Ὁ π. Νεόφυτος ἦταν Ἕλληνας καὶ ἔφθασε
στὸ Ἅγιον Ὄρος τὸ 1809, σὲ ἡλικία 37 ἐτῶν.
Ἔζησε στὴν Μονὴ Ἐσφιγμένου τὰ 10 πρῶτα
χρόνια· ἐπειδὴ ὅμως ἐπιθυμοῦσε τὴν ἡσυχία, ἀπεσύρθη στὴν ἔρημο κάτω ἀπὸ τὸν Ἄθωνα,
ὅπου ἔζησε ἄλλα 20.
Κατ’ ἀρχάς, εἶχε τὴν γνώμη ὅτι θὰ μποροῦσε νὰ ζήσει στὴν
κορυφὴ τοῦ Ὄρους, ἀλλὰ δὲν ἄντεξε τὴν ἀγριότητα τοῦ χειμῶνος. Κατέβηκε λοιπὸν
λίγο χαμηλότερα, περιπλανήθηκε σὲ σπηλιὲς καὶ ἐγκαταστάθηκε ἐπὶ μία δεκαετία στὸ
Κελλὶ τῶν Ἀρχαγγέλων, στὴν Σκήτη τῆς Μικρᾶς Ἁγίας Ἄννης.
Σ’ αὐτὸν τὸν τόπο ἦταν
εὐχαριστημένος, διότι τρεφόταν μὲ τοὺς πνευματικοὺς καρποὺς τῆς μοναχικῆς ἡσυχίας.
Τότε παρεκάλεσαν τὸν π. Νεόφυτο νὰ
γίνει ἡγούμενος τῆς Μονῆς Γρηγορίου, τὴν ὁποία διοίκησε ἐπὶ 10 ἔτη. Ἔπρεπε ὅμως
νὰ βγαίνει στὸν κόσμο γιὰ διάφορες μοναστηριακὲς ὑποθέσεις, καὶ δημιουργήθηκαν
κάποιες προστιβὲς μὲ τὴν ἀδελφότητα· αὐτὰ τὸν ὡδήγησαν στὸ νὰ ἐγκαταλείψει τὴν ἡγουμενία.
Μετὰ τὴν ἀναχώρησή του ἀπὸ τὴν Μονὴ
Γρηγορίου εἶχε ἀρκετὰ πράγματα στὸ Κελλί· μία φορὰ ὅμως πῆγε στὸ Κυριακὸ γιὰ ἀγρυπνία,
καὶ κάποιος λαϊκὸς τοῦ τὰ ἔκλεψε ὅλα. Ἔτσι, ἀναγκάσθηκε νὰ στείλει τὸν ὑποτακτικό
του Ματθαῖο νὰ ζητήσει ἐλεημοσύνη στὰ Μοναστήρια. Ἔκτοτε ζοῦσε μὲ μεγάλη
πτωχεία καὶ μερικὲς φορὲς ἔλεγε:
-Ἡ ζωὴ στὴν ἔρημο δὲν εἶναι χωρὶς ἐλλείψεις
καὶ στερήσεις!
***
Κάποτε τὸν ῥώτησαν γιατί ἔεφυγε ἀπὸ
τὴν Μονὴ Ἐσφιγμένου.
-Ἔφυγα, εἶπε, διότι μὲ ἔστελναν
γιὰ κάποιο διακόνημα στὸν κόσμο, καὶ αἰσθάνθηκα ὅτι δὲν θὰ τὸ διεκπεραιώσω χωρὶς
νὰ ζημιωθῶ. Ἂν δὲν εἶχε συμβῆ αὐτό, θὰ ζοῦσε μέχρι σήμερα στὸ Κοινόβιο. Ἐκεῖ εἶναι
καλὰ καὶ ὁ ἀγῶνας εἶναι μικρότερος, ἐνῶ στὴν ἔρημο πρέπει νὰ παλεύω μὲ τοὺς ὀργισμένους
δαίμονες!
***
Μεταξὺ τῶν ἄλλων ὁ π. Νεόφυτος ἔλεγε:
-Ἀπὸ τὴν νεότητά μου ἐπιθυμοῦσα τὸν
ἐρημιτικὸ βίο και ἡ ἐπιθυμία μου προχωροῦσε πρὸς τὴν πραγματοποίησή της. Ἀπομακρύνθηκα
καὶ πάλι στὴν Σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννης, ὅπου ἔζησα 6 ἔτη, αἰσθάνθηκα ὅμως ὅτι οἱ
σωματικές μου δυνάμεις δὲν ἀνταποκρίνονται πλέον στὴν πνευματική μου ἐπιθυμία.
Δυσκολευόμουν νὰ συνεχίσω τὴν ζωή μου ἐκεῖ, ἐπειδὴ ἀπὸ τὴν παραλία ἔπρεπε νὰ
μεταφέρονται ὅλα τὰ ἀπαραίτητα στοὺς ὤμους· γι’ αὐτὸ ἦλθα ἐδῶ στὴν Νέα Σκήτη,
στὸ Κελλὶ τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους, ὅπου ζῶ ἀπὸ τὸ 1855!
Τὰ ἀσκητικὰ παλαίσματα ἀνέδειξαν τὸν
π. Νεόφυτο ἔμπειρον ἀσκητὴ καὶ μέγα Γέροντα. Πολλοὶ πήγαιναν μὲ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη
γιὰ νὰ τὸν συμβουλευθοῦν.
Στὸ ἐρώτημα κάποιου μοναχοῦ σχετικὰ
μὲ τὸ Κοινόβιο, ἀπήντησε:
-Καὶ στὸ Μοναστήρι εἶναι δυνατὸν νὰ
ἀκολουθῆς τὸν σωστὸ δρόμο, πρέπει ὅμως νὰ ἔχεις ἔμπειρον Γέροντα· ἐπίσης, νὰ
συνομιλῆς μὲ τοὺς ἄλλους ὅσο γίνεται λιγότερο καὶ μόνο μὲ ἐκείνους ποὺ ἐπιζητοῦν
νὰ ὠφεληθοῦν πνευματικῶς.
***
Ὁ
Γέρων Νεόφυτος ἐκοιμήθη τὸ ἔτος
1872, ἀφοῦ
συμπλήρωσε ἕναν αἰῶνα ζωῆς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου