Ορθρίες ψυχές στα σκοτεινά
αναζητούν την λάμψη
Μαύρα φορούν, όλο αγρυπνούν το
έλεος να μην πάψει
Στασίδι τρίζει, στέκομαι, την
κεφαλή μου κλίνω
Στον Κύριο των δυνάμεων κάθε μου
ελπίδα αφήνω…
Πύλη βαριά διάπλατα άνοιξε νέα
μέρα
Να την διαβώ παρακαλώ τον
σπλαχνικό Πατέρα
Μάνα μου Πορταΐτισσα αξίωσε με
πάλι
λέξεις να ρθούν που να
οδηγούν στου Υιού Σου την αγκάλη…
Απ το θρονί σου ευλόγησε οι
μνήμες να γραφτούνε
Χάρη να λάβουν από σε, να
μυροβοληθούνε…
Μέρος 1ο
Είναι οι λέξεις σύμμαχοι της
μνήμης… Μπορούν να κρατήσουν την καρδιά ζεστή, να την κάνουν να χτυπήσει πιο
γοργά ή και να την σταματήσουν έστω για ελάχιστα… Μια… αρρυθμία που τόσο την
καρτερώ, κάθε φορά που το σώμα μου επιστρέφει από το Όρος της σιωπής και της
ψυχής, της προσευχής και του αίνου, του ευωδιαστού Περιβολιού και της αμπέλου
της αληθινής… Να μ αξιώσει η Δέσποινα του Κόσμου να συναντήσουν τις
θύμισες λέξεις που να μοιάζουν με απόσκοσμες και εξαϋλωμένες φιγούρες
ερημιτών, που τυπώνονται για πάντα στο μέσα σου… Να χωρέσουν μέσα τους
αρίφνητες εικόνες με χρώματα, που μόνο Θεϊκό χέρι παντευλόγητο μπορεί να
προσμίξει, συναισθήματα που μόνο τα αστέγνωτα δάκρυα μπορούν να
ταξιδέψουν, σε ένα οδοιπορικό που δεν θα τελέψει, παρά μόνο όταν η στερνή
ανάσα θα ξεφύγει απ τα χείλη …
-Ποια ήταν η καλύτερη φορά σου στο
Όρος;… -Ποια η πιο αγαπημένη σου Μονή; … -Ποια σκήτη, ποιο κελί; Ποιος
Ηγούμενος, ποιος Αρχοντάρης, ποιος Πνευματικός, ποιος Γέροντας;... Ποιό
μονοπάτι, ποιος αρσανάς, ποια απλωταριά, ποιο μπαλκονάκι, ποιο κοιμητήρι, θα
θυμάσαι περισσότερο; Είναι ερωτήσεις που άκουγα παλιά και απαντούσα,
ανακαλώντας στην μάνα μνήμη τις πιο γλυκές μου επιστροφές στου Παραδείσου τ
όνειρο, στο μύρισμά του, στο μέσα μου Άγιο Όρος, σε ό,τι η Παναγία οικονόμησε
να ζήσουμε και να χαρούμε …
Πέρασαν σχεδόν δέκα χρόνια, και
αμέτρητα βήματα σε χώμα υγρό και ευωδιαστό για να καταλάβω πως στον Άθωνα έχει
καταργηθεί διαπαντός ο συγκριτικός βαθμός… Παντού και έξαφνα τελείως,
ανακαλύπτεις ότι μόνο ο υπερθετικός μπορεί να σταθεί και να κυριαρχήσει… Το
άμετρο έλεος, η απεραντοσύνη της μακροθυμίας, η άπειρη αγαθοσύνη, η ατελεύτητη
στοργή του Δημιουργού και Πατέρα μας… Είναι αυτός ο υπερθετικός που κάνει της
φύσεως τους όρους να υποχωρούν, τη λογική να αμβλύνεται, τους μοναχούς να
αφιερώνονται ολοκληρωτικά, τις ψυχές όρθρου βαθέως να ξυπνούν από τον λιγοστό
τους ύπνο… Ορθρίες ψυχές που πασχίζουν να φωτίσουν το σκότος με το αληθινό Φως
της Ζωής… Πηγαινοέρχονται σαν στρατιώτες σε μάχη που φουντώνει ολοένα, στην πρώτη
γραμμή του αοράτου πολέμου, δίνουν αίμα και κάθε ικμάδα της δύναμής τους για να
λάβουν πνεύμα και παράταση στο έλεος… Τέτοιες ψυχές αξιωθήκαμε να ανταμώσουμε
και φέτος… Παιδιά αγαπημένα, Τιμητές της Παναγίας, ελεύθεροι δούλοι
Κυρίου που δέονται όλο ζέση για τον σύμπαντα κόσμο. Ένας σταυρός και λίγο
χώμα το βραβείο τους επί γης, μόλις σφαλίσουν τα μάτια τους… Ένας θησαυρός ο
μισθός τους εν τοις Ουρανοίς, που καμιά λέξη, έστω και απ την δική μας
ευλογημένη γλώσσα, δεν έχει βρεθεί ακόμα για να τον περιγράψει… Την
ευχή τους να έχουμε, τις μεσιτείες τους και το χαμόγελό τους το χαρμολυπημένο!
Η Πορταΐτισσα ας δεηθεί για μένα τον ταλαίπωρο να μην ξεχάσω τίποτα, απ
όσα στέλνει ευλογίες στα παιδιά της τα πονεμένα που διψούν για τον Παράδεισο!
Στο τέλος αυτού του ταξιδιού ας ευχηθούμε όλοι να έχουμε ορθρίες ψυχές που πασχίζουν
για την καλή απολογία…
Ευλογείτε !
Ο Οκτώβριος αγκαλιάζει στοργικά
τους Αγίους της ενδέκατης μέρας του…Το πρωινό είναι ακόμα πιο χαρούμενο για
όλους μας! Τέταρτη Κυριακή του Λουκά, των Αγίων Θεοφόρων Πατέρων της εβδόμης
Οικουμενικής συνόδου και εμείς μετά το δι ευχών φορτώνουμε τα πράγματα μας και
αναχωρούμε γεμάτοι από ιερές προσδοκίες για αναπάντεχα συναπαντήματα με
σύγχρονους Θεηγόρους οπλίτες και αστέρες πολύφωτους και μυρίπνοα άνθη του
Αθωνικού Παραδείσου. Οι σφιχτές αγκαλιές των παιδιών μας και τα μελαγχολικά
τους προσωπάκια γίνονται ανάγκη και πρόσταγμα και τούτο το ταξίδι να μείνει
αλησμόνητο… Τέσσερις φέτος οι ταξιδιώτες. Ο Νίκος δεν μπόρεσε να ρθει αν
και πολύ το ήθελε… Ο Παναγιώτης δεν άντεξε να μην ακολουθήσει τα χνάρια και τα
αγιορείτικα σημάδια είκοσι ετών… Ο Μιχάλης και ο Θεοδόσιος συνεπείς στον άγιο
πόθο τους… Έτοιμα από καιρό όλα και τα ραβδιά τα καινούρια, αυτά που ο Θεοδόσης
έφτιαξε για όλους μας! Αγριελιά που αντέχει θα βοηθήσει τα βήματά μας στα
Θεοτοκοβάδιστα λημέρια…. Ξύλο ισχυρό, γερό πολύ, μοιάζει με την ψυχή μας… Την
αγριελιά όσο κι αν την ποτίσεις όσο και την λιπάνεις αν δεν την μπολιάσεις με
καθαρή ελιά, λάδι δεν στάζει… Έτσι κι εμείς αν δεν μπολιαστούμε με τον
Ζώντα Χριστό θα μοιάζουμε με ανθεκτικά ξύλα βαλμένα σε χώμα ξερικό… έτοιμα να
σπάσουν Ταξίδι με έναν καιρό που όμοιό του δεν έχουμε ξανααντικρίσει… Μαύρο
πυκνό σκοτάδι μες στο μεσημέρι στα μέρη της Βοιωτικής γης! Νερό από τους
ανοιχτούς ουρανούς και φόβος του αγνώστου… Τόσο έντονο το φαινόμενο που
στιγμιαία θυμόμαστε τον Άγιο Διονύσιο τον Αεροπαγίτη που σε λίγες μέρες θα
συναντήσουμε τιμώμενο με το παλαιό ημερολόγιο στο Όρος: Ή Θεός πάσχει ή τον παν
απόλλυται! Ανοίγουμε τον θησαυρό των Αγίων, ένα βιβλίο με πολλές παρακλήσεις Ουρανίων
γενναιοφρόνων πρεσβευτών… Ψέλνουμε τα απολυτίκιά τους και νιώθουμε πως οδηγούν
τα τρομαγμένα λιγοστά χιλιόμετρα που το αυτοκίνητο ίσα που διασχίζει μέσα στην
ορμή του καιρού… Με την Θεομητορική επίκληση ξαναγεννήθηκε το φως, όπως και η
ελπίδα της αιωνίου ζωής κάθε φορά που της αμαρτίας η δίνη γυρεύει να μας
καταπιεί… Σαν να ξημέρωσε πάλι! Δόξα τω Θεώ! Άνοιξε ο δρόμος για του Ουρανού
την πόλη ξανά μπροστά μας! Οι ώρες περνούν και η Ουρανούπολη υποδέχεται την
αγωνία μας και τα θυμητάρια παλιών ετών. Συναντάμε γνώριμες φιγούρες έστω κι αν
δεν τις έχουμε ξανααπαντήσει ποτέ! Όλοι μας φαίνονται οικείοι! Συμπολίτες του
Ονείρου! Έχει ο Παράδεισος με μια φωτεινή αλυσίδα δεμένα τα παιδιά του Θεού
και κάθε της κρίκος είναι ένας επίδοξος οικήτοράς του… Βράδιασε για
τα καλά. Στο δωμάτιο σιμά στο δρόμο όλη τη νύχτα ακούω την θάλασσα.
Σπάνε τα κύματα τόσο κοντά μας και
η ανυπομονησία μας μεγαλώνει. Είναι και που το πρωί της Κυριακής είχε
απαγορευτικό! Νιώθω το πέλαγος να προσπαθεί να γαληνέψει για να ταξιδέψει
προσευχές και παρακλήσεις, λαχτάρα και πόνο, τον αγνό πόθο για μετάνοια και
εξιλέωση! Η θάλασσα θα μας φέρει κοντά στα παιδιά της Παναγιάς! Γαλήνεψέ
την Κύριε!
Ώρα 6 το πρωί της Δευτέρας
τελευταίας μέρας του Σεπτεμβρίου με το παλαιό ημερολόγιο. Πρέπει να
συντονίσουμε τις ψυχές μας με τους ρυθμούς και το συναξάρι, που στο Όρος
έχουν το δικό τους μέτρημα. Στο λιμάνι ασυνήθιστα πολύς κόσμος! Ουρά για τον
Παράδεισο που μακάρι να μας χωρέσει όλους… μα όλους! Μακάρι να στοιβάζονται
τόσο ασφυκτικά ψυχές στις θύρες του! Ένα μικρό παιδί, μια σταλιά άνθρωπος
σέρνει την βαλιτσούλα του κρατώντας με το άλλο του χέρι τον Ιερέα Πατέρα του! Ο
Παπά Θόδωρος τεκνίο της Παναγίας εκλεκτό απ το αγαπημένο μου Αιτωλικό!
Και ο μικρός Γιαννάκης το τέταρτο βλαστάρι του, πρώτη φορά προσκυνητής
στο Όρος! Και ένας άλλος Γιαννάκης λίγο μεγαλύτερός του πριν από 70 περίπου
χρόνια ξεκινούσε με λαχτάρα να συναντήσει τους Αγίους και κάποτε να τους
μιμηθεί…. Ο μικρός που είχα μπροστά μου με μετέφερε νοερώς σε κείνο το πρωινό…
 |
Ο μικρός
Γιαννάκης ένας μεγάλος εργάτης του Κυρίου
(πρώτος
από δεξιά στην Νέα Σκήτη)
|
(από διήγηση του ιδίου του
Γέροντος) «Στην σκάλα της Αγίας Άννης τον περίμενε ένα σεβάσμιο Γεροντάκι, ο
Γέρο- Αρσένιος. Δεν είσαι συ ο Γιαννάκης από το Βόλο; τον ρώτησε. Ναι, του είπε,
Γέροντα, άλλα πως με ξέρετε; -Α, λέγει, ο Γέροντας Ιωσήφ το ξέρει από τον
Τίμιον Πρόδρομο. Του εμφανίστηκε απόψε και του είπε: Σου φέρνω ένα προβατάκι,
βάλε το στην μάνδρα σου". Κόλλησε η σκέψη του εις τον Τίμιον Πρόδρομο, τον
προστάτη του, εις του οποίου την ημέραν των γενεθλίων γεννήθηκε. Αισθανόμουν
πολλή ευγνωμοσύνη δια την φροντίδα του αυτήν. - Λοιπόν, Γιαννάκη, πάμε, μου
λέγει ο Γέρο Αρσένιος. Πάμε, διότι ο Γέροντας μας περιμένει. Ανηφορίσαμε. Τι
αισθήματα! Όση δύναμιν και αν διαδέτη κανείς δεν περιγράφονται. Το βράδυ
εκείνο, μέσα στο Εκκλησάκι του Τιμίου Προδρόμου, πού είναι λαξευμένο μέσα στην
σπηλιά, έβαλα την μετάνοια της υποταγής μου. Εκεί μέσα εις το παραμικρό εκείνο
φως γνώρισε ή ψυχή μου με τον δικό της τρόπον την φωτεινή φυσιογνωμία του αγίου
Γέροντος μου Ιωσήφ του Ησυχαστή».
Σήμερα είναι ένας από τους
σύγχρονους Αγίους που άπαυστα και μαρτυρικά υπομένοντας, κανοναρχούν το Θείον
έλεος! Της Φιλοθέου το καύχημα και της Αριζονίτισσας Παναγίας ο παραστάτης! Ο
Γέροντας Εφραίμ ο Φιλοθεϊτης , ο κάποτε μικρός Γιαννάκης, ένας μεγάλος εργάτης
του αμπελώνος του Κυρίου! Έλαμψε πάλι η αλυσίδα του Παραδείσου! Ευχήθηκα να
χάιδεψα το κεφάλι ενός μελλοντικού Αγίου! Ας μεσιτεύσει ο Τίμιος Πρόδρομος και
γι αυτό το παιδί που τόσο νωρίς αξιώνεται να γαλουχηθεί με νάματα αιωνίου ζωής,
στα ασκηταριά της παναγίας γης του Άθω …
(συνεχίζεται)
Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από εκπομπή με τίτλο:
Ψυχή ορθρία
Ανάρτηση Από τον/την Blogger στο ...ἐν τῷ
φωτί Σου ὀψόμεθα φῶς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου