Η Ιερά Σκήτη
του Τιμίου Προδρόμου απέχει από την κυρίαρχο Ιερά Μονή των Ιβήρων 30΄. Απλώνεται
στις κλιτύες δύο ραχωνιών σε υψόμετρο 250 μ. έχοντας στα Δυτικά της το βουνό
Τσούκα (750 μ.), ενώ στα Ανατολικά της ανοίγονται πράσινες πλαγιές που οδηγούν
το μάτι μας στην απεραντοσύνη της θάλασσας.
Στη θέση όπου
σήμερα η Σκήτη, υπήρχε, από το 10ο αιώνα, μονύδριο Γεωργιανών και
στην οδό μεταξύ της Μονής και της Σκήτης υπήρχε το ασκητήριο του Αγίου Γαβριήλ.
Το μονύδριο εκείνο καταστράφηκε από τους Καταλανούς. Το μονύδριο άρχισε να
κάνει δυναμική την παρουσία του, ως καλύβική συνοικία, με την εκαταβίωση εδώ
του Οσίου Ιακώβου του Νέου (†1 Νοεμβρίου 1520).
Η ησυχαστική
τοποθεσία της Σκήτης, προσφιλής στους ασκητές, θα είναι αιτία να διατηρείται
αυτή πάντοτε σε ακμή. Κι όχι μόνο από ησυχαστές, αλλά κι από νεομάρτυρες. Εδώ ασκήτεψαν
και προαλείφτηκαν για το μαρτύριο οι νεομάρτυρες: Ιάκωβος και Διονύσιος (μνήμη
1 Νοεμβρίου), μαθητές του παραπάνω Ιακώβου· Προκόπιος (†25 Ιουνίου 1810)· Ευθύμιος
(†22 Μαρτίου 1814)· Ιγνάτιος (†8 Οκτωβρίου 1814)· Ακάκιος (†1 Μαΐου 1816)·
Ονούφριος (4 Ιανουαρίου 1818).
Κατά την
περίοδο των ησυχαστικών ερίδων, αλλά και νωρίτερα, αποβαίνει ησυχαστικό κέντρο·
εδώ είχε και το ασκητήριό του, για ένα διάστημα, ο Άγιος Αθανάσιος πατριάρχης
ΚΠόλεως (1289-93 και 1304-10), όπως μας πληροφορεί σημείωση στον κώδικα Μονής
Ιβήρων 369: «…εις την μονήν του εν αγίοις Πατρός ημών Αθανασίου αρχιεπισκόπου
ΚΠόλεως του νέου εις την σκήτην των Ιβήρων… εν έτει ,ζρκδ΄(=1616)».
Την επομένη
100ετία αναφέρεται στη διαθήκη του Οικουμενικού Πατριάρχη Σεραφείμ Α΄ (1733-34)
και οργανώνεται σε σκήτη, συντάσσοντας και τον Εσωτερικό Κανονισμό, από 22
άρθρα. Ο Κανονισμός εγκρίνεται το ίδιο έτος από την κυρίαρχο Μονή (6
Σεπτεμβρίου 1788). Λίγα χρόνια πριν (1779) εγείρεται το καθολικό και
αγιογραφείται μετά μία 20ετία με κυριαρχικό χρώμα το κόκκινο. Επιγραφή εντός
του καθολικού πληροφορεί ότι «ανηγέρθη εκ βάθρων» το 1779… «ανιστορήθη δε χειρί
Νικηφόρου μοναχού εκ Καρπενησίου… εν έτει 1799».
Άλλα κτίσματα
παλιά γύρω από το κυριακό είναι του 1783 και του 1877. Επίσης σώζεται
μισοερειπωμένος ο ναός που ίδρυσε ο άγιος Ιάκωβος. Γενικά το καθολικό φαίνεται
εγκαταλειμμένο (ΣΗΜ. αναφέρεται αρχές δεκαετίας του 80). Φθορές στη λιτή
μεγάλες και τράπεζα πεπτωκυία. Τέμπλο ξύλινο ωραίο με ματ βερνίκι βαμμένο. Την εποχή
ακριβώς αυτή αριθμεί 13 καλύβες με 33 μοναχούς. Το 1903, έτος ακμής της Σκήτης,
αριθμεί 14 καλύβες με σχεδόν 40 μοναχούς. Σήμερα έχει 5 καλύβες κατοικημένες με
10 μοναχούς (ΣΗΜ. αναφέρεται αρχές δεκαετίας του 80).
ΠΗΓΗ: Δωροθέου Μοναχού, ΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ
Μύηση στην Ιστορία του και τη Ζωή του, εκδ. ΤΕΡΤΙΟΣ, Κατερίνη 1986
Οι φωτογραφίες
είναι του:
Η ανατολή του
21ου αιώνα βρίσκει τη Σκήτη με ανακαινισμένο το Κυριακό και 2 μόλις
κατοικημένες καλύβες.
 |
| Η μία από τις δύο κατοικημένες σήμερα Καλύβες |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου