτοκαθεδρίας ἐν ταῖς συναγωγαῖς
    7 καὶ τοὺς ἀσπασμοὺς ἐν ταῖς ἀγοραῖς καὶ καλεῖσθαι ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων ραββὶ ραββί.
    8 ὑμεῖς δὲ μὴ κληθῆτε ραββί· εἷς γὰρ ὑμῶν ἐστιν ὁ διδάσκαλος, ὁ Χριστός· πάντες δὲ ὑμεῖς ἀδελφοί ἐστε.
    9 καὶ πατέρα μὴ καλέσητε ὑμῶν ἐπὶ τῆς γῆς· εἷς γάρ ἐστιν ὁ πατήρ ὑμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς.
    10 μηδὲ κληθῆτε καθηγηταί· εἷς γὰρ ὑμῶν ἐστιν ὁ καθηγητής, ὁ Χριστός.
    11 ὁ δὲ μείζων ὑμῶν ἔσται ὑμῶν διάκονος.
    12 ὅστις δὲ ὑψώσει ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, καὶ ὅστις ταπεινώσει ἑαυτὸν ὑψωθήσεται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Ανώνυμος29/12/13, 12:35 μ.μ.

    Αδελφέ Πρόδρομε, είπες μια μεγάλη αλήθεια.
    Κάνοντας ΥΠΟΜΟΝΗ ακόμη και αν είναι υποκριτές οι γεροντάδες, μπορεί να ΣΩΘΕΙ ο μοναχός.
    ΑΡΚΕΙ να ΜΗΝ είναι αιρετικός ο γέροντας.
    Αν είναι Αιρετικός ο γέροντας, τότε κλάφτονε και τον υποτακτικό.
    Θα τον φάει η Μαρμάγκα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Ανώνυμος2/8/17, 1:37 π.μ.

    Θα ειμαι απολυτα ειλικρινης μαζι σας.Το κειμενο σας με συγκλονισε.Εχω περασει τα ιδια με εσας.Ενιωσα οτι βιαστηκε η ψυχη μου απο πνευματικους.Η σχεση μου με το Θεο τραυματιστηκε ανεπανορθωτα αλλα ο Θεος δεν με αφησε....Ακομη ομως παλευω..να ξεφυγω απο το Φαρισαισμο..
    Ειμαι σιγουρη οτι ο Θεος δεν θα αφησει ουτε και εσας γιατι εχετε καλη προαιρεση.Σας ευχαριστω για το οτι μου δωσατε παρηγορια στη ψυχη και για το οτι δεν ειμαι ακομη ενας "τρελος του χωριου" και παλευω μονη μου να βρω τον αληθινο Χριστο που ειναι ΜΟΝΟ αγαπη....Τιποτα αλλο.
    Οσο ζω θα προσευχομαι για σας και ας μη γνωριζω το ονομα σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή