Θαύμα της
νέας Βηθλεέμ ορθώνεται μπροστά μας.
Από
αρσανά θωρώντας το, χάνουμε τη λαλιά μας.
Αναβαθμοί
απ τη θάλασσα, ως τη σπηλιά του Αγίου,
πεζούλες
πολυπάτητες, προοίμια εγκωμίου.
Παράκληση
στους κτήτορες, για δυο μεγαλυνάρι.
Μια
νεανίδος Μάρτυρος φως απ το συναξάρι,
φωτίζει δυο
δάκρυα στα μάτια του Δεσπότη.
Η γνώση
οπλίζει την ψυχή του Χριστιανού στρατιώτη.
Μέχρι τη Δάφνη το καραβάκι μας,
περνά αρκετά μακριά από τα ευλογημένα αραξοβόλια των πρώτων Μοναστηριών
στην δυτική πλευρά της αγιοτόκου χερσονήσου. Στο βάθος το Δοχειάρι, όπως
πάντα τούτη την εποχή προετοιμάζεται για την μεγάλη του πανήγυρη. Διακρίνουμε
στο ανέμισμά τους, τις δυο μεγάλες βυζαντινές σημαίες, μια με τον δικέφαλο και
μια την αυτοκρατορική. Τα χρώματά τους κραυγάζουν το Εν τούτω Νίκα…
Λάμπουν στα σηκωμένα λάβαρα, το κίτρινο σαν ήλιος χρυσός και η
βυζαντινή πορφύρα , σαν μαφόρι της Υπερμάχου Στρατηγού Γοργουπηκόου και
χιτώνας του Παλαιολόγου υπασπιστή Της. Δεν αργεί η σειρά μας να πατήσουμε και
φέτος στα χώματα τα πανίερα. Κατεβαίνουμε στον αρσανά της Σιμωνόπετρας. Η
πρώτη μας για εφέτος διαμονή. Μαζί μας και μια παρέα Σαμιωτών αδελφών μας, με
επικεφαλής τους, έναν νεαρό Ιερωμένο. Βαθιά ανασαίνουμε μόλις τα
μάτια μας εκστατικά αντικρίζουν σε όλη του την μεγαλοπρέπεια το
θαυμαστό οικοδόμημα, το 8ο θαύμα του κόσμου όπως αβίαστα
χαρακτηρίστηκε. Κάποτε αυτός ο τόσο ονομαστός ανήφορος ήταν η μόνη οδός
για την αετοφωλιά της Ασημόπετρας.
Σε λίγο ο ιδρώτας μας θ
αρχίσει να στάζει στις πετρόσπαρτες πλατιές πεζούλες, που το φιδίσιο μονοπάτι
μια –μια αποκαλύπτει, μετά το προσκυνητάρι στα σύνορα με τη μονή του
Οσίου Γρηγορίου, όπου για λίγο ξαποστάσαμε. Είναι μια σταγόνα μπροστά στον
ωκεανό του κάματου και του υπεράνθρωπου που χύθηκε για την κατασκευή του
Μοναστηριού.
Κάπου πολύ εύστοχα γράφτηκε
πως είναι απείρως περισσότερα τα κυβικά του ιδρώτα, από τα υλικά που
χρησιμοποιήθηκαν για να φτιαχτεί αυτό το αριστούργημα. Σκαλοπάτια ως τις
ουρανοσκέπαστες αυλές της νέας Βηθλεέμ και την πλαγιά με το ασκηταριό του
Κτήτορα προστάτη. Οδεύσωμεν εις τας αυλάς του Κυρίου. Εις τα όρη ψυχή αρθώμεν,
ως μακάριοι τρίβους και οδούς ζωής βαδιούμεν. Εν τω ουρανώ τα
όμματα και οι οφθαλμοί ημών και ουδέν θέλξει ημάς των του κόσμου
τερπνών. Αι καρδίαι προς σε Λόγε υψωθήτωσαν, τω φόβω Σου σκεπέσθωσαν μη υψωθείσες
αποπέσονται.
Μοιάζει η κοπιαστική μας ανάβαση,
σαν οκτάηχη κλίμακα που τις ψυχές μας υψώνει. Σαν στίχοι παραλλαγμένοι,
από τους εβδομήκοντα και πέντε αναβαθμούς μετά την Υπακοή σε
Κυριακάτικο όρθρο.
Σαν υπόσχεση να προσπαθήσουμε αυτή
τη φορά να αντλήσουμε περισσότερα εφόδια αιωνιότητας από το απαράμιλλο
θαύμα της πίστης μας
να ψηλαφίσουμε και πάλι τούτη
την περιάκουστη λογχισμένη πλευρά του Κυρίου. Ο Αρχοντάρης, μας
υποδέχεται εγκάρδια. Μας αγνάντευε από το μπαλκόνι του αρχαίου βουρδουναριού
που τώρα αποτελεί το αρχονταρίκι της μονής και μας περίμενε με έτοιμο το
παραδοσιακό κέρασμα. Ένα παγωμένο ποτήρι με νερό και ένα ρακί μέσα του να πάρει
τον ιδρώτα για αρχή και έπειτα λουκούμι τριαντάφυλλο. -Ευλογείτε! -Ο
Κύριος! Η δροσιά η γλύκα και η κοινωνία του Παραδείσου σε κάθε Αγιορείτικη
υποδοχή. Δεν είναι μόνο που το τυπικό το ορίζει. Είναι που όλα εδώ ακόμα και τα
πιο απλά προεικονίζουν, προαναγγέλλουν, θέλουν έστω και
ελάχιστα να αποκαλύψουν το τι ανεξαίρετα έχει ετοιμάσει ο Βασιλεύς και Κύριος
για τα πριγκηπόπουλά Του.
Στους πίσω εξώστες με θέα στην
χαράδρα, παίρνουμε ένα υπέροχο δωμάτιο για τέσσερις. Η ματιά μας φτάνει
ως τη θάλασσα. Βγαίνοντας για λίγο στο μπαλκόνι τριακόσια μέτρα πιο πάνω της,
νιώθουμε όπως πάντα το ίδιο συναίσθημα. Δέος για το μεγαλείο του Δημιουργού.
Γιατί μόνο Εκείνος μπορεί να δημιουργήσει τούτα τα θαυμάσια έργα! Νυν τα
αθέατα εθεάθη …
Ανεβαίνουμε στο καθολικό για την
παράκληση του Αγίου Σίμωνος και της Αγίας Μαγδαληνής. Δέκα το πρωί με την δική
μας ώρα στο στερέωμα της Πέτρας. Εδώ σημαίνει ογδόη βυζαντινή, κοντά στο
μεσώριο της έκτης. Υψώθητι επί τους Ουρανούς ο Θεός και επί πάσαν την γην η
δόξα σου. Δυο παρακαλούνται να μεσιτεύσουν στον Δεσποτικό θρόνο. Ο Άγιος Σίμων
ο αιώνιος οικιστής και προστάτης, μα και η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή, η μόνη Αγία
που εν Αγίω Όρει τιμάται ως συγκτήτορας.
Λίθου παντός, τὸν νοῦν ὑπάρχων στεῤῥότερος,
Πέτρᾳ Σίμων, οἶκον ᾠκοδόμησας, ἐν σεαυτῷ Πέτραν
τὸν Χριστόν, ἔχων ἐνοικοῦντα, καὶ νοερῶς καταυγάζοντα· ἐδείχθης τε ὁσίων, ἀρετῆς
σταθερότης, διαπρέψας ἐνθέοις
χαρίσμασι.
Χεῖρά σου σεπτήν, Μυροφόρε ἀσπαζόμεθα,
τὴν προσψαύσασαν τοὺς πόδας τοῦ Χριστοῦ, ἣν
προσκυνοῦντες, πάσης νόσου ἐκλυτρούμεθα.
Μπλέκονται τα παρακλητικά λόγια
τόσο περίτεχνα. Το παρά τους φυσικούς νόμους θεμέλιωμα της Μονής πάνω
στον γρανιτένιο βράχο με τη Θυραϊκή λάβα να δένει το πρώτο χτίσμα
και η συγκλονιστική ζεστάδα από το πάντιμο χέρι της Αγίας, μαρτυρούν την
αδιάκοπη και ολοζώντανη τους παρουσία εδώ. Το τρισάγιο διαβάζεται από τον
ηλικιωμένο μοναχό τονισμένο με μια ασυνάντητη έμφαση. Τίποτα εδώ δεν πρέπει να
αλλοιώνει η δύναμη της συνήθειας.
Τα μεγαλυνάρια στο τέλος της
παράκλησης υψώνουν της ψυχής μας τα χέρια και εκλιπαρούν για διάσωσμα. Πάλι
αλλιώς τονίζονται οι λέξεις. Γράφτηκε και πιο πάνω: Ο χρόνος φαίνεται να
λιγοστεύει. Η Μακροθυμία Του, βλασφήμως δοκιμάζεται.
Ὕψωσον τὰς
χεῖρας σου πρὸς Θεόν, ὑπὲρ τῆς σῆς ποίμνης, θεοφόρε Σίμων σοφέ, καὶ τοῦτον
δυσώπει πολλῶν ἀμπλακημάτων, ῥυσθῆναι καὶ μελλούσης ὀργῆς τοὺς δούλους σου.
Τοὺς ἀσπαζομένους εὐλαβῶς, τὴν σεπτήν σου χεῖρα,
τὴν μυρίσασαν τὸ Χριστοῦ,
σῶμα Μυροφόρε, διάσωζε ἐκ βλάβης, και πάσης ἐπηρείας, νόσων καὶ θλίψεων.
Στην τράπεζα αλάδιαγα ρεβίθια, δυο
άκοπες μικρές ντομάτες που μοσχοβολάνε αγνή γη, μια φέτα ζυμωτό ψωμί,
λίγος χαλβάς και μαύρο σταφύλι. Δευτέρα, μέρα νηστείας στο Όρος. Τιμώνται έτσι
οι Άγιοι Άγγελοι που πάντα συμπαραστέκονται στην μοναχική πορεία θυσίας και
αυταπάρνησης. Πάντων χωρισθέντες και πάσιν συνηρμοσμένοι. Στην κορυφή δεν
κάθεται ο ηγούμενος Ελισσαίος. Έχει παραχωρήσει τη θέση του και βρίσκεται στ
αριστερά. Δεσπότης σήμερα στην Σιμωνόπετρα , από τα μέρη τα
ανάστατα και ανειρήνευτα εδώ και χρόνια, τα μέρη του Πατριαρχείου Αντιοχείας
της Λαοδικείας και της Συρίας. Το πρόσωπό του μαρτυρά το γενναίο του φρόνημα.
Τόσο δύσκολη και επικίνδυνη η αποστολή του . Εδώ οπλίζεται με τα όπλα του φωτός.
Παίρνει δύναμη για να συνεχίσει στα μαρτυρικά χώματα της Ποιμαντορίας του. Εκεί
που εκδιωγμένοι Χριστιανοί όλο και επιστρέφουν να ξαναϋψώσουν τον Σταυρό. Ο
διαβαστής Μοναχός, συνεχίζει εκφώνως να αναγιγνώσκει το μαρτύριο της
νεομάρτυρος Αγίας Ακυλίνας που χθες εόρταζε. Ο πατέρας της δειλός εξωμότης
προτιμά τα πρόσκαιρα. Η μάνα της με ψυχή ανδρεία την προτρέπει να μαρτυρήσει
και να κερδίσει τα αιώνια. Η νεαρή Ακυλίνα ακολουθεί Εκείνον σηκώνοντας
τον Σταυρό της. Μια πληγή το σώμα της. Η γη της Μακεδονίας ρουφά στα σπλάχνα
της το αίμα που σαν ποτάμι τρέχει. Τρείς μέρες απάνθρωπα οι τούρκοι την βασανίζουν.
Και έπειτα σχεδόν πεθαμένη την πάνε στην μάνα της, να υποφέρει κι αυτή, να
σχίσει την καρδιά εκείνης η δίστομη ρομφαία της ομολογίας.
27 Σεπτεμβρίου του 1764 ήταν
όταν η Αγία στα δεκαεννιά της, έφυγε για τη χορεία των
Οσιοπαρθενομαρτύρων . Ακούμε τον Δεσπότη πολύ συγκινημένο να λέει απευθυνόμενος
στον Γέροντα Ελισσαίο: -Η γνώση είναι Φως Γέροντα! Πόσο δίκιο έχει ο
γενναίος Ποιμενάρχης. Το φως του συναξαριού, σαν εκείνο το Άγιο που κατέβαινε
πάντα απ τον Ουρανό και φώτιζε τα ξεψυχισμένα σώματα των μαρτύρων, σπάει
τα σκοτάδια της σύγχρονης οκνηρίας και της χλιαρότητας. Κάνει το Ζαγκλιβέρι της
Θεσσαλονίκης να γειτνιάζει τόσο με το Χαλέπι και τη Χομς.
Ησυχία στην Τράπεζα. Περιμένουμε
την απόλυση και την ευχή των περισσευμάτων. Προλαβαίνω να «κλέψω» λόγια Μοναχών
Αγίων που εικονίζονται εξαιρετικά στον απέναντί μας τοίχο: «Ο καρπός της
προσευχής είναι η αγάπη» λέει ο Άγιος Μάξιμος ο Καυσοκαλύβης. «Ιησούς Χριστός
το γλυκύ πράγμα και όνομα, το νοητό μύρο» διαλαλεί ο Άγιος Θεόφιλος ο
Παντοκρατορινός. Ο Μάρτυρας προστάτης της Καρακάλλου Άγιος Γεδεών: «Το
μαρτύριον αποκάθαρσις αμαρτιών μετά δόξης». Ο Πατροκοσμάς επαναλαμβάνει του
ψαλμωδού: «Διήλθομεν δια πυρός και ύδατος, και εξήγαγες ημάς εις
αναψυχήν» Ασκητικές οι μορφές των Σιμωνοπετριτών πατέρων. Έχουν πάψει εδώ και
πολύ ώρα να ασχολούνται με την τροφή του σώματός τους. Λιγοστό το φαγητό τους.
Αχόρταστη η ψυχή τους για ρήματα ζωής αιωνίου. Ευλογημένη αντίφαση. Στο δι
ευχών κοιτώ τον Άγιο Νικόδημο που δίνει την απάντηση: Ποτέ μην κορέννυσαι
επικαλούμενος τον Ιησούν».
Ξεκουραζόμαστε για δυο ώρες
περίπου και ανεβαίνουμε ξανά στο καθολικό για τον Εσπερινό. Ήχος Βαρύς. Η
Παρακλητική αφειδώλευτα μας προσφέρει τους ανεκτίμητους θησαυρούς της. Ἅγιοι Μάρτυρες, οἱ καλῶς ἀθλήσαντες
καὶ στεφανωθέντες, προσβεύσατε
πρὸς Κύριον, ἐλεηθῆναι
τὰς ψυχὰς ἡμῶν. Δευτέρα απόγευμα παραμονές Αγίου Χαρίτωνος του
ομολογητού. Κάθε εσπερινός έχει την μοναδική του σπουδαιότητα. Ακούγεται τούτο
το μαρτυρικό ψάλμα στους γάμους και στις χειροτονίες. Κοινός ο
τόπος. Το μαρτύριο και ο αγώνας που αποκαθαίρουν. Όλα συνδέονται απίστευτα.
Κάθε στιγμή στο Άγιο Όρος μια ψηφίδα σε παράσταση Νίκης. Τα μάτια μου στον
Παντοκράτορα. Θρόνος του ο ουρανός και υποπόδιόν του η γη. Οι νέες
αγιογραφίες είναι θαυμάσιες. Της Βορειοελλαδίτικης σχολής, όπως μου
επισημαίνει ο Αγιογράφος και ψάλτης της παρέας μας Παναγιώτης. Στα δεξιά
πάνω μια έξοχη απεικόνιση της Αναστήλωσης των εικόνων. … ἰδοὺ γὰρ ἡ Ἐκκλησία,
τὴν ἔνσωμον Εἰκόνα Χριστοῦ, ὡς ὑπερκόσμιον κόσμον ἐπαμφιέννυται…
Κάθε είσοδος σε καθολικό Αγιορείτικο, συντροφεύεται
νοερά από ακούσματα υπέρλαμπρων δοξαστικών. Ζωντανεύουν με
μιας μπροστά σου γιορτάδες και Κυριακές που εύχεσαι αιώνια να ξημερώνεσαι.
Αργόσυρτο το Φως Ιλαρόν. Υμνούμεν Πατέρα Υιόν και Άγιον Πνεύμα, Θεόν. Άγια
λείψανα μπροστά μας. Ψαύουν τα χείλη μας το θερμό χέρι εκείνης που αφοσιώθηκε
όσο λίγοι, εκείνης που πρώτη άγγιξε μα και ευαγγελίστηκε την συντριβή του
θανάτου. Ευωδίαζε ανεπανάληπτα όπως και η κάρα του Αγίου Σεργίου. Δίπλα του το
άφθορο χεράκι του μικρού Αγίου Κηρύκου . Άγιος Νεκτάριος, Αγία Άννα, Αγία
Βαρβάρα, Άγιος Τρύφων, Άγιος Αρσένιος… ο νονός του Όρους.
Ρόδα εύοσμα οι Μάρτυρες,
πολύφθογγα στόματα της πίστεως οι Πατέρες. Ιάματα οι Άγιοι θησαυροί τους,
θεραπεύουν δραστικά όπως λέει ο υμνουργός, τα τραύματα της καρδιάς μας
φαρμαχθείσας ιώ του όφεως. Βραδυνή τράπεζα ακολουθεί. Μια σούπα με ζυμαρικά και
φρούτα. Ο Αναγνώστης και πάλι δεν φείδεται πνευματικής τροφής, διαβάζοντάς μας
από το τρισευλογημένο Γεροντικό που πάντα φωτίζει την μετάνοια. Λίγες
ώρες μόλις στο Όρος. Όπως πάντα το χθες φαντάζει πολύ μακρινό. Κι ακόμα ο παπά
Αθανάσης δεν ξεκίνησε να διηγείται. Μας περίμενε ήδη στο αρχονταρίκι για ένα
ανεπανάληπτο ταξίδι στην Αγιορείτικη μνήμη …(συνεχίζεται)
Νώντας Σκοπετέας
κείμενο-φωτογραφίες http://sotiriapsixis.blogspot.gr
Για Αγιορείτικες οδοιπορίες
παρελθόντων ετών, αναζητήστε τις στο διαδίκτυο με τους εξής τίτλους:
«Επιστρέφοντας από Όρος», «Το Άγιο Όρος μέσα μας» «Μύρισε Παράδεισος», «Του
Παραδείσου τ’ όνειρο», «Η Παναγία
οικονόμησε», «Ψυχή
Ορθρία» ή στο οριζόντιο μενού του ιστολογίου μας: Ημερολόγιο Όρους.
Προηγούμενο:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου