7306 - Ιερομόναχοι Γρηγόριος (1912-2007) και Καλλίνικος (1917-2009) Κρανιάδες (2ο μέρος)

Προηγούμενο: 7277 - Ιερομόναχοι Γρηγόριος (1912-2007) και Καλλίνικος (1917-2009) Κρανιάδες

Οι αυτάδελφοι ιερομόναχοι Καλλίνικος και Γρηγόριος

Ο ευφυής Ιερομόναχος Γρηγόριος (από τους Κρανιάδες της Προβάτας)

Γρήγορα μαθεύτηκε στο Όρος ότι ο γέροντας Κωνσταντίνος με τα δύο ανήλικα παιδιά του είχαν εγκατασταθεί μόνιμα στου παπα-Ιγνάτιου στην Προβάτα. Το έμαθε και ο ηγούμενος της Μονής Καρακάλου Κοδράτος, ο οποίος τους επισκέφθηκε αρκετές φορές για πνευματικές συζητήσεις. Ο ίδιος έλεγε επανειλημμένα στον παπα-Ιγνάτιο να κάνει μοναχό τον Κωνσταντίνο και ότι αυτός θα διάβαζε το μυστήριον της κουράς του. Πράγματι το έτος 1929, στις 16 του Μάη, εκάρη μοναχός ο Κωνσταντίνος, μετωνομασθείς σε μοναχό Θεόδωρο. Την ακολουθία ετέλεσε ο ηγούμενος Κοδράτος. Αλλά τον Μάη του ιδίου έτους ο π. Θεόδωρος αρρώστησε και στις 2 Ιουνίου του 1929 κοιμήθηκε. Από τότε ο παπα-Κοδράτος συμπαρίστατο ακόμη περισσότερο στους μικρούς Μάρκο και Χριστοφόρο.

Στις 3 Μαρτίου του 1930, Β΄ Κυριακή των Νηστειών, εκάρη μοναχός ο δεκαοκτάχρονος τότε Μάρκος, μετωνομασθείς σε μοναχό Γρηγόριο. Η πνευματική του εξέλιξη (συνοδευομένη από νηστεία-αγρυπνία-προσευχή και πλείον τούτων ελεημοσύνη) ήταν ραγδαία, ομοίως δε και η χειρωνακτική του τέχνη. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να γίνει αποδεκτός από όλους όσους τον γνώριζαν, να τον εκτιμούν, να τον συμπαθούν και να τον αγαπούν εν Χριστώ. Και επειδή δεν είναι δυνατόν να κρυφτεί το φως, δεν άργησε μετά παρέλευση τριών ετών, στις 29 Μαΐου του 1933, Κυριακή των Αγίων Πάντων, να χειροτονηθεί ιεροδιάκονος από τον Μιλητουπόλεως Ιερόθεο, που τότε εφησύχαζε στον Μυλοπόταμο. Γνωρίζοντας πολύ καλά τις βαρείες υποχρεώσεις του νέου αξιώματος της Ιερουργίας, τόσο πιστά υπηρέτησε αυτό, που σε τρία μόνο έτη λειτούργησε 422 φορές. Κοιμόταν πολύ λίγο, για να μπορεί να είναι στις απαιτήσεις του αγγελικού σχήματος άριστος, χωρίς να παραμελεί και την τέχνη του σιδηρουργού, διότι από αυτήν έπρεπε να εξοικονομεί χρήματα για τα μεγάλα πλέον έξοδα του κελλιού του.

Το 1935, σε ηλικία 18 ετών εκάρη μοναχός και ο Χριστοφόρος μετωνομασθείς σε Καλλίνικο μοναχό.

Ο διακο-Γρηγόριος, επειδή στην αγιορειτική τέχνη του μολυβδοσκεπαστού ήταν μοναδικός, πιεζόταν από πολλά μοναστήρια να αναλάβει εργασίες πολύπλοκες και επισκευές δύσκολες. Για να διευκολύνει το έργο του, αποφάσισε το 1936 και έκανε ένα εργαστήριο σιδηρουργίας στην Προβάτα. Έτσι η ζωή του πλέον ήταν Εκκλησία, μηχανουργείο και κάποια Μονή, όπου δούλευε. Εργάσθηκε σχεδόν σε όλα τα μοναστήρια, τα οποία έστελναν οδηγό με ζώο και τον έπαιρναν από το κελλί του για να διευκολύνουν την μεταφορά του και να εξασφαλίσουν την γρήγορη μετάβασή του. Σκέπασε με μολύβι αναρίθμητους τρούλους αγιορείτικων Εκκλησιών, έφτιαξε κάγκελα μοναδικής ομορφιάς και τέχνης, αστράχες με κεντητά γυρίσματα και άλλα πολλά. Κατάφερε να παντρέψει, την μικρασιατική πρωτοποριακή τέχνη με την αγιορείτικη φιλοσοφία και να κατασκευάσει πρωτόγνωρα για την εποχή του καλλιτεχνήματα, τα οποία και καθιερώθηκαν σε ολόκληρο το Όρος.

Ο Γέροντάς τους Ιερομόναχος Ιγνάτιος

Το έτος 1940 το μικρό εργαστήρι, που είχε φτιάξει αρχικά με την βοήθεια του μοναχού Θεόδωρου (κατά σάρκα πατέρα του), αναγκάστηκε να το εκσυγχρονίσει και να το αξιοποιήσει με όσα του επέτρεπαν τα πενιχρά οικονομικά του, για να μπορεί κάπως να ανταπεξέρχεται στις νέες προκλήσεις και απαιτήσεις. Πανέξυπνος, διορατικός και εφευρετικός όπως ήτανε, ζήτησε ευλογία από τον Γέροντά του Ιγνάτιο και διορία τριών μηνών, για να φτιάξει ένα όχημα. Επινόησε και κατασκεύασε ένα αυτοκίνητο, το οποίο έφερε πάνω του ένα αυτόματο πυροβόλο όπλο, κινούμενο δεξιά-αριστερά σε 180 μοίρες, και ήταν έτοιμος να το στείλει στην έκθεση της Θεσσαλονίκης. Στο τελωνείο όμως της Δάφνης του απηγόρευσαν την έξοδο του οχήματος, και μάλιστα ο Διοικητής, αφού το σφράγισε, με συνοδεία λιμενικών το έστειλε στο Γ΄ Σώμα Στρατού. Το γεγονός αυτό δημοσιεύθηκε και στις εφημερίδες της εποχής «Βραδυνή» και «Μακεδονία». Ο διακο-Γρηγόρης ήλπιζε ότι με την αποστολή του μηχανήματος στην έκθεση θα έβγαζε κάποια χρήματα για να αγοράσει εργαλεία και σύγχρονα μηχανήματα, αλλά το όνειρό του δεν πραγματοποιήθηκε και γι’ αυτό λυπήθηκε πολύ.

Όλες τις εργασίες τις έκανε με φόβο Θεού, όπως έλεγε, και συμβούλευε και τους άλλους έτσι να κάνουν, και πολύ να επιμελούνται, ώστε να γίνει η δουλειά πολύ καλή, για να μένει πολλά χρόνια. Πάντα πριν ξεκινήσει από το σπίτι έκανε τον σταυρό του και έλεγε το Απολυτίκιο των Αγίων Σιδεράδων (αγίου Αλεξάνδρου, αγίου Αλφειού και αγίου Ζωσίμου). Μάλιστα καθιέρωσαν και εορτή των Αγίων Σιδεράδων στο Κελλί τους από το 1936, τότε που πρωτοάνοιξε το εργαστήριο σιδηρουργίας στην Προβάτα. Έκαναν Εικόνα των Αγίων και Ακολουθία, και τελούσαν Πανήγυρη στις 28 Σεπτεμβρίου, που είναι η μνήμη τους.

Ο αγαθός στην καρδιά και τον νού διακο-Γρηγόριος με την εν Χριστώ ζωή του και την μεγάλη του ελεημοσύνη για άλλη μια φορά βραβεύτηκε από τον Κύριο, που φώτισε τους σοφούς Γεροντάδες του Όρους, ώστε την 19η Οκτωβρίου του 1942, ημέρα Κυριακή, ήχος πλ. β’, εωθινόν Α΄, να τον χειροτονήσουν Πρεσβύτερο. Την χειροτονία ετέλεσε και πάλι ο άγιος Μιλητουπόλεως Ιερόθεος. Όσο ανέβαινε την σκάλα της εκκλησιαστικής ιεραρχίας, τόσο προόδευε στην ταπείνωση και την ακτημοσύνη. Ο ομολογητής και αγωνιστής της Ορθοδοξίας -και όπως συνήθιζε να λέει «στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου»- αύξησε τις ολονυχτίες του, τις νηστείες, τις προσευχές και την ελεημοσύνη, με αποτέλεσμα πολλές φορές όσα έβγαζε από τις εργασίες να φθάνουν μόνο για βοήθεια στους φτωχούς. Ανέδειξε το μικρό Μονύδριό τους σε ιερό προσκύνημα, παράδειγμα προς μίμηση για τους μοναχούς, ενώ ανέπαυσε και ενίσχυσε εκατοντάδες λαϊκούς, που ζητούσαν να ωφεληθούν από τον πνευματικό του εξοπλισμό.

Ο παπα-Καλλίνικος από την Προβάτα (Ι. Κελλίον Παναγίας Κρανιάδων)

Αλλά και ο π. Καλλίνικος δεν υστερούσε σε τίποτα από τον κατά σάρκα αδελφό του. Γι’ αυτό και σύντομα τον ακολούθησε στις βαθμίδες της αγίας Ιερωσύνης με την ευλογία των εναρέτων Γερόντων του Όρους. Την ημέρα που χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος ο π. Γρηγόριος χειροτονήθηκε και ο π. Καλλίνικος Διάκονος από τον ίδιο Αρχιερέα. Και το 1947 έγινε και ο π. Καλλίνικος Πρεσβύτερος. Μάλιστα η χειροτονία του εις Πρεσβύτερον έγινε στην Ι. Μονή του Αγίου Παύλου, γιατί με το μοναστήρι του Αγίου Παύλου είχαν πνευματική συγγένεια. Δούλευε τότε ο παπα-Γρηγόρης στον Άγιο Παύλο. Μια μέρα ο ηγούμενος, παπα- Σεραφείμ, επειδή δεν είχαν εφημέριο, λέει στον παπα-Γρηγόρη: «Για πες στον παπα-Ιγνάτιο, τον Γέροντά σου: Να κάνουμε τον Διάκο Παπά;». Και αποφάσισαν και τους κάλεσαν στον Άγιο Παύλο, όπου χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος ο διακο-Καλλίνικος από τον ίδιο Αρχιερέα, τον Ιερόθεο Μιλητουπόλεως, που τελευταία έμενε στον Άγιο Ελευθέριο της Αγίας Άννης.

Για την ιστορία πρέπει να πούμε, ότι ο Μητροπολίτης Μοσχονησίων Καλλίνικος ήταν μοναχός Λαυριώτης. Η Λαύρα είχε Μετόχι στα Μοσχονήσια. Όταν παραιτήθηκε από τον θρόνο του, ήλθε με τα καλογέρια του, τον μοναχό Σωφρόνιο, τον Ιερομόναχο Ευθύμιο, τον ιερομόναχο Ιγνάτιο, τον μοναχό Ιωακείμ και τον διακο-Στέφανο στο Άγιο ’Όρος. Αρχικά έμεναν στο Αγιοπαυλίτικο Κονάκι στις Καρυές. Μετά την κοίμηση του Μοσχονησίων και την ανακομιδή του οι υπόλοιποι ήρθαν και πήραν εδώ το κελλί της Παναγίας της Κρανιάς. Όταν ερήμωσε το κελλί της Αγίας Τριάδος, που βρίσκεται πιο πάνω, έστειλαν εκεί για να το επανδρώσουν τον διακο-Στέφανο με τον π. Ιωακείμ. Σ’ αυτό σήμερα μένει ο πνευματικός τους απόγονος, παπα-Στέφανος. Γέροντας στο κελλί της Παναγίας Κρανιάς μετά την κοίμηση των υπολοίπων ανέλαβε το 1903 ο παπα-Ιγνάτιος. Σύντομα προστέθηκαν στην συνοδεία ο μοναχός Ευθύμιος, αυτός που, όπως είδαμε προηγουμένως, πρωτοσυνάντησε και έφερε στο σπίτι τον γέρο πατέρα με τα δύο ανήλικα παιδιά του, και ο μοναχός Ακίνδυνος.

Την επομένη του Δεκαπενταυγούστου του 1959 κοιμήθηκε ο παπα-Ιγνάτιος και Γέροντας ανέλαβε ο παπα-Γρηγόριος. Οι παλαιότεροι Πατέρες της συνοδείας είχαν κοιμηθεί νωρίτερα.

Ο παπα-Καλλίνικος μετά την χειροτονία του παρέμεινε ως εφημέριος για ένα διάστημα στην Ι. Μονή του Αγίου Παύλου. Στις αρχές του 1963 οι Πατέρες της Μονής, μετά την παραίτηση του Καθηγουμένου της παπα-Ανδρέα, του ζήτησαν να αναλάβει την Ηγουμενία της Μονής. Μα που να αφήσει τον παπα-Γρηγόρη. Τους απάντησε: «Τί να σας πώ; Θα κάνω υπακοή στον Γέροντα». Κι ας ήταν και αδέλφια. Αλλά ο π. Καλλίνικος δίχως τον π. Γρηγόρη δεν έκανε τίποτα. Τον ρωτούσε πάντα. Έλεγε: «Γέροντας είναι. Πρέπει να τον σέβομαι». Αν ήταν άλλος θα έλεγε: «Αδελφός μου είναι. Θα του κάνω υπακοή;». Και τελικά δεν δέχθηκε την ηγουμενική θέση από υπακοή στον Γέροντά του, που ήταν ο κατά σάρκα αδελφός του.

Και τα δύο αδέλφια, ο παπα-Γρηγόρης και ο παπα- Καλλίνικος, όπως τους γνώρισα εγώ, ήταν άνθρωποι της Εκκλησίας και της αδιαλείπτου νοεράς προσευχής. Έτσι διδάχθηκαν από τους Γεροντάδες τους. Το σπίτι είχε αυτόν τον ρυθμό. Σε μια οικογένεια, όταν έχει κάποιο ρυθμό στην ζωή της, αυτόν θα ακολουθήσουν και τα παιδιά. Έτσι και αυτοί. Ήταν άνθρωποι της Εκκλησίας και της προσευχής. Πρώτα η καλογερική και μετά τα άλλα. Ό,τι ώρα και να ήταν, δεν τους ενδιέφερε το συμφέρον της δουλειάς. Τα παρατούσαν όλα και πήγαιναν στην Εκκλησία.

Και εδώ στην Προβάτα τους μάζευαν όλους και έκαναν Λειτουργίες και εορτές. Τους έλεγε ο παπα-Γρηγόρης: «Αύριο είναι ο τάδε Άγιος. Πρέπει να κάνουμε Λειτουργία». Τους μάζευε, όπως μαζεύει η κλώσσα τα πουλάκια. Ό,τι μέρα και να ήταν εορτάσιμος Άγιος, έκαναν Λειτουργία. Μπορεί να τύχαινε να κάνουν και τρεις και τέσσερεις Λειτουργίες την εβδομάδα. Σάββατο και Κυριακή πάντοτε λειτουργούσαν. Και σε άλλα σπίτια πήγαιναν για Λειτουργία. Λειτουργούσαν ακόμη και για ανθρώπους που έφυγαν από την ζωή, που τους είχαν ζήσει. Έλεγαν: «Άντε να κάνουμε Λειτουργία. Σαν αύριο πέθανε ο π. Διονύσιος. Να του κάνουμε ένα πιάτο κόλλυβα». Και έτσι έκαναν πάντοτε. Άλλοτε ο παπα-Γρηγόρης, για να παρακινήσει τους ραθυμότερους να έλθουν στην Λειτουργία, τους έλεγε: «Αν δεν έλθετε στην Λειτουργία, δεν θα σας κάνω δουλειά στο εργαστήριο». Μάλιστα σε κάποιον αδελφό, για να τον παρακινήσει να έρχεται στην Λειτουργία, του έκανε και συμφωνητικό: «Αν έρχεσαι κάθε χρόνο στην Πανήγυρη των αγίων Σιδεράδων, θα σου δίνω 3000 δραχμές». Και πράγματι, με τα χρήματα που του έδωσε, ο αδελφός εκείνος αγόρασε και μουλάρι.

Συνεχίζεται

Μοναχός Ιγνάτος, Ι. Κελλίου Κοιμήσεως της Θεοτόκου (Παναγίας Κρανιάς) Προβάτας Ι.Μ.Μεγ. Λαύρας

http://www.pemptousia.gr