Ιερομαρτύρων
κέρασμα, η έσχατη λειτουργία.
Συνεσταλμένα
βήματα, ανεβλαβή τα οικεία.
Αντίβαρο
στην ξαστοχιά, στην Θεία δικαιοσύνη!
Τροφός
Ζωής κατέρχεται, πρεσβείες να ταχύνει.
Του
Παναγίου μνήματος φύλακας Ηρακλειώτης!
Με
μεσιτεία του Αη Μηνά, Πατριάρχης και Δεσπότης!
Γιάντα μη
και δε σ αγαπώ Άγιε και Παναγιά μου;
Της
πίστης βάρεσε η γροθιά και έγιναν τα όνειρά μου!
Νύχτα
μερώνεται με φως από έκπαγλο φεγγάρι!
Αγρύπνια
και υπομονή κούτσουρα για κλινάρι!
Πορεία
στο μεσόνυχτο από αναγκεμένους!
Πίστης
εξιστορήματα για τους αναστημένους!
Στην Σκήτη του Προφήτη Ηλία.
Απόγευμα της τρίτης μας φετινής μέρας στο Όρος.
Στο παρεκκλήσιο του Αγίου
Νικολάου ξανά. Εσπερινός με στιχηρά του Αγίου Φωκά του Ιερομάρτυρα
και θαυματουργού! Του μηνύθηκε το μαρτυρικό του τέλος με περιστέρι, που
ένα στεφάνι του έβαλε στο κεφάλι και με ανθρώπινη μιλιά του είπε: Ποτήριον κεκέρασται και δεί σε αυτό πιείν! Το
μαρτύριο των Ιερομαρτύρων είναι η τελευταία τους λειτουργία πάνω στη
γη! Εποίησε και αυτός, κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, την
τελευτήν τελευταίον μυστήριον!
Ο πατήρ Σίλας βδομαδιάρης
ιερέας! Η ελάχιστη στιγμή είναι σπουδαία γι αυτόν! Είναι τόσα χρόνια
παπάς και θαρρείς πως είναι η πρώτη του φορά που βηματίζει ως ιερουργός. Δεν
τον αγγίζει διόλου η επανάληψη, δεν υποχωρεί στης ανεβλαβούς εξοικείωσης το
αδιόρατο σαράκι… Σαν να τα πρωτοφορά τα ιερατικά του ιμάτια! Όλο και πιο
λαμπερά, όλο και πιο καινούρια! Στις μακρόσυρτες
συγκλονιστικές σιωπές ανάμεσα στις μυστικές ευχές του, στον Άγιο Νικόλαο, το
μόνο που ακούγεται είναι ο Απλούς να ξεπνέει βαθιά το …διοξείδιο της πίστης!
Μετά το Απόδειπνο,
η Γαλακτοτροφούσα κατεβαίνει από την κορυφή του
τέμπλου με το αντίβαρό της κρατημένο από τον πατέρα Φιλήμονα. Την
προσκυνάμε πριν βγούμε έξω. Όλη μας η ελπίδα στα εικονίσματα της
Τροφού της Ζωής μας! Μακαρία η κοιλία η βαστάσασά σε και μαστοί ους εθήλασας!
Του Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων τα λόγια και αυτά κατέρχονται εξ
Ουρανού, ευγνωμοσύνης εφύμνια: Βρέφος βλέπω και Θεό μου
αναγνωρίζω, βρέφος που θηλάζει και τον κόσμο διατρέφει, βρέφος που κλαυθμυρίζει
και στον κόσμο ζωή και χαρά χαρίζει, βρέφος που τυλίγεται στα σπάργανα και από
τα δεσμά της αμαρτίας με λυτρώνει, βρέφος μέσα στις μητρικές αγκάλες ως
αληθινός άνθρωπος που δεν λείπει καθόλου από τη γη και το ίδιο στους κόλπους
του Πατρός αναλλοίωτο και χωρίς να απουσιάζει καθόλου από τους ουρανούς.
Ευλογεί και υπόσχεται η Γαλακτοτροφούσα
Παναγιά των Προφητηλιατών! Αγαπά ελεημοσύνην και κρίσιν ο Κύριος (ψαλμ
32,5). Αντίβαρο η ικεσία της Αγνής Μητροπαρθένου στην δικαιοσύνη του Κυρίου και
στις ξαστοχιές μας...
Νύχτα ανύχτωτη από του φεγγαριού
το γέμισμα. Στο πίσω μέρος της αυλής θαυμάζουμε όλοι μας το χρύσωμα του
στην θάλασσα. Ο Φώτης μας μιλά για των Αγγέλων τις σκάλες τις σεληνόφωτες. Η
ποιητική υποβολή του Όρους δεν αφήνει κανέναν ανεπηρέαστο!
Στα χέρια μου κρατώ τον Αρχάγγελο
του Μανταμάδου! Μια εικονίτσα που μου χάρισε ο σχεδόν ενενηντακοντούτης
Αγιασώτης Κυρ-Παναγιώτης μετά το Απόδειπνο. Ο Ηρακλειώτης κυρ-Νίκος, ο κατά
πολύ μικρότερος φίλος του, μαζί του φέτος, συνοδίτης και αδελφός,
τον ακολουθεί και στοργικά τον προσέχει. Μου δωρίζει ευλογίες από τα
Ιεροσόλυμα. Μικρές εικόνες της Παναγίας της Ιεροσολυμίτισσας και κάρτες από τον
Πανάγιο Τάφο! Και ένα στυλό από όπου βγαίνει ένας πάπυρος, με το ιερό
κουβούκλιο την ώρα που φωτίζεται από το Άγιο Φως! Αμέτρητα χρόνια κάθε Μεγάλη
Εβδομάδα εκεί και όχι μόνο, να στηρίζει με κάθε του δύναμη την αδελφότητα
την φυλάττουσα της πίστεως τις Θερμοπύλες! Στον Πανάγιο Τάφο, στο τάμα
ολάκερης της ζήσης του! Να γράψεις φέτος το ημερολόγιο του Όρους με
αυτόν τον στυλό! Να τα ακούσουμε μετά και στο Ηράκλειο στον σταθμό μας! Έχεις
λίγο χρόνο να σου διηγηθώ και εγώ κάτι; Καθίσαμε σ ένα παγκάκι και άρχισε
για ώρα πολύ να μου διηγείται την ζωή του!
Κάθε της στιγμή ως τώρα ένα
ατελείωτο θαύμα! Η μάνα του με την ακλόνητη πίστη τον κράτησε στα δύσκολα και
στα ορφανεμένα! Αυτή του μίλησε από μωρό παιδί για την Παναγία και τους
Αγίους! Και έπειτα στον αγώνα της ζωής με όλα τα εμπόδια, όλες τις
κακοτοπιές, όλα τα ανηφόρια, εκείνος έβρισκε πάντα προστασία και σκέπη στην
Παναγία και στους αγαπημένους του Αγίους. Τον Άγιο Μηνά και τον Άγιο Νεκτάριο!
Αυτούς παρακαλάει στα δύσκολα και στα ακατόρθωτα! -Μέχρι και Πατριάρχη
μου βγάλανε τον Θεόδωρο και Αρχιεπίσκοπο τον Ειρηναίο, μου λέει και μόλις με
βλέπει να χαμογελώ μου απευθύνεται με ύφος σοβαρό και απόλυτο! –Δεν λέγω
ψέματα παιδί μου! Χτυπώ το χέρι γροθιά κάτω και τους κοιτώ κατάματα: Γιάντα μη
δε σ αγαπώ Παναγιά μου και Άγιε μου Μηνά! Κάμε τούτη τη χάρη! Και τρέχουν
αμέσως! Ό,τι και να τους ζητήξω! Και τα κατάφερε ο Κυρ-Νίκος φτωχός
και αδύναμος στα ξεκινήματα να πορευτεί με λεβεντιά ως τα τώρα στη
ζωή του, δίχως να ξεχνά ποτέ τα ευχαριστήριά του ! –Θα πάω στην
Παναγούδα μεθαύριο την Κυριακή αν θέλει ο Θεός! Έχω φέρει μια μεγάλη
εικόνα της Ιεροσολυμίτισσας, να την αφήσω εκεί, να την έχουν οι πατέρες
και ο Άγιος που τόσο την αγάπαγε την μορφή της! Την είχε δει ο Άγιος
Παϊσιος στο καλυβάκι του! Του παρουσιάστηκε ντυμένη στα χρυσά! Με πρόσωπο που
άστραφτε! Η πιο όμορφη όψη του κόσμου! Αυτή έλεγε είναι ακριβώς η μορφή της! Σε
αυτήν την εικόνα έχουμε την πιο παραστατική αποτύπωσή της!
Μου είπε πολλά ο Κυρ-Νίκος ο
Ηρακλειώτης εκείνο το βράδυ στην φεγγαρόλουστη αυλή έξω απ το καθολικό του
Ενδόξου Ηλιού. Πόσες φορές δεν έκανε εκείνες τις 2 περίπου ώρες
απευθείας με την γοργοτάξιδη ψυχούλα του την …πτήση Ιεροσόλυμα –Άθως μετ
επιστροφής! Μίλησε για ανθρώπους που γεύτηκαν σάρκα και αίμα στην Θεία
μεταλαβιά! Για υπέρλογες ιάσεις, για Θείες παρεμβολές και επεμβάσεις, για το
πλούσιον έλεος του Φιλανθρώπου.
Για την άδολη πίστη των ταπεινών
τούτου του κόσμου, που όρη μα και τον Άθωνα μεθιστάνει, όπου και να βρίσκεται
ένα δυσκολεμένο του παιδί, να το σκεπάσει με την παρηγορητική του αποσκιάδα.
Δεν θα γραφτούν εδώ οι στα σίγουρα συγκλονιστικές λεπτομέρειες. Το μόνο
βέβαιο είναι πως για κάθε γροθιά που ως τα τώρα έχει χτυπήσει χάμω τούτος
ο απειρόκακος Κρητικός, σε κάθε απίθανο για τους πολλούς αίτημά του προς
τον Ουράνιο Αρχηγό και Τελειωτή της πίστεως, υπάρχουν πολλές γροθιές σφιγμένες
σε στρωτές μετάνοιες, μπροστά σε εικονοστάσι. που στο κέντρο του έχει την
γλυκύτατη αχειρότευκτη μορφή της Ιεροσολυμίτισσας!
Λίγες ώρες ως τις 2 τη νύχτα που
είχαμε συναποφασίσει έγερση.
Εμείς οι πέντε μαζί με τον Απλού
και τον καλοκάγαθο Δημήτριο τον συνοδοιπόρο του. Για αυτό εξάλλου μείναμε στο
παλιό Νοσοκομείο της σκήτης έξω από την πύλη, για να μπορέσουμε να ξεκινήσουμε
πολύ πριν το άνοιγμά της για τα μέρη της κάτω Καψάλας και το κελί του παπά
Ευθύμη και της συνοδείας του. Ένα από τα πιο γνωστά καταφύγια δεομένων,
ένα από τα πιο ενεργά εργαστήρια υπομονής και αγάπης του Άθωνα! Ο Γέροντας όπως
κάθε χρόνο τέτοια εποχή «εξαφανίζεται» επί μακρόν για ησυχία και προσευχή.
Ήταν από τις τελευταίες μέρες που
θα μπορούσαμε να τον δούμε από κοντά και να του μιλήσουμε. Το ίδιο όμως
γνώριζαν και σχεδόν όλοι οι επισκέπτες προσκυνητές στα μέρη πέριξ των Καρυών.
Γι αυτόν τον λόγο και για να προλάβουμε έστω για λίγο τον παππούλη θα έπρεπε να
ήμασταν από πολύ νωρίς έξω από την πόρτα του κελιού! Ξεκινήσαμε λοιπόν στην πιο
γλυκιά Φθινοπωρινή νυχτιά που έμοιαζε μέρα, με ένα έκπαγλο φεγγάρι να
οδηγεί τα βήματά μας στον χωμάτινο δρόμο.
Πετάμε από χαρά! Πρώτη φορά σε
νυχτερινή πτήση σε… αεροδιαδρόμους Αθωνικούς. Μετά από μισή ώρα βρήκαμε τον
χαρακτηριστικό Σταυρό στον βράχο και το μονοπάτι που σχεδόν αμέσως
μας οδήγησε έξω από την πόρτα του κελιού! Το Σταυρονικητιανό κελί της
Αναστάσεως του Κυρίου! Μια από τις αστείρευτες ξεδιψαστικές κρήνες του Όρους!
Εκεί έξω από τον ξύλινο φράχτη, ήδη βρίσκονταν συγκεντρωμένοι 10 άνθρωποι
που περίμεναν!
Ένας είχε κοιμηθεί εκεί από τις 11
το βράδυ! Ο Πέτρος από τις Σέρρες. Βολεύτηκε όπως -όπως πάνω σε κάτι κούτσουρα
για δυο ώρες περίπου! Έπειτα από λίγο γύρω στη μία, ήρθαν οι Καβαλιώτες
συνοδοιπόροι που διανυκτέρευσαν επί τούτου στις Καρυές στο πανδοχείο που
λειτουργεί, για να μην δεσμεύονται από τα ωράρια των Μονών. –Είχαμε έρθει
και πέρυσι! Περιμέναμε πάνω από 8 ώρες, γιατί φτάσαμε μεσημέρι και δεν τα
καταφέραμε να του μιλήσουμε! Φέτος είπαμε να ρθουμε από νύχτα! Έχουμε
ανάγκη να τον δούμε οπωσδήποτε φέτος! Μόλις ελάχιστα πριν από εμάς 6
πασίχαροι Αιγιώτες με επικεφαλής τους τον πατέρα Σ. έλαβαν και εκείνοι
θέση αναμονής. Τέτοιο πόθο είχαν οι πρώτοι …της άτυπης σειράς να
δουν τον Γέροντα, το πνευματικό άνθος της σποράς του Αγίου Παϊσίου.
Κάποιοι θα μιλήσουν για ακρότητες και υπερβολές. Στου Πανσόφου Σειράχ τους
λόγους ας προστρέξουμε να λάβουμε την απάντηση: Αν βρεις άνθρωπο συνετό πήγαινε
σε αυτόν απ τα χαράματα! Από τα βήματά σου να φαγωθούν τα σκαλιά στην είσοδό
του! ἐὰν ἴδῃς
συνετόν, ὄρθριζε πρὸς αὐτόν, καὶ βαθμοὺς
θυρῶν αὐτοῦ ἐκτριβέτω ὁ πούς
σου. ( Σοφ.Σειράχ 6,36) Ο Πέτρος μας μιλά για τον παππούλη και
το πόσο τον βοήθησε όταν πριν από χρόνια ανήμερα της Μεταμορφώσεως παραλίγο να
χάσει την ζωή του σε ατύχημα με την μηχανή! Έχει αγάπη πολύ ο Γέροντας!
Εμένα μου άλλαξε την ζωή! Γι αυτό θέλω να τον βλέπω και να μπαίνω κάτω απ το
πετραχήλι του! Όποτε τα καταφέρνω έρχομαι! Να γεμίσω τις μπαταρίες μου! Που να
με έβλεπες πριν μερικά χρόνια αδελφέ μου! Μόλις πρωτοήρθα στον Γέροντα! Άλλος
άνθρωπος ήμουνα, μέσα και έξω! Είχαμε θάψει και τον αδελφό μου τον Παύλο τότε
που τον σκότωσε ένας μεθυσμένος με αυτοκίνητο την ώρα που περπατούσε το
παλικάρι μας στον δρόμο! Πόσο τον αγαπούσα! Πέτρος και Παύλος! Αχώριστοι
ήμασταν πάντα! Είχα θυμό μέσα μου πολύ! Μα έπειτα γαλήνεψα, ηρέμησα, τα
είδα όλα αλλιώς! Έχω πολύ δρόμο ακόμα βέβαια! Να φτάσω στην πίστη που όλα τα
γιατρεύει!
Εδώ που κάθομαι και περιμένω
αδελφέ μου έχω ακούσει πολλές ιστορίες για ανθρώπους που αληθινά πιστεύουν!
Αυτή που με είχε κάνει να κλάψω ήταν με μια μάνα, που Μεγάλη Παρασκευή μπήκε
μέσα στο δωμάτιο του μοναχογιού της και τον βρήκε παγωμένο και νεκρό! Έμεινε
για ώρες πολλές δίπλα του! Μόλις νύχτωσε, κοίταξε την Παναγιά στο
εικόνισμα και της είπε: Τώρα φεύγω να πάω στην κηδεία του Υιού σου Παναγία μου!
Αύριο σε παρακαλώ νε έρθεις και εσύ στην κηδεία του δικού μου! Και έφυγε
για τον Επιτάφιο δίχως να πει σε κανέναν κουβέντα! Μόλις επέστρεψε, την περίμενε
ολοζώντανο το παιδί της! Τον επανέφερε η Παναγία στη ζωή!
Ο Απλούς ακούει και δακρύζει με
αυτήν την ιστορία! Έχει και αυτός τόσα να θυμηθεί! –Εμείς πριν από χρόνια
είχαμε πάει στο κελάκι των Ιωασαφαίων στις Καρυές! Πάνε σχεδόν 35 χρόνια! 1983,
84 ήτανε! Μπήκαμε μέσα, βλέπουμε έναν Γέροντα. Μας λέει: Ήμασταν πολύ
κουρασμένοι σήμερα γιατί είχαμε πανήγυρη με αγρυπνία μεγάλη! Πριν έρθετε ήταν
εδώ η Παναγία! Μας έπλυνε και μας καθάρισε για ώρα πολύ! Μόλις ήρθατε έφυγε! Ακούγονται
απίστευτα αυτά μα είναι όλα αλήθεια! Σκέψου παιδί μου ότι σε εμένα που είμαι ο
τελευταίος και ο χειρότερος όλων, έχουν συμβεί θαύματα! Ήμουν στο χειρουργείο
για πολύ σοβαρή εγχείρηση στο λαιμό! Είμαι και ψάλτης πολλά χρόνια στο
χωριό μου! Μία ώρα κράτησε μόνο η νάρκωση να φανταστείς! Σε όλην την επέμβαση άκουγα
συνέχεια αγγελικά ψάλματα: Άγιος Άγιος Άγιος Κύριος Σαβαώθ !
Σκέψου αν άκουγα εγώ Αγγέλους,
αυτοί εδώ πώς να μην ανταμώνουν καθημερινά με την Παναγία; Σε
στιγμές σιγής από όλους ακούγαμε μέσα τους Πατέρες που τελούσαν κανονικά τις
ακολουθίες τους. Σχεδόν πεντέμισι το πρωί και ήδη είχαμε πίσω μας άλλα
δεκαπέντε άτομα. Και όλο έρχονταν κι άλλοι διψασμένοι αδελφοί μας! Είχαμε
ξαναέρθει στον Γέροντα πριν από αρκετά χρόνια! Αλλά αυτό που θα αντικρίζαμε
ύστερα από δυο ώρες περίπου, μόλις μας άνοιξαν την πόρτα, ξεπερνούσε κάθε προσδοκία! Στην αυλή του κελιού σχεδόν έτοιμος ένας
μεγάλος Αγιορείτικος Ναός προς τιμήν του Αγίου Παϊσίου!
Μέσα σε έναν μόλις
χρόνο ετοιμάστηκε μαζί με νέο ξενώνα για επισκέπτες προσκυνητές και ένα υπέροχο
υπαίθριο αρχονταρίκι με απίστευτα περίβλεπτη θέα στον… αχαμήλωτο Άθωνα!
Πίσω από το ιερό του Ναού το μνήμα του Γέροντα Ισαάκ του Λιβανέζου! Ο Παπάς, ο
Θεολόγος, ο μύστης των ασκητικών του Αγίου Ισσάκ, ο πνευματικός των μαθητών της
Αθωνιάδας σχολής, ο αγωνιστής, ο φωτιστής, ο διακριτικός, ο ελεήμων, ο
καλλίφωνος!
Μόνασε στον Λίβανο και όταν ήρθε
για να σπουδάσει την Θεολογία στην Θεσσαλονίκη συνδέθηκε στενά με τον Άγιο
Παϊσιο. Εκείνος έμελε να του δώσει το μέγα Αγγελικό σχήμα και αυτός
να γίνει ο βιογράφος του Αγίου! Εδώ σ αυτά τα μέρη που τώρα στεκόμαστε
ολοκλήρωσε το υπέροχο αυτό και πασίγνωστο ανά τον κόσμο… μπλε βιβλίο
μόλις λίγο καιρό πριν εκδημήσει πλήρης υπομονής και ευχαριστίας εις Κύριον στα
61 του μόλις χρόνια έπειτα από μαρτυρικούς πόνους και πολύχρονη ασθένεια.
Αγάπησε τόσο πολύ της Ελλάδα!
Έλεγε με πόνο ψυχής για τους σύγχρονους Έλληνες ο μακαριστός Ισαάκ πως: «Το
ορθόδοξο κύτταρο μέσα τους υπολειτουργεί. Σκέφτομαι πόσο σε παλιές εποχές η
θεολογία αποτελούσε ανάγκη βιοτική του λαού και πόσο σήμερα έχει αποξενωθεί από
τα ενδιαφέροντά του».
«Παλιά μιλούσαν μέσα στα
μπακάλικα και τα καφενεία για αλήθειες δογματικές. Η θεολογία έγινε υπόθεση
πανεπιστημιακή κι όχι κατάσταση βιωματική. Τρέφεται από τη λογοκρατία, ενώ θα
έπρεπε να ζούσε από τον Λόγο. Το μεγαλύτερο κακό για τον σημερινό άνθρωπο είναι
τ’ ότι μέσα στην κοινωνία δέχεται τόσα πολλά ερεθίσματα. ώστε του μένει
ελάχιστος χρόνος για να σκεφθεί τον Θεό». Πηγή: Μον. Μωυσέως Αγιορείτου,
Μέγα Γεροντικό εναρέτων Αγιορειτών του εικοστού αιώνος τ. Γ’ /1956-1983,
Εκδ.Μυγδονία, Α΄ Έκδοσις, Σεπτ. 2011.
Πόσο ευλογημένοι οφείλουμε να
αισθανθούμε όλοι εμείς σ αυτήν την αυλή την αγγελόπλαστη, σε τούτο το χάραγμα
μιας νέας μυστικής ημέρας. Απερίσπαστοι έχουμε μπροστά μας χρόνο άφθονο
να σκεφθούμε τον Θεό, να επαναπροσδιορίσουμε την σχέση μας μαζί Του. Να
κοιτάξουμε μέσα στον καθρέφτη ενός φτωχού μνήματος, και στους πωρόλιθους ενός
νεότευκτου ουρανίου οίκου και να δούμε μέσα τους τον
ταλαίπωρο εαυτό μας, τον ξεχασμένο μας σκοπό… Να λαξεύσουμε τους πώρους
της αδρανούς ψυχής μας, διόδους να ανοίξουμε μέσα τους να ρουφήξουν
δρόσους, από μάτια ταπεινών αδελφών και λόγια πολύπειρων γεροντάδων. Να
λοιπόν δίπλα σε αυτό το απέριττο μνήμα του Ιερομονάχου Ισσάκ, ο Ναός του
πνευματικού του Πατέρα Αγίου Παϊσίου.
Και ο παπά Ευθύμης πλέον να τους
έχει μαζί …σε παράταξη μάχης. Σε μια διαφορετική στην κυριολεξία παράταξη μάχης
βρισκόμαστε σχεδόν όλοι περιμένοντας τον Γέροντα. Κάποιοι προσπαθούν να
κατατάξουν εαυτούς και αλλήλους σε σειρά, ανάλογα με την ώρα προσέλευσης.
Μερικοί φαίνεται αυτό να το αγνοούν και επικαλούμενοι ιδίους λόγους θέλουν να
προσπεράσουν …Δυο, αλλοίμονο, παραλίγο να έρθουν στα χέρια! Θυμόμαστε τον
ιδιαίτερο κανόνα του Αγίου Παϊσίου του Βελιστσκόφσκυ . Δεν άφηνε τον ήλιο
να δύσει επί του παροργισμού! Αν κάποιος είχε οργή εναντίον αδελφού, σε αυτόν
δεν επιτρεπόταν να εισέλθει στον Ναό ή να συμπροσευχηθεί στο Πάτερ ημών.
Αλήθεια πως πρέπει να μας συνέχει κάθε στιγμή αυτός ο κανόνας του
Προφητηλιάτη Αγίου! Ο Απλούς θυμάται όταν περίμεναν έξω από τον
συρμάτινο φράχτη της Παναγούδας τον Άγιο να βγει. –Ο Γέροντας μας άφηνε μια ώρα
και παραπάνω να περιμένουμε! Δοκίμαζε την υπομονή μας! Και έπειτα έβγαινε!
Κάποιοι έφευγαν. Εμείς εκεί, όσες ώρες και να κανε θα τον περιμέναμε! Καταλαβαίνουμε
γρήγορα πως η διάκριση πρέπει να πρυτανεύσει.
Η υπομονή και η θυσιαστική αγάπη,
πρέπει να φτιάξουν την σειρά προτεραιότητας. Ο Θωμάς από την Θεσσαλονίκη
πνευματικοπαίδι του Γέροντα εδώ και δεκαπέντε χρόνια, μας μιλά για τα
δικά του θαύματα, τα δυο παιδιά του! Θυμάται και αυτός τις αμέτρητες ώρες της
υπομονής σε τούτην την αυλή! -Ήρθα κάποτε σχεδόν πρώτος και περίμενα
από νύχτα και έπειτα από 3-4 ώρες μπήκα και εξομολογήθηκα στον παππούλη. Μόλις
βγήκα θυμήθηκα κάτι που οπωσδήποτε έπρεπε να του πω. Έλα όμως που όπως και
σήμερα τον περίμεναν καμιά εικοσαριά ακόμα άνθρωποι. Τι να κάνω, φοβήθηκα μη
σκανδαλίσω κανέναν… Και περίμενα αδέλφια μου μετρημένες δεκατέσσερις ακόμα ώρες.
Όταν είχε νυχτώσει για τα καλά με ξαναβλέπει ο Γέροντας μπροστά του! Βρε
ευλογημένε μου λέει τι συμβαίνει… Γελούσε μόλις κατάλαβε! Μα δεν με είχε
πειράξει καθόλου η αναμονή! Είναι και αυτή μέρος του μυστηρίου και μάλιστα
απαραίτητο! Του λέω για την μικρή μου θυγατέρα που είναι βαπτισμένη στο
όνομα του Μυροβλήτη προστάτη της Θεσσαλονίκης. Αστράφτουν τα μάτια του από χαρά
και αμέσως βγάζει από ένα μικρό πορτοφόλι, ένα κομμάτι από μπαμπάκι που
μυροβολά. Είναι από το άνοιγμα της λειψανοθήκης! -Παρ το αδελφέ μου, θα βρω
άλλο εγώ! Με τον Θωμά βρεθήκαμε για λίγα λεπτά! Ίσως και να μην ξαναανταμώσουμε
σε τούτη τη ζωή! Κύριος οίδε!
Μα δεν θα λησμονήσω ποτέ θαρρώ,
την φιλαδελφία του και όλο το άρωμα που ξεχύθηκε από το αλαβάστρινο μέρος της μυρώπης καρδιάς του, όταν αναζήτησε του Μεγαλομάρτυρος
την ευλογία! Τίποτα δεν μπορεί να νοθεύσει τούτες τις στιγμές. Πολλές δεκάδες
άγνωστοι μέχρι σήμερα άνθρωποι γινόμαστε Ένα, καρτερώντας μια γουλιά δροσερό
νερό από τις χούφτες του ταπεινού παπά να ποτίσει το άκαρπό μας και έναν Θεό να
ξαναγεννηθεί μέσα μας… Ο χρόνος πάλι σταματά, υποχωρεί, πολλαπλασιάζεται,
βαραίνει, σημαδεύεται …
(συνεχίζεται με το 9ο μέρος)
Νώντας Σκοπετέας
Προηγούμενα:
Για
Αγιορείτικες οδοιπορίες παρελθόντων ετών, αναζητήστε τις στο διαδίκτυο με τους
εξής τίτλους:
«Επιστρέφοντας από Όρος», «Το Άγιο Όρος μέσα μας» «Μύρισε Παράδεισος», «Του Παραδείσου τ’ όνειρο», «Η Παναγία οικονόμησε», «Ψυχή Ορθρία», «Δεν χαμηλώνει ο Άθως» ή στο οριζόντιο μενού του ιστολογίου μας: Ημερολόγιο Όρους.
«Επιστρέφοντας από Όρος», «Το Άγιο Όρος μέσα μας» «Μύρισε Παράδεισος», «Του Παραδείσου τ’ όνειρο», «Η Παναγία οικονόμησε», «Ψυχή Ορθρία», «Δεν χαμηλώνει ο Άθως» ή στο οριζόντιο μενού του ιστολογίου μας: Ημερολόγιο Όρους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου